Review: Famicom Detective Club

Hoewel Nintendo met regelmaat nieuwe spellen uitbrengt voor de Switch-console, kan je niet onder stoelen of banken steken dat ze maar al te graag oude spellen recycleren om ze een nieuw leven te geven. Hoewel het meestal gaat om Wii U-spellen, duiken ze soms ook wat dieper in het archief. Een van de opvallendste titels moet het onlangs verschenen Famicom Detective Club zijn.

Als je weet dat de NES in Japan door het leven ging als de Famicom, dan kan je al ongeveer raden van wanneer deze duologie dateert. Het eerste deel, The Missing Heir, verscheen in 1988 en een jaar later verscheen het vervolg met The Girl Who Stands Behind. Hoewel de spellen in de loop der jaren verschillende keren opnieuw werden uitgebracht, markeert deze release op de Nintendo Switch het westerse debuut voor de serie, met een serieuze make-over inbegrepen.

famicom-detective-club-1.jpg


Speurneuzen

Als je Famicom Detective Club vergelijk met de andere producten van Nintendo, dan lijkt dit echt wel een buitenbeentje. Hoewel ze vallen onder de categorie van point-and-click-avonturen, zal je vandaag de dag sneller zeggen dat dit visual novels zijn met wat point-and-click-elementen erin verwerkt. De spellen steunen immers voornamelijk op hun verhaal en de dialogen tussen de personages. Wie op zoek is naar een goed moordmysterie, is bij Famicom Detective Club alvast aan het goede adres.

In de spellen speel je als een jongeman die deel uitmaakt van het Utsugi Detective Agency. In The Missing Heir ontwaakt ons hoofdpersonage met geheugenverlies aan een zeeklif. Als snel kom je te weten dat je voor deze gebeurtenis ingehuurd werd om een verdacht overlijden te onderzoeken, waarbij de erfgenamen ook nog eens ruziën om de erfenis. De familie blijkt zeer invloedrijk te zijn en er doet ook een legende over hen de ronde, dat hierbij een overleden familielid terug tot leven zou komen om iedereen die het familiefortuin probeert te ontvreemden, te vermoorden. Wanneer er opeens ook nog een seriemoordenaar rond lijkt te lopen, is het hek helemaal van de dam. Aan jou om dit alles aan elkaar te linken en de vermiste erfgenaam te vinden.

Hoewel The Girl Who Stands Behind het tweede deel is, is dit spel eigenlijk een prequel. Het verhaal speelt zich drie jaar eerder af en ons hoofdpersonage is hier als vijftienjarige jongen op de vlucht voor de politie. Maar al snel word je onder de hoede genomen van Shunsuke Utsugi van het bovengenoemde agentschap en word je zijn assistent. Enkele maanden later krijg je jouw eerste zaak toegewezen en het is meteen een bijzonder lugubere: het lijk van een schoolmeisje genaamd Yoko spoelt aan op de rivierbank. Samen met haar vriendin Ayumi, die je later zal vervoegen in het Utsugi Detective Agency, probeer je haar moord op te lossen en ontdek je dat Yoko haast obsessief een stadslegende aan het onderzoeken was. In deze legende die de ronde doet in de school, zouden studenten een spook van een bebloed meisje achter hen zien verschijnen.

famicom-detective-club-3.png


Meeslepende mysteries

Beide verhalen fascineren en zijn spannend om te volgen, al steekt het eerste verhaal er kwalitatief net iets bovenuit. Ze hebben duidelijk een verschillende invalshoek, waarbij The Missing Heir meer de nadruk legt op machtsstrubbelingen en de relaties tussen de familieleden. The Girl Who Stands Behind gaat dan weer meer over het schoolleven en de befaamde stadslegende in het spel. Beide delen hebben wel enkele narratieve beats gemeen en hebben bovennatuurlijke elementen wat voor een extra laagje mysterie zorgt. Verwacht dus ook geen al te realistische weergave van een moordonderzoek. Wat ergens ook logisch is, gezien ons hoofdpersonage een tiener is.

De volgorde waarin je de spellen speelt, maakt op zich niet veel uit. Ik heb ze volgens releasedatum gespeeld, maar je kan het verhaal evengoed in chronologische volgorde spelen. Beide manieren hebben hun eigen charmes als je het mij vraagt. Dat de verhalen intact zijn gebleven en niet werden gemoderniseerd, is ook een pluspunt want zo kan je toch noch een beetje die sfeer van eind jaren tachtig opsnuiven.

famicom-detective-club-2.jpg


Giswerk

Naast het verhaal, is ook de gameplay vrijwel intact gebleven. Navigeren door het verhaal doe je voornamelijk via een optiemenu dat je een aantal acties geeft zoals Ask, Examine, Take, Show, en Go. De meeste acties zijn echter context gebonden en laten je pas verder gaan nadat je een bepaalde actie hebt gedaan of een bepaalde dialoog hebt gezien. Anders krijg je een algemeen zinnetje te zien dat steeds wordt herhaald. De manier waarop je vooruitgang moet boeken is echter niet altijd duidelijk. Bij belangrijke events staat de actie in het geel, maar verder is het giswerk naar wat de juiste trigger is.

Naast het verhaal, is ook de gameplay vrijwel intact gebleven


Net dit kan problematisch zijn om verschillende redenen. Bij gesprekken heb je bijvoorbeeld meerdere onderwerpen, maar kan het zijn dat je verschillende keren hetzelfde onderwerp moet kiezen. Maar dit is niet altijd logisch, waardoor ik verscheidene keren alle mogelijke acties probeerde te doen voordat ik doorhad dat ik voor een derde of vierde keer een bepaald onderwerp moest kiezen. Soms is het ook helemaal niet duidelijk wat je precies moet doen om verder te kunnen gaan. Zo ondervraag je in The Missing Heir op een bepaald moment de huismeid en had ik totaal geen idee meer wat ik moest doen. Door er snel even een walkthrough bij te halen ontdekte ik dat je op een kleine zwarte vlek, dat een verbrande plek van een sigaret moet voorstellen, op de tapijt moest klikken. De duivel zit in de details, ja, maar dit was toch iets te specifiek. Zeker als je weet dat ik het spel voornamelijk in handheld mode heb gespeeld en deze brandplek me nauwelijks was opgevallen.

famicom-detective-club-vergelijking.jpg


Audiovisueel opgepoetst

Waar de spellen wel een grondige make-over kregen, is op visueel vlak. Weg zijn de 8-bit graphics en in de plaats krijgen we prachtige handgetekende animaties die het verhaal tot leven brengen. Bovenstaande vergelijking laat zien hoe de graphics van het spel geëvolueerd zijn en wat mij betreft is dit zelfs nog een trapje hoger dan wat Nintendo deed met Zelda: A Link to the Past heeft klaargespeeld.

De tekenstijl is wel vrij klassiek voor Japanse anime. Ben je geen fan hiervan, dan kan dit mogelijks een afknapper zijn. Alle anderen zullen zich kunnen vergapen aan de prachtige en rijkelijk geïllustreerde tekeningen. Bewegende personages zijn we in het genre intussen al gewoon, maar wat Famicom Detective Club des te indrukwekkender maakt zijn de kleine details in die de achtergrond minder statisch maken. Dit kunnen dingen zijn zoals bewegende damp bij een tas thee, gras dat lichtjes beweegt met de wind of een flikkerende kaars. Dit kan onbenullig lijken, maar het geeft de spellen net dat tikkeltje extra sfeer. Als je weet dat de muziek ook volledig werd herwerkt en alle dialogen werden ingesproken, kan je niets anders dan onder de indruk zijn van deze remaster.

Conclusie

Famicom Detective Club is een schoolvoorbeeld van hoe je een klassiek spel zou moeten remasteren. De intrigerende verhalen en de gameplay bleven onaangeroerd, terwijl het audiovisuele aspect een indrukwekkende facelift kreeg. Al waren enkele aanpassingen in de gameplay wel welkom geweest.

Pro

  • Verhaal
  • Audiovisuele verbeteringen

Con

  • Hoe vooruitgang boeken niet altijd duidelijk
8

Over

Beschikbaar vanaf

14 mei 2021

Gespeeld op

  1. Nintendo Switch

Beschikbaar op

  1. Nintendo Switch

Ontwikkelaar

  1. Nintendo

Uitgever

  1. Nintendo
 
Laatst bewerkt door een moderator:
Terug
Bovenaan