I am not a princess, I am a goddamned queen. Zo, dat is dan al uit de weg en weet u ook weer. Het is in deze moderne tijd ook al lang geen geheim meer dat prinses zijn eigenlijk toch niet zo fantastisch is. Je bent weliswaar veelal goed voorzien van kluiten, maar als levende reclame voor je land zitten er ook strenge regels aan vast en is echte vrijheid niet direct een optie. Niet dat ik het niet graag een maand of zo zou proefdraaien, maar full time lijkt het mij toch eerder een snooze fest.
Een Disney-prinses, dat is een ander verhaal. Daar heb je minstens een garantie op een happy end die past bij het soort royalty die je bent. En ja, je moet wat appels ontwijken of wegblijven van een spinnewiel, maar uiteindelijk is het al die moeite wel waard. Weinig meisjes/vrouwen hebben niet zelfs maar een lichte voorkeur voor een bepaalde DP (Disney Princess, schaam u!) Er is onderhand een hele collectie, ze gaan op bezoek in elkaars films, ze worden plat gemerched, je kan gerust zeggen dat Princess Life nog steeds een succes is voor House of Mouse.
She’s no damsel in distress, she’s a dragon in a dress
Onder het motto ‘schoenmaker blijf bij uw leest’ brengt Disney+ ons vanaf 1 juli The Princess. Maar deze prinses is niet bepaald het suikerspinnetje dat we onderhand gaan verwachten zijn. Ze is zelfs zonder twijfel de meest kick ass edeldame in de rangen. Jep, zelfs Elsa met haar diepvries kan een paar lessen leren van deze meid. Dat is ook iets wat enorm opvalt bij deze film: hij breekt echt wel met het stereotype. Voor een bedrijf dat The Owl House niet verderzet omdat het meisjeskoppel niet past binnen Brand Disney, is dit dan weer een script waarvan je denkt ‘en dit kan wel?’ Je hebt tenslotte nooit Rapunzel eigenhandig een kill count niveau Tarantino zien scoren.
Het Huis van Muis is notoir traag als het komt om bij de tijd te zijn. Het is pas in de laatste paar jaar dat er bij bepaalde films een waarschuwing staat over inhoud die de tand des tijds misschien niet goed overleefd heeft. Dat is natuurlijk een betere oplossing dan de content gewoon weren, maar het kwam wel rijkelijk laat. De eerste Disney-hoofdrolspeelsters waren aan de eerder hulpeloze kant. Slachtoffers van snode stiefmoeders, heksen of feeën en in grote nood om gered te worden door een charmante prins die toevallig voorbij komt. Perfect in het plaatje van een klassiek sprookje en een klassiek rollenpatroon. Het duurde tot Belle voor er eentje ook wat voor zichzelf leek te denken en pas in 1995 met Pocahontas probeerde Disney ook wat diversiteit en geschiedenis in zijn animaties te stoppen. Al is Pocahontas eerder een voorbeeld van hoe je het best niet doet. Het is pas sinds de (nog) latere jaren negentig dat een meisje met een prinsessenrol ook echt wat persoonlijkheid kreeg en zelfs wat inspraak had in hoe haar eigen verhaal liep. Sedertdien kunnen we zeggen dat Muis en Co stappen vooruit gezet hebben, de 21ste eeuw heeft veel diversere figuren gebracht en veel meer representatie buiten de klassieke blanke, onderdrukte voetveeg. Waarmee ik niet wil zeggen dat er ook maar iets fout is aan een prinsesje willen zijn, maar prinsesjes moeten koninginnen kunnen worden en daar is nog werk aan de winkel.
Disney presenteert … Kill Bill?
Laat u alstublieft niet misleiden door het woord ‘prinses’ en de aanwezigheid van Disney. This ain’t no princess movie. Of toch alleszins eentje die het genre herdefinieert. Er zullen geen tulle jurkjes met glitters in de winkel komen voor deze prinses, je wacht ook best tot jouw eigen nakomelingen op zijn minst … pak toch zes jaar zijn (mits gezonde coping ability) of acht jaar (mits iets gevoeliger van inborst). Als je dochter deze meid gaat nadoen mag je trots zijn, maar wie wil dat gaan uitleggen aan de kleuterjuf?
Het verhaal is in feite super eenvoudig: de prinses - gewoon genaamd Prinses - is als bruid beloofd aan een eerder bruut manspersoon. Dit is de enige manier om het koninkrijk te redden want er is geen mannelijke troonopvolger (booh hiss). Prinses is het hier niet mee eens en wordt gevangen gezet in een hoge toren. Vervolgens moet zij uit die toren zien te geraken en als het even kan ook het koninkrijk redden van een snoodaard. Een scenario dat menig koningskind niet onbekend zal zijn. Op zich volgt het verhaal ook wel een formule die we al vaak gezien hebben: de prinses is sterker dan ze denkt, de koninklijke ouders onderschatten hun dochter schromelijk en put a ring on it werkt enkel voor Beyoncé. Wat we niet krijgen is ‘schattig’. Er zijn geen pratende dieren, geen compagnon de route met grapjes op het juiste moment, geen huisraad met persoonlijkheid. The Princess is een film met meer vechtpartijen dan dialoog en een behoorlijk - meer dan behoorlijk - niveau geweld. De acteerprestaties zijn meh. Het koningspaar is zwak tot zelfs impotent te noemen (als iemand je koninkrijk binnenvalt, half de boel uitmoordt en je dochter wil afmaken, dan mag je best een beetje boos zijn). De snoodaard is net dat, een snóódaard begot! Hij is zo ongelofelijk snood zelfs, dat hij bijna zijn snor zou strelen en in zijn pollekes zou wrijven. Snood, zeg ik u!
In The Princess’ titelrol zien we Joey King (The Act, The Kissing Booth) die al bewezen heeft heel diverse rollen aan te kunnen. Ze is ook altijd uitermate watchable en ik kan haar hier niet de schuld geven dat haar personage niet van het geschreven blad los lijkt te komen. Je supportert echt wel voor de Prinses, hoe flinterdun het verhaal ook is. Dominic Cooper (The Devil’s Double, Preacher) is de sno … nee, ik ga het woord niet nog eens gebruiken, hij is de slechterik van dienst met een vertolking recht uit het handboek voor cartoon baddies: over the top, maar niet op de goede manier. Belangrijke rol als evil sidekick/chick is voor oud-Bondgirl Olga Kurylenko, die schromelijk ondergebruikt blijft. De regie is in handen van Le-Van Kiet, een Vietnamese filmmaker die al instond voor Furie, wat de meest winstgevende Vietnamese film ooit geworden is. Je merkt de roots van de regisseur in de gehanteerde gevechtsstijlen die echt wel heel mooi gechoreografeerd zijn. De decors zijn heel eenvoudig, men heeft alles quasi middeleeuws uit stockage gehaald en op zich stoort dat niet, je kijkt tenslotte naar de gevechten en niet de koffietafel. Wat wél - en zeker voor iets met medewerking van grote spelers als Disney en Hulu - erg tekortschiet zijn de special effects. Veel zijn er niet, gewoon de buitenzijde van het kasteel en een streepje omgeving, maar wat komen ze twintig jaar oud en slecht over! Voor hoe weinig er moest gedaan, had een gemiddelde student CGI het beter kunnen doen.
Een Disney-prinses, dat is een ander verhaal. Daar heb je minstens een garantie op een happy end die past bij het soort royalty die je bent. En ja, je moet wat appels ontwijken of wegblijven van een spinnewiel, maar uiteindelijk is het al die moeite wel waard. Weinig meisjes/vrouwen hebben niet zelfs maar een lichte voorkeur voor een bepaalde DP (Disney Princess, schaam u!) Er is onderhand een hele collectie, ze gaan op bezoek in elkaars films, ze worden plat gemerched, je kan gerust zeggen dat Princess Life nog steeds een succes is voor House of Mouse.
She’s no damsel in distress, she’s a dragon in a dress
Onder het motto ‘schoenmaker blijf bij uw leest’ brengt Disney+ ons vanaf 1 juli The Princess. Maar deze prinses is niet bepaald het suikerspinnetje dat we onderhand gaan verwachten zijn. Ze is zelfs zonder twijfel de meest kick ass edeldame in de rangen. Jep, zelfs Elsa met haar diepvries kan een paar lessen leren van deze meid. Dat is ook iets wat enorm opvalt bij deze film: hij breekt echt wel met het stereotype. Voor een bedrijf dat The Owl House niet verderzet omdat het meisjeskoppel niet past binnen Brand Disney, is dit dan weer een script waarvan je denkt ‘en dit kan wel?’ Je hebt tenslotte nooit Rapunzel eigenhandig een kill count niveau Tarantino zien scoren.
Het Huis van Muis is notoir traag als het komt om bij de tijd te zijn. Het is pas in de laatste paar jaar dat er bij bepaalde films een waarschuwing staat over inhoud die de tand des tijds misschien niet goed overleefd heeft. Dat is natuurlijk een betere oplossing dan de content gewoon weren, maar het kwam wel rijkelijk laat. De eerste Disney-hoofdrolspeelsters waren aan de eerder hulpeloze kant. Slachtoffers van snode stiefmoeders, heksen of feeën en in grote nood om gered te worden door een charmante prins die toevallig voorbij komt. Perfect in het plaatje van een klassiek sprookje en een klassiek rollenpatroon. Het duurde tot Belle voor er eentje ook wat voor zichzelf leek te denken en pas in 1995 met Pocahontas probeerde Disney ook wat diversiteit en geschiedenis in zijn animaties te stoppen. Al is Pocahontas eerder een voorbeeld van hoe je het best niet doet. Het is pas sinds de (nog) latere jaren negentig dat een meisje met een prinsessenrol ook echt wat persoonlijkheid kreeg en zelfs wat inspraak had in hoe haar eigen verhaal liep. Sedertdien kunnen we zeggen dat Muis en Co stappen vooruit gezet hebben, de 21ste eeuw heeft veel diversere figuren gebracht en veel meer representatie buiten de klassieke blanke, onderdrukte voetveeg. Waarmee ik niet wil zeggen dat er ook maar iets fout is aan een prinsesje willen zijn, maar prinsesjes moeten koninginnen kunnen worden en daar is nog werk aan de winkel.
Disney presenteert … Kill Bill?
Laat u alstublieft niet misleiden door het woord ‘prinses’ en de aanwezigheid van Disney. This ain’t no princess movie. Of toch alleszins eentje die het genre herdefinieert. Er zullen geen tulle jurkjes met glitters in de winkel komen voor deze prinses, je wacht ook best tot jouw eigen nakomelingen op zijn minst … pak toch zes jaar zijn (mits gezonde coping ability) of acht jaar (mits iets gevoeliger van inborst). Als je dochter deze meid gaat nadoen mag je trots zijn, maar wie wil dat gaan uitleggen aan de kleuterjuf?
Prinsesjes moeten koninginnen kunnen worden en daar is nog werk aan de winkel.
Het verhaal is in feite super eenvoudig: de prinses - gewoon genaamd Prinses - is als bruid beloofd aan een eerder bruut manspersoon. Dit is de enige manier om het koninkrijk te redden want er is geen mannelijke troonopvolger (booh hiss). Prinses is het hier niet mee eens en wordt gevangen gezet in een hoge toren. Vervolgens moet zij uit die toren zien te geraken en als het even kan ook het koninkrijk redden van een snoodaard. Een scenario dat menig koningskind niet onbekend zal zijn. Op zich volgt het verhaal ook wel een formule die we al vaak gezien hebben: de prinses is sterker dan ze denkt, de koninklijke ouders onderschatten hun dochter schromelijk en put a ring on it werkt enkel voor Beyoncé. Wat we niet krijgen is ‘schattig’. Er zijn geen pratende dieren, geen compagnon de route met grapjes op het juiste moment, geen huisraad met persoonlijkheid. The Princess is een film met meer vechtpartijen dan dialoog en een behoorlijk - meer dan behoorlijk - niveau geweld. De acteerprestaties zijn meh. Het koningspaar is zwak tot zelfs impotent te noemen (als iemand je koninkrijk binnenvalt, half de boel uitmoordt en je dochter wil afmaken, dan mag je best een beetje boos zijn). De snoodaard is net dat, een snóódaard begot! Hij is zo ongelofelijk snood zelfs, dat hij bijna zijn snor zou strelen en in zijn pollekes zou wrijven. Snood, zeg ik u!
In The Princess’ titelrol zien we Joey King (The Act, The Kissing Booth) die al bewezen heeft heel diverse rollen aan te kunnen. Ze is ook altijd uitermate watchable en ik kan haar hier niet de schuld geven dat haar personage niet van het geschreven blad los lijkt te komen. Je supportert echt wel voor de Prinses, hoe flinterdun het verhaal ook is. Dominic Cooper (The Devil’s Double, Preacher) is de sno … nee, ik ga het woord niet nog eens gebruiken, hij is de slechterik van dienst met een vertolking recht uit het handboek voor cartoon baddies: over the top, maar niet op de goede manier. Belangrijke rol als evil sidekick/chick is voor oud-Bondgirl Olga Kurylenko, die schromelijk ondergebruikt blijft. De regie is in handen van Le-Van Kiet, een Vietnamese filmmaker die al instond voor Furie, wat de meest winstgevende Vietnamese film ooit geworden is. Je merkt de roots van de regisseur in de gehanteerde gevechtsstijlen die echt wel heel mooi gechoreografeerd zijn. De decors zijn heel eenvoudig, men heeft alles quasi middeleeuws uit stockage gehaald en op zich stoort dat niet, je kijkt tenslotte naar de gevechten en niet de koffietafel. Wat wél - en zeker voor iets met medewerking van grote spelers als Disney en Hulu - erg tekortschiet zijn de special effects. Veel zijn er niet, gewoon de buitenzijde van het kasteel en een streepje omgeving, maar wat komen ze twintig jaar oud en slecht over! Voor hoe weinig er moest gedaan, had een gemiddelde student CGI het beter kunnen doen.
Conclusie
Je kan The Princess gaan vergelijken met de jurk waar de hoofdrolspeelster mee begint. Een pracht van een jurk, poofy rok, fijn corsetwerk! Hoe meer onze prinses gevechten moet aangaan, hoe minder er van de jurk overblijft en zo ook met het verhaal. Dit had écht iets kunnen zijn want deze Warrior Princess is precies het soort pittige heldin waar we kunnen achterstaan en Joey King heeft overduidelijk plezier in wat ze doet. Het is doodjammer voor King dat het verhaal echt flinterdun en compleet voorspelbaar is en dat de rest van de cast zo flauw is. Ed Stoppard en Alex Reid als koning en koningin spelen met het charisma van een bezemsteel en Dominic Cooper trekt zijn slechterik regelrecht het belachelijke in. Misschien kan het personage van King teruggebracht worden in een andere setting, tot dan kan deze prinses beter in haar toren blijven en een goed boek lezen.
Pro
- Joey King heeft er duidelijk plezier in
- Hoofdpersonage heeft potentieel
- Gevechten mooi gechoreografeerd
Con
- Flinterdun verhaal
- Beperkte CGI is van bedenkelijke kwaliteit
- Ondersteunde cast ook van bedenkelijke kwaliteit
6
Over deze film
Beschikbaar vanaf
1 juli 2022
Genre
- Actie
- Avontuur
Speelduur
93 minuten
Regie
Le-Van Kiet
Cast
Joey King, Dominic Cooper, Olga Kurylenko, Veronica Ngo, …
Uitgever
Disney+ / Hulu / 20th Century Studios
