The Black Phone had zijn wereldpremière reeds op 25 september 2021 op het Fantastic Fest in Austin, Texas, en vanwege de positieve respons kon het al snel mijn interesse wekken. Oorspronkelijk zou de film op 28 januari 2022 de zalen binnenrollen, maar door onduidelijke redenen werd deze uitgesteld tot juni 2022 en moest ik geduldig wachten tot hij eindelijk bij ons de zalen inrinkelde. Ik was meteen benieuwd of mijn hoge verwachtingen terecht waren.
The Black Phone is een langspeelfilm gebaseerd op het gelijknamig kortverhaal van Joe Hill (zoon van Stephen King) en werd geregisseerd door Scott Derrickson die na de verfilming van Doctor Strange terug zijn horror roots ging opzoeken. Derrickson bezorgde ons eerder al Sinister (zijn eerste samenwerking met Ethan Hawke), de remake van The Day the Earth Stood Still en Deliver Us from Evil.
Abracadabra
1978 Denver. Kinderen verdwijnen aan de lopende band. De enige tips die de politie tot dusver heeft, zijn zwarte ballonnen en een zwart busje dat werd gezien op de plaats waar het laatst verdwenen kind werd gespot. Zelfs de kinderen weten dat wanneer iemand verdwijnt door de kidnapper genaamd The Grabber, je die persoon nooit meer terugziet. Finney, een dertienjarige jongen wordt op een dag zelf het slachtoffer van deze ontvoerder. Hij wordt opgesloten in een geluidsdichte kelder waar naast een matras enkel nog een kapotte zwarte telefoon te vinden is. Wanneer deze plots begint te rinkelen, komt hij in contact met de voorgaande slachtoffers van de sadistische moordenaar. Samen met hun hulp en die van zijn jongere zus Robin (die dromen heeft die soms waargebeurd zijn), probeert Finney te overleven en The Grabber te slim af te zijn.
Positieve verwachtingen zijn altijd gevaarlijk wanneer je daarmee naar de film trekt. Bij lage verwachtingen kun je nog enigszins verrast worden, maar wanneer je verwachtingen niet ingelost worden, blijf je wat op je honger zitten. Daarom vermijd ik al een tiental jaar trailers en probeer ik zo onwetend mogelijk een film te zien. Maar als je nu eenmaal interesse hebt in film vang je al snel iets op. Terwijl The Black Phone niet per se een slechte film is, bracht het toch niets unieks, vernieuwends of speciaals op tafel. Echter zijn de vertolkingen van Ethan Hawke en medespelers Mason Thames en Madeleine McGraw wel een verademing. Kindacteurs vind ik af en toe wat gevaarlijk omdat zij wat minder ervaring hebben om geloofwaardig over te komen, maar deze twee talenten tonen exact hoe het wel moet. Kan Ethan Hawke eigenlijk iets verkeerd doen? De man heeft een uitgebreide gevarieerde carrière van zowel independent als Hollywood-film en -series. Hij speelde eerder al tal van gemene schurken en zelfs hier, met en zonder zijn imposante maskers, zet hij een ijzingwekkende en angstaanjagende performance neer. Enkel spijtig dat het script hem te weinig beweegredenen geeft om zijn personage wat meer uit te diepen.
Te straightforward
Terwijl The Black Phone er wel in slaagt om af en toe het haar op je armen recht te laten komen, struikelt het over de enorme voorspelbaarheid en is het op het einde van de rit een typische Amerikaanse film. Wanneer de telefoon rinkelt en Finney contact heeft met een van de vorige slachtoffers, is het nieuwe van de gimmick snel achterhaald en kun je al snel bedenken hoe de rest van het verhaal vordert. Voeg daar een drietal jump scares aan toe en dat is The Black Phone in een notendop. Regisseur Scott Derrickson kon nochtans af en toe verrassend uit de hoek komen met Sinister en terwijl alles wel heel nauwkeurig in beeld is gebracht, zorgt de voorspelbaarheid voor een gelimiteerd gevoel van spanning.
Laat ik nu niet te negatief zijn, The Black Phone heeft het hart wel op de juiste plaats. De familieband tussen Finney en zijn zus Robin moet wel een van de hechtste en geloofwaardigste zijn die ik eerder in een film te zien kreeg. Dit allemaal dankzij, opnieuw, de sterke acteerprestaties van Thames en McGraw. Ze moeten immers ook samen de teisteringen van hun mishandelende dronken vader doorstaan. Dit zorgt er natuurlijk voor dat je nog meer hoopt en supportert dat Finney kan ontsnappen om hem terug herenigd te zien met zijn kleine zus. The Black Phone doet een paar zaken goed, maar wordt teveel naar beneden gehaald door herhaling en voorspelbaarheid.
The Black Phone is een langspeelfilm gebaseerd op het gelijknamig kortverhaal van Joe Hill (zoon van Stephen King) en werd geregisseerd door Scott Derrickson die na de verfilming van Doctor Strange terug zijn horror roots ging opzoeken. Derrickson bezorgde ons eerder al Sinister (zijn eerste samenwerking met Ethan Hawke), de remake van The Day the Earth Stood Still en Deliver Us from Evil.
Abracadabra
1978 Denver. Kinderen verdwijnen aan de lopende band. De enige tips die de politie tot dusver heeft, zijn zwarte ballonnen en een zwart busje dat werd gezien op de plaats waar het laatst verdwenen kind werd gespot. Zelfs de kinderen weten dat wanneer iemand verdwijnt door de kidnapper genaamd The Grabber, je die persoon nooit meer terugziet. Finney, een dertienjarige jongen wordt op een dag zelf het slachtoffer van deze ontvoerder. Hij wordt opgesloten in een geluidsdichte kelder waar naast een matras enkel nog een kapotte zwarte telefoon te vinden is. Wanneer deze plots begint te rinkelen, komt hij in contact met de voorgaande slachtoffers van de sadistische moordenaar. Samen met hun hulp en die van zijn jongere zus Robin (die dromen heeft die soms waargebeurd zijn), probeert Finney te overleven en The Grabber te slim af te zijn.
Positieve verwachtingen zijn altijd gevaarlijk wanneer je daarmee naar de film trekt. Bij lage verwachtingen kun je nog enigszins verrast worden, maar wanneer je verwachtingen niet ingelost worden, blijf je wat op je honger zitten. Daarom vermijd ik al een tiental jaar trailers en probeer ik zo onwetend mogelijk een film te zien. Maar als je nu eenmaal interesse hebt in film vang je al snel iets op. Terwijl The Black Phone niet per se een slechte film is, bracht het toch niets unieks, vernieuwends of speciaals op tafel. Echter zijn de vertolkingen van Ethan Hawke en medespelers Mason Thames en Madeleine McGraw wel een verademing. Kindacteurs vind ik af en toe wat gevaarlijk omdat zij wat minder ervaring hebben om geloofwaardig over te komen, maar deze twee talenten tonen exact hoe het wel moet. Kan Ethan Hawke eigenlijk iets verkeerd doen? De man heeft een uitgebreide gevarieerde carrière van zowel independent als Hollywood-film en -series. Hij speelde eerder al tal van gemene schurken en zelfs hier, met en zonder zijn imposante maskers, zet hij een ijzingwekkende en angstaanjagende performance neer. Enkel spijtig dat het script hem te weinig beweegredenen geeft om zijn personage wat meer uit te diepen.
Te straightforward
Terwijl The Black Phone er wel in slaagt om af en toe het haar op je armen recht te laten komen, struikelt het over de enorme voorspelbaarheid en is het op het einde van de rit een typische Amerikaanse film. Wanneer de telefoon rinkelt en Finney contact heeft met een van de vorige slachtoffers, is het nieuwe van de gimmick snel achterhaald en kun je al snel bedenken hoe de rest van het verhaal vordert. Voeg daar een drietal jump scares aan toe en dat is The Black Phone in een notendop. Regisseur Scott Derrickson kon nochtans af en toe verrassend uit de hoek komen met Sinister en terwijl alles wel heel nauwkeurig in beeld is gebracht, zorgt de voorspelbaarheid voor een gelimiteerd gevoel van spanning.
Terwijl alles wel heel nauwkeurig in beeld is gebracht, zorgt de voorspelbaarheid voor een gelimiteerd gevoel van spanning.
Laat ik nu niet te negatief zijn, The Black Phone heeft het hart wel op de juiste plaats. De familieband tussen Finney en zijn zus Robin moet wel een van de hechtste en geloofwaardigste zijn die ik eerder in een film te zien kreeg. Dit allemaal dankzij, opnieuw, de sterke acteerprestaties van Thames en McGraw. Ze moeten immers ook samen de teisteringen van hun mishandelende dronken vader doorstaan. Dit zorgt er natuurlijk voor dat je nog meer hoopt en supportert dat Finney kan ontsnappen om hem terug herenigd te zien met zijn kleine zus. The Black Phone doet een paar zaken goed, maar wordt teveel naar beneden gehaald door herhaling en voorspelbaarheid.
Conclusie
The Black Phone klinkt op papier interessanter dan het werkelijk is. Wanneer het hoofdpersonage voor de derde keer tips krijgt van voorgaande slachtoffers begint er enorm slijt op de gimmick te komen, waardoor alles behoorlijk voorspelbaar wordt. Nochtans schoot de film goed uit de startblokken, werd er genoeg aandacht besteed aan de band tussen de hoofdpersonages en zijn diens en de vertolking van Ethan Hawke wel ijzersterk. Er ontbreekt iets om er een echt goeie film van te maken.
Pro
- Sterke acteerprestaties van hoofdrolspelers
- Nauwkeurig in beeld gebracht
Con
- Voorspelbaar
- Mist iets om echt goed te zijn
6.5
Over deze film
Beschikbaar vanaf
22 juni 2022
Genre
- Horror
Speelduur
102 minuten
Regie
Scott Derrickson
Cast
Mason Thames, Madeleine McGraw, Ethan Hawke en Jeremy Davies
Uitgever
Universal Pictures en Blumhouse
