Elk metrostation in London heeft al jaren een geautomatiseerd omroepsysteem. Behalve eentje. De Northern Line heeft nog steeds het bandje van meneer Oswald Laurence. De brave man werkte voor London Underground sinds de jaren zestig en sprak medio jaren zeventig de bekende zinnetjes zoals 'mind the gap' in. Oswald is al enkele jaren wijlen, maar zijn echtgenote komt nog wekelijks even pauze nemen in dit station, gewoon om haar echtgenoot nog eens te horen. LU belooft ook dat dit zo zal blijven tot het einde van haar dagen (van de weduwe, niet London Underground ...) en daarna gaan de bandjes naar de familie. Een hartverwarmend verhaal. Mind, thát gap is not this Gap. Inderdaad, het verhaal van The Gap is niet zo schattig, maar daarom niet minder interessant om in te duiken.
The Gap
bestaat voor Switch, pc, Xbox S|X, Xbox One, PlayStation 4 en PlayStation 5. Voor deze review werd gespeeld op Switch.
The Gap wordt ons aangeboden door Label This en Crunching Koalas. Label This is een tweemanszaak uit Slovenië die hier zijn eerstgeborene brengt, Crunching Koalas is met zijn vijven en legt de focus op ondersteuning en publishing. Zij werkten al mee aan onder andere Inkulinati, This War of Mine, Lonely Mountains: Downhill en Oh Sir (Insult Generator). Om maar te zeggen dat ze brede ervaring hebben. In The Gap gaat het verhaal een wetenschappelijke tour op, met het element van een groot, schimmig concern dat zowel vijand als heler wil zijn. De wereld van de biotechniek is een heel dankbaar onderwerp voor games, de limiet is niet minder dan waar een developer mee op de proppen kan komen en dus is het opstarten van dit soort ervaring altijd als het duiken in een blind box, you never know ...
Joshua Hayes is neuroloog en heeft op een bepaald punt in de tijd een vrij perfect leven met vrouw en gezin. Alles kantelt echter wanneer zijn familie ten prooi valt aan een vreemde neurologische aandoening. Joshua gaat op zoektocht naar een oplossing of remedie die kan terugbrengen wat hij verloren is. Ik deed ooit een review voor Bright Lights of Svetlov en de sfeer hier is gelijkaardig: het lijkt of je alleen op de wereld bent en alle stemmen die je proberen te bereiken, lijken uit een andere dimensie te komen. Er zijn vier van deze stemmen die elk een eigen kleur krijgen, wat helpt om hen uit elkaar te houden in de soms vormeloze schaduwdimensie van Joshua's bewustzijn. Zo puzzelt de speler het verhaal ineen van wie onze hoofdrolspeler is, wie zijn geliefden waren (of zijn) en wat er nu precies allemaal aan de hand is: er zijn herinneringen waar je als het ware door gaat wandelen en moet zien te plaatsen binnen een chronologie, en er zijn stapels - nou ja, muren vol - documenten, rapporten, kaartjes en foto's om te inspecteren en te zien waar er - soms onbelangrijk lijkende - tips te vinden zijn. Als je een aantal dingen gewoon voor waar kan gaan aannemen - door herinneringen intradimensionaal te gaan bewegen bijvoorbeeld - en je niet te veel stoort aan het feit dat er enerzijds wel wat jargon in zit, maar anderzijds muren vol documenten grotendeels gewoon met krabbels bezet zijn, dan is The Gap een origineel genoeg verhaal om in elkaar te puzzelen. Grote bonus is hier absoluut de sfeer die ongewoon blijft hangen, een ongemakkelijk gevoel dat je echt moet afschudden, dat je meetrekt in de groeiende wanhoop van een man die alles dreigt kwijt te raken. Of niet ...?
The Gap
One must have a good memory, to be able to keep one's promises
Als er vrijwilligers gezocht worden voor het testen van spellen allerhande, dan steek ik mijn hand graag op voor wat een beetje off the beaten path is. Er is zodanig veel dat tegenwoordig kan in die wereld dat er elke week wel een nieuw idee lijkt boven te komen. Ergens zijn alle gamers op zoek naar 'de' game, waar het mee klikt op een manier die haast organisch is. Ik heb de mijne nog niet gevonden, maar de zoektocht blijft. Ergens wacht die ervaring. Vraag mij niet hoe ik aan die indruk kom, maar ik ben er heel zeker van. The Gap was eens te meer een stap op dat minder betreden pad. Een mens met een zoektocht, wie kan er zich niet in herkennen? Hoe ver ga je om dat wat verloren lijkt toch terug te vinden? Meerdere avonden zouden filosofisch met deze discussie kunnen gevuld worden.The Gap wordt ons aangeboden door Label This en Crunching Koalas. Label This is een tweemanszaak uit Slovenië die hier zijn eerstgeborene brengt, Crunching Koalas is met zijn vijven en legt de focus op ondersteuning en publishing. Zij werkten al mee aan onder andere Inkulinati, This War of Mine, Lonely Mountains: Downhill en Oh Sir (Insult Generator). Om maar te zeggen dat ze brede ervaring hebben. In The Gap gaat het verhaal een wetenschappelijke tour op, met het element van een groot, schimmig concern dat zowel vijand als heler wil zijn. De wereld van de biotechniek is een heel dankbaar onderwerp voor games, de limiet is niet minder dan waar een developer mee op de proppen kan komen en dus is het opstarten van dit soort ervaring altijd als het duiken in een blind box, you never know ...
Hello Joshua
De start van dit mysterie kan in elk geval tellen: een relationele breuk. Niet zomaar eentje, maar een - volgens het te volgen gesprek - eenzijdige. Zij wil hem pas weer horen als hij klaar is om echtgenoot en vader te zijn, hij is overtuigd dat er geen echte problemen zijn of toch niet van een niveau om uit elkaar te gaan. Maar zij acht hem vastgeroest in zijn delusions. En het lijkt erop dat je ook in die vreemde geest begint. Een donkere kamer met een licht in de hele verte (je moet in dit spel erg veel gebruikmaken van de camera, dialogen komen zowel gesproken als geschreven, maar geschreven is enkel op bepaalde plaatsen leesbaar). Die donkere kamers geven nog meer de indruk van een verwarde geest, want je vindt er een bord dat werkelijk tjokvol hints en ideeën hangt en waar je met kalme wanhoop zoekt naar dat éne beginpunt. Het beginpunt om je familie en leven terug te kunnen krijgen. Ontwaak in een appartement vol raadsels en een eerste aanwijzing dat dit misschien toch niet vandaag om de hoek plaatsvindt wanneer je de telefoon wil opnemen en je de melding krijgt dat je hersengolven niet herkend worden.De speler puzzelt het verhaal ineen van wie onze hoofdrolspeler is.
Joshua Hayes is neuroloog en heeft op een bepaald punt in de tijd een vrij perfect leven met vrouw en gezin. Alles kantelt echter wanneer zijn familie ten prooi valt aan een vreemde neurologische aandoening. Joshua gaat op zoektocht naar een oplossing of remedie die kan terugbrengen wat hij verloren is. Ik deed ooit een review voor Bright Lights of Svetlov en de sfeer hier is gelijkaardig: het lijkt of je alleen op de wereld bent en alle stemmen die je proberen te bereiken, lijken uit een andere dimensie te komen. Er zijn vier van deze stemmen die elk een eigen kleur krijgen, wat helpt om hen uit elkaar te houden in de soms vormeloze schaduwdimensie van Joshua's bewustzijn. Zo puzzelt de speler het verhaal ineen van wie onze hoofdrolspeler is, wie zijn geliefden waren (of zijn) en wat er nu precies allemaal aan de hand is: er zijn herinneringen waar je als het ware door gaat wandelen en moet zien te plaatsen binnen een chronologie, en er zijn stapels - nou ja, muren vol - documenten, rapporten, kaartjes en foto's om te inspecteren en te zien waar er - soms onbelangrijk lijkende - tips te vinden zijn. Als je een aantal dingen gewoon voor waar kan gaan aannemen - door herinneringen intradimensionaal te gaan bewegen bijvoorbeeld - en je niet te veel stoort aan het feit dat er enerzijds wel wat jargon in zit, maar anderzijds muren vol documenten grotendeels gewoon met krabbels bezet zijn, dan is The Gap een origineel genoeg verhaal om in elkaar te puzzelen. Grote bonus is hier absoluut de sfeer die ongewoon blijft hangen, een ongemakkelijk gevoel dat je echt moet afschudden, dat je meetrekt in de groeiende wanhoop van een man die alles dreigt kwijt te raken. Of niet ...?
Conclusie
Niet voor iedereen, dat moet gezegd, maar wie fan is van een minder rooskleurig soort scifi die niettemin geloofwaardig genoeg overkomt om even over de schouder te kijken: dit is er eentje om toch te proberen. Het soort onwerkelijke sfeer dat je de indruk geeft alleen op de wereld te zijn, komt hier heel goed over. Joshua Hayes zit vast in een bubbel waarin niemand hem kan bereiken en vice versa, en is wanhopig op zoek naar antwoorden. Het is een relatief gekend concept: man tegen de wereld, zeker wanneer het gaat om een wereld die onder invloed staat van gezichtsloze corporaties of organisaties. Maar, het is een gekend concept omdat het ook aanslaat. Indien goed gedaan is het bij het beste soort verhaal. The Gap is dan ook goed gedaan. Hoe bij zinnen is ons hoofdpersonage nog? Hoeveel verantwoordelijkheid draagt hij precies voor wat hem overkomt? Kan hij zijn herinneringen wel vertrouwen? De wanhoop die dichter en dichter komt en wegvreet aan wat ooit een impressionant brein was, voelt de speler hier bijna fysiek zelf. Zoals ik al zei, de sfeer moet je na afloop toch even van je afschudden. Grafisch speelt alles mooi in op wat het verhaal brengt. De schimmige ruimtes van het verstand, de dagelijkse wereld waar de problemen van het personage duidelijk beginnen in door te bloeden, de knap opgestelde herinneringen (nooit te lang, soms met veel inzicht, soms gewoon een glimlach) geven visueel een spelervaring waar je zonder enige aarzeling in mee stapt. Is het jammer dat vele documenten enkel met krabbels gevuld zijn? Voor een nieuwsgierig aagje als ik, ja, ik zou blijven speuren en lezen. Maar, aan de andere kant zijn er zo veel dat het misschien inderdaad een betere oplossing was gezien je ook geen uren kan blijven neuzen (alhoewel?). Onze twee devs hebben hier een heel knappe eerste uitgave!
Pro
- Sfeer zit heel goed
- Concept om door geest en dimensie te dwalen is leuk
Con
- Einde wat onverwacht rommelig, maar het is dan ook geen eenvoudig verhaal
8
Over
Beschikbaar vanaf
4 april 2024
Gespeeld op
- Nintendo Switch
Beschikbaar op
- Nintendo Switch
- PC
- PlayStation 4
- PlayStation 5
- Xbox One
- Xbox Series X|S
Genre
- Puzzle
Ontwikkelaar
- LABEL THIS
Uitgever
- Crunching Koalas
