Squidward

Simulatoren. Nee, niet de theorie dat we met zijn allen in een grote simulatie leven (interessant gegeven, dat wel), maar de game-soort. Als u nu een gevoel van déjà vu hebt, dan is dat omdat u hier niet bij mijn eerste review van een sim-game bent. Ik deed al PowerWashing - wat ik nog steeds fantastisch vind - en een soort benzinestation in het midden van nergens en eigenlijk was ook een F1-team managen een soort sim. Ooit zal ik hier misschien ook gewoon Thé Sims kunnen reviewen? Maar, de nieuwste die in mijn schoot kwam vallen en voor die schoot gemaakt lijkt, is misschien ook wel de meest gedurfde onder de soort die zich ‘simulator’ durft noemen: Autopsy Simulator. Nee (opnieuw), ik ben niet vergeten ‘autokeuring’ aan te passen in mijn spellingcontrole, het gaat hier wel degelijk over een nabootsen van een, of zelfs vijf, autopsieën. Slicey slicey yes...

It’s the little things that mean an awful lot. Het zinnetje kent u zeker, het hoort - nu toch - bij een reclame voor iets van een aantal duizend kilo, bezwaarlijk een little thing, maar met een verhaaltje bij waarin inderdaad kleine dingen wel erg belangrijk lijken. Bettye Swann is de zangeres van de nu meest gekende versie, ondertussen 79 maar toch nog alive en - hopelijk - kicking. Zoek het nummer gerust even op, ik wacht wel, get Bettye that bread! En dan zit je op een bloedhete dag wat te smelten in je zetel wanneer er plots een ping klinkt en een kleinigheidje je dag maakt: PowerWash Simulator heeft nieuwe DLC!

Muziekvideo's waren lang een big deal. Ik herinner mij nog, en ik ben daar niet alleen in, dat er weken waren waarop MTV spotjes had met enthousiaste aankondigingen dat je op een zaterdagavond om 21 uur stípt een wereldpremière van een video kon zien (het was altijd net op het moment dat je eigenlijk iets anders te doen had voor het weekend, altijd zodat je bewust de keuze moest maken om MTV aan te zetten en je Breezer-avond later moest beginnen). En die werden gehyped! Weken werd er dan gesproken over designers, budgetten, moves, ... Een van die video's die erg over de tong ging, en nog gaat eigenlijk want er zijn steeds noobs, was Cher haar If I Could Turn Back Time. Een gigantisch US Navy ship, een duizendtal uitzinnige soldaten, een twaalfjarige die gitaar speelt en Cher in een outfit die enkel zij zou kunnen dragen. Zelfs nu nog (don't @ me, Cardi B). Anyhoooo, waar wil ik naartoe? Naar 'mocht ik terug kunnen gaan in de tijd' eigenlijk. Niet dat ik...

Eens goed bang zijn is zo leuk, binnen bepaalde parameters natuurlijk. Als je in de groep de vraag gooit 'wat is nou jouw favoriete manier om eens goed te bibberen en te beven?' dan zijn de antwoorden even gevarieerd als mijn handtassen-plank (heel erg, dus). Ik heb het het meest voor oudere slashers en ben geen fan van de modernere paranormalen, mijn kinderen zijn grote volgers van de horrorhypes die vanuit Roblox als paddenstoelen uit de grond lijken te schieten. Bij die games heb ik - als ouder - vaak een paar vraagtekens, het is tenslotte een beetje vreemd om Peppa of Thomas Trein plots als monsterlijke nachtmerrie te gaan bezien (toegegeven, eens je met slaapgebrek aan aflevering acht opeenvolgend zit terwijl de nakomeling maar niet wil tot rust komen dan is het nachtmerrie-effect vrij goed in te beelden). Geef mij dan maar een Luigi's Mansion. Je vliegt er niet in (of achter) de gordijnen mee, maar het is een toegankelijke manier om jongere oogjes te laten kennis maken met...

Een van de zinnen die mijn latere tienerjaren altijd kleurde, en die ik tot mijn sterfbed zal onthouden, is djoezwannugoden. Geen inspirerende woorden in een muzikaal Latijn of filosofisch Grieks, neen. Laat ik het voor u trager zeggen: do you want to go then? In tegenstelling tot wat je zou denken is dit niet gewoon een uitnodiging om naar huis aan te zetten of te vertrekken voor een afspraak. Deze gevleugelde woorden hoorde ik, men, meestal rond 00u37 op een vrijdagavond in een kebabshop op een koude straat in Londen. De stad waar ik een stukje van mijn misspent jeugd doorbracht. Veelal volgde deze uitnodiging op een zware sociale fout zoals te dicht bij iemand staan, iemand een frietje te laten vallen of gewoon een oog - zelfs geen twee - richten op een geezer die daar niet zo blij mee was. Ik ben zelf nooit op het verzoek ingegaan - DNA 'watje' - maar heb het voldoende gezien om er niet meer zo hard van te schrikken. Zoveel mogelijk emmers cocktails...

En *vroem* we zijn weer vertrokken! Bon, misschien niet ‘we’ maar ik toch. Ja, inderdaad, uw toegenegen redacteur kan zo ongeveer meedoen met The Grand Tour want eens te meer is er een racegame te testen en eens te meer begeeft Jeremy Squidson zich achter het stuur. Dit keer in de supersnelle en glamoureuze wereld van de Formule 1. Ik volg the real thing elk seizoen. Soms enthousiaster dan anders, vorig jaar vroeg een mens zich af waarom de laatste *telt op vingers vijftien …zestien … zeventien …* zeventien races ongeveer nog nodig waren. Dit jaar zit er tenminste wel wat meer animo in. Tot nu toe. We moeten nog een heel aantal maanden. Dankzij F1 24 kan ik gelukkig zelf aan de slag - wat je zelf doet, doe je beter - en dapper pogen om het seizoen naar mijn wil (en kunnen? Maybe not) te buigen. Vroem dus.

Mijn echtgenoot is - naast de meest fortuinlijke mens ter wereld - een zeer begenadigde kok. Er is geen gerecht waar hij niet mee aan de slag kan en hij is een krak met kruiding. Daarom dat de meeste avonden in Casa Squidward erg smaakvol verlopen. Maar zo af en toe, bij momenten, is mijn Grote Chef (enkel in de keuken, hij moet hier geen ideeën gaan krijgen) ook niet in the mood en dan gaan we voor de eenvoudigere dingen, wat meestal te leveren is via een app. Er is dan ook absoluut niks mis met een take-awaytje op tijd en stond en je kan deze vergelijking in feite maken met de wereld van het spel. Ik heb hier al een paar racegames mogen reviewen en daar zitten pareltjes tussen, quasi compleet professionele ervaringen waar een speler zich compleet kan in verliezen. Maar af en toe heb ik ook hier wel zin in iets dat een beetje anders is, simpeler tijden misschien? Met Horizon Chase 2 voel ik mij terug een gamer van X aantal jaren terug en ik bedoel dit positief! Zoef...

Het zal u absoluut verwonderen, maar ik zit niet vaak met mijn mond vol tanden. In het geval van The Kindeman Remedy zat ik echter toch een paar dagen vast. Gaming is een apart universum en dat alles daar anders loopt dan in onze eigen werkelijkheid, dat moet niet nog eens gezegd (bij deze zei ik het dus nog eens). Je kan alle kanten uit, de enige limiet is je fantasie en net het schier oneindige aantal mogelijkheden maakt het allemaal zo leuk. Alleen kom je toch af en toe iets tegen waarvan je denkt 'dit is leuk, maar uit welk brein komt dit?' en Kindeman is er zo eentje. Herinnert u zich nog de polemiek indertijd toen Bully uitgebracht werd? Er werden zelfs psychologische studies gedaan om te zien of het moest verboden worden (en in Brazilië gebeurde dat ook). In het geval van The Kindeman Remedy is deze sowieso 'Rated M for Mature' (17+), dus op zich is er al een heel publiek dat weg zou moeten vallen. Nadruk op 'zou moeten' want waar een internet-wil is, is een...

Ik heb geen rijbewijs. Ik heb ook geen fiets (tenzij onderdelen in een doos in de garage sinds 2022 telt als 'fiets'). Daarom kan ik in feite ook niet claimen dat mijn gebrek aan een rijbewijs op mijn half gezegende leeftijd gewoon ligt aan een goed vooruitzicht op de - toen nog - toekomst en zorg voor de planeet. Casa Squidward is ook een beetje in the middle of nowhere dus ook 'ach, voor niets nodig toch' is geen te gebruiken excuus. Al woon ik wel dicht bij een wekelijks partijtje klaverjassen, dus er is wel nog een klein element van spanning in het leven. Kort gezegd (too late) ik ben een eeuwige voetganger. Veel van de games die ik hier test bevatten ook moedige hoofdpersonages die met hun eigen paardenkracht missies volbrengen, dus ik voel mij zeker niet uitgesloten of achtergesteld. Los van mijn eigen niet-rijden, ben ik ook een fan van Formule 1 (#SuckItMax) en kan ik enorm plezier hebben in een goede racingsimulator. Naast de Godfathers Gran...

Elk metrostation in London heeft al jaren een geautomatiseerd omroepsysteem. Behalve eentje. De Northern Line heeft nog steeds het bandje van meneer Oswald Laurence. De brave man werkte voor London Underground sinds de jaren zestig en sprak medio jaren zeventig de bekende zinnetjes zoals 'mind the gap' in. Oswald is al enkele jaren wijlen, maar zijn echtgenote komt nog wekelijks even pauze nemen in dit station, gewoon om haar echtgenoot nog eens te horen. LU belooft ook dat dit zo zal blijven tot het einde van haar dagen (van de weduwe, niet London Underground ...) en daarna gaan de bandjes naar de familie. Een hartverwarmend verhaal. Mind, thát gap is not this Gap. Inderdaad, het verhaal van The Gap is niet zo schattig, maar daarom niet minder interessant om in te duiken.

Een squad. De homies. Min moaten. Welke naam je het ook wil geven, het leven is prettiger als je het niet helemaal alleen moet doorlopen. Ik was enkele weekends geleden op FACTS en daar zag je hoe leuk het was als je in een groepje aan de slag kon met allerhande indrukwekkende cosplays. Maar ook gewoon aan het einde van de dag eens een berichtje kunnen sturen en weten dat iemand oprecht wel wil weten hoe het gaat, het klinkt melig, maar het is wel zo leuk. In de wereld van de verbeelding is het niet anders. Een dwerg helemaal alleen, één hobbit, zelfs geen olijke tweeling maar een olijk enig kind? Bijlange zo handig niet. Nee, voor missies allerhande is het veel leuker om met een gezelschap te zijn. Terra Memoria is zo een game waar je met een aantal personages aan de slag gaat. Vriendschappen voor het leven of toch liever in je uppie? We ontdekken het samen!

Ik houd wel van SpongeBob Squarepants. "Amaar, Squidward, wat zeg jij nu??" hoor ik u denken. Toch wel, toch wel. Ik kom uit een generatie waar de 'klassieke' tekenfilm begon aangevuld te worden met meer subversieve content. Denk aan Ren and Stimpy, Beavis and Butt-Head ... Materiaal dat zijn plaats ondertussen zeker gevonden heeft in de geschiedenis van de popcultuur, maar het was nooit mijn ding. Nog steeds kijk ik met plezier naar ouderwetse Looney Tunes en ben ik ook een beetje blijer als de obsession du jour van de twee junior Squidwards gewoon leuk en onschuldig is (al trek ik wel een lijn in het zand als het aankomt op Peppa-maak er spek van-Pig of Cai-groan-llou. Daarmee dus mijn sympathie voor de spons met een dasje. Al jaren is het gewoon geestig, zonder ooit een sponsgerelateerd schandaal. De kans om Cosmic Shake op PlayStation 5 te spelen heb ik dan ook gretig aangenomen. Ook al moest ik daarvoor mijn dagelijkse Squidward-zelve inwisselen voor...

Eigenlijk moet ik mij verontschuldigen aan juffrouw Lara Croft. Jaren terug, toen ik mijn allereerste desktop kocht, kreeg men daar nog een hele collectie cd-roms bij en daar zat van alles wel wat tussen (zelfs FIFA) waaronder dus Tomb Raider III. Ik vond de game op zich leuk en daar vertel je dan al eens over. Een meisje dat ik indertijd kende was kennelijk al langer ingewijd in de wereld van het schattenjagen en was bepaald niet onder de indruk van hoeveel tijd haar vriendje ermee bezig was. Ik heb dus een heel aantal jaren naar Miss Croft verwezen als … triangle tits … Niet alleen is deze benaming al jaren niet meer van toepassing, het was misschien ook niet zo heel beleefd. Dus bij deze: sorry, Lara!

Zoals elk jaar gaan we de week in waar - in zowat elke omgeving - gemorreld wordt. Ofwel uit wanhoop om wat men dit jaar weer moet verzinnen om romantisch te zijn ófwel omdat er rondomrond enkel gemorreld wordt over wat (luid) als ‘commerciële onzin’ wordt afgedaan. Aangezien BeyondGaming (het zit ‘em in de naam) zich wil bekommeren over elk deel van uw leven, geven wij - ik, appelez-moi Cupido - dé tip. Geschikt als cadeau voor de liefde van je leven, de liefde van deze week of voor jezelf: Mario vs. Donkey Kong verschijnt op 16 februari. (Dat valt dan ook nog netjes op een datum die minder ‘geforceerd’ overkomt, #geniaal)