Jarenlang leefde Alan Wake 2 voor mij in een soort limbo van onhaalbare dromen. Een opvolger voor een geliefde game waarvan de bijtende cliffhanger nooit de beoogde resolutie zou krijgen. Alan Wake 2 stond, tot de aankondiging eind 2021, voor mij al die jaren dan ook op een voetstukje. Netjes naast Beyond Good And Evil 2 en Half-Life 3 in het pantheon van desillusie en gebroken beloftes. Na dertien jaar eindelijk die sequel opstarten, brengt dan ook wat gewicht met zich mee. Een nieuwe grote game opstarten is wel vaker spannend, maar dit voelt speciaal. Dit is de ongrijpbare droom die eindelijk tastbaar is geworden en zich blijkt te manifesteren als een nachtmerrie.
De review voor die game schrijven, voelt eveneens als een soort manische koortsdroom. Voor het eerst kan ik echt relateren met de moeite die Wake had om woorden aan het manuscript te vertrouwen, omdat alles aanvoelt als een kluwen van losse draadjes die elegant met elkaar verweven zijn. Dit is een game die je dan ook eigenlijk zo blind mogelijk moet ervaren, en ik heb tijdens het reviewen het gevoel dat ik het best op een dunne koord balanceer en wik en weeg wat ik prijs geef. Laat ons maar gewoon beginnen met het begin, en zeggen dat het niet de makkelijke traditionele sequel geworden is die we al die jaren geleden hadden verwacht. Alan Wake 2 is geen actie-avontuur met enge elementen van Stephen King en Twin Peaks zoals de voorganger, het is een surrealistische nachtmerrie vol grote en kleine ideeën die lak heeft aan verwachtingen en conventies. Het is waarschijnlijk de meest moedige triple A game die we ooit gezien hebben.
FBI-agente Saga Anderson en haar partner worden naar het idyllische meerstadje Bright Falls gestuurd om een rituele moord op te lossen. Die eerste uren ontplooien zich als een klassiek moordmysterie en zijn traag, heerlijk traag. De filmische invloeden waar Remedy ook nu weer mee werkt zijn ook gewoon overduidelijk in de ontzettend straffe sfeerschepping. Uiteraard blijft Twin Peaks een overduidelijk element in de toon, net als de personages die zo uit een King kunnen komen, maar het heeft ook elementen van dat eerste seizoen van True Detective en een dosis Twilight Zone. Het voelt copieus, wordt gaandeweg steeds meer en meer en je kan gewoon niet stoppen met smullen van alle invloeden en knipogen die Remedy je serveert. De game begint weliswaar vrij moody en traditioneel, maar beetje bij beetje wordt het steeds gekker, en gaat het tempo de hoogte in. Het begint al bij die partner van Saga, die heet Alex Casey. Is het toeval dat die detective genoemd is naar het hoofdpersonage uit de populaire boekenreeks van Alan Wake en het herkenbare smoelwerk van Remedy’s eigen Sam Lake heeft? Of is het dat eerste fijne draadje waar je aan kan gaan trekken om een twintig uur durend mysterie te ontrafelen dat bol staat van de referenties en meta knipoogjes?
Je moet dus nog steeds het duistere omhulsel van je vijanden wegbranden met licht alvorens je ze met heet lood uit de weg kan ruimen, maar het voelt een stuk meer visceraal. Je hebt minder batterijen en kogels tot je beschikking, waardoor elke actie die je onderneemt ook doel moet treffen. Dat zorgt ervoor dat elk gevecht een zekere gewichtigheid met zich meedraagt die je aanzet om tactisch om te gaan met de weinige middelen die je hebt. Uiteraard kunnen zowel Saga als Alan hun arsenaal op hun eigen unieke manier van upgrades voorzien gaandeweg, maar het vechten voor je leven blijft de volledige speelduur een heerlijk intense uitdaging. Ook puzzels maken hun opwachting in Alan Wake 2, het zou uiteraard geen survival horror zijn zonder. Die variëren van simpel qua opzet tot simpelweg breinbrekend en surrealistisch.
De invloeden van Alan Wake 2 zijn overduidelijk, maar het voelt nooit als goedkoop leentjebuur spelen bij reeksen als True Detective of de boeken van King. Daarvoor voelt het allemaal veel te zelfzeker en competent gemaakt voor aan. Het is dan ook een game die vlotjes door genres hopt en het ene moment een harde thriller rond seriemoordenaars is en het volgende een atmosferische horror die je bloed ijskoud door je aderen doet stromen om plots iets ridicuul grappig voor je voeten te gooien. de toon verandert constant en doet dat consequent sterk, waardoor je constant op je hoede blijft. Dit is geen spel, het is een rollercoaster van twists en sfeerschepping die je de volle twintig uur in zijn greep weet te houden. Je kan ook nog een lans breken voor het speelse gebruik van FMV of de manier waarop het de vorige game en dat andere pareltje Control met elkaar weet te verbinden, maar uiteindelijk komt het allemaal neer op een overdaad aan superlatieven. Alan Wake 2 is een indrukwekkende krachttoer die de lat op vlak van sfeerschepping en verhaalvertelling in games torenhoog legt.
Natuurlijk kun je ook niet voorbijgaan aan het geluid, de auditieve ying voor de grafische yang. Om te beginnen, speel het met een kwalitatieve koptelefoon als je de kans hebt. Alleen al het gefluister van de Taken die zich ergens om je heen verschuilen, doen de haartjes in je nek overeind staan. Dit is een game die luid durft te gaan en dat op hoogst effectieve wijze weet te doen, maar ook weet wanneer stilte harder aankomt. Het is van Hellblade: Senua’s Sacrifice geleden dat de audio van een game nog zo een indruk op me wist te maken. De game heeft die typische rare textures die we ondertussen gewoon zijn van Remedy en wat kleine framedrops op erg drukke momenten, dus de perfecte game is het misschien niet, maar dat het er zo dicht bij in de buurt komt is ontzagwekkend. Alan Wake 2 mag met opgeheven hoofd naast Silent Hill 2 en Resident Evil 4 staan als mijlpaal in het genre.
De review voor die game schrijven, voelt eveneens als een soort manische koortsdroom. Voor het eerst kan ik echt relateren met de moeite die Wake had om woorden aan het manuscript te vertrouwen, omdat alles aanvoelt als een kluwen van losse draadjes die elegant met elkaar verweven zijn. Dit is een game die je dan ook eigenlijk zo blind mogelijk moet ervaren, en ik heb tijdens het reviewen het gevoel dat ik het best op een dunne koord balanceer en wik en weeg wat ik prijs geef. Laat ons maar gewoon beginnen met het begin, en zeggen dat het niet de makkelijke traditionele sequel geworden is die we al die jaren geleden hadden verwacht. Alan Wake 2 is geen actie-avontuur met enge elementen van Stephen King en Twin Peaks zoals de voorganger, het is een surrealistische nachtmerrie vol grote en kleine ideeën die lak heeft aan verwachtingen en conventies. Het is waarschijnlijk de meest moedige triple A game die we ooit gezien hebben.
Een frisse blik op oude conventies
Tegelijkertijd is het ook gewoon nog steeds een game, eentje die teruggrijpt naar de donkere angstaanjagende dagen van de ouderwetse survival horror games. De combat draait nog steeds rond het in je voordeel benutten van schaarse lichtbronnen, alleen doe je dat nu met nauwelijks genoeg kogels en batterijen. Heb je safe rooms die fungeren als vluchtige momenten van respijt en moet je zorg besteden aan het beheer van je inventory. Fans van Resident Evil en The Evil Within hebben al wel vaker met dit bijltje gehakt, maar toch weet Remedy in hun eerste echte horror een frisse insteek aan een oud genre te geven. Welkom terug in Bright Falls dus, je gaat een heerlijk nare tijd tegemoet.FBI-agente Saga Anderson en haar partner worden naar het idyllische meerstadje Bright Falls gestuurd om een rituele moord op te lossen. Die eerste uren ontplooien zich als een klassiek moordmysterie en zijn traag, heerlijk traag. De filmische invloeden waar Remedy ook nu weer mee werkt zijn ook gewoon overduidelijk in de ontzettend straffe sfeerschepping. Uiteraard blijft Twin Peaks een overduidelijk element in de toon, net als de personages die zo uit een King kunnen komen, maar het heeft ook elementen van dat eerste seizoen van True Detective en een dosis Twilight Zone. Het voelt copieus, wordt gaandeweg steeds meer en meer en je kan gewoon niet stoppen met smullen van alle invloeden en knipogen die Remedy je serveert. De game begint weliswaar vrij moody en traditioneel, maar beetje bij beetje wordt het steeds gekker, en gaat het tempo de hoogte in. Het begint al bij die partner van Saga, die heet Alex Casey. Is het toeval dat die detective genoemd is naar het hoofdpersonage uit de populaire boekenreeks van Alan Wake en het herkenbare smoelwerk van Remedy’s eigen Sam Lake heeft? Of is het dat eerste fijne draadje waar je aan kan gaan trekken om een twintig uur durend mysterie te ontrafelen dat bol staat van de referenties en meta knipoogjes?
Twee kanten van dezelfde munt
Maar hey, hallo? Hoe zit het met onze favoriete novelist Alan Wake zelf? Ja, niet goed he. De geplaagde auteur zit nog steeds vast in een soort vagevuur, een duale wereld van nachtmerrieachtige proporties waaruit ontsnappen geen optie lijkt. Op een bepaald punt krijg je de mogelijkheid om te kiezen tussen missies met Alan of Saga. Nou is dit uiteraard niet de eerste game die met verschillende protagonisten werkt om verschillende zijdes van de verhalende munt te belichten. Weinigen doen het echter zo elegant als de nieuwste van Remedy. De missies met Alan zijn exact wat je verwacht van iemand die gevangen zit in zijn eigen hoofd, labyrintische afdalingen in een psychologische hel dus. De missies met Saga zijn eerder traditionele survival horror. De insteek is dat je de keuze hebt in de manier waarop je het aanpakt, en dus gewoon het volledige verhaal van Alan kan spelen voor je verder gaat met dat van Saga of andersom. Het beste idee is echter wel degelijk om haasje over te spelen tussen de twee. Het tempo van het verhaal lijkt het beste uit de verf te komen wanneer je afwisselt tussen de twee. Het is in elk geval niet zo dat je als speler ook maar iets met tegenzin gaat spelen, het niveau blijft zowel met Alan als Saga consistent torenhoog.Vertrouwd en verbeterd
Het is dan ook een beter gemaakte game dan Alan Wake was. Ik adoreer, net zoals zovelen, dat eerste spel, maar feilloos was het niet. De verhaalvertelling was doelbewust wat cheesy, het gebruik van camerahoeken soms wat knullig en de combat enorm repetitief. De sequel is op al die vlakken gewoon ontzettend veel beter. Het verhaal is beter geschreven en blijft je meesleuren en verrassen, de combat is spannender en de camera is letterlijk wat fans gewoon zijn uit games als Resident Evil 4. Ondanks de dingen die het anders doet, blijft de ziel van die eerste Alan Wake echter toch duidelijk aanwezig in de game. Het blijft een enorm knap geschreven verhaal, gewoon stukken donkerder en matuurder en ook de episodische structuur en het gebruik van licht als wapen tegen de duisternis is aanwezig.Je moet dus nog steeds het duistere omhulsel van je vijanden wegbranden met licht alvorens je ze met heet lood uit de weg kan ruimen, maar het voelt een stuk meer visceraal. Je hebt minder batterijen en kogels tot je beschikking, waardoor elke actie die je onderneemt ook doel moet treffen. Dat zorgt ervoor dat elk gevecht een zekere gewichtigheid met zich meedraagt die je aanzet om tactisch om te gaan met de weinige middelen die je hebt. Uiteraard kunnen zowel Saga als Alan hun arsenaal op hun eigen unieke manier van upgrades voorzien gaandeweg, maar het vechten voor je leven blijft de volledige speelduur een heerlijk intense uitdaging. Ook puzzels maken hun opwachting in Alan Wake 2, het zou uiteraard geen survival horror zijn zonder. Die variëren van simpel qua opzet tot simpelweg breinbrekend en surrealistisch.
Angst voelde nog nooit zo goed
Surrealistisch. Het hoge woord is er uit. Alan Wake 2 is niet gewoon een game die bizar uit de hoek durft te komen, het leunt er keihard in. Neem alleen nog maar het gegeven van het Mind Palace. Saga onderzoekt de bizarre gebeurtenissen in Bright Falls en heeft uiteraard een kantoor waar ze haar bewijsmateriaal kan overzien en ten rade gaan, gesitueerd in haar eigen hoofd. Fans van Sherlock zullen het concept zeker herkennen, het werkt namelijk soortgelijk. Ze kan er collectibles bekijken, maar ook bewijzen en mogelijke verdachten overschouwen. Door al de bewijzen methodisch met elkaar te verbinden kun je de zaak en het verhaal verder zetten. Dat klinkt uiteraard complex, en dat is het misschien ook een tikje, maar het zorgt ervoor dat je werkelijk als een detective voelt die de verbanden beetje bij beetje weet te leggen. Ook Alan heeft iets soortgelijks in The Dark Place. Hij kan woorden vinden in de wereld om hem heen en die op een bord plaatsen om de wereld om hem heen te veranderen. Trippy spul, maar het werkt wonderwel bij de toon. De grap is ook dat je hoegenaamd niet veilig bent wanneer je in je eigen kopje verdwijnt, je lichaam is nog steeds in de gevaarlijke buitenwereld. Is het mogelijk dat je oog in oog komt te staan met een wezen dat je kop van je romp probeert te scheiden wanneer je terug bij bewustzijn komt? Ja, en je schrikt je haast een beroerte wanneer dat gebeurt. Het valt niet te onderschatten hoe eng Alan Wake 2 uit de hoek kan komen.Alan Wake 2 is het soort game die oude conventies op frisse manieren gebruikt om iets heel bijzonder te bereiken.
De invloeden van Alan Wake 2 zijn overduidelijk, maar het voelt nooit als goedkoop leentjebuur spelen bij reeksen als True Detective of de boeken van King. Daarvoor voelt het allemaal veel te zelfzeker en competent gemaakt voor aan. Het is dan ook een game die vlotjes door genres hopt en het ene moment een harde thriller rond seriemoordenaars is en het volgende een atmosferische horror die je bloed ijskoud door je aderen doet stromen om plots iets ridicuul grappig voor je voeten te gooien. de toon verandert constant en doet dat consequent sterk, waardoor je constant op je hoede blijft. Dit is geen spel, het is een rollercoaster van twists en sfeerschepping die je de volle twintig uur in zijn greep weet te houden. Je kan ook nog een lans breken voor het speelse gebruik van FMV of de manier waarop het de vorige game en dat andere pareltje Control met elkaar weet te verbinden, maar uiteindelijk komt het allemaal neer op een overdaad aan superlatieven. Alan Wake 2 is een indrukwekkende krachttoer die de lat op vlak van sfeerschepping en verhaalvertelling in games torenhoog legt.
De torenhoge lat
Ook de productiewaarde doet uiteraard haar duit in het zakje. Nou is het niet mijn gewoonte om de presentatie van een game te bejubelen, in een wereld met Marvel's Spider-Man 2 en God of War Ragnarök zijn we namelijk wel wat gewoon. Alleen is Alan Wake 2 dus een audiovisueel monster dat je maar wat graag zijn klauwen in je laat zetten. De game ziet er gewoon adembenemend uit, niet enkel door de grafische kracht, maar vooral door de impact op de spelbeleving. De sinistere pracht van de dennenbossen van Bright Falls of de stedelijke nachtmerrie waar Alan zich in bevindt, het werkt allemaal op je gemoed. Ook het spelen met licht en duisternis en trippy effecten draagt bij aan het macabere sfeertje dat constant op de loer ligt in de game.Natuurlijk kun je ook niet voorbijgaan aan het geluid, de auditieve ying voor de grafische yang. Om te beginnen, speel het met een kwalitatieve koptelefoon als je de kans hebt. Alleen al het gefluister van de Taken die zich ergens om je heen verschuilen, doen de haartjes in je nek overeind staan. Dit is een game die luid durft te gaan en dat op hoogst effectieve wijze weet te doen, maar ook weet wanneer stilte harder aankomt. Het is van Hellblade: Senua’s Sacrifice geleden dat de audio van een game nog zo een indruk op me wist te maken. De game heeft die typische rare textures die we ondertussen gewoon zijn van Remedy en wat kleine framedrops op erg drukke momenten, dus de perfecte game is het misschien niet, maar dat het er zo dicht bij in de buurt komt is ontzagwekkend. Alan Wake 2 mag met opgeheven hoofd naast Silent Hill 2 en Resident Evil 4 staan als mijlpaal in het genre.
Conclusie
Dertien jaar later levert de onbereikbare sequel een surrealistisch meesterwerk op dat de grenzen verlegt op vlak van verhaalvertelling en sfeerschepping in videogames. Het is een perfect huwelijk tussen ouderwetse traditie en moderne invloeden dat garant staat voor een beleving die je de volledige speelduur weet mee te slepen. Alan Wake 2 is dan ook een eigenzinnig moedige triple A game geworden die de geschiedenis in zal gaan als het magnum opus van Remedy en een onvervalste klassieker.
Pro
- De sfeer en verhaalvertelling is van het hoogste niveau
- Het verhaal houdt je in zijn greep
- De combat is stukken boeiender dan in de voorganger
- Audiovisueel spierballengerol
Con
- Niks noemenswaardig
10
Over
Beschikbaar vanaf
27 oktober 2023
Gespeeld op
- PlayStation 5
Beschikbaar op
- PC
- PlayStation 5
- Xbox Series X|S
Genre
- Action
- Adventure
- FMV
- Horror
- Shooter
- Survival
Ontwikkelaar
- Remedy Entertainment
Uitgever
- Epic Games
