Filmreview: Knock at the Cabin

Een gezellig uitje naar een houten cabine in de natuur wordt verstoord door vier vreemden die beweren visies van de apocalyps gezien te hebben. Volgens hen moet de familie een hartverscheurende keuze maken. Zo niet zal de volledige mensheid vergaan. Hoe zal het gezin aan deze mensen met vreemde wapens ontsnappen? En wat als hun visies helemaal niet zo gek zijn?

Deze thriller is de vijftiende film geregisseerd door M. Night Shyamalan. Vers op de hielen van zijn thriller Old, kiest hij terug om een boek te verfilmen. De film werd namelijk gebaseerd op het boek The Cabin at the End of the World dat geschreven werd door Paul G. Tremblay. Deze bewerking is heel wat lichter dan het bronmateriaal, maar mist zo ook wat ontwikkelingen en thematische resonantie. Niet zo belabberd als Shyamalans stinkers, maar ook niet even opmerkzaam als zijn klassiekers, vormt Knock at the Cabin ondanks wat fundamentele problemen een matig interessant vertier. Knock at the Cabin kan je vanaf 1 februari in de Belgische bioscoopzalen bezichtigen.

knock-2.jpg


Klop klop! Wie is het?

Wanneer Eric (Jonathan Groff, bekend van toneelstukken Spring Awakening en Hamilton en series Looking en Mindhunter) en Andrew (Ben Aldridge, van series Pennyworth en Fleabag) met hun dochter Wen (Kristen Cui) naar een familiecabine aan een meer trekken, worden ze al snel belaagd door vier vreemden. De vier worden geleid door een man die zichzelf Leonard noemt (gespeeld door Dave Bautista, voormalig WWE-worstelaar die de laatste jaren in films zoals Guardians of the Galaxy, Dune, Blade Runner 2049 en Glass Onion zijn talenten bewijst). Naast Leonard bestaan de belagers uit de zorgzame Sabrina (gespeeld door Nikki Amuka-Bird die ook in Shyamalans vorige film Old speelde), de nerveuze Adriane (gespeeld door Abby Quinn die ook al in de series Black Mirror en Better Call Saul te zien was) en de agressieve Redmond (gespeeld door Rupert Grint die naast zijn rol in de Harry Potter-franchise ook in Shyamalans Apple-serie Servant te zien is). De vreemden kloppen aan en vragen op een beleefde maar urgente manier om hen binnen te laten. Het duurt echter niet lang of ze hebben met hun misvormde, roestige wapens de ramen en deuren van de chalet ingeslagen en de twee mannen van de familie aan stoelen vastgebonden. Zij willen de familie geen pijn aandoen, zeggen ze, maar hebben een ongelukkig bericht mee te geven dat zij allen in visioenen zagen. De familie moet namelijk een van hun leden opofferen of de mensheid zal, met uitzondering van de familie zelf, morgen vergaan in het eind der tijden. Cue paniek, geschreeuw, geruzie en hier en daar wat geweld. Een sterk begin, al slaagt de film er niet in om interessante ontwikkelingen te bieden die ook de tweede helft van de film meeslepend zouden maken.

Bautista geeft, als de zachte reus, scènes wat nodige elektriciteit en gravitas.


Het grote merendeel van de film zal zich in deze situatie met deze set en deze zeven personages afspelen. De film moet dus niet op variatie rekenen om kijkers hun aandacht erbij te houden. Wel worden de conflictvolle scènes soms vermengd met flashbacks die een portie van de geschiedenis van de familie in beeld brengen. Deze korte fragmenten illustreren hoe moeilijk het leven voor Andrew was als homoman. Deze scènes zijn echter gewoon te vluchtig om veel diepte of warmte aan zijn personage of zijn band met de andere familieleden toe te voegen. Aangezien Eric vroeg in de film gewond raakt en Wen zwaar onderbenut is, is Andrew dan ook de protagonist van de film. Al vreesde ik in het begin dat Ben Aldridge wat te houterig speelde, wordt zijn vertolking van de gefrustreerde mensenrechtenadvocaat mettertijd geloofwaardig. Jonathan Groff voelt doorheen de hele film flets, maar ik ga ervan uit dat dit een bewuste beslissing is aangezien Eric al snel een hersenschudding oploopt. De drie secundaire antagonisten krijgen elk hun momentje om hun verhaal te doen en zijn een voor een degelijk in hun rollen. Gelukkig is er Bautista die als de zachte reus scènes wat nodige elektriciteit en gravitas geeft. Met elke zin die hij tegen het gezin moet opperen, zie je ook de pijn en gedachten doorheen zijn eigen hoofd lopen. Of de vernoemde apocalyptische visies echt zijn, blijft een vraagstuk. Maar, in elk geval gelooft Leonard met zijn volledige hart van wel; daar is geen twijfel aan. Enerzijds een lagere schoolleerkracht die niemand pijn wil doen, anderzijds toch opgezadeld met een onmogelijk pijnlijke opdracht blijft Bautista doorheen de film een empathische figuur die we toch nooit volledig kunnen vertrouwen. Niet enkel is hij mogelijks zelf het slachtoffer van zijn eigen stommiteit, maar zijn goede wil wordt ten minste geëvenaard door de fysieke schade die hij met zijn massieve spieren en roestige wapens kan aanbrengen.

knock-3.jpg


Onschuldige ogen

Shyamalan werkt graag met kinderen, dat is duidelijk uit zijn filmografie. Waar vele regisseurs hen moeilijk vinden om mee te werken en hen dus als de pest vermijden, zoekt Shyamalan projecten op waar, desondanks duistere thema's, kinderen een belangrijke rol spelen. Zo hebben zijn klassieke films over de jaren een zeldzame kwaliteit die hen typeert als "een horrorfilm waar ook kinderen naar kunnen kijken" (denk maar aan Signs en The Sixth Sense). Ook zijn recentere films Old en The Visit vertonen een vergelijkbare neiging. Een deel van wat die eerdere films zo meeslepend maakt voor zowel jong als oud, is dat deze kinderen niet worden voorgesteld als nietsnuttende huilebalken. Het zijn daarentegen mensen in ontwikkeling met hun eigen individuele trekjes en waarden. Daarenboven ervaren zij momenten waarop ze met hun wilskracht en vaardigheden het verhaal van de film verder helpen.

Met de weglating van een paar shots denk ik dat Knock at the Cabin een degelijke "familie thriller" zou kunnen worden.


In zijn volledige filmografie heb ik nog nooit zo'n onbedachtzame kijk op de rol van een kind gezien als in Knock at the Cabin. De film begint sterk: Wen, een Aziatisch meisje van rond de zeven jaar, vangt sprinkhanen in een veld. Ze praat met hen. Ze heeft een pot met luchtgaten waarin ze haar sprinkhanen opvoedt en een register met de namen, persoonlijkheden, kenmerken en voorkeuren van elke sprinkhaan. Ver weg in het bos ziet ze een grote man die naar haar kijkt. Ze wordt nerveus wanneer hij langzaamaan naar haar wandelt. De man, die zich als Leonard voorstelt, wil graag haar vriend worden. Wen is niet naïef. Zij stelt zich verdedigend op en probeert na elke wending van de conversatie zich terug te trekken naar het huisje waar haar vaders zijn. Leonard wil enkel het beste voor haar, zegt hij in een hoge, bijna zorgende toon. Hij wil haar geen pijn doen. Daarom is wat er binnenkort zal gebeuren zeer pijnlijk voor hem. De volledige interactie is zo gespannen als een vioolsnaar. Elk woord, elke blik voelt levensveranderend belangrijk. Er wordt gebruik gemaakt van Dutch angles om extra te beklemtonen dat hier iets niet pluis is. Shit's about to go down. Het slechte nieuws? Na deze scène wordt Wen niets meer dan een MacGuffin voor de volwassenen; een huilend stuk decor dat heel af en toe bruikbaar wordt voor de spelers. Het is jammer dat een volledige derde van de protagonisten zo niet-instrumenteel en oninteressant gemaakt wordt, vooral nadat de opening van de film impliceerde dat haar persoonlijkheid en beslissingsvermogen cruciale factoren in het verhaal zouden zijn. Ik laat me even meeslepen in mijn bewustzijnsstroom over kinderen in Shyamalan-films omdat ik na het bekijken van Knock at the Cabin geen idee heb of de film voor kinderen bedoeld is of niet.

Zo zijn de verdere gebeurtenissen en thema's van het verhaal zodanig ondubbelzinnig en simpel dat het aan media voor kinderen doet denken. Tegelijk is Knock een van Shyamalans enige films die in de VS een R-rating heeft gekregen. Met andere woorden, zelfs zestienjarigen mogen de film niet gaan zien zonder vergezeld te zijn door een volwassene. Of dat aan de bloederigheid van de film ligt of de implicaties van sommige scènes, weet ik niet. Maar, met de weglating van maar een paar korte scènes of shots denk ik dat Knock at the Cabin een degelijke "familie thriller" zou kunnen worden. Al blijft de trivialiteit van Wen, waarschijnlijk een overblijfsel van het veel duisterdere boek waarop de film gebaseerd is, zonde.

knock-1.jpg


Hate is bad, mmmkay?

Zoals zovelen van Shyamalans films is ook Knock at the Cabin een fabel met een origineel beginpunt en een levensles om mee te geven aan de kijkers van diverse leeftijden. Een van de grootste problemen van Knock is dan ook dat zijn morele lessen zodanig simpel zijn dat zelfs kleuters de film als neerbuigend zouden kunnen zien. Het centrale idee - geef een geliefde op of de wereld vergaat - is één die al vaak in verhalen verkend werd. Het juiste antwoord is zodanig voor de hand liggend dat de verhalenverteller gebruik moet maken van een soort twist of verdiepende methode om de vraag interessant te houden. Sophie's Choice kiest om diepe karakterportretten neer te leggen die de nuances van de beslissing aankaarten. The Last of Us gaat in op de intieme relatie tussen de partijen en verkent de manier waarop liefde ons tot het foute antwoord kan leiden. A Plague Tale: Requiem (overigens een van de beste games van vorig jaar) toont ons hoe dit vraagstuk een verschrikkelijke mentale en fysieke tol neemt op diens hoofdpersonage. Knock at the Cabin vertoont geen enkele vorm van diepgang in zijn personages en verkent bitter weinig. Hierdoor is de enige factor die het verloop van de gebeurtenissen interessant maakt, de mogelijkheid dat de keuze in kwestie een illusie is. Al is er zeker een poging gedaan om die vraag onbeantwoord te houden, zijn de stukken informatie die je wel krijgt genoeg om kijkers hevig in een bepaalde richting te duwen. Dat zijn jammer genoeg niet de enige centrale thema's die wat onhandig behandeld worden.

Knock past geschikt in het huidig "bekijkbaar en deels interessant, maar onopvallend en problematisch" oeuvre van deze eens zo grootse regisseur.


Zo wijzen verscheidene plotelementen ernaar dat Knock at the Cabin een verhaal over het overwinnen van haat wil vertellen, zowel intern als geëxternaliseerd. Dat is een mooie gedachte. Het moet ook vernoemd worden dat zelfs in 2023 een bioscoopfilm met een homokoppel in de hoofdrollen lang niet zo veelvoorkomend is als in de verbeelding van een homofoob. Knock verdient dus zeker vernoeming voor het hebben van diens hart op de juiste plaats. Toch voelt die thematiek wat hol vanwege de oppervlakkige en inconsistente manier waarop haatgedrag verkend wordt. Noch diens bronnen, noch diens mogelijke aflossingen worden voldoende voorgesteld om van het hele fabeltje iets meer te maken dan een flauwe boodschap die klinkt "Haat is slecht." Dankjewel M. Night voor dat hartverwarmende inzicht. Ook neventhema's zoals de goedheid van de mens en openheid naar onwaarschijnlijke mogelijkheden vallen bij nader inzien wat op hun gezicht, aangezien het ene wat uit de lucht komt vallen en het andere in context aanvoelt als een aanmoediging tot het toetreden van de Flat Earth Society.

Simpliciteit van thema's en personages is natuurlijk niets nieuws met Shyamalan. Al bij al is Knock at the Cabin helemaal niet zo slecht als zijn ergste stinkers (zijnde naar mijn mening de bewerking van Avatar: The Last Airbender, waarvan het internet samen heeft besloten dat hij niet bestaat en The Happening, die even succesvol is in zijn thrillerambities als Tommy Wiseau's klassieker The Room). Knock is zelfs best entertainend voor zijn eerste helft en zou dat voor sommigen misschien kunnen blijven als ze hun brein even uitzetten. Toch denk ik terug aan de krachtige karaktergedreven scènes in Unbreakable, Signs of The Sixth Sense (zoals Coles gesprek met zijn moeder over haar grootmoeder, die Toni Collette een Oscarnominatie opleverde in de tijd dat horror nog erkend werd door de Academy) en betreur ik dat die magie er gewoon niet meer is. Zelfs The Village en Lady in the Water hadden, desondanks hun respectievelijke controverses, een visie en een x-factor die me jaren later aan hen doet terugdenken. Knock past geschikt in het huidig "bekijkbaar en deels interessant, maar onopvallend en problematisch" oeuvre van deze eens zo grootse regisseur. Zonde van een avondje uit is het niet, maar dat Knock at the Cabin mensen terug zodanig zal verrassen, ontroeren of impacteren als zijn klassiekers, dat betwijfel ik.

Conclusie

De nieuwste telg van M. Night Shyamalan is een gangbaar bekijkbaar sprookje en benadert soms iets intrigerend. Het lekker high concept verhaal over een familie die door vier mysterieuze indringers gedwongen wordt om een onmogelijke beslissing te nemen, voelt vroeg in de film zwanger met potentieel. Maar, de spanning en nieuwsgierigheid van de kijker wordt op de proef gesteld door een gebrek aan nieuwe ontwikkelingen, frisse richtingen of thematische cohesie.

Pro

  • Intrigerende premisse en eerste helft
  • Bautista kan een staaltje acteren neerzetten
  • Benadert een mooie familiefilm
  • Het hart op de juiste plaats

Con

  • Kent zijn eigen genre niet
  • Kan zijn spanning en mysteries niet lang onderhouden
  • Personages en thema's zijn onderontwikkeld
6

Over deze film

Beschikbaar vanaf

1 februari 2023

Genre

  1. Thriller

Speelduur

110 minuten

Regie

M. Night Shyamalan

Cast

Dave Bautista, Jonathan Groff, Ben Aldridge, Kristen Cui, Rupert Grint ...

Uitgever

Universal Pictures
 
Laatst bewerkt:
Terug
Bovenaan