Precies een jaar geleden beëindigde ik mijn Fallout-verslaving (tijdelijk, want daarna kwam er nog eens 98 uur aan Fallout 76 bij) met een kleine domper, want ik vond Fallout 4 uiteindelijk toch niet zo leuk als zijn voorganger Fallout New Vegas. Pas achteraf besefte ik dat dit louter de verdienste van Obsidian Entertainment moet geweest zijn, ondertussen geroemd als meesters in het verhalende RPG-genre, waarin de persoonlijkheid van elk personage en de eruit voortvloeiende multiple-choice dialogen centraal staan. Hierdoor krijgt de speler het heerlijk onderdompelende gevoel van een uitgebreide controle te hebben over het verdere plot, en dat is nu net toevallig het type game waar ik het meest van houd. Niet zoveel later speelde ik The Outer Worlds en de uitbreiding Peril on Gorgon met zoveel plezier uit, dat ik heel erg benieuwd was naar de nieuwe Murder On Eridanos-DLC, welke tevens de laatste zal zijn.
Murder On Eridanos begint niet veel niet anders dan Peril on Gorgon. Na de verplichte intro met ADA, de boordcomputer in je ruimteschip The Unreliable, word je door Administrator Ludovico en Sedrick KinCannon (duidelijk verkerend in een patstelling) via de aetherwave op de hoogte gebracht over de moord op Halcyon Helen, een beroemde actrice. Ruth Bellamy, zoals de vrouw dan in het echte leven heette, was op dat moment net promotie aan het voeren voor Rizzo’s, de fabrikant van de beruchte Spectrum Brown Vodka. Plots is het aan jou om uit te zoeken wie haar vermoord heeft en waarom, om deze schuldige daarna bij zijn kraag te vatten en een gepaste straf te geven.
Hierna zul je landen in het Atmospheric Complex op de planeet Eridanos, waarna je verzocht wordt om je naar het Grand Colonial hotel te begeven, waar er reeds een penthouse suite voor je voorzien werd. Het hotel zelf is in lockdown (we worden het stilaan toch wel gewoon, ook in videogames) en al ben je dan als inspecteur op een prestigieuze zaak gezet, toch krijg je verder weinig privileges. Zo is de VIP Guest-verdieping initieel niet toegankelijk en moet je ofwel extra opdrachten doen, ofwel mensen omkopen om er binnen te geraken.
Veel figuranten
De belangrijkste figuranten tijdens deze beginfase zijn de eerder vernoemde Ludovico, je opdrachtgever die telkens via de terminal op de hoogte wenst gebracht te worden wanneer je vooruitgang boekt in de moordzaak, en Sedrick KinCannon, de chef van de Piraeus SpacePort in de kolonie Sublight Underground (in de game SLUG genoemd). Vervolgens hoor je in een mum van tijd heel veel namen en moet je diverse personages ondervragen zoals agente Maria Keene, de emotionele Black Hole Bertie Holcomb, dokters Blossom en Goodnight, een verdachte chef-kok met de naam Anwar en last-but-not-least Spencer Woolrich, de alom gehate concullega van Halcyon Helen, die samen met haar de promotiestunt voor Rizzo's ging uitvoeren.
Sterke personages
De content is dit keer duidelijk meer story-driven dan combat-driven, en de insteek door van de protagonist een soort detective te maken in combinatie met de veelal droge humor, werkt initieel prima. De personages zijn goed uitgewerkt en de stemmen zijn weeral top, zoals ik ondertussen al gewoon was van Obsidian. Leuk is dat je kompanen zich ook kunnen bemoeien met de gesprekken met de ondervraagden. Kortom, verdachtmakende karakters en intriges genoeg voor een soap, dit moet toch gewoon bijzonder spannend worden denk je dan? Helaas, vanaf hier volgt een beetje de keerzijde van het Eridanos-verhaal.
Speuren met het vergrootglas tussen copy-paste NPC’s
Al heel snel ontvang je een speciale tool, de Discrepancy Amplifier, welke je in staat stelt meer aanwijzingen te vinden over wat er precies gebeurde met Halcyon Helen. Wanneer je in de buurt komt van zo’n clue, krijg je een melding en dien je het instrument te gebruiken als een soort vergrootglas waarna het ook interactief bevraagt wat jij nu concludeert na deze nieuwe vaststellingen. Voor een poosje blijkt dit mechanisme handig, maar na een tijdje verwatert het nut van dit item wat, waardoor je het zelfs bijna niet meer gaat gebruiken.
Daarnaast zijn er de copy-paste NPC’s. Veel van de vrouwen onder hen hebben hetzelfde kapsel als Miley Cyrus zo'n acht jaar geleden, en slaken herhaaldelijk dezelfde slagzinnen wanneer je de interactie opzoekt. Maar al te vaak hoorde ik de zinnen “Ik werd onderweg naar het hotel aangevallen door een Pteroray”, evenals “Bertie Holcomb is wel extreem droevig momenteel”. Een aantal van deze NPC's blijft ook gewoon levenloos voor zich uitstaren. Ik vond dit allemaal toch wel wat storend, om mij volledig te kunnen inleven in het verhaal.
Vijanden zijn schaars en reeds gekend
Tevens vond ik de vijanden in deze DLC ook al niet indrukwekkend. Telkens ik fast travel durfde te gebruiken met als eindstation de voorzijde van het hotel, werd ik aangevallen door dezelfde respawned idiote bende Marauders. Dit begon na een tijdje zo op te vallen, dat het een voorspelbare routine werd om ze neer te maaien voor de niet eens kostbare loot. Ik beleefde in de ganse DLC welgeteld één epic battle, waar ik natuurlijk niets over vermeld omwille van spoiler-redenen, maar verder was er niet veel bijzonders te bekampen dan de reeds gekende Marauders, Raptidons, Pterorays en Primals. Ik had op dit vlak, na een soortgelijke ervaring in Peril on Gorgon, toch echt wel meer vernieuwing verwacht.
Niets bijzonders te beleven
Eridanos zelf voelt ook niet zo uniek aan in vergelijking met wat ik al eerder al zag in The Outer Worlds. De planeet blijkt vooral een verzameling van een aantal kleinere, in de lucht zwevende eilanden te omvatten die verbonden zijn via luchtbruggen, en met het hotel als centraal punt. Grafisch ziet het er wel mooi uit, maar de kaart is tamelijk klein, dus het eindeloos verkennen van landschappen om erbij weg te dromen is helaas niet echt mogelijk met deze DLC. Ik had ook het rare fenomeen dat de kaart bij het openen steeds voor een vijftiental seconden wazig was, waardoor ik telkens even moest wachten vooral ik deze kon raadplegen. Met de performantie van deze DLC zit het daarentegen wel snor, ik haalde constant een 60 FPS op 4K met hoge beeldinstellingen. Ook op het geluid is er niet veel aan te merken, al was alle sound reeds in de basisgame en zijn eerste DLC te horen.
Hier en daar zijn er wat side quests te ontdekken, maar geen van deze komen over als essentieel, of een echte meerwaarde voor je verdere playthrough. Bepaalde gebeurtenissen blijken achteraf echt hardcoded te zijn. Ongeacht welke keuzes je dus maakt, het grootste gedeelte van verhaal gaat gewoon zijn eigen gangetje. Als grote fan van New Vegas vond ik dat wel jammer, zeker omdat er niets was dat mij van mijn stoel blies.
Murder On Eridanos begint niet veel niet anders dan Peril on Gorgon. Na de verplichte intro met ADA, de boordcomputer in je ruimteschip The Unreliable, word je door Administrator Ludovico en Sedrick KinCannon (duidelijk verkerend in een patstelling) via de aetherwave op de hoogte gebracht over de moord op Halcyon Helen, een beroemde actrice. Ruth Bellamy, zoals de vrouw dan in het echte leven heette, was op dat moment net promotie aan het voeren voor Rizzo’s, de fabrikant van de beruchte Spectrum Brown Vodka. Plots is het aan jou om uit te zoeken wie haar vermoord heeft en waarom, om deze schuldige daarna bij zijn kraag te vatten en een gepaste straf te geven.
Hierna zul je landen in het Atmospheric Complex op de planeet Eridanos, waarna je verzocht wordt om je naar het Grand Colonial hotel te begeven, waar er reeds een penthouse suite voor je voorzien werd. Het hotel zelf is in lockdown (we worden het stilaan toch wel gewoon, ook in videogames) en al ben je dan als inspecteur op een prestigieuze zaak gezet, toch krijg je verder weinig privileges. Zo is de VIP Guest-verdieping initieel niet toegankelijk en moet je ofwel extra opdrachten doen, ofwel mensen omkopen om er binnen te geraken.
Veel figuranten
De belangrijkste figuranten tijdens deze beginfase zijn de eerder vernoemde Ludovico, je opdrachtgever die telkens via de terminal op de hoogte wenst gebracht te worden wanneer je vooruitgang boekt in de moordzaak, en Sedrick KinCannon, de chef van de Piraeus SpacePort in de kolonie Sublight Underground (in de game SLUG genoemd). Vervolgens hoor je in een mum van tijd heel veel namen en moet je diverse personages ondervragen zoals agente Maria Keene, de emotionele Black Hole Bertie Holcomb, dokters Blossom en Goodnight, een verdachte chef-kok met de naam Anwar en last-but-not-least Spencer Woolrich, de alom gehate concullega van Halcyon Helen, die samen met haar de promotiestunt voor Rizzo's ging uitvoeren.
De personages zijn goed uitgewerkt en de stemmen zijn weeral top.
Sterke personages
De content is dit keer duidelijk meer story-driven dan combat-driven, en de insteek door van de protagonist een soort detective te maken in combinatie met de veelal droge humor, werkt initieel prima. De personages zijn goed uitgewerkt en de stemmen zijn weeral top, zoals ik ondertussen al gewoon was van Obsidian. Leuk is dat je kompanen zich ook kunnen bemoeien met de gesprekken met de ondervraagden. Kortom, verdachtmakende karakters en intriges genoeg voor een soap, dit moet toch gewoon bijzonder spannend worden denk je dan? Helaas, vanaf hier volgt een beetje de keerzijde van het Eridanos-verhaal.
Speuren met het vergrootglas tussen copy-paste NPC’s
Al heel snel ontvang je een speciale tool, de Discrepancy Amplifier, welke je in staat stelt meer aanwijzingen te vinden over wat er precies gebeurde met Halcyon Helen. Wanneer je in de buurt komt van zo’n clue, krijg je een melding en dien je het instrument te gebruiken als een soort vergrootglas waarna het ook interactief bevraagt wat jij nu concludeert na deze nieuwe vaststellingen. Voor een poosje blijkt dit mechanisme handig, maar na een tijdje verwatert het nut van dit item wat, waardoor je het zelfs bijna niet meer gaat gebruiken.
Daarnaast zijn er de copy-paste NPC’s. Veel van de vrouwen onder hen hebben hetzelfde kapsel als Miley Cyrus zo'n acht jaar geleden, en slaken herhaaldelijk dezelfde slagzinnen wanneer je de interactie opzoekt. Maar al te vaak hoorde ik de zinnen “Ik werd onderweg naar het hotel aangevallen door een Pteroray”, evenals “Bertie Holcomb is wel extreem droevig momenteel”. Een aantal van deze NPC's blijft ook gewoon levenloos voor zich uitstaren. Ik vond dit allemaal toch wel wat storend, om mij volledig te kunnen inleven in het verhaal.
Vijanden zijn schaars en reeds gekend
Tevens vond ik de vijanden in deze DLC ook al niet indrukwekkend. Telkens ik fast travel durfde te gebruiken met als eindstation de voorzijde van het hotel, werd ik aangevallen door dezelfde respawned idiote bende Marauders. Dit begon na een tijdje zo op te vallen, dat het een voorspelbare routine werd om ze neer te maaien voor de niet eens kostbare loot. Ik beleefde in de ganse DLC welgeteld één epic battle, waar ik natuurlijk niets over vermeld omwille van spoiler-redenen, maar verder was er niet veel bijzonders te bekampen dan de reeds gekende Marauders, Raptidons, Pterorays en Primals. Ik had op dit vlak, na een soortgelijke ervaring in Peril on Gorgon, toch echt wel meer vernieuwing verwacht.
Het eindeloos verkennen van landschappen om erbij weg te dromen is helaas niet echt mogelijk met deze DLC.
Niets bijzonders te beleven
Eridanos zelf voelt ook niet zo uniek aan in vergelijking met wat ik al eerder al zag in The Outer Worlds. De planeet blijkt vooral een verzameling van een aantal kleinere, in de lucht zwevende eilanden te omvatten die verbonden zijn via luchtbruggen, en met het hotel als centraal punt. Grafisch ziet het er wel mooi uit, maar de kaart is tamelijk klein, dus het eindeloos verkennen van landschappen om erbij weg te dromen is helaas niet echt mogelijk met deze DLC. Ik had ook het rare fenomeen dat de kaart bij het openen steeds voor een vijftiental seconden wazig was, waardoor ik telkens even moest wachten vooral ik deze kon raadplegen. Met de performantie van deze DLC zit het daarentegen wel snor, ik haalde constant een 60 FPS op 4K met hoge beeldinstellingen. Ook op het geluid is er niet veel aan te merken, al was alle sound reeds in de basisgame en zijn eerste DLC te horen.
Hier en daar zijn er wat side quests te ontdekken, maar geen van deze komen over als essentieel, of een echte meerwaarde voor je verdere playthrough. Bepaalde gebeurtenissen blijken achteraf echt hardcoded te zijn. Ongeacht welke keuzes je dus maakt, het grootste gedeelte van verhaal gaat gewoon zijn eigen gangetje. Als grote fan van New Vegas vond ik dat wel jammer, zeker omdat er niets was dat mij van mijn stoel blies.
Conclusie
Uiteindelijk was ik toch wat ontgoocheld in Murder On Eridanos. Het verhaal is nogal oppervlakkig en er is echt weinig te puzzelen of te bekampen, het gaat vooral om praten om vooruit te geraken. Ik voelde de behoefte noch de nood om zijsporen te gaan betreden. Wanneer je je focust op de hoofdopdracht, kun je deze DLC binnen de 10 uur tot een einde brengen. Deze uitbreiding zou ik dus vooral aanraden aan wie echt fan is van deze franchise, want zo kunnen we The Outer Worlds stilaan beginnen noemen, toch? De rest kan deze DLC gerust links laten liggen.
Pro
- Voldoende lang voor DLC
- Sterke personages, prima stemacteurs
Con
- Verhaal niet memorabel
- Duidelijk veel copy-paste
- Te weinig meerwaarde ten opzichte van de basisgame
6
Over
Beschikbaar vanaf
17 maart 2021
Gespeeld op
- PC
Beschikbaar op
- Nintendo Switch
- PC
- PlayStation 4
- Xbox One
Ontwikkelaar
- Obsidian Entertainment
Uitgever
- Private Division
Website
Laatst bewerkt door een moderator:
