De titel van dit spel zegt je waarschijnlijk weinig, maar de Gungrave-serie bestaat intussen al twintig jaar en geniet na al die jaren nog steeds een zekere cultstatus. De reeks kreeg zelfs een TV-adaptatie met een animereeks gemaakt door Trigun-bedenker Yasuhiro Nightow, die trouwens ook het personageontwerp had gedaan voor de spellen. Na Gungrave: Overdose in 2004 verdween de reeks een aantal jaren in de koelkast totdat de Zuid-Koreaanse ontwikkelaars van Studio IGGYMOB, onder supervisie van de originele ontwikkelaars Red Entertainment, in 2017 Gungrave VR en het jaar nadien Gungrave VR U.N uitbrachten.
Deze samenwerking wierp blijkbaar zijn vruchten af, want na de twee VR-uitstapjes mocht Studio IGGYMOB een nieuw deel in de hoofdreeks ontwikkelen dat de naam Gungrave G.O.R.E.
(Gunslinger Of REssurection) kreeg. In dit nieuwste deel kruip je opnieuw in de huid van de herrezen Brandon Heat die door het leven gaat als Grave, de antiheld die een eeuwige strijd lijkt te voeren tegen de maffia die verantwoordelijk was voor de dood van Brandon en zijn mentor Big Daddy. Het verhaal van Gungrave G.O.R.E. draait rond de wraaktocht van Grave en zijn missie op de drug SEED te stoppen en hiervoor zal je het opnemen tegen het internationale drugskartel Raven Clan. Hoewel het spel opent in de fictieve stad Scumland, de thuisbasis van dit kartel, zal je al snel heel wat Aziatische locaties bezoeken zoals Hongkong, Maleisië of Singapore om dit kartel ten val te brengen.
Ouderwets tot op het bot
Bij aanvang van het spel, is het belangrijk te weten dat de makers van Gungrave G.O.R.E. eigenlijk vrij trouw zijn gebleven aan de ervaring die de eerste twee Gungrave-games ons voorschotelden. Soms geef ik in een review de opmerking dat een spel enkele jaren te laat ten tonele is verschenen, maar in dit geval lijken ze er bewust voor gekozen te hebben om het spel archaïsch te doen aanvoelen. In die zin dat het Gungrave G.O.R.E. een soort eerbetoon en callback is naar spellen zoals Damnation, Dead to Rights, Stranglehold en uiteraard de eerste twee Gungrave-games zelf, die werden uitgebracht op de PlayStation 2. De game is eigenlijk een beetje een ode aan de hersenloze shooters uit het PS2-tijdperk, inclusief alle gebreken van toen. Denk hierbij bijvoorbeeld aan een simpel verhaal dat vooral als aankleding dient om de levels aan elkaar te plakken, rechtlijnig leveldesign, vijanden die pas spawnen als je een bepaald punt passeert en vooral niet teveel intelligentie vertonen, een trage bediening voor het hoofdpersonage en geen activiteiten zoals collectibles of zijmissies die afleiden van het hoofdoel. Zelfs kwaliteit van de cutscenes lijkt af te stammen uit het PS2-tijdperk, inclusief de bedenkelijke framerate tijdens deze filmpjes.
Gungrave G.O.R.E. belooft je twaalf uur aan gameplay, maar door de opzet van het spel zal je vooral steeds hetzelfde doen: hordes van dezelfde drie à vier vijanden neermaaien terwijl je een weg baant doorheen lineaire gebieden. Na een aantal levels word je getrakteerd op een baasgevecht, maar je moet hier niets al te indrukwekkend verwachten. Wie een actiegame zoas Devil May Cry of Vanquish verwacht, zal ietwat bedrogen uit de bus komen, vooral door de simpliciteit van het spel. Dit is een pure arcadeshooter waarbij je in een hoog tempo door de levels loopt terwijl je op alles schiet dat beweegt. Je kan ook mêlee-aanvallen uitvoeren met je EVO-coffin en gradueel speel je hier een verschillende combo's voor vrij, maar heel effectief vond ik de mêlee-aanvallen niet, want dit betekende dat je moet stilstaan terwijl je haast van alle kanten onder vuur bent en overspoeld wordt door vijanden. Je twee handpistolen hebben dan weer oneindig veel munitie en Grave mikt grotendeels automatisch, wat aanvallen vanop afstand aantrekkelijker maakt. Doordat je echter constant en aan een hoog tempo op de rechter schouderknop zal zitten drukken om de enorme hoeveelheid vijanden de baas te kunnen, zal je na een aantal missies wel snel krampen krijgen in je wijsvinger. Zelf heb ik toch een paar keer moeten stoppen wegens pijn in de vinger en gaf ik hierdoor de voorkeur aan kortere sessies, wat op zich meeviel gezien missies meestal slechts een tiental minuten duren, als je niet teveel tegengewerkt wordt dan toch.
Bullet ballet
Zoals het een goede arcadeshooter beaamt, word je na afloop van een level beoordeeld op je prestaties, wat weer invloed heeft op het aantal resources dat je krijgt om Grave te upgraden. Naast de tijd die je nodig had en het aantal gedode vijanden, heeft dit spel ook een Beat Count en Art Score om je te beoordelen. Bij de Beat Count is het de bedoeling om je teller te laten stijgen door vijanden en objecten te raken om een zo hoog mogelijke score te behalen maar let op, want een paar seconden niets raken en de teller wordt gereset. Je Art Score toont aan hoe stijlvol je moordkunsten zijn door speciale aanvallen en finishers te gebruiken. Veel van deze aanvallen ogen trouwens bijzonder spectaculair en over-the-top, zeker de zogenaamde Demolition Shots, waarbij Grave zijn EVO-coffin tot de meest waanzinnige moordwapens omvormt. Naarmate je meer van die speciale aanvallen vrijspeelt, word je steeds meer getrakteerd op een orgie van bloed en geweld waarbij kogels en ledematen je om de ogen vliegen. Langs de andere kant mocht er voor mij wel een grotere keuze aan wapens zijn om de speler wat meer variatie aan te bieden, want Grave blijft helaas beperkt tot zijn twee pistolen en de EVO-coffin.
Op grafisch vlak zou ik het spel omschrijven als adequaat. De graphics zijn niet geweldig, maar slecht kan je ze ook niet echt noemen. Het ontwerp van de vijanden is bijvoorbeeld niet altijd even interessant. Verder zit er wel redelijk wat variatie in de omgevingen, maar de spelwereld mist vaak details en voelt wat flets aan. Vooral omdat een groot deel van het spel bestaat uit industriële en stedelijke omgevingen en je getrakteerd wordt op een breed arsenaal aan grijs- en bruintinten. Maar wat mij vooral stoorde aan het leveldesign, was dat er meer dan eens een moment was dat het level ongebalanceerd was. Zo heb ik heel lang vastgezeten in een level waar je je op een dak van een trein bevindt en je beneden moet geraken voordat de trein een tunnel inrijdt. Maar door de hoeveelheid vijanden en de korte tijd, was dit verschrikkelijk moeilijk en heeft het me tussen alle frustratie door heel wat moeite (en een kleine exploit) gekost om te behalen. Het spel bevatte helaas meerdere van dit soort momenten waarbij de moeilijkheidsgraad of het gebrekkige leveldesign voor een bron van frustratie zorgde. Ik heb niets tegen moeilijke games, de spellen van FromSoftware behoren tot mijn favoriete spellen, maar dan moet het wel eerlijk aanvoelen en moet er een leerproces zijn, wat hier helaas niet altijd het geval is.
Deze samenwerking wierp blijkbaar zijn vruchten af, want na de twee VR-uitstapjes mocht Studio IGGYMOB een nieuw deel in de hoofdreeks ontwikkelen dat de naam Gungrave G.O.R.E.
Ouderwets tot op het bot
Bij aanvang van het spel, is het belangrijk te weten dat de makers van Gungrave G.O.R.E. eigenlijk vrij trouw zijn gebleven aan de ervaring die de eerste twee Gungrave-games ons voorschotelden. Soms geef ik in een review de opmerking dat een spel enkele jaren te laat ten tonele is verschenen, maar in dit geval lijken ze er bewust voor gekozen te hebben om het spel archaïsch te doen aanvoelen. In die zin dat het Gungrave G.O.R.E. een soort eerbetoon en callback is naar spellen zoals Damnation, Dead to Rights, Stranglehold en uiteraard de eerste twee Gungrave-games zelf, die werden uitgebracht op de PlayStation 2. De game is eigenlijk een beetje een ode aan de hersenloze shooters uit het PS2-tijdperk, inclusief alle gebreken van toen. Denk hierbij bijvoorbeeld aan een simpel verhaal dat vooral als aankleding dient om de levels aan elkaar te plakken, rechtlijnig leveldesign, vijanden die pas spawnen als je een bepaald punt passeert en vooral niet teveel intelligentie vertonen, een trage bediening voor het hoofdpersonage en geen activiteiten zoals collectibles of zijmissies die afleiden van het hoofdoel. Zelfs kwaliteit van de cutscenes lijkt af te stammen uit het PS2-tijdperk, inclusief de bedenkelijke framerate tijdens deze filmpjes.
Ode aan de hersenloze shooters uit het PS2-tijdperk, inclusief alle gebreken van toen.
Gungrave G.O.R.E. belooft je twaalf uur aan gameplay, maar door de opzet van het spel zal je vooral steeds hetzelfde doen: hordes van dezelfde drie à vier vijanden neermaaien terwijl je een weg baant doorheen lineaire gebieden. Na een aantal levels word je getrakteerd op een baasgevecht, maar je moet hier niets al te indrukwekkend verwachten. Wie een actiegame zoas Devil May Cry of Vanquish verwacht, zal ietwat bedrogen uit de bus komen, vooral door de simpliciteit van het spel. Dit is een pure arcadeshooter waarbij je in een hoog tempo door de levels loopt terwijl je op alles schiet dat beweegt. Je kan ook mêlee-aanvallen uitvoeren met je EVO-coffin en gradueel speel je hier een verschillende combo's voor vrij, maar heel effectief vond ik de mêlee-aanvallen niet, want dit betekende dat je moet stilstaan terwijl je haast van alle kanten onder vuur bent en overspoeld wordt door vijanden. Je twee handpistolen hebben dan weer oneindig veel munitie en Grave mikt grotendeels automatisch, wat aanvallen vanop afstand aantrekkelijker maakt. Doordat je echter constant en aan een hoog tempo op de rechter schouderknop zal zitten drukken om de enorme hoeveelheid vijanden de baas te kunnen, zal je na een aantal missies wel snel krampen krijgen in je wijsvinger. Zelf heb ik toch een paar keer moeten stoppen wegens pijn in de vinger en gaf ik hierdoor de voorkeur aan kortere sessies, wat op zich meeviel gezien missies meestal slechts een tiental minuten duren, als je niet teveel tegengewerkt wordt dan toch.
Bullet ballet
Zoals het een goede arcadeshooter beaamt, word je na afloop van een level beoordeeld op je prestaties, wat weer invloed heeft op het aantal resources dat je krijgt om Grave te upgraden. Naast de tijd die je nodig had en het aantal gedode vijanden, heeft dit spel ook een Beat Count en Art Score om je te beoordelen. Bij de Beat Count is het de bedoeling om je teller te laten stijgen door vijanden en objecten te raken om een zo hoog mogelijke score te behalen maar let op, want een paar seconden niets raken en de teller wordt gereset. Je Art Score toont aan hoe stijlvol je moordkunsten zijn door speciale aanvallen en finishers te gebruiken. Veel van deze aanvallen ogen trouwens bijzonder spectaculair en over-the-top, zeker de zogenaamde Demolition Shots, waarbij Grave zijn EVO-coffin tot de meest waanzinnige moordwapens omvormt. Naarmate je meer van die speciale aanvallen vrijspeelt, word je steeds meer getrakteerd op een orgie van bloed en geweld waarbij kogels en ledematen je om de ogen vliegen. Langs de andere kant mocht er voor mij wel een grotere keuze aan wapens zijn om de speler wat meer variatie aan te bieden, want Grave blijft helaas beperkt tot zijn twee pistolen en de EVO-coffin.
Op grafisch vlak zou ik het spel omschrijven als adequaat. De graphics zijn niet geweldig, maar slecht kan je ze ook niet echt noemen. Het ontwerp van de vijanden is bijvoorbeeld niet altijd even interessant. Verder zit er wel redelijk wat variatie in de omgevingen, maar de spelwereld mist vaak details en voelt wat flets aan. Vooral omdat een groot deel van het spel bestaat uit industriële en stedelijke omgevingen en je getrakteerd wordt op een breed arsenaal aan grijs- en bruintinten. Maar wat mij vooral stoorde aan het leveldesign, was dat er meer dan eens een moment was dat het level ongebalanceerd was. Zo heb ik heel lang vastgezeten in een level waar je je op een dak van een trein bevindt en je beneden moet geraken voordat de trein een tunnel inrijdt. Maar door de hoeveelheid vijanden en de korte tijd, was dit verschrikkelijk moeilijk en heeft het me tussen alle frustratie door heel wat moeite (en een kleine exploit) gekost om te behalen. Het spel bevatte helaas meerdere van dit soort momenten waarbij de moeilijkheidsgraad of het gebrekkige leveldesign voor een bron van frustratie zorgde. Ik heb niets tegen moeilijke games, de spellen van FromSoftware behoren tot mijn favoriete spellen, maar dan moet het wel eerlijk aanvoelen en moet er een leerproces zijn, wat hier helaas niet altijd het geval is.
Conclusie
Gungrave G.O.R.E. katapulteert ons terug naar de beginjaren 2000 en schotelt ons een ouderwetse en breinloze shooter voor die helaas ook de verbeteringen van het medium links laat liggen. Fans van de reeks die verlangen naar dit soort games zullen hier waarschijnlijk aan hun trekken komen, maar de kans is dat ook zij afgeschrikt zullen worden door de soms ongebalanceerde moeilijkheidsgraad en het leveldesign.
Pro
- Stijlvol
- Hersenloos vertier
- Waanzinnige actie
Con
- Zeer repetitief
- Beperkt wapenarsenaal
- Vingerkrampen gegarandeerd
- Soms frustrerend level design en ongebalanceerde moeilijkheidsgraad
5
Over
Beschikbaar vanaf
22 november 2022
Gespeeld op
- PlayStation 5
Beschikbaar op
- PC
- PlayStation 4
- PlayStation 5
- Xbox One
- Xbox Series X|S
Genre
- Shooter
Ontwikkelaar
- Iggymob
Uitgever
- Prime Matter
