Op het vlak van gamereleases begint het jaar stilaan op dreef te raken, met best wel een aantal interessante titels welke deze maand onze kant opkomen. Zo kunnen we, na herhaaldelijk uitstel, eindelijk aan de slag met de nieuwste Alone in the Dark, welke een ode is aan de gelijknamige cultklassieker uit de jaren negentig. Onder hetzelfde IP brengt dit keer het toegewijde team van Pieces Interactive ons een mysterieus, maar spannend verhaal dat vloeide uit de pen van de veelgeprezen horrorschrijver Mikael Hedberg. De gotische noir-setting van dienst is een surrealistische interpretatie van het New Orleans uit de jaren twintig. Verder werden kosten noch moeite gespaard om er een succesvolle release van te maken, want niemand minder dan filmsterren Jodie Comer en David Harbour werden ingelijfd als hoofdpersonages. Uiteindelijk ging er nog een flinke laag Lovecraft overheen, waardoor je je als gamer kan afvragen: wat kunnen zij die houden van dit soort horrorspellen, nog meer wensen?
In deze review wordt uitsluitend de pc-editie van Alone in the Dark
besproken. Voorts komt het spel op 20 maart uit voor PlayStation 5 en Xbox Series X|S. De korte proloog waarbij je in de schoenen geplaatst wordt van de elfjarige Grace Saunders is al een poosje gratis uit te testen op Steam, en geeft je een prima voorsmaakje van wat er je te wachten staat in de hoofdgame.
Het verhaal begint wanneer privédetective Carnby samen met zijn cliënte Emily aankomt bij Derceto Manor. Dat is het oude herenhuis welke ingericht werd als tehuis voor mensen met mentale problemen, en waar - net als in de oorspronkelijke games - het leeuwendeel van de gruwel doorgaat. Ze proberen er binnen te geraken om de zaak rond Emily’s spoorloos verdwenen oom te onderzoeken. Oom Jeremy was namelijk al een tijdje op de dool en volgde hiervoor therapie bij dokter Gray, waardoor hij in het tehuis opgevangen diende te worden.
Dat Jeremy Hartwood echter niet de enige is met rare kronkels in zijn brein, merk je best snel. Want nagenoeg alle inwoners gedragen zich zodanig abnormaal, dat het voor de speler steeds moeilijker wordt om fictie van realiteit te onderscheiden. Met mondjesmaat ontmoet je in het herenhuis een aantal van deze vreemde personages. Grace, het pientere, maar tegelijk heel eigenaardige kind. Ruth, een blonde kettingrookster die onophoudelijk met je flirt. Er is die agressieve kokkin die je meteen wegjaagt met een mes wanneer je de keuken - duidelijk haar territorium - ook maar durft te betreden. En soms tref je er een schaamteloze zatlap aan, die over alles struikelt en voor het zeldzaam vleugje humor moet zorgen.
Naarmate je meer progressie boekt, voel je je alsmaar dieper gezogen in een typisch, intrigerend, Lovecraftiaans verhaal. Het plot is duister maar boeiend, zit vol symboliek gehuld in een waas van mystiek, maar behoudt als rode draad die verdwijning van Jeremy welke dient ontrafeld te worden. Dat nobele einddoel probeer je te bereiken terwijl je via een magische talisman doorheen tijd en ruimte reist, naar de meest spookachtige parallelle dimensies waar moordzuchtige monsters constant op de loer liggen en je vele raadsels te wachten staan.
Helaas lijden de puzzels hier ook wat onder. De meeste puzzels vereisen maar een of twee objecten, die meestal dan ook nog eens te vinden zijn niet zo ver van de puzzel vandaan. De items in je inventory kun je vreemd genoeg ook niet roteren, dus daar valt niets te ontdekken. Sommige items krijg je zelfs in je schoot geworpen, via progressie in het verhaal. Bij bepaalde puzzels dien je nog wat opzoekwerk en deductie te verrichten via een van je verzamelde boeken of documenten. Dat zijn ongetwijfeld de leukste puzzels, maar deze blijken zelden echt moeilijk. Daarentegen zijn de puzzels waarbij je een cijfercombinatie dient te vinden de minst aangename, want meestal krijg je de cijfers (doorgaans slechts drie) gewoon cadeau, en dien je gewoon de juiste volgorde te vinden.
Gelukkig wordt het mankement dat de meeste puzzels zo makkelijk te voltooien zijn, enigszins opgevangen door de vrije keuze tussen twee totaal verschillende modi. Bij de Modern Mode enerzijds wordt je logboek bij het aanvatten van elke puzzel aangevuld met een of meerdere tips. Terwijl je er dan wel weer volledig alleen voor staat wanneer je de assistentiemodus op Old Skool Mode plaatst. Deze laatste lijkt me ideaal voor wie met plezier de oorspronkelijke game(s) speelde, en ook deze editie wil beleven op exact dezelfde manier.
De AI heeft daarnaast zijn wispelturige momenten, zoals vijanden die op je afstormen en meteen daarna zich omdraaien en langzaam op hun stappen terugkeren. In het begin mankeert het de combat echt aan uitdaging, doordat de vijanden slechts één per één je pad kruisen. Later komen deze wél in groten getale op je af, maar dat loopt dan niet altijd van een leien dakje. De mormels durven elkaar wel eens hinderen, zoals tijdens het nemen van een trapje, waardoor ze in cirkeltjes tegen elkaar blijven hotsen. Het is voor kort een grappig zicht, maar de AI moet echt beter dan dit.
Er is overigens weinig diversiteit wat de vijanden betreft, en helaas: boss fights ontbreken nagenoeg volledig. Je zal dus vooral kloppen en schieten op mummies die je proberen in een wurggreep te nemen. Daarnaast zijn er nog dat soort wezens die als een mol door de grond naar je toe ploeteren, en die gemuteerde vleermuizen welke al neervallen na een enkele kogel. Je kunt trouwens ook voorwerpen naar hen gooien, maar zelfs dat is minder goed uitgewerkt, want je dient het object meteen te gooien na het vast te pakken. Je kan met andere woorden geen werpbare items in je inventory stoppen, om deze later te gebruiken. Daarbij komt dat je supertraag voortbeweegt met zo’n voorwerp in je hand, én dat dat er veel meer stenen en Molotovs te vinden zijn in de omgeving dan dat je er effectief vijanden tegenkomt. Het spel probeert je tijdens bepaalde secties trouwens te doen sluipen, maar dit werkt amper, want de vijanden merken je toch vroeg of laat op en je beschikt normaliter toch altijd over voldoende kogels of handwapens in de nabijheid.
De grootste ontgoocheling van de pc-versie van dit spel valt echter te bespeuren op het vlak van prestatie. De performantie is met zijn constante haperingen momenteel belabberd te noemen. Het verlagen van de grafische instellingen biedt hier helaas geen soelaas en dat doet het inschakelen van gelijk welke upscaling-technologie evenmin. Ja, er is nog heel wat optimalisatiewerk te verrichten. Daarnaast zijn bugs momenteel schering en inslag in deze game. De hoofdpersonages raken geregeld vast in het decor waardoor je het spel noodgedwongen moet verlaten, het geluid durft wel eens door te lopen nadat je sterft, en soms kun je niet opslaan om onbekende reden. Ook de UI kon beter uitgewerkt zijn. Zo is het bijvoorbeeld vervelend dat je geen toets kunt instellen die je rechtstreeks brengt bij de kaart, telkens moet je eerst een paar andere, minder nuttige menu’s doorbladeren.
Qua Lovecraftiaanse sfeerschepping zit het gelukkig wél goed in deze game. Je hoort geregeld gekrijs in het herenhuis, in de kelder tref je opengesneden varkens, er lijken stemmen uit de treurwilg in de tuin te komen … Wanneer je inzoomt op schilderijen, hoor je soms ook mysterieuze muziek. Andere keren lijkt het alsof er gevochten wordt in het herenhuis, of hoor je overduidelijk een of ander monster grommen. Ja, om te besluiten met een pluspunt zijn de wereld en atmosfeer gelukkig wél geslaagd, onder meer doordat deze erg diverse presentaties kennen. Niet elk hoofdstuk speelt zich immers af in het spookhuis waar de interieurstijl van de vele kamers af en toe vanzelf verandert, maar er zijn ook opdrachten die op straat dienen voltooid te worden, er is een kerkhof, een bos, een grot, een haven die vol mist hangt, plots waan je je in de Sahara, enzovoort. De omgevingen spreken echt wel tot de verbeelding en wanneer je speelt met Carnby, voelt het spel alleen al door zijn uiterlijke verschijning in combinatie met de puzzels op exotische locaties soms aan als een Indiana Jones-game.
In deze review wordt uitsluitend de pc-editie van Alone in the Dark
Twee hoofdpersonages, met elk hun eigen surreëel verhaal
De campagne van Alone in the Dark kan zowel met Edward Carnby (David Harbour) als met Emily Hartwood (Jodie Comer) gespeeld worden. Beide protagonisten beschikken over realistisch ogende gezichtsexpressies en prima voice acting, al reageren ze niet altijd even geloofwaardig op wat hen overkomt. Zo is Carnby bijvoorbeeld niet onder de indruk tijdens de ontmoeting met zijn eerste Lovecraftiaanse monster. Ook bij het vinden van een lijk geeft hij geen krimp. Maar, laat ons dat voorlopig een zorg wezen, een spelpersonage vertolken gaat beiden voor de rest goed af. Er zijn meerdere eindes vrij te spelen, en je dient eigenlijk met de twee personages apart het verhaal af te werken, om een perspectief op het totaalplaatje te krijgen en andere end content vrij te spelen.Het verhaal begint wanneer privédetective Carnby samen met zijn cliënte Emily aankomt bij Derceto Manor. Dat is het oude herenhuis welke ingericht werd als tehuis voor mensen met mentale problemen, en waar - net als in de oorspronkelijke games - het leeuwendeel van de gruwel doorgaat. Ze proberen er binnen te geraken om de zaak rond Emily’s spoorloos verdwenen oom te onderzoeken. Oom Jeremy was namelijk al een tijdje op de dool en volgde hiervoor therapie bij dokter Gray, waardoor hij in het tehuis opgevangen diende te worden.
Een typisch, intrigerend, Lovecraftiaans verhaal.
Dat Jeremy Hartwood echter niet de enige is met rare kronkels in zijn brein, merk je best snel. Want nagenoeg alle inwoners gedragen zich zodanig abnormaal, dat het voor de speler steeds moeilijker wordt om fictie van realiteit te onderscheiden. Met mondjesmaat ontmoet je in het herenhuis een aantal van deze vreemde personages. Grace, het pientere, maar tegelijk heel eigenaardige kind. Ruth, een blonde kettingrookster die onophoudelijk met je flirt. Er is die agressieve kokkin die je meteen wegjaagt met een mes wanneer je de keuken - duidelijk haar territorium - ook maar durft te betreden. En soms tref je er een schaamteloze zatlap aan, die over alles struikelt en voor het zeldzaam vleugje humor moet zorgen.
Naarmate je meer progressie boekt, voel je je alsmaar dieper gezogen in een typisch, intrigerend, Lovecraftiaans verhaal. Het plot is duister maar boeiend, zit vol symboliek gehuld in een waas van mystiek, maar behoudt als rode draad die verdwijning van Jeremy welke dient ontrafeld te worden. Dat nobele einddoel probeer je te bereiken terwijl je via een magische talisman doorheen tijd en ruimte reist, naar de meest spookachtige parallelle dimensies waar moordzuchtige monsters constant op de loer liggen en je vele raadsels te wachten staan.
Lineaire omgevingen met doorgaans simplistische puzzels, gered door twee modi
Leuk is dat elk voorwerp dat je meeneemt uit zo’n parallelle wereld, je progressie biedt met de puzzels die het vrij rondzwerven in het herenhuis verhinderen. Ja, Derceto Manor zelf blijkt een reusachtig gebouw te zijn, met zijn meerdere verdiepingen en vele paden die dus pas toegankelijk worden door sleutels of andere items vrij te spelen. Via het reizen naar andere dimensies merk je echter dat de overige locaties uit het spel erg lineair zijn, met vuur, water, rotsblokken of planken die jou de weg versperren, waardoor je telkens in een bepaalde richting gestuwd wordt.Helaas lijden de puzzels hier ook wat onder. De meeste puzzels vereisen maar een of twee objecten, die meestal dan ook nog eens te vinden zijn niet zo ver van de puzzel vandaan. De items in je inventory kun je vreemd genoeg ook niet roteren, dus daar valt niets te ontdekken. Sommige items krijg je zelfs in je schoot geworpen, via progressie in het verhaal. Bij bepaalde puzzels dien je nog wat opzoekwerk en deductie te verrichten via een van je verzamelde boeken of documenten. Dat zijn ongetwijfeld de leukste puzzels, maar deze blijken zelden echt moeilijk. Daarentegen zijn de puzzels waarbij je een cijfercombinatie dient te vinden de minst aangename, want meestal krijg je de cijfers (doorgaans slechts drie) gewoon cadeau, en dien je gewoon de juiste volgorde te vinden.
Gelukkig wordt het mankement dat de meeste puzzels zo makkelijk te voltooien zijn, enigszins opgevangen door de vrije keuze tussen twee totaal verschillende modi. Bij de Modern Mode enerzijds wordt je logboek bij het aanvatten van elke puzzel aangevuld met een of meerdere tips. Terwijl je er dan wel weer volledig alleen voor staat wanneer je de assistentiemodus op Old Skool Mode plaatst. Deze laatste lijkt me ideaal voor wie met plezier de oorspronkelijke game(s) speelde, en ook deze editie wil beleven op exact dezelfde manier.
Beperkte combat, die gaandeweg wel wat moeilijker wordt
Ondanks dat bijvoorbeeld je zaklamp geen batterijen nodig heeft en er geen indicatiemeter bestaat voor je uithoudingsvermogen, wordt Alone in the Dark wel als een survival horrorgame beschouwd. Concreet in dit geval betekent dit dat er ook wel wat gevochten moet worden. Gelukkig kun je de moeilijkheidsgraad van de combat te allen tijde aanpassen aan de hand van drie moeilijkheidsgraden. Een Story Mode zoals we deze steeds vaker terugvinden bij games binnen dit genre, ontbreekt evenwel. Al snel zul je echter merken dat niet enkel het puzzelaspect van Alone in the Dark zich eerder beperkt presenteert. Ook de combat gameplay deelt wat in de malaise. Zo verlopen healing en het herladen van je vuurwapens pokketraag tijdens een gevecht. Wanneer een vijand je raakt tijdens een van deze acties, wordt de animatie gewoon onderbroken. Dat maakt dat, wanneer je het sterven nabij bent of wanneer je magazijn weer eens leeg is, je best eerst - via sprinten en dodge - jezelf een paar meters vrijheid verschaft. Tevens is er geen enemy locking beschikbaar, waardoor de uithalen van je handwapens erg vaak hun doel missen. Het begin van een gevecht voelt geregeld aan als aangekondigd, waarbij de muziek omschakelt en de camera ook soms kort wegdraait, iets wat je een klein nadeel oplevert. De handwapens hebben geen zichtbare durability levels, maar breken wel in stukken na een aantal slagen en vervangen elkaar telkens bij het oprapen: je kan er altijd maar eentje meenemen.De AI heeft daarnaast zijn wispelturige momenten, zoals vijanden die op je afstormen en meteen daarna zich omdraaien en langzaam op hun stappen terugkeren. In het begin mankeert het de combat echt aan uitdaging, doordat de vijanden slechts één per één je pad kruisen. Later komen deze wél in groten getale op je af, maar dat loopt dan niet altijd van een leien dakje. De mormels durven elkaar wel eens hinderen, zoals tijdens het nemen van een trapje, waardoor ze in cirkeltjes tegen elkaar blijven hotsen. Het is voor kort een grappig zicht, maar de AI moet echt beter dan dit.
Er is overigens weinig diversiteit wat de vijanden betreft, en helaas: boss fights ontbreken nagenoeg volledig. Je zal dus vooral kloppen en schieten op mummies die je proberen in een wurggreep te nemen. Daarnaast zijn er nog dat soort wezens die als een mol door de grond naar je toe ploeteren, en die gemuteerde vleermuizen welke al neervallen na een enkele kogel. Je kunt trouwens ook voorwerpen naar hen gooien, maar zelfs dat is minder goed uitgewerkt, want je dient het object meteen te gooien na het vast te pakken. Je kan met andere woorden geen werpbare items in je inventory stoppen, om deze later te gebruiken. Daarbij komt dat je supertraag voortbeweegt met zo’n voorwerp in je hand, én dat dat er veel meer stenen en Molotovs te vinden zijn in de omgeving dan dat je er effectief vijanden tegenkomt. Het spel probeert je tijdens bepaalde secties trouwens te doen sluipen, maar dit werkt amper, want de vijanden merken je toch vroeg of laat op en je beschikt normaliter toch altijd over voldoende kogels of handwapens in de nabijheid.
Technisch gezien nog niet af, Lovecraft-gehalte gelukkig wel ruim voldoende
Over naar de besturing dan. Kort door de bocht: best speel je de pc-editie van Alone in the Dark met een gamepad. Bepaalde menu’s blijkt hardcoded in QWERTY. De menuopties kunnen daarnaast wat vreemd doen in je poging om deze te selecteren, en de muiscursor komt geregeld ongewenst naar boven tijdens het spelen. De camera roteren met een high DPI-muis voelt erg schokkerig aan, al helpt het hier wat om de sensitivity van de in-game camera wat te verlagen. Wanneer je echter speelt met een controller, heb je geen van deze problemen.De performantie van de pc-versie is momenteel belabberd.
De grootste ontgoocheling van de pc-versie van dit spel valt echter te bespeuren op het vlak van prestatie. De performantie is met zijn constante haperingen momenteel belabberd te noemen. Het verlagen van de grafische instellingen biedt hier helaas geen soelaas en dat doet het inschakelen van gelijk welke upscaling-technologie evenmin. Ja, er is nog heel wat optimalisatiewerk te verrichten. Daarnaast zijn bugs momenteel schering en inslag in deze game. De hoofdpersonages raken geregeld vast in het decor waardoor je het spel noodgedwongen moet verlaten, het geluid durft wel eens door te lopen nadat je sterft, en soms kun je niet opslaan om onbekende reden. Ook de UI kon beter uitgewerkt zijn. Zo is het bijvoorbeeld vervelend dat je geen toets kunt instellen die je rechtstreeks brengt bij de kaart, telkens moet je eerst een paar andere, minder nuttige menu’s doorbladeren.
Qua Lovecraftiaanse sfeerschepping zit het gelukkig wél goed in deze game. Je hoort geregeld gekrijs in het herenhuis, in de kelder tref je opengesneden varkens, er lijken stemmen uit de treurwilg in de tuin te komen … Wanneer je inzoomt op schilderijen, hoor je soms ook mysterieuze muziek. Andere keren lijkt het alsof er gevochten wordt in het herenhuis, of hoor je overduidelijk een of ander monster grommen. Ja, om te besluiten met een pluspunt zijn de wereld en atmosfeer gelukkig wél geslaagd, onder meer doordat deze erg diverse presentaties kennen. Niet elk hoofdstuk speelt zich immers af in het spookhuis waar de interieurstijl van de vele kamers af en toe vanzelf verandert, maar er zijn ook opdrachten die op straat dienen voltooid te worden, er is een kerkhof, een bos, een grot, een haven die vol mist hangt, plots waan je je in de Sahara, enzovoort. De omgevingen spreken echt wel tot de verbeelding en wanneer je speelt met Carnby, voelt het spel alleen al door zijn uiterlijke verschijning in combinatie met de puzzels op exotische locaties soms aan als een Indiana Jones-game.
Conclusie
Alone in the Dark slaagt erin om een voldoende boeiende Lovecraftiaanse ervaring te brengen dankzij zijn intrigerend plot, duistere atmosfeer en uiterst gevarieerde locaties. De beide acteurs leveren daarnaast een sobere, degelijke prestatie, maar vooral: een eigen playthrough! Wat het ietwat makkelijke puzzelen betreft, valt evenmin te klagen, want we worden verwend met twee modi. Op technisch vlak is er echter nog heel wat werk om het spel soepeler te doen lopen op de pc, en ook de ruwe kantjes van de combat delen wel eens een prikje uit. Toch valt de game aan te raden voor wie houdt van dit soort "horror noir", hetzij dus na een aantal optimalisatierondes.
Pro
- Modern Mode én Old Skool Mode voor de puzzels
- Een gezonde dosis Lovecraft
- Twee protagonisten die elk afzonderlijk het totaalplaatje vervolmaken
Con
- Momenteel belabberde performantie
- Aantal bugs en oneffenheden qua navigatie en AI tijdens combat
- Besturing en UI verdienden betere uitwerking
7
Over
Beschikbaar vanaf
20 maart 2024
Gespeeld op
- PC
Beschikbaar op
- PlayStation 5
- Xbox Series X|S
Genre
- Action
- Adventure
- Horror
- Puzzle
- Shooter
Ontwikkelaar
- Pieces Interactive
Uitgever
- THQ Nordic
Website
Forumlink
Partnerlink
Partnerlink
Partnerlink
Laatst bewerkt:
