Het heeft behoorlijk wat combat boots in de aarde gehad, maar eindelijk ben ik klaar om mijn kijk te geven op het aspect van Modern Warfare 2 waar de meeste sofastrijders de game voor kopen, de multiplayer. Na weken van verbroken verbindingen met de servers, het installeren van updates en uitgescholden te worden door twaalfjarigen met een piepstem heb ik eindelijk genoeg potjes achter de rug om te zeggen hoe Modern Warfare 2 speelt. Het antwoord is: vertrouwd.
Zoals gebruikelijk bij een nieuwe Call of Duty spendeerde ik ook hier weer mijn eerste uren traditioneel in de klassieke modi. Er is gewoon geen betere manier om de finesses van de gameplay in de vingers te krijgen en de gevaarlijke punten op de nieuwe maps te ontdekken dan terug te grijpen naar de basis. Tijdens de eerste potjes Free For All, Team Deathmatch, Domination en Kill Confirmed vallen twee dingen al meteen op. Het beproefde recept staat na al die jaren nog steeds als een huis en het tempo is een stuk teruggeschroefd ten opzichte van de vorige Modern Warfare. MW1 was een dijk van een game, maar spelers bewogen over de maps alsof ze net 6 blikken Monster Energy achter de kiezen hadden geslagen en bunnyhoppen en dropshotten normale oorlogstactieken zijn. Call of Duty speelt nog steeds snel, maar de nadruk ligt in MW2 toch echt meer op een gewelddadig spelletje kiekeboe. Het komt er gewoon op neer om je methodisch door de omgevingen te bewegen en te hopen dat jij de tegenstanders eerder ziet dan omgekeerd, de eerste die de trekker overhaalt wint. Het klinkt als een erg banale manier om multiplayer te omschrijven, maar het is gewoon het ouderwetse concept dat het meeste over de online slagvelden van de game sluimert. Het terugschroeven van de snelheid heeft ook het fijne gevolg dat er een betere eb en vloed in de gameplay zit en je matches speelt waarbij je zowaar een hele tijd in leven kan blijven zonder al aan tien respawns te zitten in de eerste minuten.
Overkill
Op de gameplay zelf heb ik dus weinig aan te merken, wat het des te frustrerender maakt dat de game die er omheen is gebouwd toch behoorlijk wat steken laat vallen. Het progressiesysteem is bijvoorbeeld een erg mager beestje. Je kan tot level 55 gaan, maar daar blijft het ook wat bij. Er is momenteel geen mogelijkheid om de prestige rank te behalen, en als er een manier is om je statistieken te raadplegen, dan zit die verdomd goed verstopt. Je kan weliswaar je wapens opwaarderen en camo challenges doen om het gevoel van progressie te krijgen, maar ook dat wekt gemengde gevoelens op. De Gunsmith waar je de vuurwapens kunt aanpassen bevat 55 exemplaren waaraan je de kleinste details kan veranderen, maar het voelt haast te overdadig. Die ene grip zorgt voor wat betere recoil, die loop versnelt je kogels, maar vertraagt je reactiesnelheid met een fractie. Er zijn gewoon teveel attachments die allemaal een kleine impact hebben en een perfect uitgebalanceerd wapen krijgen vergt naar mijn gevoel gewoon te veel micromanagement om leuk te zijn. Je wapens aanpassen naar je smaak kan leuk zijn, maar hier is de slinger iets te ver doorgeslagen. Ook de manier waarop je nieuwe wapens vrij speelt is gewoon net te verwarrend met een stamboom systeem waarbij je eerst een bepaalde assault rifle moet opwaarderen om de SMG die je eigenlijk wil te kunnen krijgen.
Goede tijden, slechte tijden
De Camo Challenges zijn gelukkig een stuk beter uitgewerkt dan in MW1 het geval was. Je hoeft niet langer ronduit vervelende taken te volbrengen zoals 150 kills over een lange afstand met een pistool maken, maar bijvoorbeeld 50 kills vanuit gehurkte positie. De lat ligt een stuk lager en de uitdagingen zijn doorgaans een stuk makkelijker te behappen zodat je gewoon spelenderwijs veel van de challenges op natuurlijke wijze kan halen.
De maps waar je oorlogje op mag spelen zijn grotendeels degelijk. Ze zien er in elk geval erg sfeervol en gedetailleerd uit, dat moet ik ze nageven. De meeste zitten vol plekjes om je te verstoppen, wat uiteraard resulteert in de nodige campers, maar over het algemeen zit de balans best goed. Een map als Mercado Las Almas, de Crown Raceway waar je strijd voert rond een formule 1-circuit of het Breenbergh Hotel zijn voor mij duidelijk de uitschieters. Daar tegenover heb je dan weer de Santa Sena Border Crossing die waarschijnlijk de slechtste map is die ik in lange tijd in een Call of Duty de revue heb zien passeren. Als je denkt dat het een leuk idee is om vuurgevechten uit te voeren op een lange rechte snelweg vol auto’s zoals in de film Sicario, denk dan maar opnieuw. Het is simplistisch en laat nauwelijks ruimte voor tactieken. Nu heb ik niks tegen de obligate simpele map zoals Nuketown en de USS Texas, maar dit is wel erg basic. Het is de enige map die ik steevast oversla tegenwoordig wanneer ze weer eens opduikt.
De lange weg naar beter
Naast de klassiekers ben ik gaandeweg ook uiteraard mijn horizonten wat gaan verleggen naar de andere modi. Het nieuwe Prisoner Rescue bijvoorbeeld. Net zoals een kipcorn in de frituur gewoon een kipfrikandel met een krokant jasje is, is dit gewoon de VIP escort uit Cold War waar je nu gevangenen in plaats van andere mannetjes moet beschermen of doden. Beetje een déjà vu dus. Nee, dan is Invasion een stuk leuker. De insteek is hier dat je een grote team deathmatch hebt van 20 versus 20, met waves van oliedomme door de AI bestuurde stukken kanonnenvoer in de chaotische mengelmoes gegooid. Die AI stelt uiteraard niks voor en levert je maar een puntje op per kill, maar ze kunnen je wel genoeg afleiden van je menselijke tegenstanders om het wat lastig te maken.
Een laatste ietwat heikel punt is dat de game de voorbije weken nogal door woelige wateren zwom op technisch vlak. Ik had op PlayStation 5 ontzettend vaak last van verbroken verbindingen met de server, menu’s die vastliepen en rare grafische bugs zoals een stuk van de lobby dat gewoon zichtbaar was als een statische vlek in het beeld. Het is tekenend voor een game die nog niet af is. De komende weken en maanden krijgt Modern Warfare 2 dan ook nog tal van tweaks, en nieuwe maps en spelmodi. Dat zorgt ervoor dat deze review waarschijnlijk binnen een maand of vier niet meer relevant is voor het te spelen product, maar eerder een weergave is van het spel in haar huidige staat.
Zoals gebruikelijk bij een nieuwe Call of Duty spendeerde ik ook hier weer mijn eerste uren traditioneel in de klassieke modi. Er is gewoon geen betere manier om de finesses van de gameplay in de vingers te krijgen en de gevaarlijke punten op de nieuwe maps te ontdekken dan terug te grijpen naar de basis. Tijdens de eerste potjes Free For All, Team Deathmatch, Domination en Kill Confirmed vallen twee dingen al meteen op. Het beproefde recept staat na al die jaren nog steeds als een huis en het tempo is een stuk teruggeschroefd ten opzichte van de vorige Modern Warfare. MW1 was een dijk van een game, maar spelers bewogen over de maps alsof ze net 6 blikken Monster Energy achter de kiezen hadden geslagen en bunnyhoppen en dropshotten normale oorlogstactieken zijn. Call of Duty speelt nog steeds snel, maar de nadruk ligt in MW2 toch echt meer op een gewelddadig spelletje kiekeboe. Het komt er gewoon op neer om je methodisch door de omgevingen te bewegen en te hopen dat jij de tegenstanders eerder ziet dan omgekeerd, de eerste die de trekker overhaalt wint. Het klinkt als een erg banale manier om multiplayer te omschrijven, maar het is gewoon het ouderwetse concept dat het meeste over de online slagvelden van de game sluimert. Het terugschroeven van de snelheid heeft ook het fijne gevolg dat er een betere eb en vloed in de gameplay zit en je matches speelt waarbij je zowaar een hele tijd in leven kan blijven zonder al aan tien respawns te zitten in de eerste minuten.
Overkill
Op de gameplay zelf heb ik dus weinig aan te merken, wat het des te frustrerender maakt dat de game die er omheen is gebouwd toch behoorlijk wat steken laat vallen. Het progressiesysteem is bijvoorbeeld een erg mager beestje. Je kan tot level 55 gaan, maar daar blijft het ook wat bij. Er is momenteel geen mogelijkheid om de prestige rank te behalen, en als er een manier is om je statistieken te raadplegen, dan zit die verdomd goed verstopt. Je kan weliswaar je wapens opwaarderen en camo challenges doen om het gevoel van progressie te krijgen, maar ook dat wekt gemengde gevoelens op. De Gunsmith waar je de vuurwapens kunt aanpassen bevat 55 exemplaren waaraan je de kleinste details kan veranderen, maar het voelt haast te overdadig. Die ene grip zorgt voor wat betere recoil, die loop versnelt je kogels, maar vertraagt je reactiesnelheid met een fractie. Er zijn gewoon teveel attachments die allemaal een kleine impact hebben en een perfect uitgebalanceerd wapen krijgen vergt naar mijn gevoel gewoon te veel micromanagement om leuk te zijn. Je wapens aanpassen naar je smaak kan leuk zijn, maar hier is de slinger iets te ver doorgeslagen. Ook de manier waarop je nieuwe wapens vrij speelt is gewoon net te verwarrend met een stamboom systeem waarbij je eerst een bepaalde assault rifle moet opwaarderen om de SMG die je eigenlijk wil te kunnen krijgen.
Goede tijden, slechte tijden
De Camo Challenges zijn gelukkig een stuk beter uitgewerkt dan in MW1 het geval was. Je hoeft niet langer ronduit vervelende taken te volbrengen zoals 150 kills over een lange afstand met een pistool maken, maar bijvoorbeeld 50 kills vanuit gehurkte positie. De lat ligt een stuk lager en de uitdagingen zijn doorgaans een stuk makkelijker te behappen zodat je gewoon spelenderwijs veel van de challenges op natuurlijke wijze kan halen.
Modern Warfare 2 kan nog in hetzelfde uur als de beste en slechtste call of Duty in jaren aanvoelen.
De maps waar je oorlogje op mag spelen zijn grotendeels degelijk. Ze zien er in elk geval erg sfeervol en gedetailleerd uit, dat moet ik ze nageven. De meeste zitten vol plekjes om je te verstoppen, wat uiteraard resulteert in de nodige campers, maar over het algemeen zit de balans best goed. Een map als Mercado Las Almas, de Crown Raceway waar je strijd voert rond een formule 1-circuit of het Breenbergh Hotel zijn voor mij duidelijk de uitschieters. Daar tegenover heb je dan weer de Santa Sena Border Crossing die waarschijnlijk de slechtste map is die ik in lange tijd in een Call of Duty de revue heb zien passeren. Als je denkt dat het een leuk idee is om vuurgevechten uit te voeren op een lange rechte snelweg vol auto’s zoals in de film Sicario, denk dan maar opnieuw. Het is simplistisch en laat nauwelijks ruimte voor tactieken. Nu heb ik niks tegen de obligate simpele map zoals Nuketown en de USS Texas, maar dit is wel erg basic. Het is de enige map die ik steevast oversla tegenwoordig wanneer ze weer eens opduikt.
De lange weg naar beter
Naast de klassiekers ben ik gaandeweg ook uiteraard mijn horizonten wat gaan verleggen naar de andere modi. Het nieuwe Prisoner Rescue bijvoorbeeld. Net zoals een kipcorn in de frituur gewoon een kipfrikandel met een krokant jasje is, is dit gewoon de VIP escort uit Cold War waar je nu gevangenen in plaats van andere mannetjes moet beschermen of doden. Beetje een déjà vu dus. Nee, dan is Invasion een stuk leuker. De insteek is hier dat je een grote team deathmatch hebt van 20 versus 20, met waves van oliedomme door de AI bestuurde stukken kanonnenvoer in de chaotische mengelmoes gegooid. Die AI stelt uiteraard niks voor en levert je maar een puntje op per kill, maar ze kunnen je wel genoeg afleiden van je menselijke tegenstanders om het wat lastig te maken.
Een laatste ietwat heikel punt is dat de game de voorbije weken nogal door woelige wateren zwom op technisch vlak. Ik had op PlayStation 5 ontzettend vaak last van verbroken verbindingen met de server, menu’s die vastliepen en rare grafische bugs zoals een stuk van de lobby dat gewoon zichtbaar was als een statische vlek in het beeld. Het is tekenend voor een game die nog niet af is. De komende weken en maanden krijgt Modern Warfare 2 dan ook nog tal van tweaks, en nieuwe maps en spelmodi. Dat zorgt ervoor dat deze review waarschijnlijk binnen een maand of vier niet meer relevant is voor het te spelen product, maar eerder een weergave is van het spel in haar huidige staat.
Conclusie
De hoge lat van de campaign weet Modern Warfare 2 online nog niet te halen, daarvoor voelt alles nog te onafgewerkt aan. Toch valt er al behoorlijk wat plezier te beleven op het online slagveld dankzij een wat trager tempo en enkele uitstekende mappen. De game heeft nog een weg te gaan, maar dat die weg mee bewandelen amusant genoeg is, dat is duidelijk.
Pro
- Het tragere tempo levert meer gefocuste gameplay op
- Enkele erg sterke maps
- De belofte van uitbreidingen
Con
- Het progressiesysteem is niet bepaald intuïtief
- Behoorlijk wat bugs en glitches nog
7
Over
Beschikbaar vanaf
11 november 2022
Gespeeld op
- PlayStation 5
Beschikbaar op
- PC
- PlayStation 4
- PlayStation 5
- Xbox One
- Xbox Series X|S
Genre
- Action
- Shooter
Ontwikkelaar
- Infinity Ward
Uitgever
- Activision
