Het walking simulator-genre is niet voor iedereen weggelegd. Actiemomenten zijn schaars, zo niet onbestaande, en deze games moeten hun publiek vooral weten te boeien aan de hand van sfeerschepping en een interessant verhaal. Sergey Noskov bracht in 2012 ‘The Light’ uit en blijkbaar is dat hem goed bevallen. Bijna tien jaar later doet hij dit nog eens over en brengt hij ons een remake met de aangepaste naam ‘In Rays of the Light’. In deze review lees je of de game de tand des tijds heeft doorstaan en zich kan meten met andere games uit het genre zoals Firewatch en The Vanishing of Ethan Carter.
De game plaatst je bij de start voor een ruisend televisiescherm zonder verder enige instructies te geven. Het is aan jou, de naamloze protagonist, om vanaf dat moment zelf uit te zoeken waar je je bevindt en wat er van jou wordt verwacht. Dit doe je voornamelijk door de omgeving minutieus uit te kammen op zoek naar items die je kan gebruiken om je weg verder te zetten. De game stuurt je vervolgens wel in de goede richting door af en toe een tip op het scherm te laten verschijnen. Je wordt dus niet volledig aan je lot overgelaten. Al snel kom je erachter dat het verhaal zich afspeelt in een school ergens op Russisch grondgebied. Hoewel de game in se een zeer lineair verloop kent, krijg je toch enig gevoel van vrijheid omdat je je zowel in als rond het schoolgebouw kan verplaatsen.
Een remake die meer weg heeft van een remaster
Zoals het een echte walking simulator betaamt, kan je enkel maar interactie uitvoeren met de omgeving. Verwacht dus zeker geen actievolle momenten, ook al lijkt de game daar soms op in te spelen met behulp van licht en geluid. Het is zeer knap hoe zo de illusie wordt gewekt dat er gevaar om de hoek loert. Op die momenten zat ik op het puntje van mijn stoel en keek ik iedere minuut wel eens over mijn schouder om toch maar zeker te zijn dat niets of niemand mij aan het achtervolgen was. De gameplay bestaat er vooral uit om de juiste voorwerpen op de juiste plaats te gebruiken en zo nieuwe gebieden vrij te spelen. Dit biedt echter niet voldoende uitdaging. Er werden ook puzzelelementen toegevoegd, maar deze zijn eerder schaars.
Zoals in de inleiding vermeld, is deze remake gebaseerd op een game van bijna tien jaar oud. Dit is dan ook duidelijk te merken op grafisch vlak, deze voldoet niet aan de huidige standaard en lijkt op een PlayStation 4-game uit de begindagen. Storend wordt het echter nooit, want de game haalt zijn kracht uit de sfeer die het probeert te scheppen. Hierbij speelt de soundtrack van Dmitry Nikolaev een grote rol. Wanneer je ronddwaalt door verlaten gangen op zoek naar de sleutel van het auditorium en je daarbij wordt bijgestaan door het vrolijke getjilp van vogels, vergeet je even de zwaarwichtige boodschap die de maker je eigenlijk wil meegeven. Deze wordt echter niet op de meest inventieve manier gebracht, maar met behulp van videotapes, teksten op de muur en brieven die in de spelwereld verspreid liggen.
Met sfeer alleen kom je er niet
De speelduur is echter teleurstellend, na iets meer dan een uur zat mijn avontuur er al op. Hierbij zit de tijd inbegrepen die ik verloor omdat ik een voorwerp niet had opgemerkt en daardoor doelloos heb rondgezworven op de meest onlogische plaatsen om toch maar zeker te zijn dat ik niets over het hoofd had gezien. Er is nog wel een extra einde dat kan worden vrijgespeeld, maar velen zullen het waarschijnlijk niet kunnen opbrengen om de game nogmaals te doorlopen. Op gebied van controls zit ook niet alles snor. Je kan een item pas oprapen indien het oplicht. Verscheidene keren heb ik mij in allerlei bochten moeten wringen om er toch maar voor te zorgen dat dit gebeurde, met de nodige frustraties tot gevolg.
De game plaatst je bij de start voor een ruisend televisiescherm zonder verder enige instructies te geven. Het is aan jou, de naamloze protagonist, om vanaf dat moment zelf uit te zoeken waar je je bevindt en wat er van jou wordt verwacht. Dit doe je voornamelijk door de omgeving minutieus uit te kammen op zoek naar items die je kan gebruiken om je weg verder te zetten. De game stuurt je vervolgens wel in de goede richting door af en toe een tip op het scherm te laten verschijnen. Je wordt dus niet volledig aan je lot overgelaten. Al snel kom je erachter dat het verhaal zich afspeelt in een school ergens op Russisch grondgebied. Hoewel de game in se een zeer lineair verloop kent, krijg je toch enig gevoel van vrijheid omdat je je zowel in als rond het schoolgebouw kan verplaatsen.
Een remake die meer weg heeft van een remaster
Zoals het een echte walking simulator betaamt, kan je enkel maar interactie uitvoeren met de omgeving. Verwacht dus zeker geen actievolle momenten, ook al lijkt de game daar soms op in te spelen met behulp van licht en geluid. Het is zeer knap hoe zo de illusie wordt gewekt dat er gevaar om de hoek loert. Op die momenten zat ik op het puntje van mijn stoel en keek ik iedere minuut wel eens over mijn schouder om toch maar zeker te zijn dat niets of niemand mij aan het achtervolgen was. De gameplay bestaat er vooral uit om de juiste voorwerpen op de juiste plaats te gebruiken en zo nieuwe gebieden vrij te spelen. Dit biedt echter niet voldoende uitdaging. Er werden ook puzzelelementen toegevoegd, maar deze zijn eerder schaars.
Vrolijk getjilp dat de mensonterende gebeurtenissen enigszins doet vergeten.
Zoals in de inleiding vermeld, is deze remake gebaseerd op een game van bijna tien jaar oud. Dit is dan ook duidelijk te merken op grafisch vlak, deze voldoet niet aan de huidige standaard en lijkt op een PlayStation 4-game uit de begindagen. Storend wordt het echter nooit, want de game haalt zijn kracht uit de sfeer die het probeert te scheppen. Hierbij speelt de soundtrack van Dmitry Nikolaev een grote rol. Wanneer je ronddwaalt door verlaten gangen op zoek naar de sleutel van het auditorium en je daarbij wordt bijgestaan door het vrolijke getjilp van vogels, vergeet je even de zwaarwichtige boodschap die de maker je eigenlijk wil meegeven. Deze wordt echter niet op de meest inventieve manier gebracht, maar met behulp van videotapes, teksten op de muur en brieven die in de spelwereld verspreid liggen.
Met sfeer alleen kom je er niet
De speelduur is echter teleurstellend, na iets meer dan een uur zat mijn avontuur er al op. Hierbij zit de tijd inbegrepen die ik verloor omdat ik een voorwerp niet had opgemerkt en daardoor doelloos heb rondgezworven op de meest onlogische plaatsen om toch maar zeker te zijn dat ik niets over het hoofd had gezien. Er is nog wel een extra einde dat kan worden vrijgespeeld, maar velen zullen het waarschijnlijk niet kunnen opbrengen om de game nogmaals te doorlopen. Op gebied van controls zit ook niet alles snor. Je kan een item pas oprapen indien het oplicht. Verscheidene keren heb ik mij in allerlei bochten moeten wringen om er toch maar voor te zorgen dat dit gebeurde, met de nodige frustraties tot gevolg.
Conclusie
In Rays of the Light is een sfeervolle walking simulator die je meeneemt op een avontuur in een aftands schoolgebouw met een donker verleden. De soundtrack is de grote kracht van deze game en ondersteunt het verhaal op gepaste wijze. Jammer genoeg schiet de game op alle andere vlakken te kort, zoals de beperkte speelduur en de controls die af en toe tegenwerken. Deze zorgen ervoor dat de game nooit boven de middelmaat uitstijgt en deze ervaring je nooit echt zal bijblijven.
Pro
- Soundtrack
Con
- Controls
- Korte speelduur
6
Over
Beschikbaar vanaf
17 maart 2021
Gespeeld op
- PlayStation 5
Beschikbaar op
- Nintendo Switch
- PC
- PlayStation 4
- PlayStation 5
- Xbox One
Ontwikkelaar
- Sometimes You
Uitgever
- Sometimes You
