Review: Assassin's Creed Valhalla: Wrath of the Druids

Het is met gemengde gevoelens dat ik Assassin’s Creed Valhalla terug opstart. Tientallen uren heb ik namelijk door Engeland gedwaald op plundertochten, missies en afleidingen. Honderden icoontjes heb ik weggewerkt op de grote map die de spelwereld weergeeft om mijn haast obsessieve drang naar voltooiing te bevredigen. Het was een lange tocht vol hoogtepunten, dieptepunten en de occasionele dosis tijdverspilling eigen aan dit soort games, maar ik was klaar. Tot Ubisoft dus besloot om de eerste van twee uitbreidingen uit te brengen in de vorm van Wrath of the Druids, waarin je een nieuw land vol avonturen en afleidingen mag gaan ontdekken. “Just when I thought I was out, they pull me back in” zoals Michael Corleone het in The Godfather Part III zo treffend wist te brengen. Of de eerste expansie voor Valhalla een aanbod is dat je niet kan weigeren of eerder vissenvoer kom je uiteraard in deze review te weten.

In Wrath of the Druids hijst Eivor de zeilen richting Ierland voor een nieuw verhaal vol politieke strubbelingen waar je neefje Barid moet helpen de Koningstroon veilig te stellen tussen al het exploreren door. Nieuwe allianties worden gevormd, plundertochten opgezet en schedels ingeslagen, het is kortom meer van hetzelfde recept dat Valhalla serveerde. Ondanks die voorspelbaarheid werkt het echter wel, en dat is voor een groot deel te danken aan Ierland als setting. Je begint je reis in de handelshaven van Dublin, maar ontdekt al snel waarom ze het land het smaragdgroene eiland noemen. Van de graskleurige heuvels tot mistige moerassen is het Ierland dat je hier als spelwereld krijgt er eentje dat druipt van de sfeer. Het gaat om de paarse tint die je in de zonsondergang vindt of de bijna aanhoudende regen die plots plaats ruimt voor zonnestralen en een regenboog. Sfeer. Het gaat om de vele ruwe bouwwerken, de hints naar Ierse folklore of het gebruik van Gaelic in de uitspraken. Sfeermakers, het zijn de meest belangrijke blokjes om een overtuigende spelwereld uit op te bouwen en Ubisoft wederom dat maar al te goed te snappen.

AC-Valhalla-Wrath-of-the-Druids-Lets-Play.jpg


Vertrouwde gameplay in een vreemd land

Maar uiteraard brengt die overtuigende wereld je maar zo ver als de kwaliteit van de dingen die je er in kan beleven. Op dat vlak wijkt Ubisoft nauwelijks af van het reeds vaak bewandelde pad, hoewel de ervaring gelukkig een stuk compacter aanvoelt dan in Valhalla. Randzaken zoals het verzamelen van pagina’s of Viking rap-battles zijn geschrapt ten voordele van opdrachten die meer in lijn liggen met het verhaal zoals het opzetten van handelsposten. Hoe je het nu ook draait of keert, het komt uiteindelijk steeds neer op ergens heen gaan en een resem mannetjes de hersenen inslaan en hun spullen stelen. Alleen weet Ubisoft dat vaak op een boeiende manier te verpakken zodat het eerder verslavend dan repetitief gaat voelen. Wat uiteraard ook helpt is dat je nog steeds beloond wordt voor het spelen. Het opzetten van eerder genoemde handelsposten versterkt de handelsroute met Dublin en het vele plunderen en uitvoeren van opdrachten levert grondstoffen en loot op. Al dat harde werk zorgt er voor dat Eivor de handen kan leggen op wapens en gear die haar (of hem) krachtiger dan ooit maken.

De Children of Danu staan garant voor een eng sfeertje.


Dat die extra sterktes geen overbodige luxe zijn merk je al snel wanneer je het op gaat nemen tegen de Druïden uit de titel van deze uitbreiding. Deze Keltische rakkers zijn een stuk minder vriendelijk dan Panoramix of het groepje die je elke derde zondag van de maand in het Brusselse Zoniënwoud kan aantreffen. Nee, dit groepje dat hier fungeert als substituut voor The Order, is best pittig in de omgang. De leden van deze Children of Danu leveren stuk voor stuk taaie gevechten op tegen vijanden die gebruik maken van hallucinogene gassen, vergiftigde messen en ander achterbaks gedoe. Het maakt het nog amusanter wanneer je hen tot een abrupte stilstand weet te brengen met je hakbijl. Wat de druïden ook op tafel brengen is een klein horrorelement. De toon van de uitbreiding is sowieso al aan de duistere kant met de vele regen die de sfeer drukt, maar de aandacht voor heidense folklore drukt zonder twijfel ook haar stempel. De mist die over het moeras hangt en het gevoel dat iets in de buurt je gadeslaat of verlaten kleine dorpjes vol dierenschedels, deze uitbreiding speelt erg graag met dat soort clichés en doet dat op effectieve wijze. Het is op dat soort momenten dat je voelt dat Assassin’s Creed uiteindelijk zit waar het al van aan het begin van Origins wil zitten en dat is zo dicht mogelijk bij The Witcher 3. Er zijn momenten in deze Wrath of the Druids waarin je jacht maakt op een monsterlijk wezen dat je gewoonweg exact datzelfde gevoel krijgt dat je had wanneer je jaren geleden als Geralt of Rivia soortgelijke dingen deed. Een beter compliment kun je deze uitbreiding niet geven denk ik.

Conclusie

Wrath of the Druids voelt vertrouwd, maar weet gelukkig net genoeg te differentiëren om een trip op te leveren die het ondernemen waard is. Dat doet het met degelijke gameplay en uitdagende tegenstanders, maar misschien nog meer met een duistere sfeer en betoverend sfeervolle setting.

Pro

  • Het Ierland van Valhalla barst van de sfeer
  • Sterke nieuwe missies
  • Bevat stukken minder opdrachten die als opvulling voelen
  • Veel nieuwe loot

Con

  • Wijkt uiteindelijk nauwelijks van het gekende recept af
  • een paar kleine visuele bugs
8

Over

Beschikbaar vanaf

13 mei 2021

Gespeeld op

  1. PlayStation 5

Beschikbaar op

  1. PC
  2. PlayStation 4
  3. PlayStation 5
  4. Xbox One
  5. Xbox Series X|S

Ontwikkelaar

  1. Ubisoft

Uitgever

  1. Ubisoft
 
Terug
Bovenaan