DaRmaZat

We wilden oorspronkelijk september niet laten passeren zonder één van de grootste releases van de nu afgelopen maand, én misschien wel van het jaar 2023, nader onder de loep te nemen. Toch moesten we ons echter gewonnen geven en gewoon de tijd ervoor nemen, omdat de content té belangrijk was om overhaast te ervaren. Inderdaad, ik heb het hier over de eerste en meteen ook de laatste expansie voor Cyberpunk 2077, genaamd Phantom Liberty. Maar dat klinkt dan misschien weer droeviger dan bedoeld, want het is een klepper van formaat geworden.

Een nieuwe naam, dus een totaal andere game? Nu we niet meer met het FIFA-woord kunnen verwijzen naar ons geliefde sportspelletje, is dat ergens wel een te volgen gedachtegang. Welke verbeteringen en nieuwe features kunnen we nu verwachten van deze EA Sports FC 24? Aan één kant hoopte ik in het licht van deze review dat het antwoord op die vraag me flink wat werk zou bezorgen. Want dat zou alleen maar betekenen dat de mensen van Electronic Arts echt hun best gedaan hebben om van die nieuwe titel meteen een steengoede voetbalgame te maken.

Een van de vele minder bekende - maar daarvoor niet onbeminde - titels die op ons afkomen in deze superdrukke maand september, is Ad Infinitum. Te omschrijven als een psychologische thriller welke zich afwisselend afspeelt in een spookachtig herenhuis als in de loopgraven van de Eerste Wereldoorlog. Het spel poogt op een unieke wijze zowel een ontroerend verhaal, voldoende uitdagende puzzels evenals de perfecte dosis jump scares aan de man te brengen. Hoe het Ad Infinitum door deze gewaagde ambitie uiteindelijk vergaat, verneem je in deze review.

Op de laatste dag van de afgelopen zomervakantie werd zonder veel poespas Trine 5: A Clockwork Conspiracy gelanceerd, nu toch al het vijfde spel binnen de Trine-franchise. Dit keer nemen Zoya, Pontius en Amadeus, beter bekend als de drie helden van Trine, het op tegen een bende laffe schurken die er niet voor terugdeinzen om geweld te gebruiken in hun pogingen om de controle over het koninkrijk te grijpen. De vorige vier games heb ik echt met heel veel plezier gespeeld, lukt dat ook voor een vijfde keer?

DLC van vijfentwintig megabytes voor acht euro? Dat kan best duur aanvoelen, tenzij je natuurlijk waar voor je geld krijgt! Met Dimension Shellshock worden twee nieuwe personages én een Survival-modus toegevoegd aan het meer dan geslaagde Teenage Mutant Ninja Turtles: Shredder’s Revenge. Aan mij om uit te zoeken of dit de 2D beat ‘em up, met in de hoofdrol onze favoriete gemuteerde schildpadden, intrinsiek nog beter maakt dan deze al was.

Het moest de epische conclusie worden van een gamejaar dat sowieso al met glans geslaagd was. Zoals te verwachten, bereikte de hype rond Starfield de afgelopen weken zijn absolute hoogtepunt, natuurlijk extra gevoed door de vele online lekken. Bethesda Game Studios brengt dan ook niet elk jaar een nieuw IP uit dat ons een open wereld RPG voorschotelt met de omvang van onze Melkweg over pakweg driehonderd jaar. Vanzelfsprekend is de ambitie om te kunnen rondlopen, al vechtend of puzzelend op meer dan duizend planeten, dan ook nog eens verspreid over honderd zonnestelsels, op zijn minst lovenswaardig te noemen. Daarbovenop herinnert iedereen zich natuurlijk wat voor een hemels genot het kan zijn om een titel uit een Bethesda-topfranchise als Fallout of The Elder Scrolls te spelen. De vele uitgestrekte wonderbaarlijke werelden met die beklijvende atmosfeer, de lore, de mystiek, de keuzes tussen heel wat uniek ogende facties met hun onderlinge dynamiek welke grotendeels het memorabele...

The Miracle zal het dit keer anders aanpakken. Ze gaat namelijk een kind baren dat in haar plaats de wereld opnieuw grote zorgen mag bezorgen. Dus onze Penitent One mag alweer zijn kleerkast openen om zijn donkerpaarse vechtpakje uit te halen en zijn allerlangste punthoed te zoeken. Indien hij tussendoor een paar klappen incasseert, kan hij nog steeds zijn mysterieuze flesjes gebruiken om wat te recupereren. En het spel opslaan doet hij ook nog altijd geknield aan een kerkstoel met ingebouwd altaar, Prie-Dieu genaamd. Inderdaad, uitwendig lijkt er niet al te veel veranderd in deze sequel. Of doe ik met deze korte samenvatting, welke zo de conclusie van deze review zou kunnen vormen, nu echt afbreuk aan deze tweede Blasphemous? Grotendeels wel, en gelukkig maar!

Natuurlijk zat de schrik er wel even in, voor die pc-release van Ratchet & Clank: Rift Apart. Zeker na wat er zich recent nog afspeelde met deze van The Last of Us Part I. Ook al werd deze dan niet door Nixxes afgehandeld, toch blijft The Last of Us Part I de minst geslaagde port van PlayStation naar het pc-platform tot dusver. En nu was er ook nog die expliciete nood om GPU-decompressie te implementeren in Ratchet & Clank: Rift Apart, dit om de game engine bij te staan tijdens het voortdurende omschakelen tussen de dimensionale werelden, voor een optimale frame rate. GPU-decompressie is een voortzetting van DirectStorage, de innovatieve technologie van Microsoft welke onder meer garant staat voor de snelste laadtijden ooit in de hiervoor ondersteunde games, zoals Forspoken bijvoorbeeld. In Ratchet & Clank: Rift Apart komt daar dus ook nog eens de door de grafische kaart versnelde decompressie van de spel-assets bij, eenzelfde luxe welke we reeds konden ervaren in de...

Na even actief lid te zijn van de sekte The Eternal Spring, besluit Dorothea dat het welletjes is geweest en maakt ze haar koffers klaar om samen met haar zoontje Gabriel een normaler leven te gaan leiden. Tijdens de avond voor hun vertrek, na nog een dutje te doen in haar logies, ontwaakt Dorothea plots met de schrikbarende vaststelling dat haar zoontje zoek is. Na wat zoeken vindt ze hem terug op de bovenverdieping van de tempel, waar hij helaas ingezet wordt voor een duivels ritueel van de hogepriester. Dorothea probeert haar zoon nog te redden, maar dat lukt niet doordat de rite al snel uitmondt in een vuurzee en zelfs een deel van de tempel doet instorten. Enkel zijzelf overleeft het gebeuren en natuurlijk is ze nu de wanhoop nabij. Maar dan ziet ze plots de gestalte van een oude dame die haar belooft dat er toch nog een kans is om Gabriel zijn ziel te redden. Ze moet hiervoor reizen naar een parallelle maar weliswaar gevaarlijke wereld, genaamd de Eeuwige Stad, om er de...

Na bijna vier jaar heeft GYLT, oorspronkelijk een exclusive op het teloorgegane Google Stadia, zijn weg naar de moderne gameconsoles en het pc-platform gevonden. Wanneer men het destijds over de originele versie van het spel had, durfde men wel eens de metafoor Resident Evil Junior in de mond te nemen. Achteraf bekeken blijkt dat nog niet eens zo slecht verwoord. Want ondanks zijn kindse uiterlijk en het schoolse hoofdthema, blijft GYLT in zijn kern een regelrechte survival horrorgame, welke zowel lichte puzzelelementen als actie geregeld met elkaar doet afwisselen.

Soms kan het eens deugd doen om een wat anoniemere superheld te zijn. Nog steeds ver over the top, maar dan zonder dat je personage daarvoor constant in een felgekleurd, al dan niet te strak pakje hoeft rond te lopen. Al sinds 2016 werkte de Canadese indie-ontwikkelaar Trepang Studios aan dat nobele idee. Een concept over een razendsnelle - naar hun eigen bewoording: gun-fu - first-person shooter, met in de hoofdrol een onbevreesde supersoldaat die over bullet time-capaciteiten beschikt. Geen online gedoe, gewoon een ouderwetse single player-campagne zoals we die vroeger graag speelden, waarin er ook nog eens flink veel bloed aan te pas komt. Klonk dat nu te veel als Wolfenstein? Ik bedoelde dus wel degelijk Trepang².