Killjoy

Tot op zekere hoogte is het vrij verbazend dat het tot 2024 geduurd heeft voordat een ontwikkelaar nog eens een poging waagde om Indiana Jones in een nieuwe game te laten schitteren. Ligt de schuld bij Nathan Drake en Lara Croft, die de vacature van tombes plunderende avonturier/surrogaat Indy met verve wisten te vervullen? Of toch bij het vrij desastreuze Indiana Jones and the Staff of Kings, dat in 2009 verdronk in een monotone zee van handbewegingen op de Nintendo Wii? Vijftien jaar na het laatste avontuur van ieders favoriete professor archeologie is het in elk geval hoog tijd voor een terugkeer door de grote triple A-poort, met een game waar het grote budget en de goede intenties overduidelijk van zijn. Of dat genoeg is om van Indiana Jones and the Great Circle een game met mythische proporties te maken, ontdekken we in de review.

Zeggen dat deze review behoorlijk lang op de startbaan bleef taxiën, is ietwat een understatement. Het opstijgen van Microsoft Flight Simulator 2024 ging dan ook behoorlijk moeizaam, omdat Microsoft behoorlijk had onderschat hoeveel gamers hun vleugels wilden uitslaan. Hoera voor de moderne technologie die ervoor zorgt dat deze game slechts een beperkt aantal gigabytes op je interne harde schijf inneemt, terwijl de cloud het leeuwendeel van de data verwerkt, maar het proces is dus niet zonder struikelblokken. Dat de servers het allemaal niet konden verwerken, waardoor het spel ietwat smalend Microsoft Loading Screen Simulator werd gedoopt, heeft niet bepaald de beste eerste indruk achtergelaten. Nu de wielen echter het asfalt hebben verlaten en we eindelijk onze innerlijke Luc Persyn mochten loslaten op het luchtruim, is het hoog tijd om verder te kijken en te ontdekken wat er voorbij de horizon ligt in deze nieuwe iteratie van Microsoft Flight Simulator.

Ik geef eerlijk toe dat mijn eerste reactie bij de aankondiging van LEGO Horizon Adventures neerkwam op teleurgestelde verbazing. Na het succes van LEGO Star Wars: The Skywalker Saga van TT Games zat ik zo hard te hopen op een soortgelijke reboot van Harry Potter, dat deze onwaarschijnlijke samenwerking initieel met een schouderophalen door mij werd onthaald. Het kwartje viel echter al snel toen de eerste gameplay opdook. Dit is simpelweg een nieuwe stap na LEGO Builder’s Journey en LEGO 2K Drive om het merk van de Deense bouwsteentjes ook in de digitale wereld verder uit te bouwen. Hoe succesvol dit uitpakt, ontdek je uiteraard in de review.

Sterke horror teert op onheilspellende stilte en de angst die gepaard gaat met het verbreken ervan. Het potentiële slachtoffer dat panisch probeert de adem in te houden om het monster niet te informeren dat het buffet is geopend, de zware voetstappen van de gemaskerde moordenaar, de misselijkmakende schreeuw. Stilte en geluid zijn erg effectief om de haren in je nek rechtop te laten staan. John Krasinski begreep dat maar al te goed toen hij A Quiet Place creëerde, een kleine maar doeltreffende thriller die de angst voor geluid het volledige uitgangspunt maakte. Na drie succesvolle films maakt de reeks nu ook de sprong naar gaming, maar echt adembenemend kun je die overstap niet noemen.

Squirrel!!! Het is vele jaren geleden dat we Up voor het laatst samen zagen, maar mijn dochter en ik hebben nog steeds de traditie telkens iemand van ons een eekhoorntje spot onze beste imitatie van Dug de hond ten beste te geven. Het was dan ook te verwachten dat zodra ik deze game voor het eerst een start gaf er plots van de andere kant van de woonkamer een luid SQUIRREL door de ruimte galmde. We hebben het hier echter niet zomaar over een ordinaire squirrel, Lunalief, deze squirrel heeft een vuurwapen.

Tijd voor een realiteitscheck. Sonic The Hedgehog is ondertussen even oud als Jezus was toen ze hem aan het kruis nagelden. Dat besef overviel me toen deze game op de virtuele mat viel en ik ontdekte dat Sonic Generations, de game die hier als remaster een helft van de munt vormt, alweer uitkwam in 2011. Dat spel was destijds bedoeld als verjaardagscadeautje voor de fans dat het beste van twintig jaar aan Sonic bracht na jaren van middelmatigheid en flops. De andere helft van het pakket en het grote lokmiddel voor de hedendaagse fans is echter de gloednieuwe verhaallijn met Sonics emo neefje Shadow. Twee games en veel rennen en springen dus in één aantrekkelijk geprijsd pakket. Gaan beide egels vlotjes door de looping, of struikelen ze over hun voeten? We ontdekken het samen in de review van Sonic x Shadow Generations.

De zon mocht dan wel stralen bij een aangename temperatuur die de twintig aantikte eind oktober, maar vandaag was de eerste dag dat het herfstgevoel echt in me opkwam. De bladeren dwarrelden roodbruin van de bomen, Sam Fender klonk melancholisch uit de speakers van een voorbijrijdende auto, de geur van Pumpkin Spice Latte hing in de lucht: Het voelde allemaal vrij herfstig aan, maar het was de reclame in een bushokje voor Call of Duty: Black Ops 6 die me finaal ervan verzekerde dat ‘Winter indeed is coming’. Call of Duty zorgt elk jaar voor het startschot van donkere maanden vol frags, killstreaks en ‘Wat was dat daar over mijn moeder’s?’. Dus sla een voorraad Monster Energy in en zet je maar schrap, we gaan weer het digitale slagveld op.

‘Ooh! Ahhh! That’s how it always starts. Then later there’s running and screaming.’ Het is een beroemde filmquote van Ian Malcolm uit The Lost World die perfect aangeeft hoe gruwelijk fout mijn naïeve inschatting was bij het vrijwilligen voor deze review. Het leek allemaal zo simpel. Gewoon wat dansjes doen terwijl ik de bewegingen op het scherm papegaai, terwijl de vrouwen in mijn gezin zich een breuk lachen op de sofa. Easy peasy. Alleen ontdek je tijdens het spelen van Just Dance 2025 dat niks easy noch peasy is aan die game wanneer je een vent van veertig bent. Gelach werd dan ook al snel oprechte bezorgdheid toen pépé tijdens het shaken op Ariana Grande eerst bewegingen ten berde bracht die het best omschreven kunnen worden als ‘postmodern’ om vervolgens over de buldog te struikelen. Het is duidelijk dat ik niet tot de doelgroep behoor.

Waarom, waarom, mijn God, waarom? Het is de eerste vraag die ik me stel wanneer ik zie dat er nog maar eens een remaster, remake of rewhatever van een wat oudere game op de proppen komt. Soms valt dat reuze mee en zie je zo wat de bestaansreden van een herwerking is, zoals bij een Epic Mickey of Resident Evil 4 die hun ervaring moderniseerden om een nieuw publiek aan te spreken, Andere keren echter, merk je dat de uitgever gewoon een nieuw likje verf over het oude canvas gesmeerd heeft om toch nog maar eens langs de kassa te passeren, zoals in het geval van LEGO Harry Potter dat voor de derde consolegeneratie op rij in een ‘nieuwe’ versie aan de man wordt gebracht. Wat Until Dawn betreft lijkt het echter allemaal een stuk minder zwartwit.

Hoewel de verzamelwoede nooit toesloeg, durf ik gerust toe te geven dat ook ik indertijd een paar Pop!’s op mijn schap heb gezet. Een Elizabeth uit BioShock Infinite? Check. De Hulkbuster van Iron Man, Jack Skellington en Wall-E in groot formaat? Triple check. Kevin de Minion die mee mocht op reis door Europa en nu een eigen ludieke fotomap heeft met snapshots bij de Eiffeltoren, het Colosseum en het kasteel van Neuschwanstein? Zeker weten wel. Alleen heb je het uiteindelijk toch echt wel gezien met de grote hoofden en zielloze lege blikken die de markt van collectables overspoelen. Nagenoeg elke licentie in de popcultuur heeft wel een generiek stukje vinyl om op laagdrempelige wijze je ‘fan zijn’’ mee in de verf te zetten. Dat er van die alomtegenwoordige Funko’s nu ook een game op de markt is, doet dus niet eens de wenkbrauwen fronsen. De uitwerking ervan daarentegen ...

Na een uitgebreide sportzomer waarin Frankrijk in het middelpunt van de belangstelling stond met hun Tour en Olympics, al dan niet special, kunnen we wederom over naar de routine. De kinderen gaan inmiddels weer naar school, The Masked Singer duurt nog steeds veel te lang en de bal rolt weer op de nationale voetbalvelden. Net zoals bij het vallen van de eerste bladeren, valt tegelijk ook de nieuwe FIF... wacht, correctie, EA Sports FC op onze digitale deurmat. Nieuwe naam, maar nog steeds diezelfde grote voetbalgame die jaarlijks miljoenen fans in de ban houdt met veranderingen die voor de leek soms triviaal lijken. In dat opzicht is het steeds boeiend om te ontdekken wat voor grote en kleine tweaks EA dit jaar aan hun goudhaantje heeft toegevoegd en welke impact dit alles heeft op de virtuele grasmat.

2010, het jaar dat de Burj Khalifa werd ingehuldigd, de Eyjafjallajökull het op een spuwen van vulkanisch as zette en het luchtruim gijzelde en Toy Story 3 harten brak in de donkere zalen. Het jaar ook waarin levende legende Warren Spector na zes jaar de wereld eindelijk nog eens wist te verblijden met een game, namelijk een Wii-exclusieve platformer rond Mickey Mouse. Het schokgolfje dat dit veroorzaakte was niet van de muis. De man die verantwoordelijk was voor invloedrijke pc-games als Deus Ex besloot voor zijn eerste titel in jaren een game met motion controls en tekenfilmfiguren te maken. Dat kwam uiteraard omdat Spector een stevige Disney-fan is, die als het ware de sleutels van de kluis kreeg om decennialang Disney-geschiedenis in een ambitieuze game te stoppen. Het leverde Epic Mickey op, een spel dat zijn naam daadwerkelijk niet had gestolen, maar tegelijk ook behoorlijk wat ruwe kantjes had. Epic Mickey worstelde namelijk overduidelijk met de stevige limitaties die de Wii...