Verhalende games die een gevoelige snaar weten te raken op emotioneel vlak zijn de belangrijkste reden waarom ik mijn spelconsole telkens weer inschakel. Achteraf ben ik vaak mentaal uitgeput en heb ik nood aan wat breinloos vertier om op adem te komen. De makers van Goat Simulator komen met een nieuwe game op de proppen waarin je als bejaarde moet zien te overleven in een wereld die je liever kwijt dan rijk is. Het uitgangspunt van Just Die Already klinkt alvast veelbelovend en enigszins absurd, maar levert dit ook een amusante game op? Je komt het te weten in deze review.
In veel games kunnen we aan de slag gaan met jonge protagonisten in de fleur van hun leven en zo ook op hun fysieke hoogtepunt. Just Die Already doorbreekt dit patroon en plaatst de speler in de schoenen van rebellerende senioren waar het aftakelingsproces reeds lange tijd aan de gang is. Je avontuur start in het bejaardentehuis waar je opgesloten zit in je kamer. Je vindt het welletjes geweest en besluit een plan te beramen om te ontsnappen zodat je eindelijk je bucket list kan afwerken vooraleer je het tijdelijke voor het eeuwige verwisselt. Romantisch ontbijten bij zonsopgang of bungeejumpen staan echter niet op de to-dolijst. Onze grijsaard kiest ervoor om Benidorm Bastards-gewijs de zotste toeren uit te halen. Jezelf elektrocuteren tijdens het plassen of mensen nachtmerries bezorgen door naakt aan karaoke te doen. De mogelijkheden zijn eindeloos en vaak bijzonder absurd. Je hoeft trouwens niet alleen aan de slag te gaan in deze enorme speeltuin. De online multiplayer biedt de mogelijkheid om met vier spelers op verkenning te gaan.
Sterven op creatieve wijze
Just Die Already presenteert zich aan het publiek als een sandbox-game. Dit betekent dat je een spelwereld ter beschikking krijgt waarin je kan gaan en staan waar je wilt en je je zonder schroom volledig kan uitleven. De spelwereld werd opgedeeld in verschillende wijken die allemaal opgebouwd werden rond een specifiek thema. Zo kan je baantjes trekken in het zwembad van het sportcentrum of vissen aan de dokken mits je niet op gruwelijke wijze wordt verscheurd door een haai. Het kleurenpallet dat werd bovengehaald om de wereld een eigen smoel te geven, valt meteen op en sluit perfect aan bij de bizarre situaties waarin je vaak verzeild raakt. De spelwereld voelt niet leeg aan door de AI die er ronddwaalt en op verschillende wijze reageert op situaties die zich voordoen. Zo gaf ik eens een gitaarsolo van jewelste in mijn adamskostuum. Blijkbaar zorgde dit voor gemengde reacties van het publiek, want ik werd zowel aangemoedigd als beschimpt. Waar deze game alleszins grandioos in slaagde, was het naar boven halen van mijn innerlijke nudist.
Het doel van de game bestaat eruit om je bucket list af te werken. De opdrachten die hierin staan neergeschreven, liggen niet vast van bij de start. Deze lijst neemt toe naarmate je meer gebieden verkent en voorwerpen vrijspeelt. Spelers die verloren lopen in de spelwereld en niet meteen weten waar eerst te kijken, kunnen deze als handleiding gebruiken. Zelf vond ik het leuker om me te laten verrassen en zelf te ontdekken wat de game mij allemaal te bieden had. Zoals de titel doet vermoeden, speelt de dood een belangrijke rol. De bucket list spoort je aan om op een originele manier aan je einde te komen. Enig realisme komt hier niet bij kijken, zelfs een onthoofding leidt niet meteen tot de dood. Op een bepaald punt bestond ik alleen nog maar uit een achterwerk en probeerde ik mezelf door een basketbalring te werpen. Beat that, LeBron!
Frustratie alom bij de besturing
Ik amuseerde mij vooral de eerste uren met het spel, maar hierna namen frustraties de bovenhand. De ragdoll physics voelen zeer onnatuurlijk aan waardoor het besturen van je personage een heus karwei wordt. Je kan je beide handen besturen met de schouderknoppen en zo twee voorwerpen vastgrijpen, wat kan leiden tot een lichaam dat tekenen vertoont van spastisch gedrag. Dit past enigszins bij de toon van de game en de cartooneske graphics, maar dit lijkt toch eerder een bug te zijn dan een ingebouwde feature. Het richten van wapens voelt zeer log en onbeholpen aan en ook de platformstukken blinken niet uit door de aparte jump physics. De humoristische ondertoon weet de game niet te redden van de middelmaat. Initieel wisten de spectaculaire sterfmomenten nog een glimlach op mijn gezicht te toveren, maar ik geraakte hier helaas snel op uitgekeken. De opzet verdient zeker een pluim, de uitwerking laat echter te wensen over.
In veel games kunnen we aan de slag gaan met jonge protagonisten in de fleur van hun leven en zo ook op hun fysieke hoogtepunt. Just Die Already doorbreekt dit patroon en plaatst de speler in de schoenen van rebellerende senioren waar het aftakelingsproces reeds lange tijd aan de gang is. Je avontuur start in het bejaardentehuis waar je opgesloten zit in je kamer. Je vindt het welletjes geweest en besluit een plan te beramen om te ontsnappen zodat je eindelijk je bucket list kan afwerken vooraleer je het tijdelijke voor het eeuwige verwisselt. Romantisch ontbijten bij zonsopgang of bungeejumpen staan echter niet op de to-dolijst. Onze grijsaard kiest ervoor om Benidorm Bastards-gewijs de zotste toeren uit te halen. Jezelf elektrocuteren tijdens het plassen of mensen nachtmerries bezorgen door naakt aan karaoke te doen. De mogelijkheden zijn eindeloos en vaak bijzonder absurd. Je hoeft trouwens niet alleen aan de slag te gaan in deze enorme speeltuin. De online multiplayer biedt de mogelijkheid om met vier spelers op verkenning te gaan.
Sterven op creatieve wijze
Just Die Already presenteert zich aan het publiek als een sandbox-game. Dit betekent dat je een spelwereld ter beschikking krijgt waarin je kan gaan en staan waar je wilt en je je zonder schroom volledig kan uitleven. De spelwereld werd opgedeeld in verschillende wijken die allemaal opgebouwd werden rond een specifiek thema. Zo kan je baantjes trekken in het zwembad van het sportcentrum of vissen aan de dokken mits je niet op gruwelijke wijze wordt verscheurd door een haai. Het kleurenpallet dat werd bovengehaald om de wereld een eigen smoel te geven, valt meteen op en sluit perfect aan bij de bizarre situaties waarin je vaak verzeild raakt. De spelwereld voelt niet leeg aan door de AI die er ronddwaalt en op verschillende wijze reageert op situaties die zich voordoen. Zo gaf ik eens een gitaarsolo van jewelste in mijn adamskostuum. Blijkbaar zorgde dit voor gemengde reacties van het publiek, want ik werd zowel aangemoedigd als beschimpt. Waar deze game alleszins grandioos in slaagde, was het naar boven halen van mijn innerlijke nudist.
Speeltuin waarin je je creativiteit de vrije loop kan laten gaan.
Het doel van de game bestaat eruit om je bucket list af te werken. De opdrachten die hierin staan neergeschreven, liggen niet vast van bij de start. Deze lijst neemt toe naarmate je meer gebieden verkent en voorwerpen vrijspeelt. Spelers die verloren lopen in de spelwereld en niet meteen weten waar eerst te kijken, kunnen deze als handleiding gebruiken. Zelf vond ik het leuker om me te laten verrassen en zelf te ontdekken wat de game mij allemaal te bieden had. Zoals de titel doet vermoeden, speelt de dood een belangrijke rol. De bucket list spoort je aan om op een originele manier aan je einde te komen. Enig realisme komt hier niet bij kijken, zelfs een onthoofding leidt niet meteen tot de dood. Op een bepaald punt bestond ik alleen nog maar uit een achterwerk en probeerde ik mezelf door een basketbalring te werpen. Beat that, LeBron!
Frustratie alom bij de besturing
Ik amuseerde mij vooral de eerste uren met het spel, maar hierna namen frustraties de bovenhand. De ragdoll physics voelen zeer onnatuurlijk aan waardoor het besturen van je personage een heus karwei wordt. Je kan je beide handen besturen met de schouderknoppen en zo twee voorwerpen vastgrijpen, wat kan leiden tot een lichaam dat tekenen vertoont van spastisch gedrag. Dit past enigszins bij de toon van de game en de cartooneske graphics, maar dit lijkt toch eerder een bug te zijn dan een ingebouwde feature. Het richten van wapens voelt zeer log en onbeholpen aan en ook de platformstukken blinken niet uit door de aparte jump physics. De humoristische ondertoon weet de game niet te redden van de middelmaat. Initieel wisten de spectaculaire sterfmomenten nog een glimlach op mijn gezicht te toveren, maar ik geraakte hier helaas snel op uitgekeken. De opzet verdient zeker een pluim, de uitwerking laat echter te wensen over.
Conclusie
Just Die Already biedt de speler een grote speeltuin aan waarin hij zelf zijn eigen herinneringen dient te creëren. De kleurrijke spelwereld en cartooneske graphics dragen bij tot de absurde sfeer die rond deze game hangt. Zo had ik nooit kunnen dromen dat ik gametijd zou spenderen als een achterwerk. Jammer genoeg prik je na enkele uren door deze façade heen en borrelen er frustraties op door de onhandige besturing en bugs. Je zal hier vooral plezier uithalen indien je enkele vrienden optrommelt, zodat je samen de spelwereld onveilig kan maken. Leuk voor enkele uren, maar niet meer dan dat.
Pro
- Hoeveelheid uitdagingen
- Mooie spelwereld
- Cartooneske graphics
- Creatieve manieren om te sterven
Con
- Frustrerende besturing
- Bugs
- Valt snel in herhaling
5
Over
Beschikbaar vanaf
20 mei 2021
Gespeeld op
- PlayStation 5
Beschikbaar op
- Nintendo Switch
- PC
- PlayStation 4
- Xbox One
Ontwikkelaar
- DoubleMoose Games
Uitgever
- Curve Digital
Website
Laatst bewerkt:
