Eindelijk is het zover! Na een dikke vijf jaar wachten (we rekenen de Guilty Gear Xrd REV 2-update even niet mee) kunnen we aan de slag met een nieuwe Guilty Gear. Hoewel deze reeks kan worden gezien als het kleine broertje van Tekken, Street Fighter en Mortal Kombat, gaat ze wel al bijna vijfentwintig jaar mee en heeft ze een trouwe fanbase.
Mijn eerste kennismaking met de reeks was op PlayStation 2 met Guilty Gear X2 en doorheen de jaren ben ik Guilty Gear blijven volgen, maar wel niet op competitief niveau. Voor mij waren het verhaal en het Guilty Gear-universum met haar geschifte personages de elementen die er met kop en schouder bovenuit staken. Ik was dan ook benieuwd naar het verdere verloop van dit verhaal en wat de nieuwe hardware voor de serie kon betekenen nu het dankzij Namco Bandai nieuw leven werd ingeblazen op onder meer de PlayStation 5 .
Tijd om te knokken
Hoewel -Strive- enigszins werd aangekondigd als een reboot - ontwikkelaar Arc System Works had de serie immers even in de koelkast gestopt en heeft haar expertise gebruikt voor Granblue Fantasy Versus en het uitstekende Dragon Ball Z Fighters - vinden ze alvast niet opnieuw het wiel uit. Het klassieke besturingsschema van de serie blijft behouden maar enkele mechanismen uit het vorige deel zoals de Blitz-aanval, Danger Time en Dead Angle Attacks zijn verdwenen. Dit moet het spel toegankelijker maken voor nieuwkomers. Daarnaast werd er wel een nieuw mechanisme, genaamd Wall Break, toegevoegd. Hierbij kan je, als je jouw tegenstander voldoende onder druk zet, een stage transition activeren. Dit is iets dat we bij steeds meer vechtspellen zien, maar hier vooral gebruikt wordt om je te herpositioneren en een kleine pauze te gunnen.
Vergis je echter niet. Hoewel de gameplay wat herwerkt werd en elementen zoals de Wall Break het spel nog indrukwekkender maken, is Guilty Gear- Strive- zeker niet het meest toegankelijke spel. Het hele vechtsysteem is nog steeds vrij complex, met tal van speciale mechanismen en technieken, alsook een nood aan vingervlugheid. Het tempo van de gevechten ligt over het algemeen vrij hoog en als je niet oplet, bombardeert je tegenstander je met een golf aan speciale aanvallen. De actie is vaak zo chaotisch en overweldigend dat je moeite kan hebben om bij te houden wat er allemaal gebeurt op het scherm. Maar net die chaos en energie maken Guilty Gear zo fascinerend om te spelen.
Niet echt voor de solospeler
Gelukkig is Guilty Gear -Strive- geen spel dat je aan je lot overlaat en je graag bij de hand neemt om je wegwijs te maken in haar complexe systeem. In de Dojo leer je de knepen van het vak via een tutorial die je de basis meegeeft. Daarnaast heb je ook Missions, een honderdtal uitdagingen die je de verschillende technieken en mechanismen zoals Roman Cancel, Wall Break, Gatling (combo’s maken), Psych Burst, Stagger en de Tension Gauge aanleert. Bovendien heb je ook nog Training, waar je vrij kan oefenen met de verschillende personages. Je kan natuurlijk ook gewoon direct de actie induiken en button mashen, maar ik vrees dat je dan niet ver gaat geraken in dit spel.
Naast de Dojo, is er ook nog een Arcade- en Survival-mode. Arcade bestaat uit acht stages die je moet doorlopen, al is er ook een verborgen negende stage als je de eindbaas op de hoogste moeilijkheidsgraad kan verslaan. Het bijzondere in dit spel is dat de moeilijkheidsgraad zich aanpast naargelang je succes. Het spel begint op hard, maar verlies je bijvoorbeeld de eerste ronde dan kom je op normaal terecht. Om in de hoogste moeilijkheidsgraad te geraken mag je dus nooit verliezen. Survival spreekt dan weer voor zich: je vecht tegen een eindeloze stroom van vijanden en probeert het zo lang mogelijk vol te houden. Je kan natuurlijk ook gewoon tegen de CPU spelen in de Versus-mode.
Daarnaast is er ook een verhaal aanwezig, maar net zoals in de vorige delen, zijn er hier geen interacties en kijk je gewoon naar een haast volwaardige animefilm of -serie, die wel steeds onderbroken wordt door een laadicoontje. Om je geheugen op te frissen, is er ook de GG World, een soort Wikipedia met tal van info rond het Guilty Gear-universum, waaronder een Correlation Chart die de onderlinge relaties tussen de personages toont, alsook een chronologische tijdlijn van de gebeurtenissen. Helaas is dat zowat het, wat betreft de single player content in het spel. Persoonlijk vind ik dat wat mager aanvoelen, zeker als je ziet hoe andere vechtspellen ons soms verwennen met verschillende modes en tal van andere content.
Online vertier
Waar het spel ook wat mager uitvalt, is in de keuze van beschikbare personages. Waar de meeste hedendaagse vechtspellen bij release al snel een vijfentwintigtal personages hebben, moet je het hier doen met vijftien. Twee hiervan zijn nieuw, waarvan eentje ook fungeert als eindbaas in de arcade-mode. De overige personages zijn vaste waarden in de serie, maar anderen zoals Dizzy, Jack-O, Jam Kuradoberi, Johnny en Testament zijn helaas afwezig als speelbaar personage. Er staan er wel nog vijf in de pijplijn met de eerste season pass, maar ik kan me niet van de indruk ontdoen dat er minder personages aanwezig zijn in het spel om ze later als DLC te kunnen verkopen.
Gelukkig stelt het spel niet teleur in de multiplayer, die je toelaat om zowel lokaal als online tegen menselijke tegenstanders te spelen. Vooral de online multiplayer werd grondig herwerkt om een boeiende ervaring voor te schotelen. Toegegeven, de lobby ziet er nog steeds niet uit en de 8-bit avatars voelen wat misplaatst aan tussen al het andere grafisch geweld dat het spel voorschotelt. Maar de Ranked-mode die de vorm van een toren heeft met verschillende verdiepen is zeer goed uitgewerkt. Na een kort tutorialgevecht, word je een vloer toegewezen en probeer je de tiende verdieping te bereiken. Er is zelfs een geheime VIP-verdieping, Celestial, waar je enkele weken mag vertoeven als je die bereikt en je op zes gevechten tegen andere VIP’s niet meer dan één verliest. Voor mij is dit ijdele hoop, maar voor de competitieve spelers onder ons is het zeker een leuke toevoeging.
Verder kan je natuurlijk ook spelen tegen andere mensen zonder je zorgen te moeten maken over je ranking en kan je zelfs privélobbies maken. In de lobbies kan je verder je avatar aanpassen en zelfs vissen... Jup, deze vreemde minigame is nog steeds aanwezig! Het enige lastige aan het online gegeven, is dat het spel vrij lang moet communiceren met de server. Zo zit je al snel meer dan een minuut of twee te kijken naar een “Communicating with server”-scherm wanneer je het spel opstart en nog eens wanneer je online gaat. Bovendien verliep het verbinden met tegenstanders niet altijd even vlot, maar eens ik in een match zat, verliep alles probleemloos. Het spel maakt immers gebruik van rollback netcode voor een optimale online ervaring. Zij die vaak online vechtspellen spelen kunnen alvast opgelucht zijn.
Audiovisueel feest
De belangrijkste reden om Guilty Gear -Strive- in huis te halen is echter het audiovisuele spektakel dat je wordt voorgeschoteld. Zoals reeds vermeld, kan het er zeer hectisch aan toe gaan met tal van speciale effecten. Maar dankzij de verbeterde graphics, zag deze chaos er nog nooit zo goed uit. De makers hebben deze keer geopteerd voor volwaardige 3D-modellen met cel shading en plaatst die in een 2D-perspectief. De verschillende stages hebben ook heel wat detail en animo in de diepte, wat voor indrukwekkende beelden zorgt. Zeker als je weet dat er ook nog eens dynamische camerastandpunten worden gebruikt tijdens bepaalde speciale aanvallen. Combineer dit met de stevig rockmuziek waarvoor de serie is gekend, en Guilty Gear -Strive- wordt een waar feest om te spelen.
Op PlayStation 5 wordt ook bijna alles uit de kast gehaald en wordt de hardware optimaal benut. De snelle SSD zorgt ervoor dat je in een mum van tijd in het gevecht zit en zonder treuzelen aan een rematch kan beginnen. Bovendien draait het spel in native 4K en aan 60 FPS, waardoor alles er geweldig scherp uitziet en de actie uitermate vloeiend is. Het enige dat hier niet echt gebruikt wordt, is de haptische feedback. Tijdens het spelen valt er helaas geen enkele trilling of spanning op de schouderknoppen te bespeuren. Ik kan me voorstellen dat sommige pro’s dit minder afleidend vinden op deze manier, maar voor mij zou het toch een welkome toevoeging zijn geweest.
Mijn eerste kennismaking met de reeks was op PlayStation 2 met Guilty Gear X2 en doorheen de jaren ben ik Guilty Gear blijven volgen, maar wel niet op competitief niveau. Voor mij waren het verhaal en het Guilty Gear-universum met haar geschifte personages de elementen die er met kop en schouder bovenuit staken. Ik was dan ook benieuwd naar het verdere verloop van dit verhaal en wat de nieuwe hardware voor de serie kon betekenen nu het dankzij Namco Bandai nieuw leven werd ingeblazen op onder meer de PlayStation 5 .
Tijd om te knokken
Hoewel -Strive- enigszins werd aangekondigd als een reboot - ontwikkelaar Arc System Works had de serie immers even in de koelkast gestopt en heeft haar expertise gebruikt voor Granblue Fantasy Versus en het uitstekende Dragon Ball Z Fighters - vinden ze alvast niet opnieuw het wiel uit. Het klassieke besturingsschema van de serie blijft behouden maar enkele mechanismen uit het vorige deel zoals de Blitz-aanval, Danger Time en Dead Angle Attacks zijn verdwenen. Dit moet het spel toegankelijker maken voor nieuwkomers. Daarnaast werd er wel een nieuw mechanisme, genaamd Wall Break, toegevoegd. Hierbij kan je, als je jouw tegenstander voldoende onder druk zet, een stage transition activeren. Dit is iets dat we bij steeds meer vechtspellen zien, maar hier vooral gebruikt wordt om je te herpositioneren en een kleine pauze te gunnen.
Vergis je echter niet. Hoewel de gameplay wat herwerkt werd en elementen zoals de Wall Break het spel nog indrukwekkender maken, is Guilty Gear- Strive- zeker niet het meest toegankelijke spel. Het hele vechtsysteem is nog steeds vrij complex, met tal van speciale mechanismen en technieken, alsook een nood aan vingervlugheid. Het tempo van de gevechten ligt over het algemeen vrij hoog en als je niet oplet, bombardeert je tegenstander je met een golf aan speciale aanvallen. De actie is vaak zo chaotisch en overweldigend dat je moeite kan hebben om bij te houden wat er allemaal gebeurt op het scherm. Maar net die chaos en energie maken Guilty Gear zo fascinerend om te spelen.
Niet echt voor de solospeler
Gelukkig is Guilty Gear -Strive- geen spel dat je aan je lot overlaat en je graag bij de hand neemt om je wegwijs te maken in haar complexe systeem. In de Dojo leer je de knepen van het vak via een tutorial die je de basis meegeeft. Daarnaast heb je ook Missions, een honderdtal uitdagingen die je de verschillende technieken en mechanismen zoals Roman Cancel, Wall Break, Gatling (combo’s maken), Psych Burst, Stagger en de Tension Gauge aanleert. Bovendien heb je ook nog Training, waar je vrij kan oefenen met de verschillende personages. Je kan natuurlijk ook gewoon direct de actie induiken en button mashen, maar ik vrees dat je dan niet ver gaat geraken in dit spel.
Naast de Dojo, is er ook nog een Arcade- en Survival-mode. Arcade bestaat uit acht stages die je moet doorlopen, al is er ook een verborgen negende stage als je de eindbaas op de hoogste moeilijkheidsgraad kan verslaan. Het bijzondere in dit spel is dat de moeilijkheidsgraad zich aanpast naargelang je succes. Het spel begint op hard, maar verlies je bijvoorbeeld de eerste ronde dan kom je op normaal terecht. Om in de hoogste moeilijkheidsgraad te geraken mag je dus nooit verliezen. Survival spreekt dan weer voor zich: je vecht tegen een eindeloze stroom van vijanden en probeert het zo lang mogelijk vol te houden. Je kan natuurlijk ook gewoon tegen de CPU spelen in de Versus-mode.
Daarnaast is er ook een verhaal aanwezig, maar net zoals in de vorige delen, zijn er hier geen interacties en kijk je gewoon naar een haast volwaardige animefilm of -serie, die wel steeds onderbroken wordt door een laadicoontje. Om je geheugen op te frissen, is er ook de GG World, een soort Wikipedia met tal van info rond het Guilty Gear-universum, waaronder een Correlation Chart die de onderlinge relaties tussen de personages toont, alsook een chronologische tijdlijn van de gebeurtenissen. Helaas is dat zowat het, wat betreft de single player content in het spel. Persoonlijk vind ik dat wat mager aanvoelen, zeker als je ziet hoe andere vechtspellen ons soms verwennen met verschillende modes en tal van andere content.
Online vertier
Waar het spel ook wat mager uitvalt, is in de keuze van beschikbare personages. Waar de meeste hedendaagse vechtspellen bij release al snel een vijfentwintigtal personages hebben, moet je het hier doen met vijftien. Twee hiervan zijn nieuw, waarvan eentje ook fungeert als eindbaas in de arcade-mode. De overige personages zijn vaste waarden in de serie, maar anderen zoals Dizzy, Jack-O, Jam Kuradoberi, Johnny en Testament zijn helaas afwezig als speelbaar personage. Er staan er wel nog vijf in de pijplijn met de eerste season pass, maar ik kan me niet van de indruk ontdoen dat er minder personages aanwezig zijn in het spel om ze later als DLC te kunnen verkopen.
Waar het spel ook wat mager uitvalt, is de selectie van beschikbare personages.
Gelukkig stelt het spel niet teleur in de multiplayer, die je toelaat om zowel lokaal als online tegen menselijke tegenstanders te spelen. Vooral de online multiplayer werd grondig herwerkt om een boeiende ervaring voor te schotelen. Toegegeven, de lobby ziet er nog steeds niet uit en de 8-bit avatars voelen wat misplaatst aan tussen al het andere grafisch geweld dat het spel voorschotelt. Maar de Ranked-mode die de vorm van een toren heeft met verschillende verdiepen is zeer goed uitgewerkt. Na een kort tutorialgevecht, word je een vloer toegewezen en probeer je de tiende verdieping te bereiken. Er is zelfs een geheime VIP-verdieping, Celestial, waar je enkele weken mag vertoeven als je die bereikt en je op zes gevechten tegen andere VIP’s niet meer dan één verliest. Voor mij is dit ijdele hoop, maar voor de competitieve spelers onder ons is het zeker een leuke toevoeging.
Verder kan je natuurlijk ook spelen tegen andere mensen zonder je zorgen te moeten maken over je ranking en kan je zelfs privélobbies maken. In de lobbies kan je verder je avatar aanpassen en zelfs vissen... Jup, deze vreemde minigame is nog steeds aanwezig! Het enige lastige aan het online gegeven, is dat het spel vrij lang moet communiceren met de server. Zo zit je al snel meer dan een minuut of twee te kijken naar een “Communicating with server”-scherm wanneer je het spel opstart en nog eens wanneer je online gaat. Bovendien verliep het verbinden met tegenstanders niet altijd even vlot, maar eens ik in een match zat, verliep alles probleemloos. Het spel maakt immers gebruik van rollback netcode voor een optimale online ervaring. Zij die vaak online vechtspellen spelen kunnen alvast opgelucht zijn.
Audiovisueel feest
De belangrijkste reden om Guilty Gear -Strive- in huis te halen is echter het audiovisuele spektakel dat je wordt voorgeschoteld. Zoals reeds vermeld, kan het er zeer hectisch aan toe gaan met tal van speciale effecten. Maar dankzij de verbeterde graphics, zag deze chaos er nog nooit zo goed uit. De makers hebben deze keer geopteerd voor volwaardige 3D-modellen met cel shading en plaatst die in een 2D-perspectief. De verschillende stages hebben ook heel wat detail en animo in de diepte, wat voor indrukwekkende beelden zorgt. Zeker als je weet dat er ook nog eens dynamische camerastandpunten worden gebruikt tijdens bepaalde speciale aanvallen. Combineer dit met de stevig rockmuziek waarvoor de serie is gekend, en Guilty Gear -Strive- wordt een waar feest om te spelen.
Op PlayStation 5 wordt ook bijna alles uit de kast gehaald en wordt de hardware optimaal benut. De snelle SSD zorgt ervoor dat je in een mum van tijd in het gevecht zit en zonder treuzelen aan een rematch kan beginnen. Bovendien draait het spel in native 4K en aan 60 FPS, waardoor alles er geweldig scherp uitziet en de actie uitermate vloeiend is. Het enige dat hier niet echt gebruikt wordt, is de haptische feedback. Tijdens het spelen valt er helaas geen enkele trilling of spanning op de schouderknoppen te bespeuren. Ik kan me voorstellen dat sommige pro’s dit minder afleidend vinden op deze manier, maar voor mij zou het toch een welkome toevoeging zijn geweest.
Conclusie
Met Guilty Gear -Strive- wil ontwikkelaar Arc System Works haar geliefde franchise opnieuw op de kaart zetten. Een herwerkt vechtsysteem moet het spel toegankelijker maken voor nieuwkomers zonder aan diepgang in te boeten voor de loyale fans. Een gebrek aan content zorgt er wel voor dat je het vertier vooral online of in lokale multiplayer zal moeten zoeken.
Pro
- Bombastische actie
- Visueel van de bovenste plank
- Online ervaring
Con
- Het spel is wat aan de magere kant
- Lange servercommunicatie
8
Over
Beschikbaar vanaf
11 juni 2021
Gespeeld op
- PlayStation 5
Beschikbaar op
- PC
- PlayStation 4
- PlayStation 5
Ontwikkelaar
- Arc System Works
Uitgever
- Bandai Namco Entertainment
