Cowboys en vampieren, we zagen het al vaak in de filmwereld. Maar een game bij de naam noemen waarin beide thema’s Western en horror stevig met elkaar vermengd worden? Daar moet ik toch wat langer over nadenken, om het vervolgens maar op te geven. Tijd om daar verandering in te brengen, dachten de ontwikkelaars van Flying Wild Hog wellicht. Wat hun drijfveer ook was, nadat de release van de beat 'em up/shooter Evil West eerder voor twee maanden uitgesteld werd, kunnen we er nu eindelijk mee aan de slag en dat is alleen maar goed nieuws. Op 22 november verschijnen de versies voor pc, Xbox One, Xbox Series X|S, PlayStation 4 en PlayStation 5.
Uit de verschillende gameplaytrailers die voorafgaand als teaser uitgebracht werden, was al op te maken dat Evil West
zichzelf niet altijd even serieus ging nemen. Ook de actie leek tijdens deze filmpjes soms te neigen naar over-the-top, waardoor het voor mij toen al als een paal boven water stond dat het verhaal eerder als bijkomstig zou aanvoelen. Wat je dan wel van dit ietwat opvallende actiespel mag verwachten, lees je in deze review van de pc-editie.
Mijn naam is Jesse Rentier en ik jaag op vampier
We bevinden ons in de Verenigde Staten, aan het begin van de 18e eeuw. Jesse Rentier is een stoere cowboy die net als zijn kompaan Edgar Gravenor al flink wat ervaring opdeed als vampierenjager. Beiden werken namelijk voor het Rentier Instituut, een geheime organisatie die gespecialiseerd is in het bestrijden van allerhande monsters en waar Jesse’s vader de plak zwaait. Jesse wil maar al te graag in de voetsporen van zijn vader treden, maar moet zich daar natuurlijk eerst deftig voor bewijzen. Toevallig kan dat maar op één enkele manier: zoveel mogelijk van die wangedrochten een kopje kleiner maken en zo Amerika voor een waar inferno behoeden.
Dat de hel Jesse nader staat dan de hemel, wordt al snel duidelijk met de cutscene die de game inleidt. Samen met Edgar probeert hij met TNT een treinspoor en de erop rijdende trein op te blazen. Aan boord van die trein zit Chester Morgan, de zoveelste cowboy die in een vampier veranderde. Natuurlijk proberen Jesse en Edgar hem uit de weg te ruimen, maar hun plan mislukt grotendeels. Wanneer ze dan maar zelf achter Chester aan gaan, duurt het niet lang vooraleer hun wegen zich scheiden. Als ze dan ook nog eens overspoeld worden door allerhande kwaadaardige wanschepsels, hebben ze al door dat ze niet op tijd terug thuis zullen zijn voor het avondeten. Kortom, veel diepte is er echt niet te vinden in het verhaal van Evil West. Jesse moet zich gewoon in de gunst van zijn vader knokken door Amerika volledig monstervrij te maken, om zo uiteindelijk het Rentier Instituut te mogen overnemen. Zo summier had ik het eigenlijk ook kunnen houden.
Controller een must, maar besturing dan nog niet perfect
Evil West spelen via een toetsenbord bleek een extreem moeilijke opdracht. Het spel heeft een nogal eigenwijze besturing, waardoor ik al snel op controller overschakelde. Ik zag het standaard toegepaste control scheme eigenlijk nog niet eerder, en een aantal acties blijken ook nog eens de knop met elkaar te delen. Dit is echter wel grotendeels te verklaren doordat je initieel, als basis voor overleving, aangewezen bent op mêlee. Later wordt daar nog het hanteren van pistolen, geweren en allerhande ander gerief (zoals de Zapper, waarmee je de vampiers kan elektrocuteren) aan toegevoegd, welke elk hun eigen button én cooldown-periode krijgen. Tijdens de combat kun je niet vrijuit schakelen tussen je verschillende wapens. Je vuurt meteen een schot af bij het indrukken van de knop die gelinkt is aan een specifiek wapen, waarna dit voor even onbruikbaar wordt. Hierbij dien je ook rekening te houden met het specifieke type vijand dat tegenover je staat. Sommige vijanden zijn immers immuun voor het ene wapen, maar erg kwetsbaar als je ze raakt met een ander. Je hoeft trouwens ook geen kogels te verzamelen in het spel. Er is enkel geld te vinden dat je kunt inzetten voor de upgrades van je wapens, terwijl het sporadische levellen daarnaast een aantal handige perks vrijspeelt.
Een ander, minder intuïtief aspect van de besturing is de hantering van de camera. Jesse loopt altijd met zijn rug naar je toe en ook al bestaat de optie om hem te locken op een welbepaalde vijand, deze blijkt helaas (nog?) niet perfect te werken. Hierdoor moet je de camera geregeld zelf manueel corrigeren. In volle actie, middenin heel wat monsters, blijkt het allesbehalve handig om Jesse telkens zelf terug te moeten richten tot de specifieke vijand die je eerst wil afmaken. Het opdrijven van de assistentie voor het mikken en daarnaast het verhogen van de Aim Snap Strength helpt weliswaar wat, waardoor het daarna wel begint te wennen. Je las het misschien al ergens tussen de regels door: Evil West levert echt geen ervaring af waarbij je even op je gemak een paar misbaksels de pan inhakt en tussendoor nog een wijntje achterover slaat.
Doom Eternal met vampieren en andere mormels
Het zal daarom ook niet al te lang duren vooraleer de gelijkenissen met games zoals Doom Eternal zich opdringen. Je moet telkens verdomd snel reageren, want de speciale aanvallen van je tegenstanders zijn zo goed als dodelijk. Op dat moment beginnen ze rood te gloeien, waardoor je best opzij springt ofwel de rechterstick indrukt om te schoppen, en zo hun aanval te blokkeren. Wanneer een vijand bijna dood is, gloeit hij geel. Dan dien je snel naar hem toe te sprinten voor de final blow, welke Coup de Grâce heet. Deze geeft je altijd een Health Pickup. Inderdaad, alweer een kopie van de Glory Kill uit Doom. Jezelf genezen tijdens de gevechten kan trouwens ook, maar het gebruik van deze actie wordt eveneens beperkt via een cooldown.
Gaandeweg speel je meer en meer wapens, speciale vaardigheden en perks vrij. Hierdoor voelt de gameplay steeds vloeiender aan, terwijl de uitdaging er absoluut niet minder op wordt. Er zijn enorm veel soorten vijanden te elimineren, waaronder weerwolven, vliegende gedrochten, moordzuchtige bandieten, gigantische vampieren en bebloede krachtpatsers met een zeis die zo uit The Texas Chainsaw Massacre ontsnapt zouden kunnen zijn. Soms krijg je ze zo goed als allemaal op hetzelfde ogenblik voorgeschoteld, waardoor je dan heel vlug moet kunnen afwegen welke misbaksels je best eerst uitschakelt.
Prima soundtrack als sublimatie voor het indiegehalte
Op grafisch vlak is Evil West helaas niet meteen imposant te noemen. Het Wilde Westen in het spel schreeuwt vooral indie, mist wat detail en het kleurenpallet blijkt daarnaast nogal eentonig opgesteld. Ook is de wereld enorm lineair uitgewerkt. Meestal heb je maar één te volgen weg, met af en toe een zijgang waar je een schatkist of losliggend geld vindt. Neen, voor urenlang verkennen of genieten van mooie vergezichten moet je deze game zeker niet spelen. De frame rate loopt weliswaar enorm soepel, en dat wordt alleen maar beter wanneer je Nvidia DLSS en/of AMD FSR inschakelt.
Je kunt trouwens in de game een aantal duidelijke referenties naar bekende horrorfilms spotten. From Dusk Till Dawn is letterlijk de naam van één van de missies, en de aandachtige spelers zullen op een gegeven moment ook een verwijzing naar een bepaalde scène uit Carrie herkennen. De monologen van Jesse en de dialogen met zijn kompanen stellen echter niet zoveel voor. Zelfs de lipsync zit er soms volledig naast tijdens de vele cutscenes, maar toch ogen deze niet mis. Wat echter nog meer pluspunten scoort, is wat mij betreft de heel toepasselijke muziek. Naast de single player-campagne is er ook een multiplayer-modus voorhanden, waarin je het spel via online co-op kan spelen met iemand anders die het spel bezit. Deze was helaas nog niet beschikbaar bij het ter perse gaan van deze review.
Uit de verschillende gameplaytrailers die voorafgaand als teaser uitgebracht werden, was al op te maken dat Evil West
Mijn naam is Jesse Rentier en ik jaag op vampier
We bevinden ons in de Verenigde Staten, aan het begin van de 18e eeuw. Jesse Rentier is een stoere cowboy die net als zijn kompaan Edgar Gravenor al flink wat ervaring opdeed als vampierenjager. Beiden werken namelijk voor het Rentier Instituut, een geheime organisatie die gespecialiseerd is in het bestrijden van allerhande monsters en waar Jesse’s vader de plak zwaait. Jesse wil maar al te graag in de voetsporen van zijn vader treden, maar moet zich daar natuurlijk eerst deftig voor bewijzen. Toevallig kan dat maar op één enkele manier: zoveel mogelijk van die wangedrochten een kopje kleiner maken en zo Amerika voor een waar inferno behoeden.
Dat de hel Jesse nader staat dan de hemel, wordt al snel duidelijk met de cutscene die de game inleidt. Samen met Edgar probeert hij met TNT een treinspoor en de erop rijdende trein op te blazen. Aan boord van die trein zit Chester Morgan, de zoveelste cowboy die in een vampier veranderde. Natuurlijk proberen Jesse en Edgar hem uit de weg te ruimen, maar hun plan mislukt grotendeels. Wanneer ze dan maar zelf achter Chester aan gaan, duurt het niet lang vooraleer hun wegen zich scheiden. Als ze dan ook nog eens overspoeld worden door allerhande kwaadaardige wanschepsels, hebben ze al door dat ze niet op tijd terug thuis zullen zijn voor het avondeten. Kortom, veel diepte is er echt niet te vinden in het verhaal van Evil West. Jesse moet zich gewoon in de gunst van zijn vader knokken door Amerika volledig monstervrij te maken, om zo uiteindelijk het Rentier Instituut te mogen overnemen. Zo summier had ik het eigenlijk ook kunnen houden.
Controller een must, maar besturing dan nog niet perfect
Evil West spelen via een toetsenbord bleek een extreem moeilijke opdracht. Het spel heeft een nogal eigenwijze besturing, waardoor ik al snel op controller overschakelde. Ik zag het standaard toegepaste control scheme eigenlijk nog niet eerder, en een aantal acties blijken ook nog eens de knop met elkaar te delen. Dit is echter wel grotendeels te verklaren doordat je initieel, als basis voor overleving, aangewezen bent op mêlee. Later wordt daar nog het hanteren van pistolen, geweren en allerhande ander gerief (zoals de Zapper, waarmee je de vampiers kan elektrocuteren) aan toegevoegd, welke elk hun eigen button én cooldown-periode krijgen. Tijdens de combat kun je niet vrijuit schakelen tussen je verschillende wapens. Je vuurt meteen een schot af bij het indrukken van de knop die gelinkt is aan een specifiek wapen, waarna dit voor even onbruikbaar wordt. Hierbij dien je ook rekening te houden met het specifieke type vijand dat tegenover je staat. Sommige vijanden zijn immers immuun voor het ene wapen, maar erg kwetsbaar als je ze raakt met een ander. Je hoeft trouwens ook geen kogels te verzamelen in het spel. Er is enkel geld te vinden dat je kunt inzetten voor de upgrades van je wapens, terwijl het sporadische levellen daarnaast een aantal handige perks vrijspeelt.
Zowel de camera als de besturing vergen wat oefening, maar wennen uiteindelijk wel.
Een ander, minder intuïtief aspect van de besturing is de hantering van de camera. Jesse loopt altijd met zijn rug naar je toe en ook al bestaat de optie om hem te locken op een welbepaalde vijand, deze blijkt helaas (nog?) niet perfect te werken. Hierdoor moet je de camera geregeld zelf manueel corrigeren. In volle actie, middenin heel wat monsters, blijkt het allesbehalve handig om Jesse telkens zelf terug te moeten richten tot de specifieke vijand die je eerst wil afmaken. Het opdrijven van de assistentie voor het mikken en daarnaast het verhogen van de Aim Snap Strength helpt weliswaar wat, waardoor het daarna wel begint te wennen. Je las het misschien al ergens tussen de regels door: Evil West levert echt geen ervaring af waarbij je even op je gemak een paar misbaksels de pan inhakt en tussendoor nog een wijntje achterover slaat.
Doom Eternal met vampieren en andere mormels
Het zal daarom ook niet al te lang duren vooraleer de gelijkenissen met games zoals Doom Eternal zich opdringen. Je moet telkens verdomd snel reageren, want de speciale aanvallen van je tegenstanders zijn zo goed als dodelijk. Op dat moment beginnen ze rood te gloeien, waardoor je best opzij springt ofwel de rechterstick indrukt om te schoppen, en zo hun aanval te blokkeren. Wanneer een vijand bijna dood is, gloeit hij geel. Dan dien je snel naar hem toe te sprinten voor de final blow, welke Coup de Grâce heet. Deze geeft je altijd een Health Pickup. Inderdaad, alweer een kopie van de Glory Kill uit Doom. Jezelf genezen tijdens de gevechten kan trouwens ook, maar het gebruik van deze actie wordt eveneens beperkt via een cooldown.
De gameplay voelt steeds vloeiender aan, terwijl de uitdaging er absoluut niet minder op wordt.
Gaandeweg speel je meer en meer wapens, speciale vaardigheden en perks vrij. Hierdoor voelt de gameplay steeds vloeiender aan, terwijl de uitdaging er absoluut niet minder op wordt. Er zijn enorm veel soorten vijanden te elimineren, waaronder weerwolven, vliegende gedrochten, moordzuchtige bandieten, gigantische vampieren en bebloede krachtpatsers met een zeis die zo uit The Texas Chainsaw Massacre ontsnapt zouden kunnen zijn. Soms krijg je ze zo goed als allemaal op hetzelfde ogenblik voorgeschoteld, waardoor je dan heel vlug moet kunnen afwegen welke misbaksels je best eerst uitschakelt.
Prima soundtrack als sublimatie voor het indiegehalte
Op grafisch vlak is Evil West helaas niet meteen imposant te noemen. Het Wilde Westen in het spel schreeuwt vooral indie, mist wat detail en het kleurenpallet blijkt daarnaast nogal eentonig opgesteld. Ook is de wereld enorm lineair uitgewerkt. Meestal heb je maar één te volgen weg, met af en toe een zijgang waar je een schatkist of losliggend geld vindt. Neen, voor urenlang verkennen of genieten van mooie vergezichten moet je deze game zeker niet spelen. De frame rate loopt weliswaar enorm soepel, en dat wordt alleen maar beter wanneer je Nvidia DLSS en/of AMD FSR inschakelt.
Je kunt trouwens in de game een aantal duidelijke referenties naar bekende horrorfilms spotten. From Dusk Till Dawn is letterlijk de naam van één van de missies, en de aandachtige spelers zullen op een gegeven moment ook een verwijzing naar een bepaalde scène uit Carrie herkennen. De monologen van Jesse en de dialogen met zijn kompanen stellen echter niet zoveel voor. Zelfs de lipsync zit er soms volledig naast tijdens de vele cutscenes, maar toch ogen deze niet mis. Wat echter nog meer pluspunten scoort, is wat mij betreft de heel toepasselijke muziek. Naast de single player-campagne is er ook een multiplayer-modus voorhanden, waarin je het spel via online co-op kan spelen met iemand anders die het spel bezit. Deze was helaas nog niet beschikbaar bij het ter perse gaan van deze review.
Conclusie
Zoals je kon lezen, zijn de graphics en het verhaal van Evil West niet meteen de sterkste punten van de game. Dat hoeft natuurlijk niet echt, zolang de gameplay en de combat dan maar prima aanvoelen. Gelukkig is dat ook zo, ondanks de minder intuïtieve besturing welke zeker even gewenning vergt. Naarmate je echter vordert doorheen het spel, daagt Evil West je steeds meer uit. Je kunt je natuurlijk de vraag stellen hoe vaak je het spel nog opnieuw gaat spelen eenmaal je het uit hebt. Misschien dat de co-op modus hier soelaas biedt? In ieder geval, elk gewonnen gevecht geeft heel veel voldoening en de game alleen uitspelen blijkt daarnaast geen sinecure, iets wat ik alleen maar kan toejuichen.
Pro
- Vloeiende combat
- Steeds meer uitdaging
- Prima soundtrack
Con
- Grafisch minder imposant dan verwacht
- Besturing en camera zijn wel even wennen
7.5
Over
Beschikbaar vanaf
22 november 2022
Gespeeld op
- PC
Beschikbaar op
- PC
- PlayStation 4
- PlayStation 5
- Xbox One
- Xbox Series X|S
Genre
- Action
- Hack and slash
- Horror
- Shooter
Ontwikkelaar
- Flying Wild Hog
Uitgever
- Focus Entertainment
