Je wandelt door het woud op een sterrennacht. Je weet niet wie je bent of wie je hier stuurde. Je weet maar twee dingen. Je moet de prinses in de chalet vannacht vermoorden. Doe je dat niet, dan zal de wereld vergaan. 'Luister niet naar haar leugens', adviseert de verteller je. Bewapend met onvolledige informatie en, als je hiervoor kiest, een vlijmscherpe dolk, betreed je de kerker van de prinses. Wat er tussen jullie twee gebeurt, dat bepaal jij. Maar wees gewaarschuwd: een gewone prinses is dit niet. En jouw fouten zullen veel verder weergalmen dan deze ene sterrennacht in het bos.
Slay the Princess is de tweede game van ontwikkelaar Black Tabby Games. Hiervoor oogstten ze lof voor hun episodische psychologische horror-avonturenspel Scarlet Hollow. Al waren early access-versies van Slay the Princess al een jaartje speelbaar, lanceren zij nu net op tijd voor Halloween hun sprookjesachtige meta-horroravontuur volop. De simpele premisse verklapt nog weinig van de ambitie die in deze titel onder de oppervlakte wrijft. Hoe jouw nacht met de prinses zal eindigen, kan ik niet voorspellen, maar dit belooft Slay the Princess wel: jouw gedrag naar de prinses toe zal vormgeven aan een duister, bloeiend verhaal. En niets ervan zal zijn wat het lijkt. Voor fans van Higurashi When They Cry of Doki Doki Literature Club!, wordt Slay the Princess vermoedelijk een volgende visual novel-klassieker om je in de late uurtjes kippenvel te geven. Spelers die vooral op zoek zijn naar een dating sim met een lieflijke prinses, zullen best stoppen met spelen na de eerste vijf minuten.
Het hart van Slay the Princess is dan ook de prinses zelf - het hart dat je moet doorboren, zij het met een mes of met je woorden. Niets anders doet ertoe dan wat jij voor haar betekent ... en zij voor jou. Elk van jouw stappen, woorden, handelingen en blikken zullen opgevangen worden door de prinses. Black Tabby's geniaal schrijfwerk positioneert de prinses als alles tegelijk. Alles wat de speler in haar ziet, ziet zij teruggekaatst, en zij zal die perceptie oftewel proberen te bekrachtigen, ofwel juist het tegendeel bewijzen. Behandel je haar als een onschuldig prinsesje, dan is dat misschien wat je krijgt. Maar vergeet de waarschuwingen van de verteller niet: de prinses kan net zo goed liegen als jij. Hoeveel begrip, menselijkheid, empathie, of wantrouwen je de prinses ook offert, alles mag. Maar niets zal je voorbereiden op de reacties van de prinses. Hierin ligt de horror van dit duister sprookje: dat de prinses een onschuldig slachtoffer van een complot is, is mogelijk. Maar elke gruwelijke andere mogelijkheid tegelijk, is even mogelijk. Je weet niet of je van haar een glimlach zal krijgen, of een eeuwige vloek. Een schrammetje, of een ontploft hoofd. De creatieve - en niet te vergeten, vaak huiveringwekkende - richtingen die je de prinses in kan duwen zijn even verrukkelijk als storend. Wees voorzichtig. Dat je geen monster loslaat. Maar ook dat je geen monster creëert.
Slay the Princess heeft zes hoofdeinden en hiernaast talloze kleinere eindes. Elk van die eindes voegt een stukje van de puzzel toe waardoor je het groter verhaal kan beginnen te vatten. Let wel, dat niet alle stukjes aanwezig zijn om een coherent beeld te vormen, en ook dat er genoeg puzzelstukjes van andere afbeeldingen zijn om je op het foute spoor te brengen. Slay the Princess zal dus ongetwijfeld geweldige kost zijn voor visual novel-fans die graag herspelen en trots halen uit het vinden van elk einde. Wellicht zullen deze zielen een betere grip hebben op de gebeurtenissen in het metaverhaal dan ik. Met zijn wolkachtig taalgebruik en allegorische beeldspraak, geef ik toe dat ik wel aparte thema's in Slay the Princess kan aanhalen, maar met weinig zekerheid kan zeggen waar het nu écht over gaat. Het mogelijk wantrouwen van de verteller, doet wellicht denken aan The Stanley Parable of BioShock. Jij als speler, maar ook personages kunnen dingen leren van verschillende parallelle realiteiten zoals in de Zero Escape-reeks of recenter in de film Everything Everywhere All At Once. Ook is er duidelijk commentaar over seksisme in de positionering van de prinses en hoe tegen en over haar gepraat wordt. A la Undertale is er ook sterk metacommentaar te vinden over hoe we in games met de wereld omgaan, en wat onze rol als speler is tegenover de NPC's die enkel bestaan om door ons gemanipuleerd te worden. Dat er interessante thema's aan het werk zijn in Slay the Princess kan ik beloven, maar hoe ze nu eenmaal samen passen, dat laat ik aan snuggerdere spelers dan mij om uit te pluizen. Maar Slay the Princess slaagt onafhankelijk van de logica van zijn overkoepelend verhaal, in het neerzetten van kortere duistere sprookjes die reageren en ingaan op jouw verwachtingen en beslissingen als een speler. Al kan Slay the Princess je met stomheid geslagen achterlaten, wordt de speelervaring vooral getypeerd door een even opwindend als angstaanjagend gevoel dat wanneer het om deze prinses en haar kerkertje gaat, werkelijk alles mogelijk is.
Slay the Princess is de tweede game van ontwikkelaar Black Tabby Games. Hiervoor oogstten ze lof voor hun episodische psychologische horror-avonturenspel Scarlet Hollow. Al waren early access-versies van Slay the Princess al een jaartje speelbaar, lanceren zij nu net op tijd voor Halloween hun sprookjesachtige meta-horroravontuur volop. De simpele premisse verklapt nog weinig van de ambitie die in deze titel onder de oppervlakte wrijft. Hoe jouw nacht met de prinses zal eindigen, kan ik niet voorspellen, maar dit belooft Slay the Princess wel: jouw gedrag naar de prinses toe zal vormgeven aan een duister, bloeiend verhaal. En niets ervan zal zijn wat het lijkt. Voor fans van Higurashi When They Cry of Doki Doki Literature Club!, wordt Slay the Princess vermoedelijk een volgende visual novel-klassieker om je in de late uurtjes kippenvel te geven. Spelers die vooral op zoek zijn naar een dating sim met een lieflijke prinses, zullen best stoppen met spelen na de eerste vijf minuten.
Schrödingers Prinses
De verhalen in Slay the Princess worden leven in geblazen met behulp van de charmante handgetekende stijl, de twee stemacteurs en sterk geluidsdesign. Wel had de audiobalancering wat verfijnd mogen worden, want af en toe kom je een moment tegen waar de dialoog of geluidseffecten te stil zijn, en op andere momenten krijg je juist hoofdpijn omdat ze beide te luid zijn. Beelden worden diepte en dynamisme gegeven met behulp van parallax; dit gaat om verschillende afbeeldingen op elkaar te lagen maar aan verschillende snelheden te bewegen. Een elegante manier om extra impact te halen uit de gestileerde maar anders bescheiden afbeeldingen die, naast een paar hintjes van bloedrood, met een ongekleurd potlood zijn afgewerkt. Liefhebbers van horrorpodcasts zullen de haartjes op hun arm overeind voelen komen bij het horen van de stemacteurs, want die zijn beide veteranen in dit veld. De hoofdrollen zijn weggelegd voor Jonathan Sims als de verteller, die gekend is als de Archivist van het briljante The Magnus Archives, en Nichole Goodnight, die luisteraars hun ogen 's nachts openhoudt met haar narraties in The NoSleep Podcast. Hun stemmenwerk lijkt in het begin best standaard, maar hoe dieper je het konijnenhol ingraaft, hoe meer veelzijdigheid je in de performances van deze twee acteurs zal vinden. Zo verdraait de prinses haar stem in allerlei richtingen afhankelijk van hoe jij tot dusver met haar bent omgegaan.Elke gruwelijke mogelijkheid tegelijk, is mogelijk.
Het hart van Slay the Princess is dan ook de prinses zelf - het hart dat je moet doorboren, zij het met een mes of met je woorden. Niets anders doet ertoe dan wat jij voor haar betekent ... en zij voor jou. Elk van jouw stappen, woorden, handelingen en blikken zullen opgevangen worden door de prinses. Black Tabby's geniaal schrijfwerk positioneert de prinses als alles tegelijk. Alles wat de speler in haar ziet, ziet zij teruggekaatst, en zij zal die perceptie oftewel proberen te bekrachtigen, ofwel juist het tegendeel bewijzen. Behandel je haar als een onschuldig prinsesje, dan is dat misschien wat je krijgt. Maar vergeet de waarschuwingen van de verteller niet: de prinses kan net zo goed liegen als jij. Hoeveel begrip, menselijkheid, empathie, of wantrouwen je de prinses ook offert, alles mag. Maar niets zal je voorbereiden op de reacties van de prinses. Hierin ligt de horror van dit duister sprookje: dat de prinses een onschuldig slachtoffer van een complot is, is mogelijk. Maar elke gruwelijke andere mogelijkheid tegelijk, is even mogelijk. Je weet niet of je van haar een glimlach zal krijgen, of een eeuwige vloek. Een schrammetje, of een ontploft hoofd. De creatieve - en niet te vergeten, vaak huiveringwekkende - richtingen die je de prinses in kan duwen zijn even verrukkelijk als storend. Wees voorzichtig. Dat je geen monster loslaat. Maar ook dat je geen monster creëert.
Een rare snuiter van een meta-RPG
Het is duidelijk: vermoord de prinses, of de wereld zal vergaan. Enkel is het curieus hoeveel opties je krijgt. Is de situatie dan niet zo simpel als het lijkt? De ene optie gaat in debat met de verteller, de ander vraagt om verklaring en nog een ander laat ons toe om van de chalet weg te stappen. Eén playthrough van Slay the Princess bevat geen lang verhaal, maar bestaat juist uit meerdere (acht tot twaalf) kortere verhalen die jijzelf opbouwt aan de hand van de intimiderend vele opties die je krijgt. Wijd als een vijver, maar diep als de zee; zo zie ik het graag. De persoonlijkheidsvolle en diverse opties doen denken aan een pen-en-papier rollenspel: de meeste bedenkingen die je zelf kan hebben bij een situatie worden je gepresenteerd, onder andere nota's en vragen waar je zelf nog niet eens bij stilgestaan had. Zo krijg je het omgekeerde effect van een conversatie in, zeg maar, Fallout 4, waar er maar vier opties gepresenteerd worden, en ze allen eigenlijk gewoon op elkaar lijken. Sommige opties verkennen omgekeerde hoekjes van de menselijke psyche, terwijl andere sets van opties juist verdacht op elkaar lijken, maar zelfs dan (vooral dan), ligt het belang in de details. Eén woordje verschil tussen twee uitspraken kan het verschil maken tussen een zachtaardige prinses, een wantrouwige prinses en een vijandige prinses. En dan is je gesprek nog maar begonnen. De vertakkingen in Slay the Princess zijn op zich indrukwekkend, maar daarboven, keer op keer verrassend. Het creatief gebruik van vertakkingen komt ook tot uiting in de hoofdstukstructuur. Zo leiden je combinaties van acties in hoofdstuk één naar een bepaald tweede hoofdstuk, die zelf terug in de richting van een ander hoofdstuk geduwd kan worden. Deze structuur laat een pas toe waar tussen hoge spanning, stille momenten en verwondering gedanst wordt doorheen de campaign: welke eindes je wanneer te zien krijgt, hangt van jou af, maar dat er een natuurlijke opbouw van crescendo's in het verhaal verweven zit, is gegarandeerd door de hoofdstukken die steeds gekker op het vorige bouwen. Zo zal je in één campaign zoals gezegd acht tot twaalf nachten doorbrengen in de chalet, maar die zullen bestaan uit vier arcs, die onderling ook terug naar een groter verhaal bouwen.Wijd als een vijver, maar diep als de zee.
Slay the Princess heeft zes hoofdeinden en hiernaast talloze kleinere eindes. Elk van die eindes voegt een stukje van de puzzel toe waardoor je het groter verhaal kan beginnen te vatten. Let wel, dat niet alle stukjes aanwezig zijn om een coherent beeld te vormen, en ook dat er genoeg puzzelstukjes van andere afbeeldingen zijn om je op het foute spoor te brengen. Slay the Princess zal dus ongetwijfeld geweldige kost zijn voor visual novel-fans die graag herspelen en trots halen uit het vinden van elk einde. Wellicht zullen deze zielen een betere grip hebben op de gebeurtenissen in het metaverhaal dan ik. Met zijn wolkachtig taalgebruik en allegorische beeldspraak, geef ik toe dat ik wel aparte thema's in Slay the Princess kan aanhalen, maar met weinig zekerheid kan zeggen waar het nu écht over gaat. Het mogelijk wantrouwen van de verteller, doet wellicht denken aan The Stanley Parable of BioShock. Jij als speler, maar ook personages kunnen dingen leren van verschillende parallelle realiteiten zoals in de Zero Escape-reeks of recenter in de film Everything Everywhere All At Once. Ook is er duidelijk commentaar over seksisme in de positionering van de prinses en hoe tegen en over haar gepraat wordt. A la Undertale is er ook sterk metacommentaar te vinden over hoe we in games met de wereld omgaan, en wat onze rol als speler is tegenover de NPC's die enkel bestaan om door ons gemanipuleerd te worden. Dat er interessante thema's aan het werk zijn in Slay the Princess kan ik beloven, maar hoe ze nu eenmaal samen passen, dat laat ik aan snuggerdere spelers dan mij om uit te pluizen. Maar Slay the Princess slaagt onafhankelijk van de logica van zijn overkoepelend verhaal, in het neerzetten van kortere duistere sprookjes die reageren en ingaan op jouw verwachtingen en beslissingen als een speler. Al kan Slay the Princess je met stomheid geslagen achterlaten, wordt de speelervaring vooral getypeerd door een even opwindend als angstaanjagend gevoel dat wanneer het om deze prinses en haar kerkertje gaat, werkelijk alles mogelijk is.
Conclusie
Slay the Princess is een visual novel zoals je er nog nooit één gespeeld hebt. Al begint elk avontuur in een bos met een chalet, een mes en een prinses, zijn de uitkomsten van zelfs je kleinste beslissingen verregaander dan je kan dromen. Jouw interacties met de prinses kunnen de simpel lijkende situatie in vele richtingen gooien, van het ene horrorsubgenre naar het ander. De uitmuntende atmosfeer gecreëerd door impactvol schrijfwerk, in het oog springende handgetekende animaties, en sterke audio brengt je als een speler in een tweestrijd waar je elke optie wilt uitproberen, maar tegelijk nerveus bent over welke consequenties er je te wachten staan. Het overkoepelend verhaal tussen je avontuurtjes in, is een abstract beest dat veel analytisch werk vergt om iets van te begrijpen. Zelfs als dat je niet aanstaat, zijn de concretere paden die jij samen met de verteller en de prinses bewandelt verrassende, creatieve en vaak angstaanjagende kost die, zelfs in dit uitstekend jaar voor gaming, de aandacht verdient van interactieve horrorfanaten.
Pro
- Intrigerende pastiches
- Handgetekende stijl
- Meeslepend schrijfwerk
- Effectieve en onverwachte horror
- Veelzijdige stemacteurs
- Herspeelbaarheid
Con
- Audiomixproblemen
- Abstract overkoepelend metaverhaal
8.5
Over
Beschikbaar vanaf
23 oktober 2023
Gespeeld op
- PC
Beschikbaar op
- PC
Genre
- Horror
- Visual novel
Ontwikkelaar
- Black Tabby Games
Uitgever
- Black Tabby Games
