Meer dan drie jaar nadat de ontwikkeling van het spel lanceerde via een crowdfunding, werd Desolatium eind vorig jaar uitgebracht op diverse consoles, en nu zit ook de pc-versie eraan te komen. Desolatium is een first-person point-and-click puzzelspel, gebaseerd op de Lovecraft-mythologie. Echte horror kun je het niet noemen, maar toch zul je een aantal enigmatische locaties moeten bezoeken, om een duister mysterie te ontraadselen.
Ongetwijfeld opvallend zijn, naast de artistieke stijl, ook de fotorealistische omgevingen van deze game. Er zijn daarnaast maar liefst vier hoofdpersonages welke je dient te besturen. Alle vier hebben ze dus iets te maken met diezelfde, geheimzinnige sekte. Klinkt intrigerend? Dat dacht ik ook! Desolatium
werd op 5 april uitgebracht voor pc, en later volgt nog een VR-versie.
De puzzels blijken helaas, naast weinig uitdagend, ook erg schaars voor te komen in deze game. Iets dat deels al veroorzaakt wordt door het gebrek aan te verzamelen voorwerpen. Bepaalde van de opdrachten lijken, haast ter compensatie hiervoor, dan weer contra-intuïtief opgezet. Dat resulteert in meermaals vastraken tijdens een puzzel, bijvoorbeeld doordat je een specifieke handeling nog niet uitvoerde, of dat net op het verkeerde moment deed. Vooral de sectie in de Archive Room is hier een schoolvoorbeeld van. Zo’n gameplay voelt niet alleen snel saai aan, maar gaat tegelijk enorm frustreren. Want zo’n gebrekkige uitwerking, van nochtans een van dé kernelementen van een puzzelspel, levert je alweer flink wat tijdverlies op. Dit doordat je de omgeving nogmaals volledig begint uit te kammen, uit twijfel dat je alsnog iets over het hoofd gezien hebt.
Qua soundtrack doet Desolatium niets verkeerd, en op artistiek vlak gooit het al helemaal met hoge ogen, al spelend met stijlen, kleuren en vormen. De animatiestijl, welke terug te vinden is in de posters van diverse personages bij het begin van elk hoofdstuk, is uniek. Ook het fotorealistische beeld, waarbij je 360 graden kan roteren wegens samengesteld op basis van levensechte omgevingsfoto’s, blijkt tot in de puntjes afgewerkt dankzij het enorme oog voor detail. Alleen jammer dat grafische opties eveneens volledig ontbreken in dit spel. Hierdoor diende ik het op de standaard 1080p-resolutie te spelen op een 4K-scherm, iets wat natuurlijk flink wat waziger oogde.
Ongetwijfeld opvallend zijn, naast de artistieke stijl, ook de fotorealistische omgevingen van deze game. Er zijn daarnaast maar liefst vier hoofdpersonages welke je dient te besturen. Alle vier hebben ze dus iets te maken met diezelfde, geheimzinnige sekte. Klinkt intrigerend? Dat dacht ik ook! Desolatium
werd op 5 april uitgebracht voor pc, en later volgt nog een VR-versie.Gitzwarte schermen, saaie personages, frustrerende puzzels
Van een verhaal van Desolatium is onderhuids zeker sprake, alleen heb je als speler snel door dat je zelf heel wat losse eindjes aan elkaar zal moeten knopen. Het Lovecraftiaans verhaal wordt op een nogal gezapige toon aan de man gebracht en legt overduidelijk een lineair traject af. Stap voor stap leer je elk van de vier personages (een docent, een journalist …) beter kennen. Een omschrijving die met een dikke korrel zout te nemen is, wanneer je weet dat ik hiermee voornamelijk op monologen doel. Gelijk welke van de - weliswaar ingesproken - dialogen blijft namelijk op de oppervlakte kabbelen, en bevat slechts een paar meerkeuzeopties die absoluut geen verschil maken. Dat de meeste van deze gesprekken uitsluitend doorgaan via gitzwarte schermen, maakt de zaak er natuurlijk niet beter op voor het inlevingsvermogen. Of de meerdere eindes dit leed enigszins zullen verzachten bij veel spelers, is dus maar de vraag.Te weinig uitdagende puzzels, contra-intuïtieve opdrachten.
De puzzels blijken helaas, naast weinig uitdagend, ook erg schaars voor te komen in deze game. Iets dat deels al veroorzaakt wordt door het gebrek aan te verzamelen voorwerpen. Bepaalde van de opdrachten lijken, haast ter compensatie hiervoor, dan weer contra-intuïtief opgezet. Dat resulteert in meermaals vastraken tijdens een puzzel, bijvoorbeeld doordat je een specifieke handeling nog niet uitvoerde, of dat net op het verkeerde moment deed. Vooral de sectie in de Archive Room is hier een schoolvoorbeeld van. Zo’n gameplay voelt niet alleen snel saai aan, maar gaat tegelijk enorm frustreren. Want zo’n gebrekkige uitwerking, van nochtans een van dé kernelementen van een puzzelspel, levert je alweer flink wat tijdverlies op. Dit doordat je de omgeving nogmaals volledig begint uit te kammen, uit twijfel dat je alsnog iets over het hoofd gezien hebt.
Onhandige besturing, ontbrekende opties, is dat ook ... kunst?
Maar, ook wat de point-and-click betreft, loopt er geregeld wel wat mis in deze game. Desolatium heeft immers niet altijd veel goesting om aan te geven wat je waar dient te doen, of waar je heen kunt. Doordat de omgeving telkens verkend dient te worden vanuit een statische positie, mis je echt dieptezicht in de situatie. Om te weten of er een interactie uitgevoerd kan worden, dient de cursor nagenoeg op elke pixel van het scherm gezet te worden, want dan pas komen de visuele indicatoren tevoorschijn. Het verplaatsen van je cursor en het selecteren van je verzamelde objecten verloopt daarnaast tergend langzaam, zonder optie om dit aan te passen. Daarenboven dien je het geselecteerde object eerst uit het Inventory-scherm te slepen, vooraleer je het kan gebruiken op een target in de omgeving. Ook de menuoptie zit nogal onhandig bovenaan in het pauzemenu, terwijl de optie ‘Back’ om verder te spelen net helemaal onderaan zit. Hierdoor belandde ik meermaals terug in het hoofdmenu, terwijl ik het spel gewoon uit pauze wilde halen.Qua soundtrack doet Desolatium niets verkeerd, en op artistiek vlak gooit het al helemaal met hoge ogen, al spelend met stijlen, kleuren en vormen. De animatiestijl, welke terug te vinden is in de posters van diverse personages bij het begin van elk hoofdstuk, is uniek. Ook het fotorealistische beeld, waarbij je 360 graden kan roteren wegens samengesteld op basis van levensechte omgevingsfoto’s, blijkt tot in de puntjes afgewerkt dankzij het enorme oog voor detail. Alleen jammer dat grafische opties eveneens volledig ontbreken in dit spel. Hierdoor diende ik het op de standaard 1080p-resolutie te spelen op een 4K-scherm, iets wat natuurlijk flink wat waziger oogde.
Conclusie
Desolatium valt onmiskenbaar op vanwege zijn artistieke stijl en fotorealistische omgevingen, maar achter deze visuele pracht schuilt een erg teleurstellende spelervaring. De personages kiezen ervoor om grijze muizen te blijven, en ook het verhaal zelf weigert de diepte op te zoeken. Met zijn onhandige besturing en gebrekkige puzzels, vormt het feit dat je Desolatium op een avond kunt uitspelen, misschien nog het grootste pluspunt van deze game.
Pro
- Artistiek wel knap
Con
- Saaie personages
- Onhandige besturing
- Schaars en contra-intuïtief puzzelen
5.5
Over
Beschikbaar vanaf
5 april 2024
Gespeeld op
- PC
Beschikbaar op
- Nintendo Switch
- PC
- PlayStation 4
- PlayStation 5
- Xbox One
- Xbox Series X|S
Genre
- Adventure
- Puzzle
Ontwikkelaar
- Superlumen
Uitgever
- Soedesco
Website
Partnerlink
Partnerlink
Laatst bewerkt:
