Nightingale, een jongedame ontwaakt in een bed, middenin een spookhuis waar moordzuchtige wezens rondlopen. Met zakken over hun hoofd en, niet meteen een detail, met hakbijlen in hun bebloede pollen. Uiteraard met de bedoeling om haar te vermoorden, want zo betaamt het een typische horrorgame. Hoe kan het arme meisje deze nachtmerrie overleven? Dat is dus de insteek van Withering Rooms, al een poosje in vroegtijdige toegang op Steam, en erg positief bejegend door het spelende plebs daar. Met enig scepticisme druk ik zelf ook maar eens de Play-knop in. In het achterhoofd herhaalt zich die welbepaalde slagzin, sporadisch aangewend wanneer men totaal geen idee heeft wat te verwachten: “We zullen het aankijken”.
Withering Rooms betekent letterlijk vertaald "verwelkende kamers". Kortom, een soort kamer die ferm verouderd is, en waar je liever niet lang vertoeft wegens de muffe geur, de schimmel op die muur, of concreet in dit geval: dat enge spook met die machete! Relevant hier is dat de kamers van het Mostyn House regelmatig procedureel geregenereerd worden, waardoor elke nacht een andere ervaring zou moeten opleveren. De finale versie van de game lanceert na anderhalf jaar in Early Access te verblijven op 5 april op Steam, maar eveneens op PlayStation 5 en Xbox Series X|S. In deze review wordt de pc-versie onder de loep genomen.
Nochtans blijkt het vermijden van de moordzuchtige gekken niet het moeilijkste gameplayaspect van Withering Rooms. Dat is zonder twijfel het puzzelen. Meermaals kom je voor vergrendelde deuren te staan, waarvoor je dus eerst sleutels dient te vinden. Hiervoor moet je het Mostyn House grondig verkennen, wat onder meer inhoudt elke kast te doorzoeken, diverse objecten te inspecteren en, pakken enger, sleutels te stelen die bengelen boven de kont van de vijanden zelf. In combinatie met de tijdsdruk en de kans dat je daarbij betrapt wordt, is dat best een heftige ervaring. Want je wéét dat die bloeddorstige malloot zich zo kan omdraaien als hij je hoort, vooral omdat alles zo doorzichtig voorgeprogrammeerd blijkt.
De combat zelf, ondanks de vele statistieken welke specifiek zijn naargelang het type vijand, blijft echter enorm houterig overkomen. Het scherm knippert veel te snel rood wanneer je geraakt wordt, er is totaal geen feedback wanneer jij je doel treft, en het rollen blijkt niet gekoppeld aan een strook voor je uithoudingsvermogen. Hierdoor vervalt het face to face vechten al snel in een banaal rolfestijn. Van een afknapper van formaat gesproken.
Qua beeld betekent Withering Rooms eveneens niet bijzonders. Het is en blijft een typische 2.5D, welke aan de hand van enkele visueel sprankelende effecten het beeld van een ouderwetse camera probeert na te bootsen. De omgevingen lijken allemaal wel heel erg op elkaar, en de animaties ogen daarnaast zodanig houterig, dat deze effort al snel op de achtergrond belandt. Akkoord, het spel bracht ook bij mij wel wat nostalgische referenties naar de eerste Resident Evil, de beide Obscure-games, of pakweg Clock Tower naar boven. Maar dat waren voor mij dan ook persoonlijke klassiekers, en dat zie ik dus allesbehalve gebeuren met deze Withering Rooms.
Withering Rooms betekent letterlijk vertaald "verwelkende kamers". Kortom, een soort kamer die ferm verouderd is, en waar je liever niet lang vertoeft wegens de muffe geur, de schimmel op die muur, of concreet in dit geval: dat enge spook met die machete! Relevant hier is dat de kamers van het Mostyn House regelmatig procedureel geregenereerd worden, waardoor elke nacht een andere ervaring zou moeten opleveren. De finale versie van de game lanceert na anderhalf jaar in Early Access te verblijven op 5 april op Steam, maar eveneens op PlayStation 5 en Xbox Series X|S. In deze review wordt de pc-versie onder de loep genomen.
De G van Griezelig, Gestoord, en ... Grenzeloos
In het Mostyn House hoor je voortdurend gestommel en gebonk, waardoor je automatisch door sleutelgaten gaat turen om te zien of er voor de verandering eens géén wauwelende kerel met zo'n bebloed slagersmes staat. En wanneer dat wel zo is, luidt de boodschap steevast om je snel onder tafel te verstoppen, in de hoop dat hij niet ruikt dat je dringend nog naar de supermarkt om nieuwe deodorant moest. Inderdaad, Withering Rooms lijkt echt niet gemaakt om te spelen wanneer je jonge kinderen zich in dezelfde ruimte als jou bevinden, of je mag meermaals ‘s nachts kletsnatte beddekens gaan vervangen, en het zal dan nog niet eens van hun zweet zijn. Waarschijnlijk verklaart deze griezeligheid voor een deel het grote succes van de game bij de doordeweekse Steam-gamer. Het spel tart namelijk alle grenzen van het normale en het verklaarbare, en flirt met extreme gore. Dat schokeffect werpt ook bij mij vanaf de eerste minuten zijn vruchten af. Want nadat ik voor de eerste keer in bloederige stukjes gehakt werd, begon ook deze persoon toch maar eens te lezen wat er best kon gebeuren, gewoon om wat langer te kunnen overleven in dat akelige herenhuis.Het spel tart alle grenzen van het normale en het verklaarbare.
Nochtans blijkt het vermijden van de moordzuchtige gekken niet het moeilijkste gameplayaspect van Withering Rooms. Dat is zonder twijfel het puzzelen. Meermaals kom je voor vergrendelde deuren te staan, waarvoor je dus eerst sleutels dient te vinden. Hiervoor moet je het Mostyn House grondig verkennen, wat onder meer inhoudt elke kast te doorzoeken, diverse objecten te inspecteren en, pakken enger, sleutels te stelen die bengelen boven de kont van de vijanden zelf. In combinatie met de tijdsdruk en de kans dat je daarbij betrapt wordt, is dat best een heftige ervaring. Want je wéét dat die bloeddorstige malloot zich zo kan omdraaien als hij je hoort, vooral omdat alles zo doorzichtig voorgeprogrammeerd blijkt.
Uitgekiende gameplay, maar houterige combat nekt het
Gelukkig bestaan er permanente items in deze game én krijg je niet veel later eindelijk meer middelen om jezelf te verdedigen. Al snel krijg je een machete, kun je een dodge naar achteren doen om aanvallen te ontwijken, alsook rollen als een doorgeslagen Sonic. Na naar buiten te ontsnappen, ontmoet je een bende vriendelijke heksen die je met plezier willen onderrichten in hun magie. Je krijgt van hen ook cake welke helend werkt, en er blijken in het huis ook diverse items te verzamelen voor healing en crafting. Vijanden hun uithalen kunnen je immers treffen met allerhande effecten (waaronder vergiftiging), waardoor je zorgzaam dient om te springen met deze genezende items. Pas vanaf dan merk je eigenlijk dat de dialoog meerdere keuzes bevat, de items zinvoller worden, je krijgt een minimap, meerdere quests, ... Kortom, de boel vertoont zo iets meer diepgang en wordt zo wat interessanter.De combat zelf, ondanks de vele statistieken welke specifiek zijn naargelang het type vijand, blijft echter enorm houterig overkomen. Het scherm knippert veel te snel rood wanneer je geraakt wordt, er is totaal geen feedback wanneer jij je doel treft, en het rollen blijkt niet gekoppeld aan een strook voor je uithoudingsvermogen. Hierdoor vervalt het face to face vechten al snel in een banaal rolfestijn. Van een afknapper van formaat gesproken.
Audiovisueel niets bijzonders
Withering Rooms slaagt er weliswaar in om een griezelige sfeer neer te zetten, mede dankzij ouderwetse decors, gestoorde personages en een angstaanjagende klinkende piano en viool. Al irriteert de soundtrack eigenlijk ook wel na een poosje. Zeker de te hoge tonen deden me huiveren, maar echt wel om de verkeerde redenen. Het spel bevat overigens geen enkele ingesproken stem, en het merendeel van de muziek komt neer op een zichzelf herhalende, monotone plaat.De animaties zijn erg houterig.
Qua beeld betekent Withering Rooms eveneens niet bijzonders. Het is en blijft een typische 2.5D, welke aan de hand van enkele visueel sprankelende effecten het beeld van een ouderwetse camera probeert na te bootsen. De omgevingen lijken allemaal wel heel erg op elkaar, en de animaties ogen daarnaast zodanig houterig, dat deze effort al snel op de achtergrond belandt. Akkoord, het spel bracht ook bij mij wel wat nostalgische referenties naar de eerste Resident Evil, de beide Obscure-games, of pakweg Clock Tower naar boven. Maar dat waren voor mij dan ook persoonlijke klassiekers, en dat zie ik dus allesbehalve gebeuren met deze Withering Rooms.
Conclusie
Withering Rooms poogt een griezelige sfeer neer te zetten dankzij ouderwetse decors en pseudo-intrigerende personages, maar slaat vooral de bal mis via extreem houterige combat, erg scripted patronen en een audiovisuele presentatie welke verre van opmerkelijk blijkt. Hierdoor miste ik de intensiteit van een echte horrorervaring. Kortom, er bestaan heel wat betere games binnen dit genre.
Pro
- Heeft iets nostalgisch
- Enige diepgang qua gameplay
Con
- Extreem houterig
- Voelt erg voorgeprogrammeerd aan
- Grafisch niet aantrekkelijk
- Ook geluid irriteert na een tijdje
5
Over
Beschikbaar vanaf
5 april 2024
Gespeeld op
- PC
Beschikbaar op
- PC
- PlayStation 5
- Xbox Series X|S
Genre
- Horror
- Puzzle
Ontwikkelaar
- Moonless Formless
Uitgever
- Perp Games
