Met nog maar net Rune Factory 3 Special achter de kiezen, kreeg ik de kans op opnieuw in dit game-universum te duiken. Hetzij deze keer in de vorm van een spin-off, wat een beetje vreemd aanvoelt want Rune Factory is op zich al een fantasierijke spin-off van Story of Seasons en de oude Harvest Moon-spellen. Op gamescom mocht ik al even aan de slag gaan met Silent Hope voor de preview, maar nu kon ik eindelijk het volledige spel ontdekken in de aanloop naar de release op 3 oktober.
Met de Rune Factory-serie voegden de makers wat meer actie toe aan de cozy life-sim ervaring van Story of Seasons in de vorm van vechten en een lichte vorm van dungeon crawling. Met Silent Hope
zetten ze deze trend verder door de nadruk nog meer te leggen op het dungeon crawling-gedeelte en minder op het craften en farmen. Centraal in dit spel staat namelijk het verkennen van de Abyss, een ondergrondse diepte die bestaat uit steeds veranderende dungeons vol met schatten, gevaren en geheimen.
Hoewel er zeven personages zijn, zal je telkens met slechts een van hen de Abyss kunnen betreden, dit omdat de prinses slechts één beschermend artefact tegen de duisternis van de Abyss heeft. Je kan de zeven personages dus een beetje beschouwen als de verschillende klassen waarmee je kan spelen die elk hun eigen speelstijl hebben. De Wanderer, die de rol van leider op zich neemt, vecht bijvoorbeeld met een zwaard en schild, terwijl de Farmer een hooivork als wapen heeft, de Warrior een greatsword, de Rogue met twee zwaarden vecht en de Fighter haar vuisten gebruikt. De Archer en de Caster laten je dan weer toe om vanop afstand te vechten met respectievelijk een boog of magie. Toch zal je op meer dan één personage moeten vertrouwen om de Abyss heelhuids te overleven.
Hier wringt het schoentje helaas wat. Het spel verwacht immers dat je de dungeons meerdere keren doorloopt, niet enkel om voldoende XP te verzamelen voor je hoofdpersonage, maar ook om de andere personages te levelen. Het spel maakt hierbij gebruik van enkele roguelite elementen, zoals het gegeven dat je iedere keer een nieuwe run doet en het feit dat veel van de niveaus enigszins willekeurig opgebouwd zijn. Helaas zijn deze levels niet altijd even interessant opgebouwd, met zeker in het begin weinig obstakels, om ze keer op keer te doorlopen. Bovendien vind je ook sterkere wapens en uitrusting voor je andere personages die zij zonder restricties kunnen gebruiken, waardoor je zonder veel uitdaging door de levels kan stormen. Het grinden kan na een tijdje hierdoor zeker vervelend aanvoelen.
Dat Silent Hope wat aan de lichtere kant is, zal je al snel merken. Zo hebben de personages een chibi-uiterlijk gekregen en zal je als fan van Story of Seasons of Rune Factory ook al snel bijvoorbeeld de schattige koeien of de Wooly-monsters herkennen. En ook al is het spel niet zo moeilijk als bepaalde andere roguelites, toch wil dit niet zeggen dat het spel geen uitdaging biedt, zeker in de latere dungeons kunnen vooral de baasgevechten toch wat pittig worden, zonder dat ze echt onoverkomelijk lijken. Net zoals bovengenoemde spellen biedt Silent Hope in grote mate eigenlijk een ontspannende en charmante ervaring, een gegeven dat zeker wordt ondersteund door de eenvoudige en kleurrijke graphics die prachtig tot hun recht komen op de Nintendo Switch. Silent Hope speelt trouwens geweldig op de Switch, enkel de laadtijden wanneer je van verdieping verandert mochten voor mij wat korter zijn en het lettertype van de ondertitels mocht wat groter zijn. Vooral in handheldmodus zijn de ondertitels nauwelijks leesbaar, wat toch wat problematisch is als je het spel wil spelen met de originele Japanse voice-casting.
Met de Rune Factory-serie voegden de makers wat meer actie toe aan de cozy life-sim ervaring van Story of Seasons in de vorm van vechten en een lichte vorm van dungeon crawling. Met Silent Hope
Solotrip
Waarom je de dieperik induikt? Het is namelijk zo dat de koning van een niet nader genoemd koninkrijk het spraakvermogen van alle bewoners heeft gestolen omdat hij zag hoe mensen hun woorden gebruikten om elkaar te kwetsen, te bedriegen en te beliegen. De koning vluchtte weg in de Abyss wat ertoe leidde dat de prinses huilde totdat ze opgesloten werd in een traanvormig kristal. Na vele jaren worden zeven helden naar de prinses geroepen, die hen inschakelt om de koning te zoeken in de afgrond en te ontrafelen wat er precies is gebeurd. Waarom stal de koning het spraakvermogen van iedereen en wat hoopte hij te vinden in de Abyss?Hoewel er zeven personages zijn, zal je telkens met slechts een van hen de Abyss kunnen betreden, dit omdat de prinses slechts één beschermend artefact tegen de duisternis van de Abyss heeft. Je kan de zeven personages dus een beetje beschouwen als de verschillende klassen waarmee je kan spelen die elk hun eigen speelstijl hebben. De Wanderer, die de rol van leider op zich neemt, vecht bijvoorbeeld met een zwaard en schild, terwijl de Farmer een hooivork als wapen heeft, de Warrior een greatsword, de Rogue met twee zwaarden vecht en de Fighter haar vuisten gebruikt. De Archer en de Caster laten je dan weer toe om vanop afstand te vechten met respectievelijk een boog of magie. Toch zal je op meer dan één personage moeten vertrouwen om de Abyss heelhuids te overleven.
En opnieuw en opnieuw en opnieuw!
De Abyss is namelijk opgebouwd uit verschillende dungeons die elk een aantal verdiepingen tellen, maar niet elke verdieping bevat een checkpoint. Sterft je personage, dan verlies je een deel van je verzamelde items en moet je herbeginnen vanaf het laatst bereikte checkpoint. In het begin lijkt dit doenbaar met één personage, maar zeker vanaf de vierde dungeon, waarbij er achttien niveaus zijn en slechts twee checkpoints, zal je meer dan waarschijnlijk moeten wisselen tussen personages. Hiervoor heb je op de meeste niveaus kristallen die je toelaten om te wisselen van personage of terug te keren naar je kamp. Dit wisselen van personages wordt trouwens verder aangemoedigd omdat zij bij het wisselen een bonus geven aan het nieuwe personage. Doordat je aantal healing potions of je levensbar niet herstelt als je wisselt, ben je bovendien aangewezen om meer dan twee personages te levelen.Het grinden kan na een tijdje zeker vervelend aanvoelen.
Hier wringt het schoentje helaas wat. Het spel verwacht immers dat je de dungeons meerdere keren doorloopt, niet enkel om voldoende XP te verzamelen voor je hoofdpersonage, maar ook om de andere personages te levelen. Het spel maakt hierbij gebruik van enkele roguelite elementen, zoals het gegeven dat je iedere keer een nieuwe run doet en het feit dat veel van de niveaus enigszins willekeurig opgebouwd zijn. Helaas zijn deze levels niet altijd even interessant opgebouwd, met zeker in het begin weinig obstakels, om ze keer op keer te doorlopen. Bovendien vind je ook sterkere wapens en uitrusting voor je andere personages die zij zonder restricties kunnen gebruiken, waardoor je zonder veel uitdaging door de levels kan stormen. Het grinden kan na een tijdje hierdoor zeker vervelend aanvoelen.
Dungeon crawling op zijn schattigst
Op de Wanderer na, hebben de personages ook nog hun eigen specialiteit in het kamp, van kok tot wapensmid, boer of zelfs houtbewerker. Na iedere run zal je in je kamp bij hen aankloppen om materialen te fabriceren voor het maken van wapens, ringen en kettingen, en zuivelproducten maken en gewassen oogsten om te verwerken tot maaltijden die je kan verorberen om kleine stat bonussen te geven aan je personage voordat je de Abyss induikt. Je personages steeds versterken wanneer je terug in het kamp bent, heeft gelukkig wel iets verslavend. Er is immers niets zo leuk als je personage levelen, nieuwe skills vrijspelen, krachtige en zeldzame wapens vinden, je uitrusting upgraden of simpelweg zeldzame wapens te vinden. Zo liep mijn Wanderen op een gegeven moment rond met een zwaard in de vorm van een wortel en een schield met een konijnengezicht op, wat ronduit hilarisch was.Dat Silent Hope wat aan de lichtere kant is, zal je al snel merken. Zo hebben de personages een chibi-uiterlijk gekregen en zal je als fan van Story of Seasons of Rune Factory ook al snel bijvoorbeeld de schattige koeien of de Wooly-monsters herkennen. En ook al is het spel niet zo moeilijk als bepaalde andere roguelites, toch wil dit niet zeggen dat het spel geen uitdaging biedt, zeker in de latere dungeons kunnen vooral de baasgevechten toch wat pittig worden, zonder dat ze echt onoverkomelijk lijken. Net zoals bovengenoemde spellen biedt Silent Hope in grote mate eigenlijk een ontspannende en charmante ervaring, een gegeven dat zeker wordt ondersteund door de eenvoudige en kleurrijke graphics die prachtig tot hun recht komen op de Nintendo Switch. Silent Hope speelt trouwens geweldig op de Switch, enkel de laadtijden wanneer je van verdieping verandert mochten voor mij wat korter zijn en het lettertype van de ondertitels mocht wat groter zijn. Vooral in handheldmodus zijn de ondertitels nauwelijks leesbaar, wat toch wat problematisch is als je het spel wil spelen met de originele Japanse voice-casting.
Conclusie
In Silent Hope daal je af in de dieptes van de Abyss met zeven personages die elk hun speeltijl hebben, terwijl je het mysterie ontrafelt van deze stille wereld. Een hoge schattigheidsfactor worden gecombineerd met verslavende roguelite gameplay en dungeon crawling, maar de structuur van het spel steunt iets teveel op het grinden om je personages sterker te maken en het leveldesign weet helaas ook niet echt te overtuigen.
Pro
- Verslavende gameplay
- Leuke visuele stijl
- Toegankelijk en toch voldoende uitdagend
Con
- Nodeloos grinden
- Leveldesign niet altijd interessant
- Lettertype zeer klein voor handheldmodus
7
Over
Beschikbaar vanaf
3 oktober 2023
Gespeeld op
- Nintendo Switch
Beschikbaar op
- Nintendo Switch
- PC
Genre
- Adventure
- RPG
Ontwikkelaar
- Marvelous Inc.
Uitgever
- Marvelous Europe
- XSEED Games
