Trouwen. Een onderwerp dat enorm veel losmaakt en waar iedereen een mening over heeft. Wel, niet, klein, groot, wit, thuis, exotisch, kerk of geen kerk, … De mooiste dag van je leven of een waas waar je thuis de film van moet bekijken om te zien wat je nu juist gedaan hebt? Hoeveel geld is teveel geld? Is het echt wel nodig (bedacht als je een achttiende mogelijk boeket bekijkt). Nee, het is geen sinecure om aan dat altaar te geraken en vaker wel dan niet zien we iemands kleine kantjes wanneer het gaat over een ‘life event’ zoals trouwen. Bridezillas, groomzillas, schoonmoeders, er is een hele entertainmentindustrie op gebouwd.
The People We Hate at the Wedding is een Amazon Studios original en is vanaf 18 november te bekijken via Amazon Prime. De film js gebaseerd op het boek van Grant Ginder, dat je via Amazon kan kopen. Handig, toch!
I have a life, you know
Een trouwpartij is niet enkel voor bruid en bruidegom een hele onderneming. Hoe groot of klein ook, de meeste koppels hebben ergens wel een visie voor hun dag en willen daar graag vrienden en/of familie in betrekken. Heb je geluk, dan wordt je gewoon op een kekke brunch gevraagd of voor een avondje stappen. Liggen de kaarten iets minder gunstig, kan je op een avond bloemstukjes in elkaar zitten sjorren naar een afbeelding op Pinterest of een tafelplan helpen samenstellen volgens de regels van het verdeelde Berlijn in 1945. De Amerikaanse gewoonte, waar de groep van de bruid niet alleen vaak groot is maar ook deelneemt aan een aantal verplichte (en vaak dure) activiteiten, is hier niet zo van toepassing. Nog niet.
Amerikaanse - en in mindere, maar uitbreidende, mate Britse - bruiden hebben niet enkel een bachelorette party of bridal shower (al was dit tot de jaren zestig steeds een heel rustige bedoening, pas in de jaren tachtig werd het een mode om het een wilder gebeuren te maken) maar maken er steeds vaker een mini-vakantie van of een op zijn minst event. Dan nog graag een bruidsbrunch, samen de makeup laten doen, een gezamenlijke activiteit met de bruidegom en zijn jonkers, eventueel yoga of dansles, … Trouwen wordt een serie evenementen met een grote finale. Dat niet iedereen even hoog oploopt met het concept en de investering in tijd en geld deze vraagt, is begrijpelijk. Maar een bruid in volle bruidsmodus gaan tegenspreken? Ooph.
At every wedding, there are thóse people
Lang geleden had Donna een passionele relatie met Henrique, waaruit Eloise geboren werd. Na een keer teveel met zijn twintigjarige assistente in bed betrapt te zijn, loopt het huwelijk stuk. Donna vindt opnieuw - en schijnbaar stabiel - geluk bij Bill en hieruit komen Alice en Paul voort. Eloise verblijft in Engeland bij Henrique (die rijk blijkt te zijn) en komt om de zes maanden op bezoek bij haar broer en zus. In de woorden van Paul ‘she is our half sister, so we can half ass the relationship’ en inderdaad, over de jaren lijkt het tussen de gezinsleden weliswaar beleefd maar niet echt warm te lopen. Alice en Paul zijn close maar hebben hun redenen om zowel met moeder als halfzus niet echt door één deur te kunnen. Donna doet pogingen om haar kinderen te zien en graag te zien, het haalt weinig uit. Tót de uitnodiging voor het huwelijk van Eloise in de bus valt. Een trip naar Londen waar ze niet precies staan voor te springen. Alice heeft een affaire met haar getrouwde baas en hoopte dat hij net nu met zijn vrouw zou breken. Paul ligt nog erg in de knoop met de dood van zijn vader en ziet de onvermijdelijke reünie met Donna helemaal niet zitten. Omdat Alice een kans ziet om haar lief die week dan maar gewoon mee te nemen naar Londen en omdat Paul’s vriendje een oud-professor van hem wil terugzien, gaat het dan toch maar richting Eloise en de trouwpartij.
Ik ga eerlijk zijn, ik dacht ‘rom com’ en was niet verwachtende om gecharmeerd te zijn. Objectief zijn zowel Alice als Paul vrij egoïstisch en in nood van een lichte schudding. Maar, lieve lezer, ik was wél gecharmeerd! Ik heb TPWHATW uitgekeken met volle focus op het scherm. Geen slinks partijtje Candy Crush, geen verdoken mail nakijken. Deze film haalt alles uit zijn cast. Kristen Bell toonde in The Good Place al dat ze heerlijk een fout mens kan neerzetten, Ben Platt (Pitch Perfect, Dear Evan Hansen) als Paul is herkenbaar op drift zonder zijn held/vaderfiguur en in zijn ‘wij tegen de wereld’ verhaal met Alice. Doorheen het verhaal komen hun laagjes los en ontdekken we wat er achter hun initiële gevoelens zit. Zonder dat het zeemzoet wordt. Moeder van dienst is Allison Janney (Juno, Mom), een absolute schat aan acteertalent, die Donna neerzet als sterke vrouw. Niet zonder fouten maar ook niet neergesabeld door een poos ruis op de lijn met haar kinderen. Donna is in haar hart een liefdevolle optimist met vertrouwen in de toekomst. Cynthia Addai-Robinson (LOTR: The Rings of Power, Chicago Med) is de erg Britse, erg rijke en erg welopgevoede Eloise. Zij wil gewoon een band met haar erg Amerikaanse, financieel zo-zo zijnde en nogal bitchy (met reden, maar als het kwaakt als een eend … ) broer en zus. Onder regie van Claire Scanlon (The Office, Never Have I Ever) en geschreven door de zussen Molyneux (Bob’s Burgers, The Great North) en met dus een prima cast, is dit een toppertje. Of je nu zelf met een drankje, of met een drankje en een date, of een drankje en een heel gezelschap, op de bank ploft, The People We Hate At The Wedding geeft 99 minuten weg van de wereld-plezier, zonder in grote clichés of het stroperige te vervallen.
The People We Hate at the Wedding is een Amazon Studios original en is vanaf 18 november te bekijken via Amazon Prime. De film js gebaseerd op het boek van Grant Ginder, dat je via Amazon kan kopen. Handig, toch!
I have a life, you know
Een trouwpartij is niet enkel voor bruid en bruidegom een hele onderneming. Hoe groot of klein ook, de meeste koppels hebben ergens wel een visie voor hun dag en willen daar graag vrienden en/of familie in betrekken. Heb je geluk, dan wordt je gewoon op een kekke brunch gevraagd of voor een avondje stappen. Liggen de kaarten iets minder gunstig, kan je op een avond bloemstukjes in elkaar zitten sjorren naar een afbeelding op Pinterest of een tafelplan helpen samenstellen volgens de regels van het verdeelde Berlijn in 1945. De Amerikaanse gewoonte, waar de groep van de bruid niet alleen vaak groot is maar ook deelneemt aan een aantal verplichte (en vaak dure) activiteiten, is hier niet zo van toepassing. Nog niet.
Amerikaanse - en in mindere, maar uitbreidende, mate Britse - bruiden hebben niet enkel een bachelorette party of bridal shower (al was dit tot de jaren zestig steeds een heel rustige bedoening, pas in de jaren tachtig werd het een mode om het een wilder gebeuren te maken) maar maken er steeds vaker een mini-vakantie van of een op zijn minst event. Dan nog graag een bruidsbrunch, samen de makeup laten doen, een gezamenlijke activiteit met de bruidegom en zijn jonkers, eventueel yoga of dansles, … Trouwen wordt een serie evenementen met een grote finale. Dat niet iedereen even hoog oploopt met het concept en de investering in tijd en geld deze vraagt, is begrijpelijk. Maar een bruid in volle bruidsmodus gaan tegenspreken? Ooph.
At every wedding, there are thóse people
Lang geleden had Donna een passionele relatie met Henrique, waaruit Eloise geboren werd. Na een keer teveel met zijn twintigjarige assistente in bed betrapt te zijn, loopt het huwelijk stuk. Donna vindt opnieuw - en schijnbaar stabiel - geluk bij Bill en hieruit komen Alice en Paul voort. Eloise verblijft in Engeland bij Henrique (die rijk blijkt te zijn) en komt om de zes maanden op bezoek bij haar broer en zus. In de woorden van Paul ‘she is our half sister, so we can half ass the relationship’ en inderdaad, over de jaren lijkt het tussen de gezinsleden weliswaar beleefd maar niet echt warm te lopen. Alice en Paul zijn close maar hebben hun redenen om zowel met moeder als halfzus niet echt door één deur te kunnen. Donna doet pogingen om haar kinderen te zien en graag te zien, het haalt weinig uit. Tót de uitnodiging voor het huwelijk van Eloise in de bus valt. Een trip naar Londen waar ze niet precies staan voor te springen. Alice heeft een affaire met haar getrouwde baas en hoopte dat hij net nu met zijn vrouw zou breken. Paul ligt nog erg in de knoop met de dood van zijn vader en ziet de onvermijdelijke reünie met Donna helemaal niet zitten. Omdat Alice een kans ziet om haar lief die week dan maar gewoon mee te nemen naar Londen en omdat Paul’s vriendje een oud-professor van hem wil terugzien, gaat het dan toch maar richting Eloise en de trouwpartij.
She is our half sister, so we can half ass the relationship.
Ik ga eerlijk zijn, ik dacht ‘rom com’ en was niet verwachtende om gecharmeerd te zijn. Objectief zijn zowel Alice als Paul vrij egoïstisch en in nood van een lichte schudding. Maar, lieve lezer, ik was wél gecharmeerd! Ik heb TPWHATW uitgekeken met volle focus op het scherm. Geen slinks partijtje Candy Crush, geen verdoken mail nakijken. Deze film haalt alles uit zijn cast. Kristen Bell toonde in The Good Place al dat ze heerlijk een fout mens kan neerzetten, Ben Platt (Pitch Perfect, Dear Evan Hansen) als Paul is herkenbaar op drift zonder zijn held/vaderfiguur en in zijn ‘wij tegen de wereld’ verhaal met Alice. Doorheen het verhaal komen hun laagjes los en ontdekken we wat er achter hun initiële gevoelens zit. Zonder dat het zeemzoet wordt. Moeder van dienst is Allison Janney (Juno, Mom), een absolute schat aan acteertalent, die Donna neerzet als sterke vrouw. Niet zonder fouten maar ook niet neergesabeld door een poos ruis op de lijn met haar kinderen. Donna is in haar hart een liefdevolle optimist met vertrouwen in de toekomst. Cynthia Addai-Robinson (LOTR: The Rings of Power, Chicago Med) is de erg Britse, erg rijke en erg welopgevoede Eloise. Zij wil gewoon een band met haar erg Amerikaanse, financieel zo-zo zijnde en nogal bitchy (met reden, maar als het kwaakt als een eend … ) broer en zus. Onder regie van Claire Scanlon (The Office, Never Have I Ever) en geschreven door de zussen Molyneux (Bob’s Burgers, The Great North) en met dus een prima cast, is dit een toppertje. Of je nu zelf met een drankje, of met een drankje en een date, of een drankje en een heel gezelschap, op de bank ploft, The People We Hate At The Wedding geeft 99 minuten weg van de wereld-plezier, zonder in grote clichés of het stroperige te vervallen.
Conclusie
The People We Hate at the Wedding doet precies wat op zijn verpakking staat, het is een romantische komedie die uitermate bij dit seizoen van donkere dagen past. Kristen Bell en Ben Platt zetten geloofwaardige millennials neer, beetje cynisch, beetje teveel op zichzelf gericht maar niet hopeloos verloren en toch open (en hoopvol, maar shhhh over dat detail) voor een betere relatie met de wereld rondom hen. Je gaat over deze Amazon Studio’s Original geen essays schrijven, maar de warme fuzzies krijg je wel en zeg nou zelf, dat is toch meer dan welkom?
Pro
- Fijne acteurs
- Niet zeemzoet
Con
- Wie niet van trouwpartijen houdt, slaat deze beter over
7.5
Over deze film
Beschikbaar vanaf
18 november 2022
Genre
- Komedie
- Romantiek
Speelduur
99 minuten
Regie
Claire Scanlon
Cast
Kristen Bell, Allison Janney, Ben Platt, …
Uitgever
Amazon Studios
