Review

Hate it or love it, maar World of Warcraft is ondertussen al 17 (!!!) jaar lang de onbetwiste nummer 1 op het vlak van MMO’s. In een notendop is het een gigantische wereld waarin jij slechts één van de vele avonturiers bent die proberen om het maximale level te bereiken. Het leuke is dat je in die wereld altijd échte spelers tegenkomt en je samen moeilijke vijanden of quests kan proberen te verslaan. Dat is ook het geval in World of Warcraft: Burning Crusade Classic.

Mutazione is een leuke, simpele game die onlangs voor de Nintendo Switch is uitgekomen. De originele 2D point-and-click game is ontwikkeld door Die Gute Fabriek, en is een blend van een sterk verhaal, mutanten en tuinieren. Ik geef toe dat die combinatie enorm raar en niet echt uitnodigend klinkt, maar het levert wel een prachtgame op. En niet zoals je zou verwachten...

Ongeveer twee jaar geleden werd Erica uitgebracht voor de PlayStation 4. Hoewel de interactieve thriller FMV-game toen niet echt potten brak, konden we de game ook geen flop noemen. Nu Erica eindelijk zijn weg gevonden heeft naar het pc-platform, onderwierpen we deze game aan een review om uit te zoeken wat ontwikkelaar en tevens uitgever Flavourworks hier zowel goed als minder goed deed.

De Mii’s zijn terug van weggeweest! Klinken ze je nog bekend? De mannetjes maakten hun debuut op de Nintendo Wii om dienst te doen als jezelf, vrienden of familieleden in games als Wii Sports. In deze remaster van de gelijknamige 3DS-game uit 2017 ga je op pad met verschillende Mii’s die je een voor een naar wens kan aanpassen. Als je nog nooit van de originele game gehoord had, no worries. Hij kwam pas erg laat uit voor de 3DS en de release werd grotendeels overschaduwd door die van de Switch. Is de remaster een hit or miss? Dat lees je in deze review!

Valet service is in onze contreien nauwelijks bekend, maar is over de grote plas een ingeburgerd gegeven dat me eerlijk gezegd de stuipen op het lijf jaagt. Het komt erop neer dat wanneer je naar een club of restaurant gaat je vervolgens aan de ingang de sleutels van je wagen overhandigt aan een medewerker die de bolide voor je gaat parkeren. Je geeft een totale vreemde dus wat geld om je persoonlijke batmobile te gaan stallen en die na je avondje uit, hopelijk intact, terug te krijgen. Heb ik last van vertrouwensproblemen wanneer ik zeg dat het idee van een random kerel die met mijn wagen een ritje gaat maken niet meteen het begin zou markeren van een zorgeloos avondje uit? Draagt Manuel wel goed zorg voor mijn vierwielig monster is alles wat steeds door mijn gedachten zou flitsen. Het is met die nachtmerries dat Very Very Valet lijkt te spelen. Het is een game die opgezet is uit klanten die hun wagens veilig geparkeerd willen zien en de Valets die zoveel mogelijk voertuigen aan...

Stilaan gelooft niemand meer dat een afgewerkte, functionele Star Citizen er ooit nog gaat komen. Gelukkig zijn er ondertussen voldoende alternatieven voorhanden. Space games waarin je zowel een ruimteschip kan besturen om naar een andere planeet te vliegen én daar grondgevechten aan kunt gaan. No Man’s Sky is hier een prachtig voorbeeld van, en sinds een week is er nu ook de Odyssey-DLC van Elite Dangerous. Hoeven we dan wel nog te wachten op die Star Citizen, hoor ik je nu denken. Dat is tevens wat ik dacht. Althans, tot ik Odyssey grondig begon uit te testen in functie van deze review.

Piraten zijn cool! Dat is toch wat ik afleid uit de populariteit van de Pirates of the Caribbean-films en het Samson en Gert-liedje Piraten-potpourri. Ook in games werd het piratenthema al meermaals op tafel gegooid. Zo kregen gamers enkele jaren geleden Sea of Thieves voor hun kiezen en kwamen ontwikkelaar 3DClouds en Worms-uitgever Team17 eerder deze week met King of Seas. Of het wat is? Arrrr!

Kijk eens aan, het is een nieuwe first-person horror game. Er zijn weinig genres die de voorbije jaren zo een opmars gemaakt hebben onder kleine studio’s dan dit. Enge stukjes verhaalvertelling in een claustrofobische setting waar het vechten om te overleven is tussen de jumpscares door? Wanneer het goed gedaan is ben ik fan. Helaas is zoiets makkelijker gezegd dan gedaan en krijg je voor elke SOMA en Outlast meerdere Agony’s die de plank volledig mis slaan. Of Maid of Sker wel de juiste balans weet te vinden ontdek je in de review.

Op 25 mei wordt een bio-mutant op de wereld losgelaten, en wat voor één. Biomutant is een fabelachtige, post-apocalyptische, open-world RPG met een uniek gevechtssysteem waarbij je via mêlee, speciale mutantenkrachten en al schietend de wereld probeert te redden van de Worldeaters. De game is vanaf morgen verkrijgbaar voor PlayStation 4, Xbox One en pc. Ik had het genoegen om de press-reviewversie enkele weken op voorhand te mogen uittesten, en dat dit wel degelijk een genoegen was, zal al snel blijken in deze review!

Ik zou als review hier gewoon “Layers of Fear, in VR” kunnen gezet hebben. Maar dat is een beetje saai, nietwaar? Hoewel de VR-versie van het spel al in december 2019 verscheen op PC, moesten we tot nu wachten voordat we op de PlayStation-console in Layers of Fear VR konden duiken.

Games in sprookjesthema doen het de laatste jaren enorm goed, denk maar aan The Wolf Among Us en de Fable-reeks. Devespresso heeft met Scarlett Hood and the Wicked Wood een originele puzzel point-and-click game gecreëerd met een 'Groundhog Day'-insteek. De toffe humor en originele art style maakten mij benieuwd, maar is de volledig game-ervaring aan te raden?

Of Bird and Cage is het eerste spel van de Israëlische ontwikkelaar Capricia Productions en ik denk dat er maar weinig zijn die het direct zo ambitieus aanpakken als zij. Hun debuut is immers een unieke combinatie tussen een metalalbum en een verhaalgedreven computerspel, waarbij de muziek perfect verweven zou zijn met wat zich in het spel afspeelt.

Bergen beklimmen, ik zou het zelf niet meteen doen, dus net daarom heb ik echt respect voor deze sport. Een game over deze heldhaftige activiteit spelen is daarentegen geen probleem voor mij. En zo kwam ik uit op Insurmountable, een strategische survivalgame van de indie-studio ByteRockers’ Games, die weliswaar doorgaans goed onthaald wordt sinds deze op 29 april uitgebracht werd voor de pc. Tijd dus voor een review!

FMV-games, voluit full motion videogames, zijn spellen waarin echte filmbeelden zijn verwerkt. In veel gevallen spelen echte acteurs de hoofdrol, maar in games als Need for Speed (2015) vond je in de garage enkele echte auto's terug. Het genre waarin echte opnames een belangrijk deel van de game zijn is aan een revival bezig en de laatste jaren wordt er regelmatig een FMV'tje richting het gamende publiek afgevuurd. Zo ook Dark Nights with Poe and Munro.

De hoogdagen van de Shoot’em up-spellen liggen al even achter ons. Het genre, dat ook wel vaak wordt afgekort als shmup, was vooral eind jaren tachtig en negentig populair dankzij reeksen als Gradius, Contra, Metal Slug, Darius, R-Type en voor mij Raptor: Call of the Shadows, een spel dat ik als kind werkelijk kapot heb gespeeld.

Wie in 2021 een droom najaagt om een succesverhaal als gameontwikkelaar te schrijven, moet vroeg opstaan. De concurrentie is moordend, en de exponentiële stijging van indie-titels maakt het niet makkelijk om een doorbraak te forceren. “Uniek zijn verhoogt de kans op slagen,” moet gFAUmNe hebben gedacht. In Flowing Lights combineert deze Canadese ontwikkelstudio een drietal gamegenres met elkaar. Ze gooien arcade, puzzle en shooter in de blender en de resulterende cocktail namen wij onder de loep.

Het is met gemengde gevoelens dat ik Assassin’s Creed Valhalla terug opstart. Tientallen uren heb ik namelijk door Engeland gedwaald op plundertochten, missies en afleidingen. Honderden icoontjes heb ik weggewerkt op de grote map die de spelwereld weergeeft om mijn haast obsessieve drang naar voltooiing te bevredigen. Het was een lange tocht vol hoogtepunten, dieptepunten en de occasionele dosis tijdverspilling eigen aan dit soort games, maar ik was klaar. Tot Ubisoft dus besloot om de eerste van twee uitbreidingen uit te brengen in de vorm van Wrath of the Druids, waarin je een nieuw land vol avonturen en afleidingen mag gaan ontdekken. “Just when I thought I was out, they pull me back in” zoals Michael Corleone het in The Godfather Part III zo treffend wist te brengen. Of de eerste expansie voor Valhalla een aanbod is dat je niet kan weigeren of eerder vissenvoer kom je uiteraard in deze review te weten.