Review

Er bestaat een geweldige sketch van de BBC waarin Idris Elba ervan overtuigd is dat hij de beste is in alles wat hij doet. Het is een acteur, rapper, schrijver, dj, influencer en kickboxer die heus ook wel wat koffies met een schuimkraagje kan maken, of de remedie tegen kanker ontdekken. Het is Idris Elba, en die kerel is zo cool dat hij zijn eigen themesong kan zingen (Bitch, I’m Idris Elba). Het is een filmpje dat liefdevol steken uitdeelt aan het ego en de alomtegenwoordigheid van de man, maar er valt toch iets over te zeggen. Idris Elba, de man die gestalte gaf aan Stringer Bell in The Wire of DCI Luther in de gelijknamige heerlijk harde politieserie, is gewoon een coole vogel. Het is daarom dat een film als Beast zo makkelijk te verkopen is. Wanneer de premisse van de film neerkomt op "Idris Elba krijgt het aan de stok met een kwaaie leeuw’’, dan heb je mijn aandacht.

Al is de leugen nog zo snel, de waarheid achterhaalt haar wel. Dit is zeker het geval wanneer je Pinokkio heet en jouw neus groeit als je liegt. De afgelopen jaren zette Disney heel hard in op remakes van hun klassiekers. Vele grote namen passeerden al de reveu, denk aan Beauty and the Beast (2017), Lady and the Tramp (2019), Aladdin (2019), Mulan (2020), … Nu is het de beurt aan Pinokkio. Enkele weken geleden zorgde Disney reeds voor een remake van het sprookje, maar voor deze nieuwe titel was de productie in handen van Netflix. Dat Netflix de Oscar-bekroonde filmmaker Guillermo del Toro wist te strikken, mag iedereen geweten hebben. De filmtitel luidt dan ook: Guillermo del Toro’s Pinocchio.

Trouwen. Een onderwerp dat enorm veel losmaakt en waar iedereen een mening over heeft. Wel, niet, klein, groot, wit, thuis, exotisch, kerk of geen kerk, … De mooiste dag van je leven of een waas waar je thuis de film van moet bekijken om te zien wat je nu juist gedaan hebt? Hoeveel geld is teveel geld? Is het echt wel nodig (bedacht als je een achttiende mogelijk boeket bekijkt). Nee, het is geen sinecure om aan dat altaar te geraken en vaker wel dan niet zien we iemands kleine kantjes wanneer het gaat over een ‘life event’ zoals trouwen. Bridezillas, groomzillas, schoonmoeders, er is een hele entertainmentindustrie op gebouwd.

In ons leven komen we af en toe, tot vaak, irritante mensen tegen. Soms lijkt het alsof de wereld uit niks anders dan mensen bestaat die er speciaal zijn om op onze zenuwen te werken. Domme mensen, onbeleefde mensen, arrogante mensen, ... Maar bij de meest hemeltergende soort hoort ongetwijfeld: de verliefde idioot. M/V/X, doet er niet toe. Ik heb het niet over mensen die 'houden van', neen, mensen die 'verliefd' zijn. Het prille begin. Wanneer die andere nog omgeven wordt door rozenblaadjes en confetti, wanneer er in heel het universum nog nooit zo een fantastische mens heeft rondgelopen, er speelt muziek bij elke blik. Ik ben er net zozeer schuldig aan als heel veel mensen, we zijn er bijna allemaal al eens geweest. Life hits different op je roze wolk. En geen enkele wolk zweeft hoger dan die allereerste.

In Scott Derricksons thriller The Black Phone speelt Ethan Hawke 'The Grabber', een mislukte goochelaar die kinderen ontvoert. Zijn nieuwste slachtoffer Finney heeft één aas achter de hand: wanneer de zwarte telefoon in zijn kamer rinkelt, kan hij praten met The Grabbers eerdere slachtoffers, allen kinderen die met Finney willen samenwerken om ervoor te zorgen dat The Grabber nooit meer een kind kan ontvoeren.