Review

Ongetwijfeld hebben jullie het ook gelezen: Jeff Bezos gaat de ruimte in. Zijn onmetelijk fortuin zorgt ervoor dat hij een kinderwens in vervulling kan doen gaan. En samen met zijn broer stapt hij dus volgende maand in een raket van zijn eigen firma die hen ongeveer honderd kilometer boven zeeniveau gaat brengen, waar ze enkele minuten van gewichtloosheid kunnen genieten en de kromming van onze aarde kunnen aanschouwen, als de raket niet ontploft natuurlijk. Voor degenen die de Dalton Terror in Walibi al hoog genoeg vinden of ook geen centjes over hebben voor zo’n reis (reken op een € 200.000 voor de gewone ticketjes), maar wel eens van de ruimte willen proeven hebben we een alternatief: Space Engineers.

De Pro Cycling Manager reeks staat zoals veel sportgames niet bekend om de meest innovatieve game te zijn, maar is deze nieuwe editie het dan wel waard om in huis te halen? Zal het de honger van de wieler- en management-liefhebber stillen of is het gewoon een zoveelste herkauwde maaltijd? Je leest het in deze review.

Wie herinnert zich nog de Total Club Manager-serie van Electronic Arts (EA)? De derde en laatste game van deze kortlopende franchise werd uitgebracht net op het moment dat de allereerste editie van Football Manager (FM) verrees uit de brokstukken van de enorm populaire Championship Manager-reeks. In 2006 werd Total Club Manager vervolgens hernoemd naar FIFA Manager, om vanaf dan jaarlijks de strijd aan te gaan met Football Manager voor de trofee van beste voetbalmanager op de pc. Tot EA zelf er in 2014 maar zelf mee ophield, want Football Manager was dan toch al geruime tijd de vaste nummer één voor de fans van het genre. Het ironische is nu net dat een aantal makers van diezelfde FIFA Manager-franchise de handen in elkaar geslagen hebben om terug de strijd aan te gaan met Football Manager. Dit keer proberen ze de situatie te counteren met de release van “WE ARE FOOTBALL”, een luttele dag voor het EK 2021 afgetrapt wordt.

Song of Horror opent met Daniel, een aan lager wal geraakte verslaafde die uit de financiële put probeert te kruipen door klusjes voor zijn baas op te knappen. Wanneer je taak erin bestaat om naar een creepy huis te trekken en daar te gaan onderzoeken wat er met een teruggetrokken auteur gebeurd is zou ik toch nog even mijn arbeidsvoorwaarden er op na lezen. We hebben allemaal The Haunting gezien en Resident Evil gespeeld, we weten allemaal dat je dat soort griezelige landhuizen moet omgaan zoals een grootverdiener met belastingen doet. Gewoon vermijden en naar Monaco trekken, maar zeker niet naar binnen gaan om uit te zoeken wat dat rare geluid te betekenen heeft. Daniel ziet echter het spreekwoordelijke bos door de bomen niet en probeert te achterhalen waar die mysterieuze muziek vandaan komt. Kijk, zo wordt je dus te grazen genomen door een geest.

Verhalende games die een gevoelige snaar weten te raken op emotioneel vlak zijn de belangrijkste reden waarom ik mijn spelconsole telkens weer inschakel. Achteraf ben ik vaak mentaal uitgeput en heb ik nood aan wat breinloos vertier om op adem te komen. De makers van Goat Simulator komen met een nieuwe game op de proppen waarin je als bejaarde moet zien te overleven in een wereld die je liever kwijt dan rijk is. Het uitgangspunt van Just Die Already klinkt alvast veelbelovend en enigszins absurd, maar levert dit ook een amusante game op? Je komt het te weten in deze review.

Eindelijk is het zover! Na een dikke vijf jaar wachten (we rekenen de Guilty Gear Xrd REV 2-update even niet mee) kunnen we aan de slag met een nieuwe Guilty Gear. Hoewel deze reeks kan worden gezien als het kleine broertje van Tekken, Street Fighter en Mortal Kombat, gaat ze wel al bijna vijfentwintig jaar mee en heeft ze een trouwe fanbase.

Ook al zijn de eerste Layers of Fear en het vervolg intussen al enkele jaren oud, toch blijven ze in het nieuws komen. Zo mocht ik niet lang geleden aan de slag met de VR-versie van het eerste spel en onlangs verscheen deel twee ook voor de Nintendo Switch.

Layers of Fear 2 werd oorspronkelijk uitgebracht in mei 2019 voor PC, PlayStation 4 en Xbox One. Ontwikkelaar Bloober Team heeft in tussentijd met de ontwikkeling van Blair Witch en The Medium alvast niet stilgezeten. Helaas moesten de Switch-eigenaars wel op hun honger zitten. Maar kijk, net zoals voor de eerste Layers of Fear kwam er een kleine twee jaar na datum alsnog een port hun richting uit.

Indiana Jones meets XCOM: UFO Defense (1994), tenminste die vibe kreeg ik toen ik de beelden in de trailer van 'Pathway' zag. De 'archeoloog' Indy is voor mij toch wel een van mijn jeugdhelden en XCOM heb ik als kind grijs gespeeld op onze trouwe DOS-bak. Ik was dus redelijk in mijn nopjes toen ik deze mocht reviewen op de Nintendo Switch. Benieuwd of onze 'helden' in Pathway ook een probleem gaan hebben met slangen…

Eerlijk gezegd is sporten helemaal niets voor mij en al zeker niet als ik zelf de actieveling in het plaatje moet zijn. Ook op tv zegt het me weinig, om nog maar te zwijgen in de virtuele wereld der consoles. Een EK- of WK-match op televisie durf ik wel eens meepikken, maar qua games kan niks me boeien. Althans, tot een week of twee geleden... Of hoe ontwikkelaar Velan Studios en uitgever Electronic Arts me toch deels konden bekeren met Knockout City.

Het moge dan wel een serie zijn dat al minstens een decennia geleden door SEGA in de vergetelheid werd gekieperd, maar wonder boven wonder besloot het bedrijf om alsnog opnieuw aandacht te besteden aan Virtua Fighter. De ouwe rakkers onder ons zullen wellicht zeer bewust zijn hoe impactvol deze memorabele 3D fighting game ooit was - laat staan de invloed die het uitstraalde over andere grote klassiekers zoals Tekken of Dead or Alive - dus Virtua Fighters terugkeer kan fans van het genre alleen maar toejuichen. Nu rest er enkel nog één vraag: is Ultimate Showdown een zogenaamde return to form, of zal het al gauw overschaduwd worden door de competitie?

Op het einde van de PlayStation 3-levenscyclus, zo'n jaar voordat de PlayStation 4 het levenslicht zag, konden gamers genieten van de PlayStation 3-exclusieve game Ratchet & Clank: Into the Nexus. Hierin verkende je vier werelden in de Polaris Galaxy. En hoewel ze het kwaad toen bestreden hebben, kan het duo niet genieten van welverdiende rust. In Ratchet & Clank: Rift Apart, de rechtstreekse sequel van Into the Nexus, heeft de steeds aanwezige Dr. Nefarious weer enkele snode plannen. Of hoe het pluizige beest en het stukje gerobotiseerde schroot weer maar eens enkele planeten van de ondergang moeten redden...

Tien jaar geleden kwam Cyanide Studio met de eerste wielergame naar consoles. Hun toen al bekende Cycling Manager-games op de PC waren al vrij goed gekend onder de wielerfanaten. Met de Tour De France -games wou Cyanide hun publiek vergroten en gingen ze weg van het typisch managen van een wielerploeg. De focus lag voornamelijk op het rijden van specifieke wielerwedstrijden om zo je ploeg naar de overwinning te loodsen. Het was een verdeeld succes. Met Tour De France 2021 proberen ze dus voor de tiende keer het duel aan te gaan. Slaagt de studio er ditmaal in om de game glansrijk op het podium te krijgen?

Eerste indrukken zijn vaak misleidend. De eerste twee uren is MechWarrior 5: Mercenaries een redelijke game. Het voelt allemaal een tikje inspiratieloos en saai aan. Standaard tutorials die de controls en concepten aanleren en het “O nee, de slechteriken hebben mijn pappie vermoord“-plotje op de rails zetten. Het voelt in het begin aan alsof MechWarrior 5 een inwisselbaar rondje knallen gaat worden waarin je als Pietje Kortstaart, of hoe je held ook mag heten, wraak gaat nemen op de moordenaars van je vader die heel gemeen zijn. Dan wordt het echter beter.

In april blikten wij via een vroegtijdige versie al even vooruit naar de release van The Elder Scrolls Online: Blackwood die op 1 juni gebeurde voor de pc, Mac en Stadia en op 8 juni doorgaat voor de Xbox One, Series X|S en de PlayStation 4 en 5. Nu het vijfde hoofdstuk van het Elder Scrolls Online-universum eindelijk voor de pc uit is, is de tijd gekomen om deze uitbreiding aan een finale review te onderwerpen…

Naast de steeds meer fotorealistische games die ook logischerwijs veel ruimte innemen op de schijf, blijft er in hedendaags gamewereld toch ook een solide markt bestaan voor games die helemaal niet meedoen met dit grafisch geweld en die doen denken aan de graphics van de eerste Monkey Island of Indiana Jones: Fate of Atlantis. Pecaminosa is er zo eentje: 470MB tussen de soep en de patatten downloaden en deze top down view-based game staat in zijn pixel art-glorie te wachten om gespeeld te worden.

Hoewel Nintendo met regelmaat nieuwe spellen uitbrengt voor de Switch-console, kan je niet onder stoelen of banken steken dat ze maar al te graag oude spellen recycleren om ze een nieuw leven te geven. Hoewel het meestal gaat om Wii U-spellen, duiken ze soms ook wat dieper in het archief. Een van de opvallendste titels moet het onlangs verschenen Famicom Detective Club zijn.

Hoewel het genre al enige tijd bestaat, lijkt roguelike/roguelite de nieuwste rage te zijn in videogameland. Met het succes van titels als Returnal, Hades, Loop Hero en Slay the Spire lijkt het genre nog een mooie toekomst tegemoet te gaan. Maar voor elk succesverhaal is er ook een gedrocht dat het daglicht beter niet had gezien.

De laatste serie die op de kar springt is Outbreak, ontwikkeld door het eenmansbedrijf Dead Drop Studios LLC. De eerste Outbreak verscheen in 2017 en intussen is de reeks al aan haar zesde episode toe. Eén element dat als rode draad doorheen de serie loopt, is dat het zijn liefde voor klassieke horror-survivalspellen niet onder stoelen of banken steekt.

Sommige dingen in het leven zijn voorspelbaar. Ik ga bijvoorbeeld nooit de lotto winnen, want ik speel nooit mee. Maar dat Necromunda: Hired Gun, op het eerste zicht een schaamteloze kloon van Doom Eternal die zich situeert binnen het Warhammer-universum, mij bij de eerste hap wel zou smaken, had ik niet zien aankomen. En toch bleek die hap dan ook weer die verwachte, wrange nasmaak te hebben.

Hate it or love it, maar World of Warcraft is ondertussen al 17 (!!!) jaar lang de onbetwiste nummer 1 op het vlak van MMO’s. In een notendop is het een gigantische wereld waarin jij slechts één van de vele avonturiers bent die proberen om het maximale level te bereiken. Het leuke is dat je in die wereld altijd échte spelers tegenkomt en je samen moeilijke vijanden of quests kan proberen te verslaan. Dat is ook het geval in World of Warcraft: Burning Crusade Classic.