Review

Precies een jaar geleden beëindigde ik mijn Fallout-verslaving (tijdelijk, want daarna kwam er nog eens 98 uur aan Fallout 76 bij) met een kleine domper, want ik vond Fallout 4 uiteindelijk toch niet zo leuk als zijn voorganger Fallout New Vegas. Pas achteraf besefte ik dat dit louter de verdienste van Obsidian Entertainment moet geweest zijn, ondertussen geroemd als meesters in het verhalende RPG-genre, waarin de persoonlijkheid van elk personage en de eruit voortvloeiende multiple-choice dialogen centraal staan. Hierdoor krijgt de speler het heerlijk onderdompelende gevoel van een uitgebreide controle te hebben over het verdere plot, en dat is nu net toevallig het type game waar ik het meest van houd. Niet zoveel later speelde ik The Outer Worlds en de uitbreiding Peril on Gorgon met zoveel plezier uit, dat ik heel erg benieuwd was naar de nieuwe Murder On Eridanos-DLC, welke tevens de laatste zal zijn.

Ik heb een voorliefde voor indiegames en weet deze soms meer te smaken dan de blockbusters met een miljoenenbudget. Ook deze game, Dreaming Sarah van ontwikkelaar Asteristic Game Studio, is er eentje met een klein budget. Of zich dat ook vertaalt naar een minder goed spel, lees je in deze review.

Ontwikkelaars wagen zich tegenwoordig steeds minder aan co-op games. Nochtans kan ik hier wel van genieten. Het geeft me veel meer voldoening om de vreugde van een geslaagde missie met iemand te kunnen delen. Can’t Drive This beloofde vooraf veel chaotische gameplay op je scherm te toveren. Je leest in deze review of ze geslaagd zijn in hun opzet. Aan het gezelschap zou het in ieder geval niet liggen, want ik werd bijgestaan door onze eindredacteur @StanTem.

Op vlak van grote releases is het de eerste maanden van dit jaar al héél erg kalm geweest. Gelukkig bracht uitgever Activision daar eind vorige week verandering in met de komst van Crash Bandicoot. Oké, Crash Bandicoot 4: It's About Time was reeds beschikbaar voor de oude generatie consoles, maar sinds vorige week dus ook voor de next-gen toestellen. Hoe dat uitpakte op mijn PlayStation 5 lees je in deze review.

Onlangs previewden wij hier de demoversie van Lust from Beyond. Naar onze bevinding had de demo van deze psychologische horrorgame, gebaseerd op de verhalen van H.P. Lovecraft, zeker wat te bieden. Er bestaan ook sowieso niet veel games in dit specifieke genre. Hieronder kom je te weten of de volledige releaseversie net als de demo tijdens onze recensie overeind blijft.

Het walking simulator-genre is niet voor iedereen weggelegd. Actiemomenten zijn schaars, zo niet onbestaande, en deze games moeten hun publiek vooral weten te boeien aan de hand van sfeerschepping en een interessant verhaal. Sergey Noskov bracht in 2012 ‘The Light’ uit en blijkbaar is dat hem goed bevallen. Bijna tien jaar later doet hij dit nog eens over en brengt hij ons een remake met de aangepaste naam ‘In Rays of the Light’. In deze review lees je of de game de tand des tijds heeft doorstaan en zich kan meten met andere games uit het genre zoals Firewatch en The Vanishing of Ethan Carter.

Sportgames zijn een wederkerend fenomeen. Ieder jaar mogen we een nieuwe versie verwachten met meestal slechts kleine aanpassingen. Ontwikkelaars doen ons echter geloven dat deze zo baanbrekend zijn dat ze de game voorgoed veranderen in positieve zin. Daar sta je vervolgens dan met het hoesje in de hand aan de kassa, om een paar uur later tot de constatering te komen dat deze wel zeer hard lijkt op zijn voorganger. Een update voor een kleine prijs had meer geschikt geweest, maar zo werkt hun verdienmodel nu eenmaal niet. Voor zover mijn vooroordelen over sportgames, die ik nu aan de kant schuif bij de beoordeling van Monster Energy Supercross – The Official Videogame 4. In deze review lees je mijn verdict over de vierde game in deze reeks. Verwacht je aan scheurende motoren, spectaculaire valpartijen en veel modder.

Net geen twee jaar geleden werkten ontwikkelaar Rainbow Studios en uitgever THQ Nordic samen om Monster Jam Steel Titans naar het gamende publiek te brengen. In stalen titanen streed je om de beste te worden. Begin deze maand was het dan tijd voor het vervolg. Lukte het de ontwikkelstudio om de minder toffe elementen uit de eerste game aan te pakken?

Iedereen is wel ergens bang voor, of het nu hoogtes, mensenmassa's, kleine kamers of spinnen zijn. Ook ikzelf heb het persoonlijk niet voor dat ongedierte met acht poten, al loop ik er gelukkig wel niet gillend van weg. Ik ben ze echter liever kwijt dan rijk en een vliegenmepper met stofzuiger zijn in dit geval mijn beste vrienden. In Kill it With Fire wil je ook van die vervelende beesten af, maar gebruik je net wat grotere hulpmiddelen...

Dit jaar zijn we nog niet verwend geweest met grote gamereleases. Op de meeste toppers is het nog even wachten omdat ze vaak werden uitgesteld om een wel zeer gekende reden. Thuiswerk heeft duidelijk impact op de ontwikkelingstijd van een game. Dit was niet het geval voor Journey of the Broken Circle. Deze game verscheen vorig jaar al voor pc en Nintendo Switch en nu kunnen ook de PlayStation 4-spelers aan de slag met deze indie.

Stel je voor: Je leeft in het noorden, een plaats waar het altijd winter is, je koude handen en voeten hebt, en sneeuw je parten speelt. Je verlangt naar de zomer, een plaats waar je met je ogen dicht kan genieten van de zon en de warmte op je huid. In Summer Catchers speel je als Chu, een jong meisje die het gehad heeft met het koude noorden en de zonnige locaties wil ontdekken. Dit avontuur te voet beginnen is onbegonnen werk dus besluit ze transport te regelen. In het noorden is alles gemaakt van hout, dus valt al snel de keuze om een auto te maken uit hout. Met de hulp van een houtbewerker genaamd Wolf krijgt ze haar voertuig om op zoek te gaan naar de warmere oorden.

PlayStation Plus-gebruikers krijgen iedere maand de kans om games te ontdekken. Vaak valt er nogal wat gemor op te merken onder de abonnees telkens deze worden aangekondigd. Ze zijn ofwel te bekend waardoor iedere PlayStation Plus-bezitter deze reeds in het bezit heeft, ofwel bieden ze een obscure indie aan. Sony lijkt het geweer van schouder te veranderen en nu ook games rechtstreeks op de release naar PlayStation Plus te brengen. Zo zal in april Oddworld: Soulstorm meteen beschikbaar zijn en ook deze maand krijgen we met Maquette een nieuwe game voorgeschoteld. In deze review kom je te weten of deze puzzelgame de moeite waard is om te spelen.

Nu de pc-versie van Breathedge de Early Access-fase verlaten heeft, wilden wij ons ook wel eens aan dit gekke ruimteavontuur wagen. De game was al beschikbaar sinds oktober 2018 terwijl er nog verder aan ontwikkeld werd, maar toen al werd meermaals in dezelfde ademstoot de metafoor “Subnautica in de ruimte” aangehaald wanneer men het over Breathedge had. Die vergelijking gaat in een bepaald opzicht zeker op.

Ik moet eerlijk bekennen dat ik de eerste Little Nightmares nooit heb gespeeld en daar schaam ik mij nog altijd voor. Horror was eigenlijk nooit mijn ding. Ik hoop echter dat God mij vergiffenis schenkt, want ik kreeg het over mijn hart om opvolger Little Nightmares II een kans te geven. Wat Een Ervaring Was Dat!