Op vlak van grote releases is het dit voorjaar een bijzonder mager beestje. Bij gebrek aan beter zit er dus niets anders op dan eens wat kleinere games te proberen van indiestudio's. Voor mij hoeft het niet altijd een spel te zijn waaraan een miljoenenbudget werd gespendeerd. Ook de wat minder grootste spellen weet ik te smaken. Althans, als ze goed zijn natuurlijk. Of dat bij Sir Lovelot ook het geval is, lees je in deze review.
Sir Lovelot; de naam doet het al vermoeden. Een heer die nogal veel liefde over heeft voor het vrouwelijke geslacht. En dan heb ik het niet over het hebben van een goed gesprek met een partner, maar in een kamer van jetje geven tot de vonken ervan af vliegen. Dat is toch wat Sir Lovelot ganse dagen doet. Van kasteeltoren naar kasteeltoren reizen, het inwonende prinsesje verleiden met bloemen en dan de slaapkamer in sluipen om het beste van zichzelf te tonen. Al denken de prinsessen daar de volgende dag duidelijk anders over. Er zit dan niets anders op dan een nieuw slachtoffer te kiezen. Uiteraard wordt het weer een deerne die in een kasteel woont.
Liefde van m'n leven
Dat is het relaas van arme stakker Sir Lovelot. En hoewel het 'verhaal' zo flinterdun is als een blaadje sigarettenpapier, is het duidelijk wat de makers voor ogen hadden. Een plezant element in deze platformer die het platformen op zich dan ook extra context geeft. Zo moet de heer, waarvan ik dus in de virtuele huid kroop, zich door allerlei levels loodsen op zoek naar cadeautjes om de prinsessen mee te plezieren. Een witte bloem is altijd een vereiste, al vind je bijvoorbeeld ook ringen waartegen de dames geen neen kunnen zeggen. Heb je die bloem verzameld, dan laat de prinses in kwestie haar weelderige dos haar uit de toren hangen, waarna Sir Lovelot als echte Tarzan naar boven klautert op zoek naar de enige echte liefde van zijn leven.
Sir Lovelot bevat iets meer dan veertig levels die onderverdeeld zijn in vier werelden in Lululand. Helaas ben je niet alleen in die levels, want tientallen monsters komen je vergezellen. Het is dan aan jou om heelhuids, en liefst zo snel mogelijk, het level te voltooien. Dit doe je dus door op zoek te gaan naar de eerder vermelde witte bloem, om vervolgens het kasteel van de prinses te betreden. En hoewel er eigenlijk niet bijzonder veel uitdaging in het spel zit, ben ik vele tientallen keren dood gegaan. Daar zorgen de monsters zelden voor, maar de muren en plafonds zijn op veel plekken voorzien van zaagbladen of scherpe pinnen. De ontwikkelaars wisten duidelijk waar ze die moesten positioneren... Het enige minpuntje hierbij is dat ik het gevoel heb dat sommige hitboxes nogal ruim zijn. Ik was regelmatig zeker dat ik een bepaald zaagblad of een vijand niet raakte, maar het spel dat toch zo registreerde. Echter doet het weinig af aan de algehele spelervaring en zorgen de vele checkpoints ervoor dat het zelden een echte ergernis wordt.
Snel zijn
De meer dan veertig levels zijn erg gevarieerd, kleurrijk en mooi vormgegeven (in hoeverre het allemaal kan met pixels zo groot als een LEGO-blokje. En ook het platformen op zich was bijzonder leuk. Al schietend, liaanklimmend, muurafschuivend en double jumpend de levels verkennen werkt zeer goed. Ook het verkennen op zich was een tof element. Op heel wat plaatsen, de ene al wat makkelijker te bereiken dan de ander, zitten ganzen op hun gouden eieren te broeden. Een beetje goud is natuurlijk mooi meegenomen. Die verzamelobjecten zorgden er trouwens voor dat ik het level toch extra verkende en niet als een hersenloos wezen naar het hunkerende prinsesje haar donker grotje getrokken werd.
Hoewel ik zeg dat er weinig uitdaging is, is die uitdaging er eigenlijk wel als je een snelle tijd wil neerzetten. En Sir Lovelot snel door een level loodsen doe je het best zonder dood te gaan. Terugkeren naar een checkpoint kost je namelijk tijd. Ook het vinden van de diverse verzamelobjecten kosten natuurlijk extra seconden. Maar eerlijk gezegd: ikzelf gaf geen hol in het snel zijn op zich. Wél om in degelijke staat de prinses te bereiken en haar te plezieren. Helaas waren de eerste veertig deernes niet de liefdes van mijn leven en ook de eindbaas was niet gesteld op mijn aanwezigheid. Hoog tijd om me na een kleine drie uur weer naar de echte wereld te begeven dus, waar mijn aanwezigheid wel op prijs wordt gesteld.
Sir Lovelot; de naam doet het al vermoeden. Een heer die nogal veel liefde over heeft voor het vrouwelijke geslacht. En dan heb ik het niet over het hebben van een goed gesprek met een partner, maar in een kamer van jetje geven tot de vonken ervan af vliegen. Dat is toch wat Sir Lovelot ganse dagen doet. Van kasteeltoren naar kasteeltoren reizen, het inwonende prinsesje verleiden met bloemen en dan de slaapkamer in sluipen om het beste van zichzelf te tonen. Al denken de prinsessen daar de volgende dag duidelijk anders over. Er zit dan niets anders op dan een nieuw slachtoffer te kiezen. Uiteraard wordt het weer een deerne die in een kasteel woont.
Liefde van m'n leven
Dat is het relaas van arme stakker Sir Lovelot. En hoewel het 'verhaal' zo flinterdun is als een blaadje sigarettenpapier, is het duidelijk wat de makers voor ogen hadden. Een plezant element in deze platformer die het platformen op zich dan ook extra context geeft. Zo moet de heer, waarvan ik dus in de virtuele huid kroop, zich door allerlei levels loodsen op zoek naar cadeautjes om de prinsessen mee te plezieren. Een witte bloem is altijd een vereiste, al vind je bijvoorbeeld ook ringen waartegen de dames geen neen kunnen zeggen. Heb je die bloem verzameld, dan laat de prinses in kwestie haar weelderige dos haar uit de toren hangen, waarna Sir Lovelot als echte Tarzan naar boven klautert op zoek naar de enige echte liefde van zijn leven.
Sir Lovelot wipt erop los, op zoek naar de liefde van zijn leven.
Sir Lovelot bevat iets meer dan veertig levels die onderverdeeld zijn in vier werelden in Lululand. Helaas ben je niet alleen in die levels, want tientallen monsters komen je vergezellen. Het is dan aan jou om heelhuids, en liefst zo snel mogelijk, het level te voltooien. Dit doe je dus door op zoek te gaan naar de eerder vermelde witte bloem, om vervolgens het kasteel van de prinses te betreden. En hoewel er eigenlijk niet bijzonder veel uitdaging in het spel zit, ben ik vele tientallen keren dood gegaan. Daar zorgen de monsters zelden voor, maar de muren en plafonds zijn op veel plekken voorzien van zaagbladen of scherpe pinnen. De ontwikkelaars wisten duidelijk waar ze die moesten positioneren... Het enige minpuntje hierbij is dat ik het gevoel heb dat sommige hitboxes nogal ruim zijn. Ik was regelmatig zeker dat ik een bepaald zaagblad of een vijand niet raakte, maar het spel dat toch zo registreerde. Echter doet het weinig af aan de algehele spelervaring en zorgen de vele checkpoints ervoor dat het zelden een echte ergernis wordt.
Snel zijn
De meer dan veertig levels zijn erg gevarieerd, kleurrijk en mooi vormgegeven (in hoeverre het allemaal kan met pixels zo groot als een LEGO-blokje. En ook het platformen op zich was bijzonder leuk. Al schietend, liaanklimmend, muurafschuivend en double jumpend de levels verkennen werkt zeer goed. Ook het verkennen op zich was een tof element. Op heel wat plaatsen, de ene al wat makkelijker te bereiken dan de ander, zitten ganzen op hun gouden eieren te broeden. Een beetje goud is natuurlijk mooi meegenomen. Die verzamelobjecten zorgden er trouwens voor dat ik het level toch extra verkende en niet als een hersenloos wezen naar het hunkerende prinsesje haar donker grotje getrokken werd.
Hoewel ik zeg dat er weinig uitdaging is, is die uitdaging er eigenlijk wel als je een snelle tijd wil neerzetten. En Sir Lovelot snel door een level loodsen doe je het best zonder dood te gaan. Terugkeren naar een checkpoint kost je namelijk tijd. Ook het vinden van de diverse verzamelobjecten kosten natuurlijk extra seconden. Maar eerlijk gezegd: ikzelf gaf geen hol in het snel zijn op zich. Wél om in degelijke staat de prinses te bereiken en haar te plezieren. Helaas waren de eerste veertig deernes niet de liefdes van mijn leven en ook de eindbaas was niet gesteld op mijn aanwezigheid. Hoog tijd om me na een kleine drie uur weer naar de echte wereld te begeven dus, waar mijn aanwezigheid wel op prijs wordt gesteld.
Conclusie
Sir Lovelot is een bijzonder korte, maar vooral krachtige en plezante platformer. Als je snel wil zijn en geen fouten wil maken, dan is er genoeg uitdaging te vinden. Speelt dat echter geen rol, dan vlam je eigenlijk door de game. Sir Lovelot schotelt je heel diverse levels voor uit Lululand en meer dan veertig prinsessen wachten op je liefde. Helaas stel je teleur, maar je hebt je pleziertjes dan toch gehad!
Pro
- Zeer gevarieerde levels
- Platformer-gedeelte erg tof
- Leuke vijanden
Con
- Weinig uitdaging
- Soms vreemde hitboxes
7
Over
Beschikbaar vanaf
3 maart 2021
Gespeeld op
- PlayStation 5
Beschikbaar op
- Nintendo Switch
- PC
- PlayStation 4
- PlayStation 5
- Xbox One
maar ik vind dit veel meer voldoening geven... Anders zou de game op een 4 tal uur uit zijn... Ik sterf dan ook op alle mogelijke manieren, maar dan is het zaak van rinse and repeat, en niet dezelfde stomme fouten maken... Tegen de tijd dat je een lvl perfect cleared ben je echt meester over de lvl... Ik heb namelijk veel genot van deze game (ben fan van goeie platformers) en deze mag wel even duren, anders is ie al uit voor je het weet...
