Gegroet inwoners van BeyondGaming, steek jullie hand op met een provocerende branie wanneer je dacht dat het een uitstekend idee was om een jaar of acht na de val van Panem met een heuse prequel op de The Hunger Games-films op de proppen te komen. Zat er iemand, nadat Katniss Everdeen de dictatuur van Coriolanus Snow omverwierp, met het brandende verlangen om te ontdekken hoe die knakker aan de macht kwam? Aan de lauwe ontvangst aan de wereldwijde bioscoopkassa te zien, was er in elk geval geen sprake van een revolutionaire herstart van de franchise. Of dat echter aan de kwaliteit van de film lag, of eerder de timing van de release, ontdekken we bij deze herkansing op Home Video.
verplaatst het vizier 64 jaar voor Katniss de plaats van haar zusje innam als tribute voor de Hongerspelen en decennia voor Coriolanus Snow met een ijzeren vuist de dictator begon uit te hangen in Panem. Tom Blyth zet een jonge Coriolanus neer, die de gekrenkte eer van zijn familie op zijn schouders draagt. In het door oorlog verscheurde Panem is de naam Snow namelijk in schande gehuld door de acties van de vader van Coriolanus. Gedreven door de ambitie om de familienaam terug in ere te herstellen en een beurs te winnen, besluit de jonge Snow om zich te engageren als mentor voor een tribute die deelneemt aan de tiende editie van de Hongerspelen. Winst in de Spelen en het respect verdienen van de spelschepper Casca Highbottom (Peter Dinklage), moeten volstaan om de naam Snow terug luister te geven.
Uiteraard is zo'n plan makkelijker bedacht dan tot vervulling gebracht. De tribute van District 12 die Snow onder zijn hoede krijgt, Lucy Gray Baird, is namelijk niet bepaald gezegend met de beste skill set om de Spelen te overleven, laat staan te winnen. Daar stoppen de complicaties uiteraard niet. Zo speelt Viola Davis op vrij angstaanjagende wijze Dr. Volumnia Gaul, de architect van de Spelen, die er op gebrand lijkt deze tiende editie te overspoelen met een tsunami van wreedheid en zijn er uiteraard ook de andere tributes waarvan Coral de meest geduchte tegenstandster in de arena lijkt te worden. Lukt het Coriolanus om Lucy Gray klaar te stomen voor het gevecht van haar leven? Lukt het om dat vastberaden aardige meisje met de betoverende zangstem waar hij beetje bij beetje voor valt niet alleen de arena in te sturen, maar ook haar in leven te houden? Is het de liefde, of de lust naar macht die uiteindelijk gaat primeren bij de jonge Snow?
Het is ook een film die meer onderliggende laagjes bevat dan de redelijk rechtlijnige rebellie die The Hunger Games bood. Deze Ballad of Songbirds and Snakes gaat niet over een arm meisje met een boog die uitgroeit tot een symbool van verzet, maar over de aantrekkingskracht van macht, het gewicht van liefde en meer van dat soort complexiteiten. Dat komt echter wel met een prijs. Deze prequel probeert erg veel te vertellen, en doet dat niet altijd even elegant. Dat resulteert in een speelduur van bijna 157 minuten en een tempo dat af en toe een dip neemt. Ondanks dat euvel, blijft deze prequel op The Hunger Games echter een meevaller omdat het een verrassend mature en complexe proloog biedt die The Hunger Games als reeks in haar geheel wat extra cachet bezorgt.
We zijn ondertussen al zo gewend aan nietszeggende korte stukjes promotioneel materiaal vermomd als making-of, dat we ons haast verslikken in onze Capri-Sun wanneer we nog eens eentje te zien krijgen die de moeite waard is. In het geval van dit Predator or Prey: Making The Ballad of Songbirds and Snakes krijgen we dus een documentaire van ruim twee en een half uur waarin elk stapje van het productieproces eerlijk en diepgaand uit de doeken gedaan wordt. Geen rondje schouderklopjes geven of promopraat, maar een lange blik op alles wat komt kijken bij het maken van een grote studio film. Dit zijn de soorten extra’s die we maar wat graag op een schijfje zien en die de meerwaarde van fysieke media onderstrepen. Het maakt van The Hunger Games: The Ballad of Songbirds and Snakes wederom een uitgave die filmfans maar wat graag in hun collectie zullen willen hebben.
De tiende Hongerspelen
The Hunger Games: The Ballad of Songbirds and SnakesUiteraard is zo'n plan makkelijker bedacht dan tot vervulling gebracht. De tribute van District 12 die Snow onder zijn hoede krijgt, Lucy Gray Baird, is namelijk niet bepaald gezegend met de beste skill set om de Spelen te overleven, laat staan te winnen. Daar stoppen de complicaties uiteraard niet. Zo speelt Viola Davis op vrij angstaanjagende wijze Dr. Volumnia Gaul, de architect van de Spelen, die er op gebrand lijkt deze tiende editie te overspoelen met een tsunami van wreedheid en zijn er uiteraard ook de andere tributes waarvan Coral de meest geduchte tegenstandster in de arena lijkt te worden. Lukt het Coriolanus om Lucy Gray klaar te stomen voor het gevecht van haar leven? Lukt het om dat vastberaden aardige meisje met de betoverende zangstem waar hij beetje bij beetje voor valt niet alleen de arena in te sturen, maar ook haar in leven te houden? Is het de liefde, of de lust naar macht die uiteindelijk gaat primeren bij de jonge Snow?
De zaadjes van het kwaad
We weten uiteraard allemaal dat Coriolanus Snow gaat uitgroeien tot een smeerlap die onschuldige vrouwen en kinderen in de as legt om zijn eigen macht veilig te stellen, maar hier zijn we nog niet op dat punt in zijn levensverhaal aanbeland. De Snow in Songbirds and Snakes is ambitieus, maar ook warm en menselijk tegenover Lucy. Hij vormt eveneens connecties met zowel Highbottom en Gaul, en speelt die ook uit om er voordeel uit te halen voor zijn protegé. Op die manier doet deze prequel iets behoorlijk slim. We maken kennis met Snow als de jonge man voor het monster, maar de film toont wel al snel de manipulator die in hem schuilt en plant duidelijk de zaadjes van de tiran die later in hem gaat opbloeien. Dat alleen al maakt dit een boeiende prequel, omdat het de boosaardige Snow een achtergrond bezorgt die Donald Sutherlands personage in de filmreeks nooit kreeg. Het verrijkt de originele reeks, omdat het de wereld van Panem en de geschiedenis van de Spelen verder uitdiept.The Ballad of Songbirds and Snakes is een meer dan waardige prequel op The Hunger Games geworden.
Het is ook een film die meer onderliggende laagjes bevat dan de redelijk rechtlijnige rebellie die The Hunger Games bood. Deze Ballad of Songbirds and Snakes gaat niet over een arm meisje met een boog die uitgroeit tot een symbool van verzet, maar over de aantrekkingskracht van macht, het gewicht van liefde en meer van dat soort complexiteiten. Dat komt echter wel met een prijs. Deze prequel probeert erg veel te vertellen, en doet dat niet altijd even elegant. Dat resulteert in een speelduur van bijna 157 minuten en een tempo dat af en toe een dip neemt. Ondanks dat euvel, blijft deze prequel op The Hunger Games echter een meevaller omdat het een verrassend mature en complexe proloog biedt die The Hunger Games als reeks in haar geheel wat extra cachet bezorgt.
Een schijfje geschikt voor een parade
Dit is, na Saw X een tijdje terug, wederom een blu-ray waar we behoorlijk van onder de indruk zijn. Zoals je anno 2024 wel mag verwachten van een studio film, is de visuele presentatie gewoon top. Het detail is doorheen de film overtuigend, en komt zelfs in de donkere scènes in de arena nog genoeg fijn tot haar recht. Dit is dan ook een filmisch aantrekkelijke transfer. De Atmos-geluidsband doet behoorlijk wat hef- en tilwerk en levert geluid op dat zelfs de lelijkste momenten in Panem de juiste textuur geeft. Ook op vlak van extra’s worden fans van de film dan weer verwend. Er is een informatief audiocommentaar van regisseur Francis Lawrence en producent Nina Jacobson die onder andere uitleggen waarom ze al snel besloten het boek van Suzanne Collins te verfilmen als prequel, maar de klap op de vuurpijl is Predator or Prey, de making-of.We zijn ondertussen al zo gewend aan nietszeggende korte stukjes promotioneel materiaal vermomd als making-of, dat we ons haast verslikken in onze Capri-Sun wanneer we nog eens eentje te zien krijgen die de moeite waard is. In het geval van dit Predator or Prey: Making The Ballad of Songbirds and Snakes krijgen we dus een documentaire van ruim twee en een half uur waarin elk stapje van het productieproces eerlijk en diepgaand uit de doeken gedaan wordt. Geen rondje schouderklopjes geven of promopraat, maar een lange blik op alles wat komt kijken bij het maken van een grote studio film. Dit zijn de soorten extra’s die we maar wat graag op een schijfje zien en die de meerwaarde van fysieke media onderstrepen. Het maakt van The Hunger Games: The Ballad of Songbirds and Snakes wederom een uitgave die filmfans maar wat graag in hun collectie zullen willen hebben.
Conclusie
Weinigen zaten misschien te wachten op een prequel op The Hunger Games, maar Francis Lawrence en zijn cast en crew bewijzen gelukkig dat de strijd tussen de districten ook zonder Katniss Everdeen weet te boeien. Dankzij complexe verhaalvertelling, sterk productiedesign en solide vertolkingen van Tom Blyth, Rachel Zegler en Peter Dinklage krijgen we dan ook een film die ondanks de iets te lange speelduur weet te boeien en als fijne proloog fungeert. Dat de blu-ray-uitgave weet te imponeren met een indrukwekkende making-of en een audiovisuele presentatie die geen steken laat vallen, is de kers op de taart. Dit is een schijfje waar je jezelf graag voor opgeeft als vrijwilliger.
Pro
- Vertelt een verhaal vol laagjes en complexiteiten
- Zorgt voor een beeld van de man achter de dictator
- Sterk acteerwerk van Blyth, Zegler, Davis en Dinklage
- Uitstekend afgewerkte blu-ray met een indrukwekkende making-of als uitschieter
Con
- Wat dipjes in het tempo van de verhaalvertelling door de lange speelduur
8.5
Over deze film
Beschikbaar vanaf
24 maart 2024
Genre
- Avontuur
- Romantiek
Speelduur
157 minuten
Regie
Francis Lawrence
Cast
Tom Blyth, Rachel Zegler, Viola Davis, Peter Dinklage
Uitgever
Belga Home Video
