Review

Ratalaika Games is een uitgever die zich focust op het overzetten van pc-games naar de verschillende consoles. De naam zal vooral bij trophy hunters een belletje doen rinkelen, vermits hun games ervoor bekend staan over het algemeen redelijk kort te zijn en het behalen van die felbegeerde platinum trofee meestal een fluitje van een cent is. Hun nieuwste game heet Heal: Console Edition, die volledig werd ontwikkeld door Jesse Makkonen en vorig jaar al verscheen op pc en mobile. In deze puzzelgame help je een man met het ophalen van zijn dierbare herinneringen. Het verdict van deze game lees je in onderstaande review.

Poison Control is de nieuwste telg uit de stal van Nippon Ichi Software. Dit Japans bedrijf is bij ons vooral gekend voor haar Disgaea-franchise, maar ook als uitgever van reeksen zoals Ys, Trails of Cold Steel en Disaster Report. Daarnaast ontwikkelen en publiceren zij nog heel wat kleinere, vaak obscure titels die vooral een nichepubliek aanspreken.

Vorige maand bood Sony alle PlayStation Plus-abonnees de kans om de charmante puzzelgame Maquette te ontdekken. Eentje is geentje moeten ze in het hoofdkwartier hebben gedacht, want ook deze maand brengen ze een game op de release rechtstreeks naar deze service. Oddworld: Soulstorm is deze keer de uitverkorene. In deze remake van Oddworld: Abe’s Exodus uit 1998 ga je op zoek naar een thuis voor jezelf en al je vrienden. In deze review kom je te weten of het de moeite loont om deze game een kans te geven.

Hoewel ik zelf niets met skateboarden op zich heb, heb ik destijds de eerste Tony Hawk’s Pro Skater kapot gespeeld. Een jaar of twaalf was ik toen. De games van Neversoft waren destijds toonaangevend en hielden veel tieners aan het scherm gekluisterd, of ze nu zelf af en toe het plaatselijke skatepark opzochten of niet. Sindsdien verschenen reeds heel wat nieuwe iteraties, maar geen enkele kon me zo geboeid houden als het origineel. Lukt het deze keer wel terug?

De makers van Bulletstorm en Gears of War: Judgment hebben lang niets van zich laten horen, maar 2021 moet voor de Poolse ontwikkelaar People Can Fly een succesjaar worden met hun grootste project tot op heden: Outriders. Uitgever Square Enix zorgde er afgelopen weken voor dat heel wat marketingbudget naar de lootshooter ging, maar dat vertaalt zich niet automatisch naar een kassucces. Of je Outriders in huis moet halen, lees je in deze review.

Wie herinnert er zich nog de originele Shadow of the Beast? Op het eerste zicht heeft de nieuwe 2D hack ‘n’ slash-game Demon Skin met zijn retro-feel en dark fantasy-setting er zeker wat van weg, maar of dit anno 2021 nog steeds pluspunten oplevert met alle Souls-like games die sindsdien de revue passeerden, verneem je in deze recensie.

Zin om je nog eens lekker oud (of jong) te voelen? Het is intussen alweer bijna 17 jaar geleden dat DOOM 3 oorspronkelijk werd uitgebracht op PC, in het voor videospellen magische jaar 2004. Intussen verscheen het spel in geremasterde vorm al op verschillende platformen, waaronder Xbox 360 en Xbox One, PlayStation 3 en 4 en zelfs de Nintendo Switch. Maar de meest verrassende reïncarnatie van het spel moet wel DOOM 3: VR Edition zijn.

Ik heb altijd al met veel fascinatie naar een tenniswedstrijd gekeken. Toen Justine Henin en Kim Clijsters elkaar bekampten in de finale van Roland Garros, zat ik heel de middag gekluisterd aan mijn televisiescherm en dat is er met de jaren niet op verbeterd. Nu blijf ik nog steeds wakker tot in de vroege uren om toch maar niets te moeten missen van de US Open. Jammer genoeg hebben tennisgames nooit echt een groot publiek aangesproken. Het is ondertussen al tien jaar geleden dat er een game uit de Top Spin- of Virtua Tennis-reeks verscheen. De laatste jaren kent dit genre een heropleving door AO Tennis en Tennis World Tour. Beide games werden helaas niet goed onthaald. Deze laatste komt echter met een vervolg op de proppen. Benieuwd of men uit zijn fouten heeft geleerd en we voor het eerst in lange tijd nog eens kunnen genieten van een potje virtueel tennis.

Maak je borst nat, meet je spierballen nog voor een laatste keer op en bereid je daarna voor op een echt epos. Nee, niet zomaar een epos. Het is het verhaal van Sora, Riku en Kairi. Wie zeg je? Maakt niet uit, ze zijn namelijk alweer op weg - dit keer op de pc - om het universum redden in de Kingdom Hearts-serie. Samen met Donald Duck en Goofy.

De laatste telg in de Monter Hunter-franchise is vorige maand exclusief uitgekomen op de Switch. Het mag gezegd worden: de game stelt absoluut niet teleur. Alles wat Monster Hunter World fantastisch speelbaar maakte, is hier alleen maar uitgediept en beter geworden. Een lagere leercurve, meer gedetailleerde monsters... Verder borduren op de succesformule van zijn voorganger heeft Monster Hunter Rise zeker geen windeieren gelegd. Want wat een pareltje is dit, zowel op grafisch als technisch vlak.

Wat Steam en de Nintendo Switch duidelijk gemeen hebben met elkaar is de hoeveelheid kleinere titels die wekelijks op het platform worden gedumpt. Kwantiteit boven kwaliteit lijkt het soms, en hierdoor is het niet altijd makkelijk om het kaf van het koren te scheiden. Zeker als je een obscure titel als Isolomus in je schoot krijgt geworpen.

Nooit eerder speelde ik een typing game. Ik vond het dus wel fair om, ter voorbereiding van de review van deze onlangs uitgebrachte Nanotale – Typing Chronicles, om de prequel Epistory – Typing Chronicles ook eerst eens grondig te verkennen. Hieronder zal blijken of ik dit nu beter wel, of beter niet gedaan had…

Disco Elysium is erg veel dingen. Het is een briljant geschreven visuele roman. Het is een game met een bedwelmend mooie artstyle. Het is een diepgaande roleplaying game vol interne monologen en geschifte ideeën waarin je de rol van een detective aanneemt. Disco Elysium is erg veel dingen dus, maar het is zeker en vast geen traditionele console game die je even oppakt als tussendoortje. Dit jongens en meisjes, is het zeldzame soort spel die je volledige aandacht opeist. Waarom het dat ook volledig waard is, probeer ik even netjes uiteen te zetten in de review.

Soma, Amnesia: The Dark Descent en dan de ganse Penumbra-serie. In die volgorde zou ik ze plaatsen moest iemand mij vragen om deze drie gelijkaardige games te sorteren, met de beste voorop. Al is de eerste dan wel meer een walking simulator en bevat deze veel minder horrorelementen dan de overige uit de lijst, ik vond het verhaal achter Soma beter, de algemene look-and-feel meer gepolijst en de gameplay gewoon minder frustrerend. Opvallende afwezige in deze lijst is Amnesia: Rebirth, vorig jaar in oktober uitgebracht, omdat ik deze nog niet eerder speelde. Doorgaans werd Rebirth nogal lauwtjes ontvangen, wat ook de reden was dat ik deze tot dusver liever links liet liggen. Nu deze echter via een recente update naast de Traditional mode er een Adventure mode bij gekregen heeft, was ik benieuwd of de game nu wél enigszins het niveau van Soma benadert…

Een extreem lange titel, staat deze dan garant voor een extreem kwalitatieve game? Ik had de twijfelachtige eer dit te mogen uitzoeken via Emergency Call 112 - The Fire Fighting Simulation 2. Immers, op 18 maart kwam deze simulator over het reilen en zeilen bij de Duitse brandweer beschikbaar op het Steam-platform, en sindsdien groeide de negatieve feedback over deze game alleen maar. Deze keer was dé uitdaging voor mij dus om hier toch nog een enigszins neutrale review over neer te pennen.

DARQ verscheen in 2019 op pc, maar zoals wel vaker vond ook deze game zijn weg naar de consoles. Ik ging zelf aan de slag met de next-gen versie van DARQ: Complete Edition. Deze game voegt naast de hoofdgame ook nog eens de downloadbare content toe die later werd uitgebracht. Of deze surrealistische puzzelgame een blijvende indruk achterlaat en bijgevolg de moeite waard is om aan te schaffen, kom je in deze review te weten.

Ik heb een voorliefde voor kleinere, charmante games en Lost Words: Beyond the Page prikkelde onmiddellijk mijn zintuigen toen bekendgemaakt werd dat de game, na een jaar lang Google Stadia-exclusiviteit, voor PlayStation 4 zou verschijnen. De installatie van het net geen 4 GB grote spelletje ging razendsnel, dus dook ik al even rap in de wondere wereld van de sublieme verhaalvertelling.

Signs of the Sojourner verscheen vorig jaar al voor pc, maar is sinds enkele weken ook beschikbaar op de verschillende consoles. Deze kaartgame belooft geen actie, maar dialogen met als doel om ons te doen nadenken over de manier waarop we communiceren en hoe dit een relatie kan beïnvloeden. Ik ben altijd wel nieuwsgierig naar games met een uniek karakter, dus ik begon vol overtuiging aan dit avontuur. Of deze originele ideeën ook een leuke game opleverden, kom je in deze review te weten.