Filmreview: Five Nights at Freddy’s

Het is ondertussen geen geheim meer – en als het dat wel nog is, gelieve als de gesmeerde bliksem mijn vorige schrijfsels te gaan lezen – dat het huishouden van Squidward een huishouden is dat draait rond Freddy Fazbear en de zijnen. Op kerstavond zullen kleine handjes bij ons een pakje openen met daarin radioactief-groen gekleurde chocolade. De ‘Lemon Lime Gator Grub’ chocoladereep is één van de nieuwste gadgets en gimmicks waar de FNAF-naam aan verbonden is. 'Chocolade' wordt hier – ter info – als vrij ruime term gebruikt. Om maar te zeggen, de mastodont die Five Nights at Freddy’s is, toont nog geen tekenen van vertragen.

Sinds 1 november kunnen we in de bioscoop terecht voor de eerste officiële film rond levensgrote knuffels en het pizzarestaurant waar ze een thuis gevonden hebben. De film kwam gelijktijdig ook uit op het streamingplatform van Peacock, wat gezien de ratings in sommige landen in feite geen slecht idee was. De fans van de franchise blijven vaak aan de jonge kant en dit vergrootte het bereikte publiek aanzienlijk. Ondertussen is ook al bekend dat de film vanaf 28 november digitaal beschikbaar is en vanaf 12 december op dvd en blu-ray. Er komen bovendien speciale edities met geschrapte scenes en andere bonuscontent!

You want the job or not?​

Ouders met kinderen, of zij onder ons die nog weten hoe het was om kind te zijn, weten dat een restaurantbezoek soms een onderneming kan zijn. Daarom dat een restaurantconcept met als focus kinderen - en daarbij dus een snellere service en meer mogelijkheden voor de kleine klanten om zich te amuseren - heel vaak een schot in de roos is. Er worden artikels gewijd aan waar je met je nakomelingen heen kan zonder de rest van de eetzaal te bruuskeren. In Amerika, land of the free and the WTF, gaat men traditioneel altijd een stapje verder. Bigger is better, zeg maar. De eetgelegenheden naar kindersmaak zijn daar veel meer voor handen dan hier en ook veel meer écht op jonge etertjes (ja, één ‘t’) gericht. Chuck E. Cheese is gekend, een mottige muis en barslechte pizza maar ook allerhande spelletjes en kindervreugde in overvloed.

Freddy Fazbear’s Pizza is een onderneming naar het voorbeeld van C. E. Cheese. Kinderen gaan er, ook voor feestjes, om met arcadegames te spelen en voor de levensgrote en erg indrukwekkende animatronics. Daar heeft Fazbear entertainment een echte stap voor op de concurrentie: Freddy, Bonnie, Chica en Foxy zijn knappe instrumenten, erg hightech voor de vroege jaren tachtig. Op een podium voeren ze een show op waar ook volwassenen met veel plezier naar kijken, ... Bref, het is een erg goed opgezette business. Door het niveau van de optredens en de algemene prima organisatie is Freddy Fazbear een kleine goudmijn. Sinds 2014 is diezelfde goudmijn in een serie games gegoten met een enorme lore (voorafgaande geschiedenis) die zodanig goed in elkaar zit, als je kan volgen tenminste, dat je bijna zou vergeten … dat de hele historie verzonnen is.

We're going to have so much fun together!​

Mike (Josh Hutcherson, The Hunger Games) is een jonge kerel die het niet onder de markt heeft. Zijn moeder is overleden, zijn vader kon de zorg niet aan en sinds dan is de jongeman als enige verantwoordelijk voor zijn veel jongere zusje Abby (Piper Rubio, For All Mankind). Het meisje heeft een bepaalde problematiek, waardoor ze bijzondere zorg nodig heeft. Door het mogelijke financiële voordeel dat dit met zich mee kan brengen, zoemt er constant een tante Jane (Mary Stuart Masterson, Benny & Joon) rond die wat graag de zorg voor Abby wil overnemen. Ook al loopt de relatie met zijn zusje niet van een leien dakje, toch wil Mike haar niet zomaar aan Jane overdragen (en dat wil Abby ook niet). Bovenop al deze lasten draagt Mike bovendien nog een zwaar trauma mee uit zijn kindertijd en gebruikt hij niet de meest orthodoxe methodes om daar mee om te gaan.

Het enige wat Mike moet doen, is opletten dat er niemand inbreekt.

Door zijn fragiele mentale toestand verliest Mike zijn baan. Er zijn erg weinig opties in de arme streek waar hij woont, nog minder voor wie al een aantal keren een job verloren is. Een positie als nachtwaker in een verlaten pizzeria komt als geroepen, allemaal dankzij een begane begeleider genaamd Steve Raglan (Matthew Lillard, Scream, Scooby-Doo). De pizzeria in kwestie is – natuurlijk – de Freddy Fazbear’s Pizza. Aangezien de eigenaar een sentimentele mens is, is het restaurant nog in uitstekende staat. Het enige wat Mike moet doen is opletten dat er niemand inbreekt. Simpel, toch? Bovendien is er charmante agente Vanessa (Elizabeth Lail, You) die interesse toont in Mike’s situatie en behulpzaam is in het leren werken in (en met) zijn nieuwe omgeving. Arme Mike, het probleem zit ‘em echt niet in wie van buiten naar binnen wil …

I always come back ...​

Five Nights at Freddy’s is niemand echt onbekend, dus ik doe niet meer van het verhaal uit de doeken. Het internet loopt over van door fans gemaakte theorieën, sommigen – zoals Matthew Patrick van de Theorists kanalen op Youtube – die werkelijk decennia fictieve geschiedenis hebben uitgespit om tot ‘definitieve’ antwoorden te komen. Een film, per definitie een beperkt medium, zal nooit álles kunnen tonen (tenzij we Peter Jackson een kans geven?) en regisseur Emma Tammi (Into the Dark, The Left Right Game) en schrijver / bedenker Scott Cawthon hebben dan ook keuzes gemaakt. Voor de FNAF purists zal deze eerste film niet voldoen. Wat begon als een horror game is uiteindelijk géén horror film geworden en daar lagen toch wel heel wat verwachtingen. Voor wie relatief nieuw is in het hele gebeuren en voor ouders die niet direct weten of het nu wel of niet ‘kan’ met jonge(re) kinderen, is het dan weer een prima begin. Ja, je hebt momenten waar een kleinere kijker misschien wel even zal schrikken, maar Five Nights moet het hebben – of kiest het te hebben – van sfeer.

Wat begon als een horrorgame is uiteindelijk géén horrorfilm geworden.

Wij hebben deze film bekeken met een Freddy-obsessed twaalfjarige en een ‘ik doe alles wat mijn broer doet ‘ negenjarige. Nu zijn beiden wel iets gewoon, maar objectief gezien hebben we geen momenten gehad waar we dachten ‘hier zijn ze toch echt te jong voor’. Wie zijn kinderen kent, kan hier makkelijk de correcte keuze maken. Er zijn Simpson Halloween specials die schrikwekkender zijn dan de eerste Freddy telg. Voor oudere fans … Tja … Er zijn gemiste kansen. Commercieel was dit een slimme zet, daar boeten de opgegroeide fans wel wat voor in. Wat wel gezegd moet, is dat men met Matthew Lillard een uitstekende nostalgische keuze gemaakt heeft en dat er vooral dankzij zijn verhaallijn wel veel belofte in zit voor volgden films. Nee, de opmars van Freddy en zijn crew is nog lang niet voorbij en ik kijk uit naar wat nog komen moet.

Conclusie

Aangezien ik toch ook interesse heb de Five Nights at Freddy's-franchise, was mijn nieuwsgierigheid groot én was ik toch ook een beetje tickled pink om dit op het grote scherm te zien. Op zich ben ik ook niet teleurgesteld. Als kind van de jaren negentig heb ik altijd een zwak gehad voor Matthew Lillard, een OG van het horror genre (de wedergeboorte toch) en als ouder ben ik ergens wel opgelucht dat het geen festijn van bloed en ingewanden geworden is. Maar het is en blijft dubbel. Is het jammer dat het echte horror element een beetje verloren gegaan is? Natuurlijk. Is het te begrijpen? Vanuit een financieel en bezoekersaantal standpunt, absoluut. Ik hoop op een directors cut bovenop gewoon de geschrapte scenes om toch voor de oudere fans te geven waar we stiekem wel op zaten te wachten. En ik heb nu ook hoge verwachtingen voor het vervolg (er zou een trilogie moeten komen en dat lijkt nu inderdaad vast te liggen), dieper graven in de geschiedenis van de franchise en meer doen met het kwaad aan de basis van alle ellende zou een prima begin worden. Er is voldoende aanwezig om een filmreeks af te leveren die binnen x-aantal jaar ook nostalgische gevoelens zal oproepen en ondanks de imperfect start heb ik nog wel vertrouwen in de grote beer.

Pro

• Animatronics zijn echt heel cool om eindelijk écht te zien
• Rekening gehouden met jeugd van het fandom

Con

• Veel van de originele vibe is verloren door het willen aanspreken van een zo breed mogelijk publiek

7

Over deze film

Beschikbaar vanaf

1 november 2023

Genre

1. Horror
2. Thriller

Speelduur

109 minuten

Regie

Emma Tammi

Cast

Josh Hutcherson, Piper Rubio, Matthew Lillard, ...

Uitgever

Blumhouse, Peacock

Website

Officiële website

 

Hier is de jongste zoon ook gek van FNAF, we zijn dan samen gaan kijken in de bioscoop. Vooral het begin is wat enger, doorheen de film zelf is er weinig horror, zeker als je de reeks wat kent.