Een ruimteschip stort neer op een maan genaamd Lorian V. Als Deadsuit word je zonder je herinneringen wakker op de oppervlakte. Van je instortingsplek krijg je een prachtig zicht van de planeet en diens flora, maar onheil zoemt voorbij de horizon. Waarom is het schip hier neergestort, vanwaar komt het leven op Lorian V, en wie is Deadsuit?
Ook al zou je het niet raden, is deze Metroidvania de eerste game van Old Moon, althans, als je de vele eerdere versies van Ghost Song die via Kickstarter mogelijk gemaakt werden niet meerekent. Hoofdontwikkelaar en drijvende kracht Matt White nam zelf veel inspiratie van Super Metroid, Dark Souls en Hollow Knight. Doet hij deze klassiekers recht met zijn intrede in het genre? Kom er in deze review achter! Ghost Song is vanaf 3 november verkrijgbaar op alle platformen, en is ook beschikbaar op Xbox Game Pass.
Simpelweg een sterke Metroidvania
Ik val met de deur in huis: Ghost Song is gewoon een uiterst sterke Metroidvania die het plezier van verkenning en 2D-shootercombat maar al te goed verstaat en intelligent de beste ideeën van andere werken in het genre overneemt en combineert. Zo bestaat de planeet Lorian V uit geweldige, diverse en complexe niveaus vol geheime paden en delen die een upgrade vergen om vooruitgang te maken. Wel jammer is dat de platforming in Ghost Song relatief rudimentair is: doorheen het verhaal zal je bijvoorbeeld een dodge, een wall jump, en meerdere opeenvolgende sprongen ontgrendelen, maar die opties zullen dan wel gebruikt worden om aan nieuwe locaties te kunnen komen, er zijn bijna geen segmenten die je platformingvaardigheden ook echt testen.
De focus zit naast verkenning dan ook op de shootercombat: Deadsuit heeft een geweer in de plaats van een linkerhand en die zal je tactisch moeten gebruiken om je avontuur op Lorian V succesvol af te ronden. Je kan vooruit schieten terwijl je rondloopt, of het personage in plaats fixeren om preciezer te mikken waar je schiet. Over het algemeen is de combat strak en wordt de speler constant gestimuleerd door risico-beloningssystemen. Zo doe je met je standaardgeweer meer schade hoe dichter je bij de vijand bent. Daarnaast zorgt het oververhittingssysteem ervoor dat je steeds iets minder schade doet hoe langer je de schietknop ingedrukt houdt, maar doen je mêleewapens juist meer schade hoe meer oververhit je geweer is. In zowel paden vol vijanden en tijdens bossfights zal je slim gebruik moeten maken van al het gereedschap in je arsenaal: je zal steeds schakelen tussen springen, schieten tijdens het lopen, precies schieten, ontwijken, helen, secundaire effecten triggeren, noem het maar op. Ghost Song is lang niet zo meedogenloos moeilijk als veel van zijn genregenoten, maar vergt van de speler een goede dosis alertheid en flexibiliteit.
Ghost Song is ook heel goed in de speler te motiveren om verder te spelen en om goed te verkennen, want je weet nooit waar je een essentiële HP-upgrade kan vinden, of juist een module die je toelaat om je speelstijl volledig te veranderen. Het modulesysteem, dat inclusief het selectiemenu zelf recht uit Hollow Knight overgenomen is, biedt lekker veel variëteit in mogelijke speelstijlen. Je hebt wapenmodules die je toegang geven naar allerlei secundaire wapens zoals snipers, bazooka's, mijnen, en ook meer verrassende wapens zoals een bloemenwapen dat bloemen doet groeien die je HP teruggeven, of een wapen dat blobs schiet die vijanden een klein beetje schade over tijd aandoen. Nog leuker zijn de uitrustingsmodules die allerlei passieve effecten kunnen hebben. Zo kan je met zo'n modules sneller lopen, meer sprongen krijgen, bepaalde stats verhogen, extra effecten aan je aanvallen toevoegen, en nog veel meer. Het is met een slimme uitrusting zelfs mogelijk om je geweren opzij te zetten en van Ghost Song een mêlee hack-and-slash te maken. Maar elke module komt met een prijs, en je kan niet meer modules uitrusten dan je huidig niveau toelaat. Zo moet je toch harde beslissingen maken: wil ik verder kunnen schieten, of wil ik de HP van de vijand kunnen zien? Wil ik mijn kans op sterven verlagen door mezelf meer HP te geven, of die modulepunten gebruiken om meer XP van vijanden te krijgen?
Gestrand op een wondermooie maan
Vanaf de eerste momenten van Ghost Song word je over het hoofd geslagen met de sterke en atmosferische art direction: de pastelpaarse lucht en de dode bomen met kronkelende takken geven een mysterieuze eerste indruk van Lorian V die je steeds dieper onder de grond begeleidt. Niet elk gebied in de game is even prachtig, maar velen zijn het wel, en elk gebied is consistent tussen zijn design en de vijanden die je er kan verwachten. Ook de muziek is wellicht niet heel herkenbaar, maar voegt een rustgevende of avontuurlijke toon toe waar nodig.
Ook was ik positief verrast door het verhaal in Ghost Song, wat meestal geen zo'n grote focus is in Metroidvanias. Ghost Song is zowel op vlak van personages als thematisch best diepgaand, en heeft een elegante, poëtische schrijfstijl die de personages er niet van weerhoudt geloofwaardig en sympathiek over te komen. Er werd pragmatisch gebruik gemaakt van selectieve voice acting: de eerste en laatste paar zinnen van elk gesprek werden wel ingesproken, maar vele zinnen ertussen niet. Dat laat Old Moon toe de personages wat meer karakter te geven met best goede voice acting, maar er ook geen fortuin aan uit te moeten geven. Veel van de mysteries van Lorian V, alsook algemene menselijke concepten zoals overleving, verlies, identiteit, schuldgevoelens en meer worden aangehaald, intiem besproken, en vaak een bevredigende conclusie gegeven. Zo kampt Deadsuit zelf met een gebrek aan kennis over wie ze is en wat haar doel in het leven is, maar krijgt ze doorheen het spel vaak suggesties van verscheidene personages die zichzelf in haar herkennen. Zowel Deadsuit zelf als de vele goedgeschreven NPC's die je in de wereld kan tegenkomen, slagen erin een menselijk verhaal te vertellen, dat je blijft bezighouden wanneer je ondergronds insecten zit te verdelgen.
Wel zijn er een paar mankementen te bespreken. Zo bestaat de structuur van de game eruit dat je steeds in een bepaalde hoek van de map een onderdeel zult vinden die nodig is om het moederschip te herstellen. Wanneer je zo'n onderdeel vindt, mag je geen gebruik meer maken van fast-travel, waardoor je een lange tocht terug naar de oppervlakte moet maken. Ook al zijn er soms wel kleine verschillen in de omgevingen, en maakt dit gegeven het makkelijker om personages te vinden die de wereld steeds zelf verkennen, voelt dit toch vervelend, vooral na de eerste keer, en het voelt alsof dit gewoon is bewaard om de game langer te maken. Ook het pantsersysteem, waarbij je maximum HP bij elke dood verminderd wordt tot je valuta gebruikt bij een checkpoint (die trouwens iets te schaars zijn), heeft geen echt nut en voelt als niets meer dan een manier om tijd te verkwisten. Daarnaast zijn sommige bossfights niet geweldig gebalanceerd rond het feit dat je ze in willekeurige volgorde kan aanpakken: sommigen zijn spijkerhard en sommigen zijn pushovers. Maar deze irritaties zijn maar een paar vergeeflijke scheuren in een stevige en kleurrijke Metroidvania-ervaring.
Ook al zou je het niet raden, is deze Metroidvania de eerste game van Old Moon, althans, als je de vele eerdere versies van Ghost Song die via Kickstarter mogelijk gemaakt werden niet meerekent. Hoofdontwikkelaar en drijvende kracht Matt White nam zelf veel inspiratie van Super Metroid, Dark Souls en Hollow Knight. Doet hij deze klassiekers recht met zijn intrede in het genre? Kom er in deze review achter! Ghost Song is vanaf 3 november verkrijgbaar op alle platformen, en is ook beschikbaar op Xbox Game Pass.
Simpelweg een sterke Metroidvania
Ik val met de deur in huis: Ghost Song is gewoon een uiterst sterke Metroidvania die het plezier van verkenning en 2D-shootercombat maar al te goed verstaat en intelligent de beste ideeën van andere werken in het genre overneemt en combineert. Zo bestaat de planeet Lorian V uit geweldige, diverse en complexe niveaus vol geheime paden en delen die een upgrade vergen om vooruitgang te maken. Wel jammer is dat de platforming in Ghost Song relatief rudimentair is: doorheen het verhaal zal je bijvoorbeeld een dodge, een wall jump, en meerdere opeenvolgende sprongen ontgrendelen, maar die opties zullen dan wel gebruikt worden om aan nieuwe locaties te kunnen komen, er zijn bijna geen segmenten die je platformingvaardigheden ook echt testen.
De combat is strak en de speler wordt constant gestimuleerd door risico-beloningssystemen.
De focus zit naast verkenning dan ook op de shootercombat: Deadsuit heeft een geweer in de plaats van een linkerhand en die zal je tactisch moeten gebruiken om je avontuur op Lorian V succesvol af te ronden. Je kan vooruit schieten terwijl je rondloopt, of het personage in plaats fixeren om preciezer te mikken waar je schiet. Over het algemeen is de combat strak en wordt de speler constant gestimuleerd door risico-beloningssystemen. Zo doe je met je standaardgeweer meer schade hoe dichter je bij de vijand bent. Daarnaast zorgt het oververhittingssysteem ervoor dat je steeds iets minder schade doet hoe langer je de schietknop ingedrukt houdt, maar doen je mêleewapens juist meer schade hoe meer oververhit je geweer is. In zowel paden vol vijanden en tijdens bossfights zal je slim gebruik moeten maken van al het gereedschap in je arsenaal: je zal steeds schakelen tussen springen, schieten tijdens het lopen, precies schieten, ontwijken, helen, secundaire effecten triggeren, noem het maar op. Ghost Song is lang niet zo meedogenloos moeilijk als veel van zijn genregenoten, maar vergt van de speler een goede dosis alertheid en flexibiliteit.
Ghost Song is ook heel goed in de speler te motiveren om verder te spelen en om goed te verkennen, want je weet nooit waar je een essentiële HP-upgrade kan vinden, of juist een module die je toelaat om je speelstijl volledig te veranderen. Het modulesysteem, dat inclusief het selectiemenu zelf recht uit Hollow Knight overgenomen is, biedt lekker veel variëteit in mogelijke speelstijlen. Je hebt wapenmodules die je toegang geven naar allerlei secundaire wapens zoals snipers, bazooka's, mijnen, en ook meer verrassende wapens zoals een bloemenwapen dat bloemen doet groeien die je HP teruggeven, of een wapen dat blobs schiet die vijanden een klein beetje schade over tijd aandoen. Nog leuker zijn de uitrustingsmodules die allerlei passieve effecten kunnen hebben. Zo kan je met zo'n modules sneller lopen, meer sprongen krijgen, bepaalde stats verhogen, extra effecten aan je aanvallen toevoegen, en nog veel meer. Het is met een slimme uitrusting zelfs mogelijk om je geweren opzij te zetten en van Ghost Song een mêlee hack-and-slash te maken. Maar elke module komt met een prijs, en je kan niet meer modules uitrusten dan je huidig niveau toelaat. Zo moet je toch harde beslissingen maken: wil ik verder kunnen schieten, of wil ik de HP van de vijand kunnen zien? Wil ik mijn kans op sterven verlagen door mezelf meer HP te geven, of die modulepunten gebruiken om meer XP van vijanden te krijgen?
Gestrand op een wondermooie maan
Vanaf de eerste momenten van Ghost Song word je over het hoofd geslagen met de sterke en atmosferische art direction: de pastelpaarse lucht en de dode bomen met kronkelende takken geven een mysterieuze eerste indruk van Lorian V die je steeds dieper onder de grond begeleidt. Niet elk gebied in de game is even prachtig, maar velen zijn het wel, en elk gebied is consistent tussen zijn design en de vijanden die je er kan verwachten. Ook de muziek is wellicht niet heel herkenbaar, maar voegt een rustgevende of avontuurlijke toon toe waar nodig.
Ook was ik positief verrast door het verhaal in Ghost Song, wat meestal geen zo'n grote focus is in Metroidvanias. Ghost Song is zowel op vlak van personages als thematisch best diepgaand, en heeft een elegante, poëtische schrijfstijl die de personages er niet van weerhoudt geloofwaardig en sympathiek over te komen. Er werd pragmatisch gebruik gemaakt van selectieve voice acting: de eerste en laatste paar zinnen van elk gesprek werden wel ingesproken, maar vele zinnen ertussen niet. Dat laat Old Moon toe de personages wat meer karakter te geven met best goede voice acting, maar er ook geen fortuin aan uit te moeten geven. Veel van de mysteries van Lorian V, alsook algemene menselijke concepten zoals overleving, verlies, identiteit, schuldgevoelens en meer worden aangehaald, intiem besproken, en vaak een bevredigende conclusie gegeven. Zo kampt Deadsuit zelf met een gebrek aan kennis over wie ze is en wat haar doel in het leven is, maar krijgt ze doorheen het spel vaak suggesties van verscheidene personages die zichzelf in haar herkennen. Zowel Deadsuit zelf als de vele goedgeschreven NPC's die je in de wereld kan tegenkomen, slagen erin een menselijk verhaal te vertellen, dat je blijft bezighouden wanneer je ondergronds insecten zit te verdelgen.
Een elegante, poëtische schrijfstijl die de personages er niet van weerhoudt geloofwaardig en sympathiek over te komen
Wel zijn er een paar mankementen te bespreken. Zo bestaat de structuur van de game eruit dat je steeds in een bepaalde hoek van de map een onderdeel zult vinden die nodig is om het moederschip te herstellen. Wanneer je zo'n onderdeel vindt, mag je geen gebruik meer maken van fast-travel, waardoor je een lange tocht terug naar de oppervlakte moet maken. Ook al zijn er soms wel kleine verschillen in de omgevingen, en maakt dit gegeven het makkelijker om personages te vinden die de wereld steeds zelf verkennen, voelt dit toch vervelend, vooral na de eerste keer, en het voelt alsof dit gewoon is bewaard om de game langer te maken. Ook het pantsersysteem, waarbij je maximum HP bij elke dood verminderd wordt tot je valuta gebruikt bij een checkpoint (die trouwens iets te schaars zijn), heeft geen echt nut en voelt als niets meer dan een manier om tijd te verkwisten. Daarnaast zijn sommige bossfights niet geweldig gebalanceerd rond het feit dat je ze in willekeurige volgorde kan aanpakken: sommigen zijn spijkerhard en sommigen zijn pushovers. Maar deze irritaties zijn maar een paar vergeeflijke scheuren in een stevige en kleurrijke Metroidvania-ervaring.
Conclusie
Ghost Song is niet bedeesd rond zijn inspiraties: op een fundament van Super Metroid bouwt het ook hevig met bakstenen van Dark Souls en Hollow Knight. Ook al zijn er een paar mankementen zoals gebrek aan platforminguitdagingen en wat mindere bossfights, zijn de fundamenten van goede Metroidvania-design hier zodanig sterk en de artdesign zodanig adembenemend dat dit avontuur op de planeet Lorian V absoluut de aandacht verdient van genreliefhebbers.
Pro
- Sterke Metroidvania
- Modulesysteem brengt variatie
- Prachtige art direction en atmosfeer
- Elegant geschreven verhaal en personages
Con
- Platforming te rudimentair
- Een paar irritante designbeslissingen
- Bossfights soms minder goed gebalanceerd
8
Over
Beschikbaar vanaf
3 november 2022
Gespeeld op
- Xbox Series X|S
Beschikbaar op
- Nintendo Switch
- PC
- PlayStation 4
- PlayStation 5
- Xbox One
- Xbox Series X|S
Genre
- Action
- Platformer
- Shooter
Ontwikkelaar
- Old Moon
Uitgever
- Humble Games
Website
Laatst bewerkt:
