Daedalic Entertainment

Onlangs bracht Deaedalic Entertainment de game Reveil uit, een zogeheten narratieve psycho-thriller, welke ontwikkeld werd door de Duitse gamestudio Pixelsplit. Misschien valt het indiespel nog het beste te omschrijven als een walking simulator, omdat deze zodanig lichte puzzelelementen en geringe actie bevat.

In mijn preview van Gollum was ik nog enigszins hoopvol en vrij positief. Ik vond de gameplay wat eentonig, maar had tegelijk ook weinig last van glitches en de omgevingen waren grafisch wel oké. Weet wel, ik speelde toen een preview build en er werd mij en andere gamejournalisten uitdrukkelijk gezegd dat die versie absoluut geen correcte weergave was van de finale game. Er is ondertussen nog wat aan gesleuteld, dacht ik. Ondertussen is Gollum een dikke week uit en boy oh boy … Wat een rampzalige poging tot een game is dit geworden? Het is een schande. Ik zou zelfs durven zeggen dat Cyberpunk 2077 een betere launch heeft gehad dan dit misbaksel. Het stemt me ook triest om te moeten meedelen dat dit een beknopte review gaat worden, want tien dagen na release en een drietal updates later is mijn versie nog steeds onspeelbaar. Na de eindscène van Chapter 1 sterft arme Gollum continu in...

Il est venue le temps des cathédraaaaaales … Is het nummer u bekend? Het komt uit de musical Notre-Dame de Paris, een fenomenaal stukje drama en muziek. De basis van het verhaal is dat van de bultenaar Quasimodo, een verhaal dat iedereen wel ergens kent. De tijd der kathedralen, toen alles nog in opbouw was, moet indrukwekkend geweest zijn. Nooit eerder was er in Europa zo een bouwwoede met zo een imposant resultaat geweest. Een blijvend memoriam of een blijvend brandmerk van de tijd dat de kerk absolute heerser van het dagelijks leven was.

Het Duitse publiek durft wel eens genres te omarmen waarvan hun glorieperiode al een eeuwigheid geleden vervlogen is; kijk maar eens naar point ‘n click adventures of real-time strategy in z’n geheel, om twee voorbeelden op te noemen. Die mentaliteit overleeft her en der ook bij lokale ontwikkelingsbedrijven, want Mimimi Games wist - ondanks het feit dat ze sinds 2011 al bestonden - beroemder te worden dankzij Shadow Tactics: Blades of the Shogun. Deze gelijkt meer op Commandos (weliswaar met een Japans thema) dan pakweg Command & Conquer, maar globaal gesproken viel het zodanig in de smaak, dat ze kort daarna ook Desperados III van THQ Nordic mochten overnemen. Beide titels zijn op hun eigen termen best lofwaardig, dus nu luidt echter de vraag: kunnen ze dit niveau van kwaliteit ook volhouden voor een kleinschalige, standalone DLC-campagne?

In de game-geschiedenis heb je af en toe een spel dat heel wat buzz creëerde. Soms omdat het er enorm prachtig uitzag, soms omdat het verhaal je helemaal meesleepte, maar soms ook gewoon vanwege het overdreven geweld. Onder andere in 1997 verscheen zo’n spel, Grand Theft Auto genaamd. Velen kennen dit spel van zijn laatste versies en de open wereld, maar toen het eerste deel verscheen was dit een ‘simpel’ top-down actiespel. Alleen was het extreem in zijn geweld en in die mate dat bijvoorbeeld in Engeland zelfs in the House of Lords werd gediscussieerd of het verboden moest worden. Dat was natuurlijk geweldig gratis reclame en het spel werd ook een succes. Ondertussen zijn we meer dan 20 jaar verder en is er een game die bijna alle elementen van GTA schaamteloos heeft gekopieerd: Glitchpunk. Maar kan het ook het succes kopiëren?