Voor 1 april had Deep Bridge een geinige wits in petto. Ze brachten namelijk de Stany Crets-saus aan de man, een overheerlijk product dat stoffige musicals van extra smaak voorziet. Het is natuurlijk een knipoog naar de man die instaat voor de regie van hun succesvolle musicals, maar er valt wel degelijk iets voor te zeggen. Het is na MAMMA MIA, The Sound of Music en A Christmas Carol wel duidelijk dat Crets er steevast in slaagt om zijn eigen stempel op vertrouwde stukken te zetten. Nergens komt dat beter tot uiting dan in de sprookjesmusical Rapunzel, waar Crets en zijn creatieve team het vertrouwde verhaal van het meisje met het lange haar van een eigentijdse twist voorzien.
Hoe fijn die boodschap ook is, ze zou slechts hol klinken als de uitwerking ervan op verhalend en productioneel vlak de mist in zou gaan. Gelukkig dan ook dat Deep Bridge de voorbije jaren tonnen ervaring heeft opgebouwd en goed weet hoe ze een vertrouwd verhaal verfrissende toetsen kan geven. Het begint allemaal met de moeder van Rapunzel die door een verslaving aan rapunzelrapen na de bevalling zwaar ziek wordt, en een vader die het kleine meisje aan een heks geeft in ruil voor een wondermiddel dat niet werkt. De heks gebruikt de jeugd van het meisje om er zelf terug mooi uit te zien en sluit haar op in een toren om de rest van haar leven te slijten als een magische skincare-behandeling. We fastforwarden een tijd verder in het verhaal en ontdekken dat de koning van het rijk ietwat aan het einde van zijn Latijn zit en klaar is om de macht over te dragen aan zijn zoon. Alleen heeft de kroonprins in kwestie daar weinig zin in, zus Miranda wel … maar de regels stipuleren duidelijk dat de troon is voorbestemd voor mannen, toch? Dik tegen zijn goesting gaat prins Christiaan toch op pad, op zoek naar een meisje om mee te trouwen, met zus Miranda in zijn kielzog. Dat pad leidt hen uiteraard naar de toren van Rapunzel, die enkel door ware liefde gered kan worden uit haar magische gijzeling.
In de latere aktes krijgt Helle Vanderheyden gelukkig ruimschoots de kans om te schitteren in de titelrol. Haar vertolking van "Ik breek" is dan ook vrij adembenemend en zet wonderwel in de verf hoe krachtig de stem van Rapunzel is. Helle schakelt vlotjes tussen emoties en brengt de boosheid, absolute verveling en het haast kinderlijke enthousiasme die haar personage doormaakt perfect over naar de zaal. Je begrijpt als toeschouwer perfect waarom prinses Miranda verwarrende gevoelens krijgt bij het ontmoeten van Rapunzel en gaat mee in de logische liefde die daaruit voortvloeit. Het culmineert in een prachtig liefdesduet waarin de stemmen van Jaspers en Vanderheyden wonderlijk samensmelten. Het enige muzikale minpunt komt voort uit de muzikale arrangementen die componist Ad Van Dijk aanlevert. Met hun hang naar synthesizergeluiden klinken behoorlijk wat nummers een stuk oubolliger dan we zouden willen voor een musical met moderne toetsen als dit, maar de zang maakt gelukkig erg veel goed.
Ook Sandrine Van Handenhoven verdient wederom een speciale vermelding. Ze zet haar heks niet al te angstaanjagend neer, kwestie van frêle hartjes niet te traumatiseren, maar heeft wel een enorme aanwezigheid op het podium. Na Hairspray is dit de tweede musical waarin we Sandrine aan het werk te zien krijgen waarbij ze niet enkel met haar beheerste zang en vibrato indruk weet te maken, maar ook met haar uitstraling op de bühne. De muzikale omkadering van Rapunzel is misschien niet altijd even memorabel en je kan opperen dat de eerste akte wat tijd nodig heeft om verhalend op stoom te komen, maar het zijn uiteindelijk de acteurs die de droom op het podium moeten verkopen en dat lukt ze wonderwel. Voor een dikke twee uur worden jong en oud getransporteerd naar een sprookjeswereld met magische rapen, sprekende paarden en meisjes met lange staarten, een wereld waarin je gewoon jezelf mag zijn en graag zien wie je wil.
Vertrouwd verhaal met moderne toets
Het verhaal van de gebroeders Grimm is uiteraard ouder dan de gloeilamp. Mooi meisje met indrukwekkend lang blond haar wordt opgesloten in een toren door een jaloerse boze heks en uiteindelijk bevrijd door de prins op het witte paard. Disney stoeide een kleine vijftien jaar geleden nog met een wat meer vrijgevochten variatie op het sprookje uit 1812, maar dat het toch nog een stuk relevanter kan, bewijzen Stany Crets en Deep Bridge wel degelijk met hun versie van het alom gekende verhaal. De klassieke structuur van het sprookje blijft uiteraard behouden, maar de plottwist trekt het geheel liefdevol onze 21ste eeuw in. In 2024 hoeft Rapunzel niet gered te worden door een heldhaftige prins op een stoere ros, maar kan ze de ontsnapping en liefde vinden in de armen van een andere vrouw.Hoe fijn die boodschap ook is, ze zou slechts hol klinken als de uitwerking ervan op verhalend en productioneel vlak de mist in zou gaan. Gelukkig dan ook dat Deep Bridge de voorbije jaren tonnen ervaring heeft opgebouwd en goed weet hoe ze een vertrouwd verhaal verfrissende toetsen kan geven. Het begint allemaal met de moeder van Rapunzel die door een verslaving aan rapunzelrapen na de bevalling zwaar ziek wordt, en een vader die het kleine meisje aan een heks geeft in ruil voor een wondermiddel dat niet werkt. De heks gebruikt de jeugd van het meisje om er zelf terug mooi uit te zien en sluit haar op in een toren om de rest van haar leven te slijten als een magische skincare-behandeling. We fastforwarden een tijd verder in het verhaal en ontdekken dat de koning van het rijk ietwat aan het einde van zijn Latijn zit en klaar is om de macht over te dragen aan zijn zoon. Alleen heeft de kroonprins in kwestie daar weinig zin in, zus Miranda wel … maar de regels stipuleren duidelijk dat de troon is voorbestemd voor mannen, toch? Dik tegen zijn goesting gaat prins Christiaan toch op pad, op zoek naar een meisje om mee te trouwen, met zus Miranda in zijn kielzog. Dat pad leidt hen uiteraard naar de toren van Rapunzel, die enkel door ware liefde gered kan worden uit haar magische gijzeling.
Ook prinsen en prinsessen zijn mensen van vlees en bloed
Het is kortom een behoorlijk klassiek sprookje, maar Crets en co spelen met de stereotiepe verwachtingen om het een frisse impuls te geven. Prins Christiaan is niet de stoere held die hij verwacht wordt te zijn, maar iemand vol zelftwijfel die niet eens weet of hij wel met een meisje wil trouwen. De seksuele identiteit van de prins wordt geen moment benoemd, maar de acteerprestatie van Laurenz Hoorelbeke en de tekst van zijn nummer "Tweesnijdend mes" maken op luchtige wijze duidelijk dat het ook voor prinsen toegestaan is om te twijfelen aan zichzelf en hun geaardheid. Ook prinses Miranda breekt met het klassieke rollenpatroon van wat er verwacht wordt van jonge prinsessen in klassieke sprookjes. Ze is niet louter mooi, maar ook zelfzeker en ambitieus en niet ontdaan van een eigen willetje. Zeker in de eerste helft van het verhaal is zij, dankzij de energieke en charismatische vertolking van Jasmine Jaspers, het hoofdpersonage van de musical die de meeste connectie met de zaal vindt.Rapunzel vermengt vrij succesvol oude structuren met hedendaagse sensibiliteit.
In de latere aktes krijgt Helle Vanderheyden gelukkig ruimschoots de kans om te schitteren in de titelrol. Haar vertolking van "Ik breek" is dan ook vrij adembenemend en zet wonderwel in de verf hoe krachtig de stem van Rapunzel is. Helle schakelt vlotjes tussen emoties en brengt de boosheid, absolute verveling en het haast kinderlijke enthousiasme die haar personage doormaakt perfect over naar de zaal. Je begrijpt als toeschouwer perfect waarom prinses Miranda verwarrende gevoelens krijgt bij het ontmoeten van Rapunzel en gaat mee in de logische liefde die daaruit voortvloeit. Het culmineert in een prachtig liefdesduet waarin de stemmen van Jaspers en Vanderheyden wonderlijk samensmelten. Het enige muzikale minpunt komt voort uit de muzikale arrangementen die componist Ad Van Dijk aanlevert. Met hun hang naar synthesizergeluiden klinken behoorlijk wat nummers een stuk oubolliger dan we zouden willen voor een musical met moderne toetsen als dit, maar de zang maakt gelukkig erg veel goed.
Humor als bindmiddel
Progressieve thematiek en ware liefde zijn uiteraard erg dankbare thema’s, maar met enkel zeemzoet als smaak kun je een publiek vol jonge kinderen uiteraard geen ruim twee uur geboeid houden. Daarom hebben Stany Crets en team de show dan ook volgestopt met enkele bonte personages die weliswaar bij momenten het tempo uit het plot halen, maar desondanks voor de nodige humor weten te zorgen. Walter Baele en Liv Van Aelst zijn sterk op elkaar ingespeeld als koningspaar dat behoorlijk wat aangebrande woordspelingen richting de ouders in de zaal mikt. De dubbele bodem van hun woordgrapjes vliegt uiteraard boven kinderhoofden heen, maar weet aan het volwassen gelach te horen duidelijk af en toe doel te raken. Of het erg smaakvol is om een koning op het podium opmerkingen te horen maken over de schimmel tussen de benen van zijn vrouw wanneer ze een paard bestijgt, laten we wijselijk in het midden. Maar, Walter Baele raakt dankzij zijn ludieke vertolking gelukkig met veel weg. De jongsten zelf krijgen dan weer de nodige visuele humor om hun hart mee op te halen met dank aan de paarden. De twee edele rijdieren zijn in deze musical levende personages met attitude, die geinig tot leven gebracht worden door Florian Avoux en Jervin Weckx. De introductie van Avoux als edel dier levert dan ook de meest hilarische sequentie van het hele stuk op.Ook Sandrine Van Handenhoven verdient wederom een speciale vermelding. Ze zet haar heks niet al te angstaanjagend neer, kwestie van frêle hartjes niet te traumatiseren, maar heeft wel een enorme aanwezigheid op het podium. Na Hairspray is dit de tweede musical waarin we Sandrine aan het werk te zien krijgen waarbij ze niet enkel met haar beheerste zang en vibrato indruk weet te maken, maar ook met haar uitstraling op de bühne. De muzikale omkadering van Rapunzel is misschien niet altijd even memorabel en je kan opperen dat de eerste akte wat tijd nodig heeft om verhalend op stoom te komen, maar het zijn uiteindelijk de acteurs die de droom op het podium moeten verkopen en dat lukt ze wonderwel. Voor een dikke twee uur worden jong en oud getransporteerd naar een sprookjeswereld met magische rapen, sprekende paarden en meisjes met lange staarten, een wereld waarin je gewoon jezelf mag zijn en graag zien wie je wil.
Conclusie
Rapunzel heeft een kwartiertje nodig om verhalend op stoom te komen en komt muzikaal af en toe wat oubollig uit de hoek, maar weet desondanks ruim twee uur een volle zaal te boeien met een mengelmoes van sterke personages, de nodige humor en een fijne boodschap.
Pro
- Het verhaal vermengt de klassieke structuur met hedendaagse toetsen
- Sterk acteerwerk en sterke zang van de cast
- Bonte personages als levende paarden, zingende rapen ... zorgen voor humor
Con
- De eerste akte heeft tijd nodig om op gang te komen
- De humor van de koning en koningin kan bij momenten wat 'plat' uit de hoek komen
- De muzikale omkadering is af en toe wat oubollig
7.5
Over dit theaterstuk
Beschikbaar vanaf
2 maart 2024
Genre
- Musical
Speelduur
135 minuten
Regie
Stany Crets
Script
Stany Crets
Muziek
Ad Van Dijk
Cast
Sandrine Van Handenhoven, Helle Vanderheyden, Florian Avoux, Walter Baele, Liv Van Aelst, Jasmine Jaspers, Laurenz Hoorelbeke
Productiehuis
- Deep Bridge
