Wie in 2021 een droom najaagt om een succesverhaal als gameontwikkelaar te schrijven, moet vroeg opstaan. De concurrentie is moordend, en de exponentiële stijging van indie-titels maakt het niet makkelijk om een doorbraak te forceren. “Uniek zijn verhoogt de kans op slagen,” moet gFAUmNe hebben gedacht. In Flowing Lights combineert deze Canadese ontwikkelstudio een drietal gamegenres met elkaar. Ze gooien arcade, puzzle en shooter in de blender en de resulterende cocktail namen wij onder de loep.
Ooit een mysterieuze naam van een gamestudio willen ontcijferen? In dit geval help ik je graag een handje, vooraleer we de game van naderbij bekijken. Door het anagram op te lossen, vind je namelijk zeer simpel de woorden Fun Game terug. Dat schept natuurlijk hoge verwachtingen over de gameplay van Flowing Lights, en ik kon met andere woorden niet wachten om ermee aan de slag te gaan. Dat is natuurlijk altijd het geval. Je recenseert videogames omdat je graag gamet, maar evenzeer omdat elke ontwikkelaar zijn werk op een eerlijke manier wil besproken zien. Zo zijn we met de hele community verantwoordelijk dat topgames met een beperkt budget toch de nodige aandacht krijgen en halen we tegelijk miskleunen uit de AAA-line-up om iedereen wat geld te helpen besparen. In de volgende alinea’s bespreek ik uiteraard een videospel uit de eerste categorie: is het een topper, of toch niet meteen zijn geld waard?
Weinig impressionant
Ik val nogal graag met de deur in huis. Heb ik, ondanks de misschien atypische klinken cocktail van genres, iets nieuw gedaan in Flowing Lights? Voelde ik van bij het begin tot op het einde een soort onverklaarbare spanning die me naar een hoger niveau tilde? Zal ik binnen enkele maanden of volgend jaar nog terugdenken aan dit spel? Ik vrees driemaal neen te moeten antwoorden en daarmee is natuurlijk het minder positieve verdict al gevallen. Over de variërende obstakels, monstertjes, benodigde tactieken en de portie wiskunde die je zou kunnen gebruiken om gericht alles en iedereen uit te schakelen zal je mij geen slecht woord horen typen, maar daar eindigt het positieve aspect van dit relaas.
Het idee om met een miniatuurruimteschip doorheen golvende werelden te zweven en door in totaal een zevental toetsen (of controller buttons) te gebruiken progressie te verzekeren, verveelt erg snel. De gekende WASD-besturing volstaat bijvoorbeeld om je ruimtetuig in vier richtingen te verplaatsen. Daardoor heb je de besturing natuurlijk snel onder de knie, ware het niet dat je wel in veel meer richtingen kan schieten en hierdoor nogal onhandige stoten moet uithalen om de trigger op het juiste moment, in de juiste hoek richting de tegenstander, los te laten. Nu, ik probeer de situatie objectief te omschrijven, want je zou ook kunnen stellen dat ik maar wat meer skills had moeten hebben om met twee richtingstoetsen succesvol 360 in graden te mikken. Ik blijf bij m’n standpunt: onhandig!
Repetitief
Het heen en weer vliegen lijkt simpel, maar dankzij de glooiende terreinen, putten en hoge randen, wordt het een echte uitdaging om van punt A naar punt B te vliegen zonder opnieuw te moeten beginnen. Het spel snapt dat ook en biedt je de mogelijkheid aan om altijd te hervatten bij de laatst overwonnen hindernis. Daardoor is een zekere vorm van progressie, soms trager dan verhoopt, wel gegarandeerd. Als je de makkelijkste moeilijkheidsgraad selecteert, krijg je zelfs bonusverdedigingsmiddelen wanneer je meermaals op hetzelfde punt hapert (of wanneer je grijzen hersenmassa dat doet).
Het opzet, en hier komt de factor repetitief op de proppen, is bijna altijd hetzelfde: vliegen, incoming shit vermijden, de boosdoener(s) elimineren en jezelf in veiligheid brengen. Het vliegen legde ik reeds uit, maar hoe moet je nu de snoodaards naar die eeuwige jachtvelden verwijzen? Door ze omver te knallen met onbeperkt veel korteafstandskogels en bommen die wat meer precisie- en denkwerk vergen. Daarmee kom ik op enkele reeds vermelde factoren terug. Je moet jezelf statisch stabiliseren vooraleer je een bom kan wegknallen en het mikken daarvan vereist je om twee toetsen of knoppen tegelijk ingedrukt te houden. Dat is geen evidentie met een muis en toetsenbord-opstelling, en al zeker niet omdat je met één toets die 360° moet gebruiken. De gebruiksonvriendelijke bediening zorgt voor een kunstmatige verhoging van de complexiteit en Flowing Lights had ook met de ideale aansturing voldoende uitdaging gehad.
Ooit een mysterieuze naam van een gamestudio willen ontcijferen? In dit geval help ik je graag een handje, vooraleer we de game van naderbij bekijken. Door het anagram op te lossen, vind je namelijk zeer simpel de woorden Fun Game terug. Dat schept natuurlijk hoge verwachtingen over de gameplay van Flowing Lights, en ik kon met andere woorden niet wachten om ermee aan de slag te gaan. Dat is natuurlijk altijd het geval. Je recenseert videogames omdat je graag gamet, maar evenzeer omdat elke ontwikkelaar zijn werk op een eerlijke manier wil besproken zien. Zo zijn we met de hele community verantwoordelijk dat topgames met een beperkt budget toch de nodige aandacht krijgen en halen we tegelijk miskleunen uit de AAA-line-up om iedereen wat geld te helpen besparen. In de volgende alinea’s bespreek ik uiteraard een videospel uit de eerste categorie: is het een topper, of toch niet meteen zijn geld waard?
Weinig impressionant
Ik val nogal graag met de deur in huis. Heb ik, ondanks de misschien atypische klinken cocktail van genres, iets nieuw gedaan in Flowing Lights? Voelde ik van bij het begin tot op het einde een soort onverklaarbare spanning die me naar een hoger niveau tilde? Zal ik binnen enkele maanden of volgend jaar nog terugdenken aan dit spel? Ik vrees driemaal neen te moeten antwoorden en daarmee is natuurlijk het minder positieve verdict al gevallen. Over de variërende obstakels, monstertjes, benodigde tactieken en de portie wiskunde die je zou kunnen gebruiken om gericht alles en iedereen uit te schakelen zal je mij geen slecht woord horen typen, maar daar eindigt het positieve aspect van dit relaas.
De besturing voegt een kunstmatige moeilijkheid aan de game toe.
Het idee om met een miniatuurruimteschip doorheen golvende werelden te zweven en door in totaal een zevental toetsen (of controller buttons) te gebruiken progressie te verzekeren, verveelt erg snel. De gekende WASD-besturing volstaat bijvoorbeeld om je ruimtetuig in vier richtingen te verplaatsen. Daardoor heb je de besturing natuurlijk snel onder de knie, ware het niet dat je wel in veel meer richtingen kan schieten en hierdoor nogal onhandige stoten moet uithalen om de trigger op het juiste moment, in de juiste hoek richting de tegenstander, los te laten. Nu, ik probeer de situatie objectief te omschrijven, want je zou ook kunnen stellen dat ik maar wat meer skills had moeten hebben om met twee richtingstoetsen succesvol 360 in graden te mikken. Ik blijf bij m’n standpunt: onhandig!
Repetitief
Het heen en weer vliegen lijkt simpel, maar dankzij de glooiende terreinen, putten en hoge randen, wordt het een echte uitdaging om van punt A naar punt B te vliegen zonder opnieuw te moeten beginnen. Het spel snapt dat ook en biedt je de mogelijkheid aan om altijd te hervatten bij de laatst overwonnen hindernis. Daardoor is een zekere vorm van progressie, soms trager dan verhoopt, wel gegarandeerd. Als je de makkelijkste moeilijkheidsgraad selecteert, krijg je zelfs bonusverdedigingsmiddelen wanneer je meermaals op hetzelfde punt hapert (of wanneer je grijzen hersenmassa dat doet).
Het opzet, en hier komt de factor repetitief op de proppen, is bijna altijd hetzelfde: vliegen, incoming shit vermijden, de boosdoener(s) elimineren en jezelf in veiligheid brengen. Het vliegen legde ik reeds uit, maar hoe moet je nu de snoodaards naar die eeuwige jachtvelden verwijzen? Door ze omver te knallen met onbeperkt veel korteafstandskogels en bommen die wat meer precisie- en denkwerk vergen. Daarmee kom ik op enkele reeds vermelde factoren terug. Je moet jezelf statisch stabiliseren vooraleer je een bom kan wegknallen en het mikken daarvan vereist je om twee toetsen of knoppen tegelijk ingedrukt te houden. Dat is geen evidentie met een muis en toetsenbord-opstelling, en al zeker niet omdat je met één toets die 360° moet gebruiken. De gebruiksonvriendelijke bediening zorgt voor een kunstmatige verhoging van de complexiteit en Flowing Lights had ook met de ideale aansturing voldoende uitdaging gehad.
Conclusie
Een geluk, hoor ik je zeggen nadat je zelf het spel online hebt opgezocht, dat Flowing Lights maar tien euro kost. Dat is ook exact waarom ik geen onvoldoende wil toekennen aan Canadese vrienden. Je haalt wat amusement uit het spel, al is het van korte duur en krijg je vrij snel een “Dit heb ik al gezien”-gevoel. Ze omschrijven het zelf als “Easy to learn, hard to master” en enkel indien je mits wiskundig inzicht de vele monsters binnen de vooropgestelde toptijden wilt kunnen doden, klopt dat. Voor de meesten zal het in zo’n relatief kort en onbekend spel niet boeien hoe hoog je naam op de online rankings pronkt, maar je kan – indien je geïnteresseerd zou zijn – dus voor het podium gaan door elke scene zo snel mogelijk te overwinnen. Succes daarmee, je zal het nodig hebben (maar wellicht niet willen doen).
Pro
- Moeilijk perfect te beheersen
Con
- Teleurstellende besturing
- Repetitief
- Niets nieuws
5.5
Over
Beschikbaar vanaf
7 mei 2021
Gespeeld op
- PC
Beschikbaar op
- Nintendo Switch
- PC
- Xbox One
- Xbox Series X|S
Ontwikkelaar
- gFaUmNe
Uitgever
- gFaUmNe
