Ik zou als review hier gewoon “Layers of Fear, in VR” kunnen gezet hebben. Maar dat is een beetje saai, nietwaar? Hoewel de VR-versie van het spel al in december 2019 verscheen op PC, moesten we tot nu wachten voordat we op de PlayStation-console in Layers of Fear VR konden duiken.
Horrorspellen zijn er in alle geuren en kleuren. Maar wie had ooit gedacht dat in 2014 een vreemde demo die als naam letterlijk de afkorting van ‘playable teaser’ had en geregisseerd was door Hideo Kojima, de geboorte zou geven aan een volledig nieuw subgenre. Al snel bleek P.T. een teaser te zijn voor een nieuw Silent Hill-spel dat nooit is uitgekomen en de demo verdween helaas van het PlayStation Network. Maar de erfenis die P.T. achterlaat is vrij groot, in die mate zelfs dat spellen als Layers of Fear en Visage hun inspiratiebron trots op hun mouw dragen.
Op verkenning
Wat Layers of Fear en gelijkaardige spellen zo bijzonder maakt, is dat zij eigenlijk wandelsimulators zijn vermomd als een horrorspel. Denk Gone Home of Everybody’s Gone to the Rapture, maar met een stevig laagje creepiness erover. Er is dus geen echte antagonist en je zal niet moeten vechten voor je leven. Wel zal je voornamelijk een oud huis verkennen, notities lezen en visioenen beleven terwijl het spel een tragisch verhaal vertelt van een gefaald kunstenaar die een luguber verleden met zich meedraagt.
Het spel begint wanneer het hoofdpersonage na een hoorzitting thuiskomt en een nieuwe poging onderneemt om zijn magnum opus te maken. Wanneer hij aan het schilderij begint, begint hij te hallucineren en herbeleeft hij zijn verleden. Het voltooien van het schilderij is het einddoel van het spel, maar iedere laag die wordt aangebracht, neemt je dieper mee in de lugubere geschiedenis van het huis en het gezin dat hier woonde. De mentale staat van het personage weerspiegelt zich in de omgeving tijdens het verkennen van dit huis en laten we zeggen dat dit allesbehalve een pretje is.
Vergeet niet uit je stoel te springen
Het verhaal van Layers of Fear is zeer cryptisch en ambigu. Na het spel uit te spelen, zie ik wel de grote lijnen, maar het volledige plaatje ontbreekt me nog steeds. Wat is bijvoorbeeld het hele gedoe met die ratten? En wat met al die portretschilderijen van oude mannen? De vraag is natuurlijk in welke mate alles te begrijpen valt. Maar één ding is zeker, het is aangeraden om de ruimtes die je doorwandelt zo goed mogelijk te doorzoeken als je inzicht wilt krijgen in het verhaal.
Waar het spel wel goed in slaagt, is in het voorschotelen van een angstaanjagende sfeer. Zeker in VR zal je vaak met hartkloppingen op de rand van je stoel zitten. Terwijl je rondloopt in het huis, druipt de sfeer echt van je scherm (of headset in dit geval) af. De enige bedenking die ik hier zou maken is dat het spel iets te veel leunt op zogenaamde jump scares om je schrik aan te jagen. Verder hangt de horror in Layers of Fear enorm af van het gevoel van immersie en VR is hier uiteraard het perfecte medium voor.
Gebrekkige VR-port
Helaas is het net hier waar Layers of Fear VR de mist in gaat. Het grootste probleem is de manier waarop de besturing werd vertaald naar VR. Op PlayStation maak je gebruik van de Move-bewegingcontroller. Hoewel dit een aannemelijke keuze is om interacties uit te voeren met je handen, is de manier waarop je beweegt met de knoppen op deze controller bijzonder vreemd en onaangenaam. In plaats van een simpele teleportatietechniek te gebruiken, ga je vooruit met de Move-knop en achteruit met de cirkel-toets op de linker controller, terwijl de vierkant- en driehoek-knoppen op de controller dienen om naar links en rechts te bewegen. Draaien doe je dan weer met diezelfde knoppen op de rechter controller. Dit voelde naar mijn inziens zeer onnatuurlijk en klungelig aan. Persoonlijk had ik liever gezien dat het spel, net als Doom 3: VR Edition waar je ook vrij kan bewegen, gebruik had gemaakt de normale controller.
Daarnaast moet de PlayStation VR-versie van Layers of Fear visueel heel wat inboeten. Niet alleen de lagere resolutie speelt hier parten, ook de grafische downgrade zorgt ervoor dat het spel veel meer steriel en minder sfeervol overkomt dan de gewone versie. Ik heb ter vergelijking ook de PC-versie van het spel gespeeld en het verschil was echt dag en nacht. Er waren veel meer details en post-processing effecten die het normale spel des te sfeervoller maakten. Bovendien bevat het spel veel momenten die desoriënterend werken en visioenen die vrij psychedelisch aanvoelen. Het zal je niet verbazen dat in VR deze scènes misselijkheid uitnodigen. Layers of Fear VR laat zich dan ook best spelen in sessies van ongeveer 20 minuten, wat toevallig de lengte is van een hoofdstuk in het spel. De korte speelduur komt het spel ook ten goede en maken van Layers of Fear een tweeënhalf uur durende krachtige horrortrip die helaas wat teleurstelt in VR.
Horrorspellen zijn er in alle geuren en kleuren. Maar wie had ooit gedacht dat in 2014 een vreemde demo die als naam letterlijk de afkorting van ‘playable teaser’ had en geregisseerd was door Hideo Kojima, de geboorte zou geven aan een volledig nieuw subgenre. Al snel bleek P.T. een teaser te zijn voor een nieuw Silent Hill-spel dat nooit is uitgekomen en de demo verdween helaas van het PlayStation Network. Maar de erfenis die P.T. achterlaat is vrij groot, in die mate zelfs dat spellen als Layers of Fear en Visage hun inspiratiebron trots op hun mouw dragen.
Op verkenning
Wat Layers of Fear en gelijkaardige spellen zo bijzonder maakt, is dat zij eigenlijk wandelsimulators zijn vermomd als een horrorspel. Denk Gone Home of Everybody’s Gone to the Rapture, maar met een stevig laagje creepiness erover. Er is dus geen echte antagonist en je zal niet moeten vechten voor je leven. Wel zal je voornamelijk een oud huis verkennen, notities lezen en visioenen beleven terwijl het spel een tragisch verhaal vertelt van een gefaald kunstenaar die een luguber verleden met zich meedraagt.
Het spel begint wanneer het hoofdpersonage na een hoorzitting thuiskomt en een nieuwe poging onderneemt om zijn magnum opus te maken. Wanneer hij aan het schilderij begint, begint hij te hallucineren en herbeleeft hij zijn verleden. Het voltooien van het schilderij is het einddoel van het spel, maar iedere laag die wordt aangebracht, neemt je dieper mee in de lugubere geschiedenis van het huis en het gezin dat hier woonde. De mentale staat van het personage weerspiegelt zich in de omgeving tijdens het verkennen van dit huis en laten we zeggen dat dit allesbehalve een pretje is.
Vergeet niet uit je stoel te springen
Het verhaal van Layers of Fear is zeer cryptisch en ambigu. Na het spel uit te spelen, zie ik wel de grote lijnen, maar het volledige plaatje ontbreekt me nog steeds. Wat is bijvoorbeeld het hele gedoe met die ratten? En wat met al die portretschilderijen van oude mannen? De vraag is natuurlijk in welke mate alles te begrijpen valt. Maar één ding is zeker, het is aangeraden om de ruimtes die je doorwandelt zo goed mogelijk te doorzoeken als je inzicht wilt krijgen in het verhaal.
Het spel leunt iets te veel op zogenaamde jump scares om je schrik aan te jagen.
Waar het spel wel goed in slaagt, is in het voorschotelen van een angstaanjagende sfeer. Zeker in VR zal je vaak met hartkloppingen op de rand van je stoel zitten. Terwijl je rondloopt in het huis, druipt de sfeer echt van je scherm (of headset in dit geval) af. De enige bedenking die ik hier zou maken is dat het spel iets te veel leunt op zogenaamde jump scares om je schrik aan te jagen. Verder hangt de horror in Layers of Fear enorm af van het gevoel van immersie en VR is hier uiteraard het perfecte medium voor.
Gebrekkige VR-port
Helaas is het net hier waar Layers of Fear VR de mist in gaat. Het grootste probleem is de manier waarop de besturing werd vertaald naar VR. Op PlayStation maak je gebruik van de Move-bewegingcontroller. Hoewel dit een aannemelijke keuze is om interacties uit te voeren met je handen, is de manier waarop je beweegt met de knoppen op deze controller bijzonder vreemd en onaangenaam. In plaats van een simpele teleportatietechniek te gebruiken, ga je vooruit met de Move-knop en achteruit met de cirkel-toets op de linker controller, terwijl de vierkant- en driehoek-knoppen op de controller dienen om naar links en rechts te bewegen. Draaien doe je dan weer met diezelfde knoppen op de rechter controller. Dit voelde naar mijn inziens zeer onnatuurlijk en klungelig aan. Persoonlijk had ik liever gezien dat het spel, net als Doom 3: VR Edition waar je ook vrij kan bewegen, gebruik had gemaakt de normale controller.
Daarnaast moet de PlayStation VR-versie van Layers of Fear visueel heel wat inboeten. Niet alleen de lagere resolutie speelt hier parten, ook de grafische downgrade zorgt ervoor dat het spel veel meer steriel en minder sfeervol overkomt dan de gewone versie. Ik heb ter vergelijking ook de PC-versie van het spel gespeeld en het verschil was echt dag en nacht. Er waren veel meer details en post-processing effecten die het normale spel des te sfeervoller maakten. Bovendien bevat het spel veel momenten die desoriënterend werken en visioenen die vrij psychedelisch aanvoelen. Het zal je niet verbazen dat in VR deze scènes misselijkheid uitnodigen. Layers of Fear VR laat zich dan ook best spelen in sessies van ongeveer 20 minuten, wat toevallig de lengte is van een hoofdstuk in het spel. De korte speelduur komt het spel ook ten goede en maken van Layers of Fear een tweeënhalf uur durende krachtige horrortrip die helaas wat teleurstelt in VR.
Conclusie
Layers of Fear VR is een matige VR-port van een horror cultgame die op PlayStation VR helaas tekort komt door de vreemde besturing en grafische inperkingen. Tenzij je specifiek op zoek bent naar een nieuwe VR-ervaring, ben je momenteel beter af met de gewone versie van het spel.
Pro
- Sfeer
- Verhaal
Con
- Besturing
- Grafische inperkingen
6.5
Over
Beschikbaar vanaf
29 april 2021
Gespeeld op
- PlayStation VR
Beschikbaar op
- PC
- PlayStation VR
Ontwikkelaar
- Bloober Team
Uitgever
- Bloober Team
