Onlangs bracht Deaedalic Entertainment de game Reveil uit, een zogeheten narratieve psycho-thriller, welke ontwikkeld werd door de Duitse gamestudio Pixelsplit. Misschien valt het indiespel nog het beste te omschrijven als een walking simulator, omdat deze zodanig lichte puzzelelementen en geringe actie bevat.
Reveil is beschikbaar in twee edities sinds 6 maart voor pc, Xbox Series X|S en PlayStation 5. Enerzijds is er natuurlijk de standaardeditie, en anderzijds heb je de Funhouse Edition, welke komt met een digitaal artbook, de originele soundtrack, een zwart-wit camerafilter, hoorspelen van de stemacteurs en commentaar van de ontwikkelaars. In deze review wordt de standaardeditie van de pc-versie besproken.
Maar op het eerste gezicht lijkt er niet erg veel fout met deze circusfamilie. Geleidelijk aan echter worden er meer en meer nieuwe plotelementen geïntroduceerd welke niet rijmen met de realiteit, noch met de regels van de logica. Er is precies een aardbeving aan de gang, niet alle lichtschakelaars in huis werken nog, en erger: Dorie en Martha blijken nergens meer te bespeuren. Na de eerste echte puzzel belandt Walter bij het meer, niet ver van hun eigen circustent vandaan, waar hij zijn dochter opmerkt, die al snel terug wegloopt. Al lijkt dat slechts een visioen, toch besluit hij om haar te achtervolgen. Hierna start een rollercoaster van onverklaarbare gebeurtenissen die veelal gelinkt zijn aan het verleden, waarbij het aan de speler is om uit te zoeken wat er precies aan de hand is.
Gelukkig is dat geen echte deal breaker, want complexe puzzels moet je hier toch niet verwachten en de game beschikt tevens over een prima hintsysteem. De meeste puzzels wijzen wel zichzelf uit, waardoor je ze evengoed “typische walking simulator-opdrachten” zou kunnen noemen. Toch voelen ze wel voldoende inventief aan. Zo dien je natuurlijk een aantal sleutels te vinden, en is er die minigame met een motorfiets waarmee je een muntje moet verdienen om een attractie binnen te mogen. Even eenvoudig zijn die stroomgenerator die terug geactiveerd moet worden, en het rijdende treintje dat je gewoon dient te achtervolgen. Zeker ook leuk is het verhaal dat weergalmt via twee luidsprekers, waarbij je telkens wanneer de stem van de verteller pauzeert, de correcte deur dient te kiezen op basis van de afbeelding die erop staat, om het vervolg van het verhaal te kunnen horen.
De kleurrijke wereld ziet er even schitterend als intrigerend uit, met erg veel achterliggende symboliek, welke passend beklemtoond wordt door de knappe soundtrack. Je dient je een weg te banen doorheen de klapperende deuren in het spookhuis, knap nagemaakte circus- en kermisattracties, een doolhof van spiegels en speciaal verlichte gangen die eindeloos blijven doorgaan tot je je omdraait. Hoe dieper Walter ondergedompeld wordt in de sombere tot griezelige kant van het circusgebeuren, hoe meer het overkomt alsof iemand een psychedelisch spelletje met hem speelt. Toch voel je je in de eerste helft van de game absoluut niet bedreigd. Op geen enkel moment gebeurt er iets vijandigs, en zelfs de jump scares lijken niet echt bedoeld om je te doen schrikken. Heel vaak zijn het namelijk quasi dezelfde afbeeldingen van clowns of narren, die te pas en te onpas ergens uit floepen.
Wat de performantie betreft, valt deze pc-versie van Reveil prima mee, al zijn er wel wat haperingen te merken - zogenaamde traversal stutters - vermoedelijk door de onderliggende Unity 3D Game Engine. De speelduur lijkt daarnaast met zijn vijf uur nogal aan de korte kant, maar de kwaliteit van de gameplay en de intensiteit van het plot nemen alleen maar toe naarmate je vordert. Daarenboven zijn er meerdere eindes vrij te spelen, waardoor dit absoluut geen nadeel vormt.
Reveil is beschikbaar in twee edities sinds 6 maart voor pc, Xbox Series X|S en PlayStation 5. Enerzijds is er natuurlijk de standaardeditie, en anderzijds heb je de Funhouse Edition, welke komt met een digitaal artbook, de originele soundtrack, een zwart-wit camerafilter, hoorspelen van de stemacteurs en commentaar van de ontwikkelaars. In deze review wordt de standaardeditie van de pc-versie besproken.
Een circus is niet altijd om te lachen!
Het jaar is 1981. Walter Thompson ontwaakt met koppijn in bed, na een nachtmerrie. Het was een nare droom die plaatsvond in een circus dat onder water staat, met figuranten als clowns en koorddansers, en Walter zag er ook intrigerende, doch lichtjes verontrustende kunstwerken opduiken. Na zijn pillen in te nemen, wil hij even kijken hoe zijn vrouw Martha en dochter Dorie het stellen. Door allerhande voorwerpen en documenten in huis nader te onderzoeken, merk je als speler dat de familie duidelijk affiniteit heeft met de circuswereld. Meer nog: ze zijn zelfs eigenaar van het Nelson Bros Circus. Dorie treedt er geregeld op samen met haar moeder, want ze wil een even succesvolle koorddanseres en acrobate zijn. Hierdoor heeft ze wel wat problemen op school. Ze let niet altijd even aandachtig op tijdens de les, en ze doet niet altijd haar best wat het huiswerk betreft. Gewoon omdat ze het circusgebeuren zoveel belangrijker vindt.Maar op het eerste gezicht lijkt er niet erg veel fout met deze circusfamilie. Geleidelijk aan echter worden er meer en meer nieuwe plotelementen geïntroduceerd welke niet rijmen met de realiteit, noch met de regels van de logica. Er is precies een aardbeving aan de gang, niet alle lichtschakelaars in huis werken nog, en erger: Dorie en Martha blijken nergens meer te bespeuren. Na de eerste echte puzzel belandt Walter bij het meer, niet ver van hun eigen circustent vandaan, waar hij zijn dochter opmerkt, die al snel terug wegloopt. Al lijkt dat slechts een visioen, toch besluit hij om haar te achtervolgen. Hierna start een rollercoaster van onverklaarbare gebeurtenissen die veelal gelinkt zijn aan het verleden, waarbij het aan de speler is om uit te zoeken wat er precies aan de hand is.
Soms onhandig puzzelen, aanvankelijk weinig griezelen ...
Tijdens het puzzelen in Reveil blijkt de besturing ietwat onhandig, doordat je de interactieknop eerder moet zien als een zoomfunctie, waarbij je vervolgens nog met de rechterstick moet gaan afspeuren op welke specifieke zijde van het gezoomde object er nog iets dient te gebeuren. Dat levert wel eens een probleem op bij dicht aangrenzende objecten waarmee interactie gevoerd kan worden, waaronder de cursor die plots begint te knipperen omdat deze telkens automatisch wisselt tussen beide objecten. Vervelend, en af en toe treedt er dan ook nog eens een bug op waarbij het cameraperspectief dat nodig is om de puzzel op te lossen, plots niet meer toegepast kan worden, tot je het spel eens herstart. Bepaalde puzzels moet je trouwens exact in een specifieke volgorde uitvoeren, ook al is het eindresultaat volledig correct. Hierdoor kan het puzzelen wel wat scripted aanvoelen.Gelukkig is dat geen echte deal breaker, want complexe puzzels moet je hier toch niet verwachten en de game beschikt tevens over een prima hintsysteem. De meeste puzzels wijzen wel zichzelf uit, waardoor je ze evengoed “typische walking simulator-opdrachten” zou kunnen noemen. Toch voelen ze wel voldoende inventief aan. Zo dien je natuurlijk een aantal sleutels te vinden, en is er die minigame met een motorfiets waarmee je een muntje moet verdienen om een attractie binnen te mogen. Even eenvoudig zijn die stroomgenerator die terug geactiveerd moet worden, en het rijdende treintje dat je gewoon dient te achtervolgen. Zeker ook leuk is het verhaal dat weergalmt via twee luidsprekers, waarbij je telkens wanneer de stem van de verteller pauzeert, de correcte deur dient te kiezen op basis van de afbeelding die erop staat, om het vervolg van het verhaal te kunnen horen.
Complexe puzzels moet je hier niet verwachten ...
De kleurrijke wereld ziet er even schitterend als intrigerend uit, met erg veel achterliggende symboliek, welke passend beklemtoond wordt door de knappe soundtrack. Je dient je een weg te banen doorheen de klapperende deuren in het spookhuis, knap nagemaakte circus- en kermisattracties, een doolhof van spiegels en speciaal verlichte gangen die eindeloos blijven doorgaan tot je je omdraait. Hoe dieper Walter ondergedompeld wordt in de sombere tot griezelige kant van het circusgebeuren, hoe meer het overkomt alsof iemand een psychedelisch spelletje met hem speelt. Toch voel je je in de eerste helft van de game absoluut niet bedreigd. Op geen enkel moment gebeurt er iets vijandigs, en zelfs de jump scares lijken niet echt bedoeld om je te doen schrikken. Heel vaak zijn het namelijk quasi dezelfde afbeeldingen van clowns of narren, die te pas en te onpas ergens uit floepen.
... maar uiteindelijk dan toch actie en spanning!
Pas in een latere fase, wanneer je het bijna niet meer verwacht, slaat het plot een grimmigere toon aan en wordt de atmosfeer iets gruwelijker. Ja, zelfs de gameplay leunt dan plots meer naar deze van een survival horrorgame, en hierdoor slaagt het spel beter in zijn opzet om je bij de keel te grijpen. Thema’s als relationele problemen, verslaving en de dood worden niet meer geschuwd, en plots wordt zelfs actie van de speler verwacht! Ook al blijkt het sluipen voor vijanden minder noodzakelijk dan de game doet uitschijnen, toch zorgt deze spannende wending ervoor dat je, na bijna ingedommeld te zijn, terug op het puntje van je stoel gaat zitten. Ja, er komen wat bloed en een gezonde portie actie - die gebaseerd is op jouw reactiesnelheid - aan te pas, maar echt moeilijk zijn de opdrachten nooit. Wanneer je sterft, ontwaak je overigens vlakbij de gefaalde sectie, waardoor je deze meteen opnieuw kan proberen. Dus het spel is zeker wel vergevingsgezind op dit vlak.Uiteindelijk slaagt het spel wel in zijn opzet om je bij de keel te grijpen.
Wat de performantie betreft, valt deze pc-versie van Reveil prima mee, al zijn er wel wat haperingen te merken - zogenaamde traversal stutters - vermoedelijk door de onderliggende Unity 3D Game Engine. De speelduur lijkt daarnaast met zijn vijf uur nogal aan de korte kant, maar de kwaliteit van de gameplay en de intensiteit van het plot nemen alleen maar toe naarmate je vordert. Daarenboven zijn er meerdere eindes vrij te spelen, waardoor dit absoluut geen nadeel vormt.
Conclusie
Reveil is overduidelijk een game met twee gezichten. De besturing tijdens het puzzelen is verre van perfect, en ook de zeldzame griezelmomenten zullen ongetwijfeld niemand nachtmerries bezorgen. Tijdens zijn eerste helft presenteert Reveil zich dan ook veel meer als een walking simulator, dan effectief als puzzelgame. Tijdens de tweede helft komt de klemtoon echter te liggen op spanning en actie, terwijl ook de narratief een paar versnellingen hoger schakelt. Het levert de speler uiteindelijk een korte, maar unieke trip op doorheen die excentrieke circuswereld, met al zijn leuke, maar ook duistere zijden.
Pro
- Mooie plaatjes, interessante setting
- Tweede helft verrassend en spannend
- Prima hintsysteem tijdens de puzzels
Con
- Eerste helft wat slaapverwekkend
- Soms onhandig/aantal bugs m.b.t. de besturing tijdens puzzels
7
Over
Beschikbaar vanaf
6 maart 2024
Gespeeld op
- PC
Beschikbaar op
- PC
- PlayStation 5
- Xbox Series X|S
Genre
- Adventure
- Puzzle
- Stealth
- Walking simulator
Ontwikkelaar
- Pixelsplit
Uitgever
- Daedalic Entertainment
