Bloober Team kan een hit gebruiken. Volgend jaar trekken ze weliswaar de mistige straten van Silent Hill op, maar het traject dat ze op die weg richting gamings engste dorpje hebben afgelegd, is op zijn zachtst gezegd nogal hobbelig te noemen. Hun Layers of Fear uit 2016 was een succes, maar andere titels als Blair Witch, Observer en zelfs de superieure sequel Layers of Fear 2 wisten niet dezelfde aansluiting bij het publiek te vinden. Tijd om terug te keren naar de bron moesten ze bij Bloober Team gedacht hebben, en zodoende krijgen we een remake van de game die alles voor hen in gang zette.
Hoewel, dat klopt niet helemaal. Deze titel heet weliswaar Layers of Fear, maar het omvat veel meer dan een herwerking van die eerste titel. In feite komt het neer op herinterpretaties van zowel de eerste Layers of Fear als de sequel, en twee stukjes DLC waarvan The Final Note gloednieuw is en fungeert als een bloedrode strik die alles met elkaar verbindt op verhalend vlak. Dat gebeurde in Unreal Engine 5, met die indrukwekkende tool Lumen die instaat voor de belichting, om de ultieme versie van Layers of Fear te presenteren. Het lijkt dus alsof we oude wijnen in gloednieuwe zakken gepresenteerd krijgen, maar ook dat klopt niet helemaal. Als je de originelen gespeeld hebt, dan zul je sowieso ontzettend veel herkennen, maar het gaat dus wel degelijk om herwerkingen en niet om devote remakes. Er zijn stukjes toegevoegd of verwijderd, er zijn segmenten herwerkt en er is zelf iets toegevoegd dat, wanneer je je ogen tot spleetjes knijpt, een beetje op combat lijkt.
Het verhaal van de schilder, dat van de eerste game dus, gaat meteen voluit voor een eng gotisch sfeertje. Je weet wel hoe het gaat. Een bespookte villa uit de Victoriaanse periode, The Haunting of Hill House, vermengd met wat The Woman in Black op een schilderspalet. Er zijn smeltende schilderijen, kamers die je voor je neus ziet transformeren en andere mindfuckerij die wel degelijk voor een sfeertje zorgen. Het zorgt ook voor puzzels die occasioneel boeiend zijn, omdat de oplossing zelden in je initiële gezichtsveld ligt. Je perspectief en de wereld die om je heen verandert, reiken je de oplossingen aan, wat voor iets zorgt dat best handig is bij horror, namelijk een gevoel van desoriëntatie.
De game is dus op het randje van een walking simulator, een wandeling door sfeervolle spookhuizen waar alles een illusie is, van de omgeving tot het gevoel van gevaar. Als een pure horrorgame is het op het randje van waardeloos dus, en toch heb ik me er best mee vermaakt. Dat komt omdat, voor alles waar de game in faalt, het wel erg goed is in het neerzetten van een sfeer. Layers of Fear is zonder twijfel atmosferisch en het heeft iets hypnotiserend om in een kamer te komen en te zien dat waar het plafond hoort te zitten nu een eindeloze ...
Wat echter hoegenaamd niet zwak genoemd kan worden, is de audiovisuele presentatie van de game. Unreal Engine 5, Lumen, het zijn geen holle woorden wanneer het aankomt op Layers of Fear. De omgevingen zitten uiteraard boordevol detail en hebben die fideliteit die we associëren met Unreal 5, maar het is de belichting die bij momenten je mond doet openvallen. Er waren een handvol momenten tijdens de twaalf uur die het kost om alles uit te spelen, dat ik gewoon even een ‘mind blown’-momentje had. Ook het geluid is uitstekend te noemen. Dit speel je het best met headphones om elk kraakje van het huis of schip en de geestelijke stemmen en bovennatuurlijke troep goed te kunnen horen. Ook de occasionele jumpscare werkt gewoon beter na middernacht met een koptelefoon op. Layers of Fear mag dan wel grotendeels uit illusie en sfeerschepping bestaan en weinig meer zijn dan een verzameling spookhuizen, het zijn in elk geval wel de indrukwekkendste waar je ooit door bent gelopen.
Hoewel, dat klopt niet helemaal. Deze titel heet weliswaar Layers of Fear, maar het omvat veel meer dan een herwerking van die eerste titel. In feite komt het neer op herinterpretaties van zowel de eerste Layers of Fear als de sequel, en twee stukjes DLC waarvan The Final Note gloednieuw is en fungeert als een bloedrode strik die alles met elkaar verbindt op verhalend vlak. Dat gebeurde in Unreal Engine 5, met die indrukwekkende tool Lumen die instaat voor de belichting, om de ultieme versie van Layers of Fear te presenteren. Het lijkt dus alsof we oude wijnen in gloednieuwe zakken gepresenteerd krijgen, maar ook dat klopt niet helemaal. Als je de originelen gespeeld hebt, dan zul je sowieso ontzettend veel herkennen, maar het gaat dus wel degelijk om herwerkingen en niet om devote remakes. Er zijn stukjes toegevoegd of verwijderd, er zijn segmenten herwerkt en er is zelf iets toegevoegd dat, wanneer je je ogen tot spleetjes knijpt, een beetje op combat lijkt.
Gebundelde kracht
Dat is allemaal fijn en aardig, maar levert dat alles de ultieme portie Layers of Fear op die de haren op je arm recht doen staan? De manier waarop alles samengebundeld is tot een relatief coherent geheel is in elk geval erg solide. Je maakt kennis met een schrijfster die een onheilspellende vuurtoren uitgekozen heeft als retraite om nieuwe verhalen te kunnen bedenken en je mag twee keer raden welke verhalen ze uiteindelijk vertelt. Dat van drie andere getroebleerde artiesten, namelijk de schilder, de acteur en de muzikant, de drie verhalen die Layers of Fear omvatten. Het is een behoorlijk klassevolle manier om alles met elkaar te verbinden.Het verhaal van de schilder, dat van de eerste game dus, gaat meteen voluit voor een eng gotisch sfeertje. Je weet wel hoe het gaat. Een bespookte villa uit de Victoriaanse periode, The Haunting of Hill House, vermengd met wat The Woman in Black op een schilderspalet. Er zijn smeltende schilderijen, kamers die je voor je neus ziet transformeren en andere mindfuckerij die wel degelijk voor een sfeertje zorgen. Het zorgt ook voor puzzels die occasioneel boeiend zijn, omdat de oplossing zelden in je initiële gezichtsveld ligt. Je perspectief en de wereld die om je heen verandert, reiken je de oplossingen aan, wat voor iets zorgt dat best handig is bij horror, namelijk een gevoel van desoriëntatie.
Help, ik ben niet bang
Dat is allemaal fijn en aardig, maar Layers of Fear heeft een groot probleem, en dat is dat het nooit echt angstaanjagend is. Creepy en sfeervol? Zeker. Maar je krijgt nooit het gevoel dat je maar beter wat vochtige doekjes en een verse onderbroek bij de hand houdt. Het is geen survival horror, maar eigenlijk het equivalent van een spookhuis in het pretpark. Je loopt rond, ziet wat rare creepy shit, lost een licht puzzeltje op en loopt verder en.. bewegend schilderij? Coolcoolcool. Dat is toch wel ietsiepietsie een probleem voor een game dat letterlijk Fear in de titel draagt. Ja maar, ho ho ho, wat met die nieuwe combat? Ik hoor het je al denken beste lezer, maar die stelt echt niks voor. De spookjes vinden licht niet leuk, dus als er eentje te dicht komt, schijn je even je lantaarn in zijn smoel en Caspertje gaat bij zijn mammie huilen. Er zitten ook achtervolgingsscènes in, maar die zijn vooral eng omdat die de meest buggy stukken van de hele game zijn. Een spook dat vast komt te zitten in het decor is nou niet bepaald van spectrale klasse.Layers of Fear trakteert je op sfeervolle wandelingen door bloedmooie spookhuizen.
De game is dus op het randje van een walking simulator, een wandeling door sfeervolle spookhuizen waar alles een illusie is, van de omgeving tot het gevoel van gevaar. Als een pure horrorgame is het op het randje van waardeloos dus, en toch heb ik me er best mee vermaakt. Dat komt omdat, voor alles waar de game in faalt, het wel erg goed is in het neerzetten van een sfeer. Layers of Fear is zonder twijfel atmosferisch en het heeft iets hypnotiserend om in een kamer te komen en te zien dat waar het plafond hoort te zitten nu een eindeloze ...
De merites van sfeerschepping
Ja, laat ons vooral niet al te veel beginnen spoilen. De grote drijfkracht achter de game is namelijk om te ontdekken hoe de makers de spelwereld kunnen vervormen en manipuleren om je als speler op ongemakkelijke voet te zetten. Het is op die verdiensten dat ze duidelijk in het oog gesprongen zijn van Konami om aan Silent Hill te werken, want wat ze doen is eigenlijk wat P.T. jaren eerder al deed, maar dan op een veel grotere schaal. Voor mij persoonlijk is de herwerking van de tweede game, het verhaal van de acteur, ook een stuk beter dan dat van de eerste. Alle pijnpunten zijn hetzelfde, er is geen greintje echt gevaar, maar de setting is gewoon een stuk minder cliché. Een cruiseschip vol spoken waar een film opgenomen werd, dat is uiteraard spek voor mijn bek. Het voelt een beetje als Ghost Ship, de film met een van de meest geniale openingsscènes in moderne horror, maar bevat ook knipogen naar The Shining, Psycho en andere klassiekers. Het verhaal is hier ook een stuk meer gefocust qua vertelling dan dat van de schilder, wat ervoor zorgt dat dit het duidelijke hoogtepunt van de game is. Het laatste verhaal brengt alles dan weer netjes samen tot iets wat een geheel lijkt, maar is het minst uitgewerkte onderdeel van de game en bevat gek genoeg stemmenwerk dat een stuk zwakker overkomt dan dat van de rest van de game.Wat echter hoegenaamd niet zwak genoemd kan worden, is de audiovisuele presentatie van de game. Unreal Engine 5, Lumen, het zijn geen holle woorden wanneer het aankomt op Layers of Fear. De omgevingen zitten uiteraard boordevol detail en hebben die fideliteit die we associëren met Unreal 5, maar het is de belichting die bij momenten je mond doet openvallen. Er waren een handvol momenten tijdens de twaalf uur die het kost om alles uit te spelen, dat ik gewoon even een ‘mind blown’-momentje had. Ook het geluid is uitstekend te noemen. Dit speel je het best met headphones om elk kraakje van het huis of schip en de geestelijke stemmen en bovennatuurlijke troep goed te kunnen horen. Ook de occasionele jumpscare werkt gewoon beter na middernacht met een koptelefoon op. Layers of Fear mag dan wel grotendeels uit illusie en sfeerschepping bestaan en weinig meer zijn dan een verzameling spookhuizen, het zijn in elk geval wel de indrukwekkendste waar je ooit door bent gelopen.
Conclusie
Layers of Fear maakt de cruciale fout voor een titel als dit, en dat is vergeten om angst aan te jagen. Desondanks weet het behoorlijk wat goed te maken met sfeerschepping en illusies, gecombineerd met een presentatie die bij momenten bijzonder indrukwekkend is. Het budget lag hier een stuk hoger dan bij het spookhuis op de kermis, zoveel is duidelijk.
Pro
- De complete Layers of Fear-ervaring
- De sfeerschepping is bij momenten uitstekend
- Audiovisueel indrukwekkend spul
Con
- Weet nooit angst aan te jagen, omdat alle gevaar een illusie is
- Het laatste segment heeft wat ruwere kantjes zoals zwak stemmenwerk
- Combat voegt niks toe aan de repetitieve gameplay
7
Over
Beschikbaar vanaf
16 juni 2023
Gespeeld op
- Xbox Series X|S
Beschikbaar op
- PC
- PlayStation 5
- Xbox Series X|S
Genre
- Horror
- Walking simulator
Ontwikkelaar
- Bloober Team
Uitgever
- Bloober Team
