“Een boek schrijven, dat kan ik ook.” Een zin die je nog wel eens hoort, misschien heb je ze zelf al eens gebruikt. Het is op het eerste gezicht een eenvoudig genoeg principe: je hebt een verhaal in je hoofd en dat zet je gewoon op papier. Maar, vanzelfsprekend, is het níét zo vanzelfsprekend (anders deed iedereen het toch gewoon?). Een literaire creatie kost bloed, zweet en tranen. En dat is er maar eentje. Als je werkelijk een heel nalatenschap aan boeken wil gaan produceren, dan neemt dat heel je leven over. Er worden best wel veel boeken geschreven, maar echt blijvers, het soort dat generaties kan overbruggen en grenzen doorbreekt … het blijft procentueel weinigen gegeven. Daarbovenop nog een hele rits aan films, series, theaterstukken, games (!), en ons procent zakt nog een heel stuk.
Vandaag trek ik de wereld binnen van een schrijfster die wel tot de happy few behoort die na honderd jaar nog fel gesmaakt worden. Agatha Christie en haar meest geliefde creatie Hercule Poirot. De Belgische detective neemt ons mee in The London Case op pc, Switch, PS4, PS5, Xbox One en Xbox X|S en dit vanaf 29 augustus.
Styles (niet Harry) was een landgoed waar een moord gepleegd werd. Die moord werd opgelost door een klein mannetje met een eivormig hoofd: Hercule Poirot. Een legendarische detective zag het licht en Christie was op weg om één van de grootste misdaadschrijfsters ooit te worden. De Belgische detective met ze little grè cells kwam in 33 boeken en 51 korte verhalen ten tonele. Zoals auteurs wel vaker doen met een personage dat hen nauw aan het hart ligt - al zei Christie zelf vaak een hekel aan het ‘nare mannetje’ te hebben - nam ze zijn lot in handen en kreeg Poirot een effectief einde met Curtain. Over de jaren zijn er films en series gekomen en is er zelfs een nieuwe schrijfster gevonden die officieel nieuwe verhalen met Belgiës beste export mag schrijven. Het mag dan ook niet verwonderen dat ook de wereld van gaming met Hercule P. aan de slag ging.
De gameplay voor deze The London Case is op zich eenvoudig: de speler kruipt in de huid van de grote detective en interageert met de omgeving, zowel met voorwerpen als personen. Hiermee verzamel je aanwijzingen, leer je bij, vorm je relaties met medepassagiers en andere personages en krijg je de mogelijkheid om je hersencellen aan het werk te zetten (Poirot ‘leest’ medemensen als een boek door vaak onbewuste zaken, dit is handig om verbanden te leggen naargelang de zaak vooruitgaat). In het hoofd van de detective vormen zich voor elke zaak mindmappen waar alle informatie en gemaakte verbanden visueel staan en waar je ook kan zien wat Poirot precies denkt. Naargelang we meer onderzoeken, breiden deze mindmappen zich uit. Op elke locatie is er een hele verzameling zaken waar je aanwijzingen en antwoorden kan gaan vinden. Zo zijn er vingerafdrukken, correspondenties, foto’s en artikels, persoonlijke gesprekken … Het is aan de speler om de juiste verbanden te trekken. De variatie is groot wat ervoor zorgt dat het nooit saai wordt en je altijd iets nieuws hebt om je hersenen over te breken. Ook heel handig is dat bij elk te onderzoeken voorwerp of persoon aangegeven wordt hoeveel dingen je precies moet gaan ontdekken.
Deze tweede telg in de onderzoeken van Poirot is zeker niet de makkelijkste opdracht. Het onderzoeken en verbanden leggen heb je snel in de vingers en voelt organisch. Er zit voldoende assistentie in deze game om niet het gevoel te hebben dat je in rondjes draait (de te stellen vragen vinken zich bijvoorbeeld af). Toch moet de speler zelf voldoende doordenken om de juiste conclusies te gaan trekken en je zaak opgelost te krijgen. Soms zat ik te denken ‘dat is toch logisch’ om dan toch te merken dat de logica van Poirot net iets logischer is. Er is echt wel ruimte om de eigen grijze cellen te flexen. Je bent zeker een heel aantal (neem toch acht tot tien) uren zoet om heel het mysterie rond een gestolen schilderij te ontrafelen. Dit voelt getrouw aan het bronmateriaal en met liefde gemaakt, eenvoudig maar uitdagend: Hercule Poirot, he would most assuredly approve!
Vandaag trek ik de wereld binnen van een schrijfster die wel tot de happy few behoort die na honderd jaar nog fel gesmaakt worden. Agatha Christie en haar meest geliefde creatie Hercule Poirot. De Belgische detective neemt ons mee in The London Case op pc, Switch, PS4, PS5, Xbox One en Xbox X|S en dit vanaf 29 augustus.
Ah, mon ami …
Op 15 september 1890 werd in Torquay baby Agatha Miller geboren. Het stadje aan de Engelse kust (Devon) was een typisch Brits prentkaartje en de familie Miller had er een uitermate comfortabel en gegoed leven. Agatha kreeg gewoon thuisonderwijs in alles wat een bekwame jongedame van die tijd hoorde meester te zijn. Haar ambities mochten al wat kunstzinniger zijn, Agatha zou nooit ‘echt werk’ moeten doen. Helaas moest ze een aantal keren ‘no, thank you’ slikken en was ze ‘al’ dertig (men bekeek de leeftijd van een vrouw nogal … anders … in die tijd) toen The Mysterious Affair at Styles alsnog aangenomen en gepubliceerd werd.Styles (niet Harry) was een landgoed waar een moord gepleegd werd. Die moord werd opgelost door een klein mannetje met een eivormig hoofd: Hercule Poirot. Een legendarische detective zag het licht en Christie was op weg om één van de grootste misdaadschrijfsters ooit te worden. De Belgische detective met ze little grè cells kwam in 33 boeken en 51 korte verhalen ten tonele. Zoals auteurs wel vaker doen met een personage dat hen nauw aan het hart ligt - al zei Christie zelf vaak een hekel aan het ‘nare mannetje’ te hebben - nam ze zijn lot in handen en kreeg Poirot een effectief einde met Curtain. Over de jaren zijn er films en series gekomen en is er zelfs een nieuwe schrijfster gevonden die officieel nieuwe verhalen met Belgiës beste export mag schrijven. Het mag dan ook niet verwonderen dat ook de wereld van gaming met Hercule P. aan de slag ging.
The impossible must be possible in spite of appearances
Daar waar een Sherlock Holmes al een paar keer heruitgevonden is - denk aan Holmes anno jaren veertig tegen de Duitse vijand en natuurlijk de megahit van de BBC - is Hercule Poirot eigenlijk altijd zichzelf gebleven. Er is geen moderne versie, geen vrouwelijke versie, geen jonge ve … Nee, wacht, er is tóch een jonge(re) Poirot te vinden en wel in Blazing Griffins reeks van games die begon met de Early Cases en nu voortvloeit naar The London Case. Hercule Poirot moet de veilige overtocht - per boot - van een duur schilderij zien te vrijwaren. De detective die we hier aan onze zijde krijgen, is merkbaar jonger dan wat we gewoon zijn om te zien, maar qua karakter onmiddellijk herkenbaar (en zeeziek). In dit mysterie zullen we ook kennismaken met Arthur Hastings, bekend als Poirots goede vriend en hulp, die als werknemer van Lloyd’s of London instaat voor de verzekering van het kunstwerk in kwestie.De variatie is groot wat ervoor zorgt dat het nooit saai wordt.
De gameplay voor deze The London Case is op zich eenvoudig: de speler kruipt in de huid van de grote detective en interageert met de omgeving, zowel met voorwerpen als personen. Hiermee verzamel je aanwijzingen, leer je bij, vorm je relaties met medepassagiers en andere personages en krijg je de mogelijkheid om je hersencellen aan het werk te zetten (Poirot ‘leest’ medemensen als een boek door vaak onbewuste zaken, dit is handig om verbanden te leggen naargelang de zaak vooruitgaat). In het hoofd van de detective vormen zich voor elke zaak mindmappen waar alle informatie en gemaakte verbanden visueel staan en waar je ook kan zien wat Poirot precies denkt. Naargelang we meer onderzoeken, breiden deze mindmappen zich uit. Op elke locatie is er een hele verzameling zaken waar je aanwijzingen en antwoorden kan gaan vinden. Zo zijn er vingerafdrukken, correspondenties, foto’s en artikels, persoonlijke gesprekken … Het is aan de speler om de juiste verbanden te trekken. De variatie is groot wat ervoor zorgt dat het nooit saai wordt en je altijd iets nieuws hebt om je hersenen over te breken. Ook heel handig is dat bij elk te onderzoeken voorwerp of persoon aangegeven wordt hoeveel dingen je precies moet gaan ontdekken.
Unless you are good at guessing, it is not much use being a detective
The London Case is mooi om te zien. Er is moeite gestoken in het creëren van sfeer, zeker de specifieke jaren twintig en dertig waar Hercule Poirot zo mee geassocieerd wordt. Elke ruimte heeft een eigen karakter, voorwerpen en hints zijn zoals gezegd gevarieerd en de volledig gesproken dialogen zijn uitstekend gedaan. Hier geen standaardzinnetjes maar mooi uitgeschreven en goed te volgen gesprekken. Wat wel opvalt is dat er tussen de graphics en de gesproken dialoog weinig tot geen overeenkomst is. Poirot kan hele zinnen aframmelen terwijl zijn beeltenis amper één keer de lippen beweegt. Ook bij diepe ontsteltenis of het horen van een ijselijke gil is er weinig animo in de animaties. Terwijl er op zich wel detail en aandacht in de tekeningen zit, is dit een element dat zeker tegenwoordig moeilijk te vergeven is. Dit is iets wat zelfs in 2003 al niet meer echt oké was. Het houdt echte ‘immersie’ wat tegen, je voelt geen band met vrij statische figuren.Er is echt wel ruimte om de eigen grijze cellen te flexen.
Deze tweede telg in de onderzoeken van Poirot is zeker niet de makkelijkste opdracht. Het onderzoeken en verbanden leggen heb je snel in de vingers en voelt organisch. Er zit voldoende assistentie in deze game om niet het gevoel te hebben dat je in rondjes draait (de te stellen vragen vinken zich bijvoorbeeld af). Toch moet de speler zelf voldoende doordenken om de juiste conclusies te gaan trekken en je zaak opgelost te krijgen. Soms zat ik te denken ‘dat is toch logisch’ om dan toch te merken dat de logica van Poirot net iets logischer is. Er is echt wel ruimte om de eigen grijze cellen te flexen. Je bent zeker een heel aantal (neem toch acht tot tien) uren zoet om heel het mysterie rond een gestolen schilderij te ontrafelen. Dit voelt getrouw aan het bronmateriaal en met liefde gemaakt, eenvoudig maar uitdagend: Hercule Poirot, he would most assuredly approve!
Conclusie
Games met een point-and-click-insteek zijn niet altijd even stimulerend. Als je dan ook aan de slag gaat met een bekend en geliefd personage, moet je output echt wel de moeite waard worden. Bij Agatha Christie - Hercule Poirot: The London Case heb ik weliswaar een kleine teleurstelling in hoe statisch de personages zijn weergegeven - animatie/cutscenes in filmische stijl hadden dit spel echt naar een hoger niveau kunnen tillen - toch ben ik voor het overgrote deel gecharmeerd. Dit heeft hetzelfde warme vintage gevoel van een echt Agatha Christie-verhaal. Er is duidelijk over nagedacht en het is zeker niet voorspelbaar. Ook al is onze geliefde Belgische detective hier een stuk jonger, hij is onmiskenbaar zichzelf. De makers geven een prima middenweg tussen het zelf moeten puzzelen en het niet nodeloos in rondjes draaien, voldoening mits inzet dus. Wie graag even met het koppeke wil bezig zijn en houdt van sfeervol detectivewerk is hier absoluut aan het juiste adres.
Pro
- Voldoende uitdagend
- Voelt trouw aan de roots van Hercule Poirot
- Veel aandacht aan goede voice acting
Con
- De personages zijn qua animatie echt niet mee met de tijd.
8
Over
Beschikbaar vanaf
29 augustus 2023
Gespeeld op
- PC
Beschikbaar op
- Nintendo Switch
- PC
- PlayStation 4
- PlayStation 5
- Xbox One
- Xbox Series X|S
Genre
- Puzzle
Ontwikkelaar
- Blazing Griffin
Uitgever
- Microids
