Song of Horror opent met Daniel, een aan lager wal geraakte verslaafde die uit de financiële put probeert te kruipen door klusjes voor zijn baas op te knappen. Wanneer je taak erin bestaat om naar een creepy huis te trekken en daar te gaan onderzoeken wat er met een teruggetrokken auteur gebeurd is, zou ik toch nog even mijn arbeidsvoorwaarden er op nalezen. We hebben allemaal The Haunting gezien en Resident Evil gespeeld, we weten allemaal dat je dat soort griezelige landhuizen moet omgaan zoals een grootverdiener met belastingen doet. Gewoon vermijden en naar Monaco trekken, maar zeker niet naar binnen gaan om uit te zoeken wat dat rare geluid te betekenen heeft. Daniel ziet echter het spreekwoordelijke bos door de bomen niet en probeert te achterhalen waar die mysterieuze muziek vandaan komt. Kijk, zo word je dus te grazen genomen door een geest.
Daniel zit weliswaar gevangen in een diabolische muziekdoos, maar gelukkig voor hem heeft hij vrienden die erg begaan zijn met hem. Het is bizar dat een behoorlijk irritant mannetje als hij zoveel hondstrouwe vrienden heeft die voor hem naar het meest overduidelijke spookhuis dat ooit gespookt heeft willen trekken, maar in een wereld waar Niels Destadsbader sportpaleizen weet te vullen, verbaast niks me nog.
Vriendschapsbanden zijn sterker dan bloed, blijkbaar
Je neemt dus de rol aan van één van de vrienden die op onderzoek trekt om het mysterie van de verdwijningen te ontrafelen en dat doe je tot aan het einde van elk hoofdstuk. Of die vriend het loodje legt. Ja, Song of Horror heeft permadeath. Nu zou dat een erg spannend gegeven kunnen zijn ware het niet dat het eigenlijk geen moer uitmaakt. De personages zijn niet boeiend genoeg om erom te geven en als je een popje verliest neemt een andere malloot gewoon de plek in, op miraculeuze wijze alles wetend wat de vorige ontdekt heeft. Waarom doen ze niet gewoon een “Leroy Jenkins” en vallen ze gewoon met zijn allen dat verdomde huis binnen?
Omdat het een ouderwetse horrorgame is uiteraard. Song of Horror voelt een beetje als het gedrocht dat geboren is na een stevig potje haatseks tussen Silent Hill en Resident Evil. Vaste camerastandpunten die net niet genoeg in beeld brengen? Uiteraard. Backtracken tot je de layout van het spookhuis beter kent dan dat van je eigen appartement? Zeker weten. Elk voorwerp van onder tot boven inspecteren op zoek naar stukjes cruciale informatie die je verder helpen? Om Billie Eilish even te quoten “duh”. Song of Horror stapelt de clichés gretig op. Dat is niet noodzakelijk een doodsteek voor een game wanneer de uitwerking van de ervaring van hoog niveau is. In dit geval laat de game echter net te veel steekjes vallen waardoor de balans doorslaat van charmant ouderwets richting frustrerend achterhaald.
Oldschool is niet altijd de beste school
Neem nu bijvoorbeeld dat backtracken. Dit is een game waar puzzels variëren van voor de hand liggend tot het stoken van een brand in de woonkamer zodat er in de keuken een lijk opduikt. Het is niet echt consequent en vergt vaak de omgeving afspeuren naar aanwijzingen en maar wat dingen uitproberen in de hoop dat er wat klikt. Om dan tot de conclusie te komen dat je met de sleutel die je gevonden hebt een deur aan de volledig andere kant van het huis opent. In een huis gevuld met geesten is dat niet altijd een pretje met dit soort PlayStation One-controls. Het spel bestuurt houteriger dan de neus van Pinokkio en heeft al eens de neiging om te switchen van camerastandpunt waardoor je dus plots de andere richting uit loopt. Wanneer je meer aan het worstelen bent met de besturing dan met de monsters die je probeert te ontwijken weet je dat je een probleem hebt. Als je het dan toch aan de stok krijgt met een boosaardige geest is het zaak de triggers op het juiste moment in te drukken in een soort quicktime-event. Geeuw.
Daniel zit weliswaar gevangen in een diabolische muziekdoos, maar gelukkig voor hem heeft hij vrienden die erg begaan zijn met hem. Het is bizar dat een behoorlijk irritant mannetje als hij zoveel hondstrouwe vrienden heeft die voor hem naar het meest overduidelijke spookhuis dat ooit gespookt heeft willen trekken, maar in een wereld waar Niels Destadsbader sportpaleizen weet te vullen, verbaast niks me nog.
Vriendschapsbanden zijn sterker dan bloed, blijkbaar
Je neemt dus de rol aan van één van de vrienden die op onderzoek trekt om het mysterie van de verdwijningen te ontrafelen en dat doe je tot aan het einde van elk hoofdstuk. Of die vriend het loodje legt. Ja, Song of Horror heeft permadeath. Nu zou dat een erg spannend gegeven kunnen zijn ware het niet dat het eigenlijk geen moer uitmaakt. De personages zijn niet boeiend genoeg om erom te geven en als je een popje verliest neemt een andere malloot gewoon de plek in, op miraculeuze wijze alles wetend wat de vorige ontdekt heeft. Waarom doen ze niet gewoon een “Leroy Jenkins” en vallen ze gewoon met zijn allen dat verdomde huis binnen?
Oude wijn in nieuwe zakken heeft vaak een zurige nasmaak.
Omdat het een ouderwetse horrorgame is uiteraard. Song of Horror voelt een beetje als het gedrocht dat geboren is na een stevig potje haatseks tussen Silent Hill en Resident Evil. Vaste camerastandpunten die net niet genoeg in beeld brengen? Uiteraard. Backtracken tot je de layout van het spookhuis beter kent dan dat van je eigen appartement? Zeker weten. Elk voorwerp van onder tot boven inspecteren op zoek naar stukjes cruciale informatie die je verder helpen? Om Billie Eilish even te quoten “duh”. Song of Horror stapelt de clichés gretig op. Dat is niet noodzakelijk een doodsteek voor een game wanneer de uitwerking van de ervaring van hoog niveau is. In dit geval laat de game echter net te veel steekjes vallen waardoor de balans doorslaat van charmant ouderwets richting frustrerend achterhaald.
Oldschool is niet altijd de beste school
Neem nu bijvoorbeeld dat backtracken. Dit is een game waar puzzels variëren van voor de hand liggend tot het stoken van een brand in de woonkamer zodat er in de keuken een lijk opduikt. Het is niet echt consequent en vergt vaak de omgeving afspeuren naar aanwijzingen en maar wat dingen uitproberen in de hoop dat er wat klikt. Om dan tot de conclusie te komen dat je met de sleutel die je gevonden hebt een deur aan de volledig andere kant van het huis opent. In een huis gevuld met geesten is dat niet altijd een pretje met dit soort PlayStation One-controls. Het spel bestuurt houteriger dan de neus van Pinokkio en heeft al eens de neiging om te switchen van camerastandpunt waardoor je dus plots de andere richting uit loopt. Wanneer je meer aan het worstelen bent met de besturing dan met de monsters die je probeert te ontwijken weet je dat je een probleem hebt. Als je het dan toch aan de stok krijgt met een boosaardige geest is het zaak de triggers op het juiste moment in te drukken in een soort quicktime-event. Geeuw.
Conclusie
Song of Horror had een sfeervolle throwback kunnen zijn naar de games van lang vervlogen tijden maar struikelt helaas over haar eigen onkunde. De personages wekken geen sympathie op, de gameplay is gedateerd en de sfeer is nooit eng genoeg om indruk te maken. Deze Song of Horror bestaat vooral uit valse noten.
Pro
- Soms is het een beetje eng
- De game houdt je een uur of vijftien zoet als je masochistisch van aard bent
Con
- De besturing is houterig
- De puzzels zijn onlogisch en vereisen veel backtracking
- De personages zijn inwisselbaar en onsympathiek
- Confrontaties met tegenstanders die via saaie quicktime-events gebeuren
4
Over
Beschikbaar vanaf
28 mei 2021
Gespeeld op
- PlayStation 5
Beschikbaar op
- PlayStation 4
- PlayStation 5
Ontwikkelaar
- Protocol Games
Uitgever
- Raiser Games
