In Scott Derricksons thriller The Black Phone speelt Ethan Hawke 'The Grabber', een mislukte goochelaar die kinderen ontvoert. Zijn nieuwste slachtoffer Finney heeft één aas achter de hand: wanneer de zwarte telefoon in zijn kamer rinkelt, kan hij praten met The Grabbers eerdere slachtoffers, allen kinderen die met Finney willen samenwerken om ervoor te zorgen dat The Grabber nooit meer een kind kan ontvoeren.
Een paar maanden geleden reviewde mijn collega Karel-Jan The Black Phone reeds, en nu dat de blu-ray van deze film in België uitkomt, is het mijn beurt om een second opinion te bieden. Ook al had ik daarnaast zeer goede dingen gelezen en stond ik klaar om een positiever contrapunt te geven, ben ik het jammer genoeg grotendeels eens met de probleempunten vermeld in die review. The Black Phone
is in België vanaf 2 november op blu-ray en DVD te koop.
Hij komt je pakken ...
Het verhaal van The Black Phone is gebaseerd op het gelijknamig kortverhaal van Joe Hill, de zoon van horrorlegende Stephen King. De buitenwijken van Denver worden tijdens de jaren 70 geterroriseerd door een kinderontvoerder die The Grabber genoemd wordt. Het meisje Meg Blake wordt door de politie ondervraagd omdat zij beweert dat haar dromen echt uitkomen, en haar vorige droom toonde haar een man met een masker en zwarte ballonnen. Al snel wordt haar broer Finney door The Grabber ontvoerd. Wanneer hij wakker wordt, bevindt hij zich in de kelder van de moordenaar, die maar al te graag gevaarlijke spelletjes met hem wil spelen. Naast een dunne matras en een toilet in de hoek, is in deze kamer enkel een zwarte, onaangesloten telefoon aan de muur te vinden. Aan de andere kant van de lijn zijn The Grabbers eerdere slachtoffers, die Finney proberen te helpen om zijn gevaarlijke bewaker te slim af te zijn.
Kindacteurs zijn altijd een risico bij het maken van een film, maar gelukkig is hoofdacteur Mason Thames heel sterk als Finney, een dertienjarige jongen die wat meer zelfvertrouwen zou kunnen gebruiken om het op te nemen tegen de mensen die hem en zijn zus pijn willen doen. Madeleine McGraws performance als zijn zus wiens dromen voorspellende kracht hebben, is wat meer variabel van scène tot scène, maar is meestal niet storend. Ethan Hawke, die eerder al met Derrickson samenwerkte aan Sinister, zet geen slechte performance neer, maar zijn beperkte karakterisatie in het script laat Hawke ook niet toe The Grabber enige diepte te geven. De gemaskerde figuur die zich voordoet als tovenaar om kindjes in zijn zwarte kar te duwen, komt zeker bedreigend over, vooral in het begin van de film. Maar uiteindelijk wordt niet genoeg met het personage gedaan om hem interessant te maken, maar wordt ook teveel van hem getoond om hem mysterieus te houden.
Sinister, die eerdere horrorfilm waarin Derrickson en Hawke samenwerkten, was in een onderzoek naar de engste films bekroond als de engste film aller tijden, en dat op basis van hartslagmetingen. Methodologische problemen terzijde, kan je dan toch al een verwachting opbouwen rond The Black Phone. Helaas, de engste delen van de film zijn die delen die stilstaan bij het gemak en de wreedheid van echte kinderontvoeringen, maar naast een paar vroege momenten, zullen de gebeurtenissen in de film zelf je nauwelijks doen huiveren. Ondanks de bovennatuurlijke elementen van het verhaal, kan je je dus beter verwachten aan een thriller dan een horrorfilm.
Van kokend heet naar smaakloos lauw
Wat me jammer genoeg opviel tijdens het kijken van de film, is dat het sterke begin, waar de prangende problematiek van kinderontvoeringen en kindermishandeling op voelbare wijze vertoond wordt, alsmaar minder past met wat volgt. Hoe langer ik keek, hoe minder goed ik de film vond, totdat het einde me zo zwaar teleurstelde dat The Black Phone me uiteindelijk met een onaangename smaak in de mond achterliet.
De enorme inconsistentie van toon tussen het begin van de film en zijn tweede helft, toont voor mij aan dat Derrickson met onduidelijkheid kampte rond wat hij van The Black Phone wou maken. De eerste helft is zodanig choquerend, deprimerend en afschuwelijk dat de film haast beloofde een ongemakkelijke verkenning van de meest walgelijke, diepste duisternis van de menselijke ziel te worden … en de tweede helft is een licht en oppervlakkig horrorsprookje over zelfvertrouwen. Voor mensen die eigenlijk liever wat lichtere materie bekijken, zal deze tweede helft dus juist positief zijn, maar zij zullen dat eerste gedeelte wellicht onnodig afschrikwekkend vinden. Bijzonder aanstootgevend is de manier waarop de film omgaat met huiselijke kindermishandeling: de verzachting van toon maakt van deze heel serieuze kwestie een wansmakelijke grap en een mislukt onderliggend thema.
Qua blu-ray extra's kan je je vooral verwachten aan wat achter-de-schermen-content. De twee korte weggelaten scènes zijn onnoemenswaardig, maar voor mensen die meer feiten over de productie van de film willen om in gesprekken mee te pronken, zullen naast de audiocommentaar de verscheidene featurettes wel voldoen. Die nemen bijvoorbeeld een kijkje naar de sets, kostuums en rekwisieten in de film. Eentje gaat over de ontwikkeling van The Grabber als een schurk, en die accentueert enkel de gemiste kans van Hawke, die toch wel zijn best deed met het personage. Tot slot bevat de disc ook Derricksons kortfilm Shadowprowler, een quasi-competente maar onopmerkelijke home invasion-thriller waarin een tiener zonder moreel kompas een gemaskerde vreemdeling tegenkomt wanneer hij zijn buurman probeert te bestelen. Geen aanrader, maar als je dan toch de disc al hebt ...
Een paar maanden geleden reviewde mijn collega Karel-Jan The Black Phone reeds, en nu dat de blu-ray van deze film in België uitkomt, is het mijn beurt om een second opinion te bieden. Ook al had ik daarnaast zeer goede dingen gelezen en stond ik klaar om een positiever contrapunt te geven, ben ik het jammer genoeg grotendeels eens met de probleempunten vermeld in die review. The Black Phone
Hij komt je pakken ...
Het verhaal van The Black Phone is gebaseerd op het gelijknamig kortverhaal van Joe Hill, de zoon van horrorlegende Stephen King. De buitenwijken van Denver worden tijdens de jaren 70 geterroriseerd door een kinderontvoerder die The Grabber genoemd wordt. Het meisje Meg Blake wordt door de politie ondervraagd omdat zij beweert dat haar dromen echt uitkomen, en haar vorige droom toonde haar een man met een masker en zwarte ballonnen. Al snel wordt haar broer Finney door The Grabber ontvoerd. Wanneer hij wakker wordt, bevindt hij zich in de kelder van de moordenaar, die maar al te graag gevaarlijke spelletjes met hem wil spelen. Naast een dunne matras en een toilet in de hoek, is in deze kamer enkel een zwarte, onaangesloten telefoon aan de muur te vinden. Aan de andere kant van de lijn zijn The Grabbers eerdere slachtoffers, die Finney proberen te helpen om zijn gevaarlijke bewaker te slim af te zijn.
Er wordt niet genoeg met The Grabber gedaan om hem interessant te maken, maar er wordt ook teveel van hem getoond om hem mysterieus te houden.
Kindacteurs zijn altijd een risico bij het maken van een film, maar gelukkig is hoofdacteur Mason Thames heel sterk als Finney, een dertienjarige jongen die wat meer zelfvertrouwen zou kunnen gebruiken om het op te nemen tegen de mensen die hem en zijn zus pijn willen doen. Madeleine McGraws performance als zijn zus wiens dromen voorspellende kracht hebben, is wat meer variabel van scène tot scène, maar is meestal niet storend. Ethan Hawke, die eerder al met Derrickson samenwerkte aan Sinister, zet geen slechte performance neer, maar zijn beperkte karakterisatie in het script laat Hawke ook niet toe The Grabber enige diepte te geven. De gemaskerde figuur die zich voordoet als tovenaar om kindjes in zijn zwarte kar te duwen, komt zeker bedreigend over, vooral in het begin van de film. Maar uiteindelijk wordt niet genoeg met het personage gedaan om hem interessant te maken, maar wordt ook teveel van hem getoond om hem mysterieus te houden.
Sinister, die eerdere horrorfilm waarin Derrickson en Hawke samenwerkten, was in een onderzoek naar de engste films bekroond als de engste film aller tijden, en dat op basis van hartslagmetingen. Methodologische problemen terzijde, kan je dan toch al een verwachting opbouwen rond The Black Phone. Helaas, de engste delen van de film zijn die delen die stilstaan bij het gemak en de wreedheid van echte kinderontvoeringen, maar naast een paar vroege momenten, zullen de gebeurtenissen in de film zelf je nauwelijks doen huiveren. Ondanks de bovennatuurlijke elementen van het verhaal, kan je je dus beter verwachten aan een thriller dan een horrorfilm.
Van kokend heet naar smaakloos lauw
Wat me jammer genoeg opviel tijdens het kijken van de film, is dat het sterke begin, waar de prangende problematiek van kinderontvoeringen en kindermishandeling op voelbare wijze vertoond wordt, alsmaar minder past met wat volgt. Hoe langer ik keek, hoe minder goed ik de film vond, totdat het einde me zo zwaar teleurstelde dat The Black Phone me uiteindelijk met een onaangename smaak in de mond achterliet.
De verzachting van toon maakt van deze heel serieuze kwestie een wansmakelijke grap en een mislukt onderliggend thema.
De enorme inconsistentie van toon tussen het begin van de film en zijn tweede helft, toont voor mij aan dat Derrickson met onduidelijkheid kampte rond wat hij van The Black Phone wou maken. De eerste helft is zodanig choquerend, deprimerend en afschuwelijk dat de film haast beloofde een ongemakkelijke verkenning van de meest walgelijke, diepste duisternis van de menselijke ziel te worden … en de tweede helft is een licht en oppervlakkig horrorsprookje over zelfvertrouwen. Voor mensen die eigenlijk liever wat lichtere materie bekijken, zal deze tweede helft dus juist positief zijn, maar zij zullen dat eerste gedeelte wellicht onnodig afschrikwekkend vinden. Bijzonder aanstootgevend is de manier waarop de film omgaat met huiselijke kindermishandeling: de verzachting van toon maakt van deze heel serieuze kwestie een wansmakelijke grap en een mislukt onderliggend thema.
Qua blu-ray extra's kan je je vooral verwachten aan wat achter-de-schermen-content. De twee korte weggelaten scènes zijn onnoemenswaardig, maar voor mensen die meer feiten over de productie van de film willen om in gesprekken mee te pronken, zullen naast de audiocommentaar de verscheidene featurettes wel voldoen. Die nemen bijvoorbeeld een kijkje naar de sets, kostuums en rekwisieten in de film. Eentje gaat over de ontwikkeling van The Grabber als een schurk, en die accentueert enkel de gemiste kans van Hawke, die toch wel zijn best deed met het personage. Tot slot bevat de disc ook Derricksons kortfilm Shadowprowler, een quasi-competente maar onopmerkelijke home invasion-thriller waarin een tiener zonder moreel kompas een gemaskerde vreemdeling tegenkomt wanneer hij zijn buurman probeert te bestelen. Geen aanrader, maar als je dan toch de disc al hebt ...
Conclusie
De ijzersterke eerste helft van The Black Phone maakt een beklijvende, veelbelovende indruk, maar het verhaal verliest in de tweede helft al zijn gravitas. Zo onthult de film zich met tijd als pijnlijk conventioneel en helemaal niet zo goed doordacht als het leek. De blu-ray extra's bieden wat meer inzicht naar de productie en beslissingen van de film voor mensen die zichzelf wel fans noemen, maar voor anderen bevatten ze niets dat de teleurstelling van de film zelf kan omdraaien.
Pro
- Eerste helft is effectief moeilijk te aanschouwen en veelbelovend
- Hoofdacteur Mason Thames sterk voor een kindacteur
- Extra's voor liefhebbers
Con
- Tonaal inconsistent
- Formulaïsch en oppervlakkig
- Ethan Hawke heeft weinig te doen
6
Over deze film
Beschikbaar vanaf
2 november 2022
Genre
- Thriller
Speelduur
102 minuten
Regie
Scott Derrickson
Cast
Mason Thames, Madeleine McGraw en Ethan Hawke
Uitgever
Universal Pictures en Blumhouse
