Zorg in België

[808 State]

Die mensen hadden ook geen keuze... Als ze morgen elke jonge gast in West-Europa oproepen om in Oekraïne te gaan vechten tegen de Russen in vreselijke omstandigheden, gaan ze dan binnen vijftig jaar ook zeggen dat de mensen van nu mentaal sterker stonden? In de oorlogsjaren had je evengoed zelfmoorden, desertie en mensen die er compleet aan onderdoor gingen. Het mocht toen gewoon allemaal niet gezegd worden en mensen leden in stilte, onderschat de sterke invloed van de katholieke kerk ook niet toen. Zwakte tonen was op geen enkel moment gepast.

 

[Muñoz]

Zelf geen ervaring mee aangezien ik hier geen grootouders heb wonen en m'n ouders nog prille vijftigers zijn.

Mijn vriendin haar overgrootmoeder is 94 (denk ik) en zit sinds enkele maanden 'voltijds' in een WZC. Voordien is ze altijd zelfstandig thuis blijven wonen aangezien ze nog zeer mobiel was/is en ook goed 'in't koppeke' (wel de afgelopen enkele jaren met regelmatige thuisverpleging/-hulp voor de babbel, verzorging, hulp, etc. aangezien die familie redelijk klein is en er dus niet elke dag iemand kon langsgaan). Begin vorig jaar is ze dan op korte tijd op enkele plaatsen gevallen (o.a. supermarkt enzo, waardoor er telkens een ziekenwagen moest gebeld worden) en begon ze ook enorm veel te vergeten/gedesillusioneerd te geraken, en is er vastgesteld dat ze wat hersenverkalking heeft (syndroom van Fahr voor de kenners). Er is een klein jaartje geprobeerd om te zorgen dat er continu iemand bij kan zijn (ofwel van thuishulp ofwel van de familie), maar dat is niet haalbaar: er is een tekort aan zelfstandig zorgpersoneel, m'n vriendin haar ouders zitten nog volop in hun carrière, de tante ook en de grootouders zijn 70-ers die zelf al de handen vol hebben om voor zichzelf/de partner te zorgen. Je kon haar hoe langer hoe minder alleen laten: soms was 10 minuten naar de winkel gaan genoeg om ze weer te doen vallen op toilet ofzo.

Ze hebben voor haar dan een 'luxe' rusthuis (gezien de prijs toch) gezocht, en sindsdien is het eigenlijk alleen maar bergaf gegaan. Als er iemand op bezoek gaat ligt ze 9/10 keer in haar bed te slapen, en wordt ze wakker met totaal geen idee van tijd of ruimte. Het zorgpersoneel doet z'n best om alle bewoners (ook die op de 'zwaardere' afdeling waar ze zit) te betrekken in de activiteiten die ze doen. Soms heeft ze nog een heel goede dag en danst ze bv. uren aan een stuk. Maar ook daar is het verhaal weer hetzelfde: x aantal verpleging voor een veelvoud aan mensen die allemaal een zekere mate van hulp nodig hebben, waardoor veel mensen het grootste deel van de dag alleen op hun kamer vertoeven. Mij heeft ze nooit echt heel goed gekend (we zijn nog maar een 2-tal jaar samen, en gezien de corona shizzle heeft ze mij maar eerst vorig jaar voor de eerste keer gezien), maar vorige week gingen mijn vriendin en ik langs bij haar en ze herkende zelfs haar totaal niet meer, zelfs niet toen m'n vriendin meermaals zei dat ze haar achterkleinkind was. Na een tijd praten herinnerde ze zich het wel gedeeltelijk, maarja het wordt hoe langer hoe meer een conversatie met iemand wildvreemd. Ze heeft blijkbaar al jaren geleden gepraat met haar huisarts over de mogelijkheid van euthanasie moest ze (gezien de leeftijd) ineens beginnen aftakelen (wat ze echt niet wilde). Maar de wetgeving is op haar vlak heel ambigu: echt fysiek of mentaal lijden doet ze niet, en 'echte' alzheimer heeft ze niet, dus tja welke arts staat daar voor te springen.

Tl;dr mensen worden gewoon echt te oud. Dankzij de wetenschap slagen we er hoe langer hoe meer in om heel oud te worden, maar we realiseren ons niet dat er voor die (hulpbehoevende) mensen gewoon geen plaats meer is. Eens je niet meer in de mogelijkheid bent om als individu voor jezelf te zorgen, ben je letterlijk ballast. Het nadeel van een geïndividualiseerde rijke 'welvaartseconomie' te zijn zeker?
Liever dood op m'n 75 dan dat je het door allerhande pillen en medische 'trinkets' kan blijven rekken.

Grappig dat de kloof in levensverwachting nu nog altijd groter is dan in de 19e eeuw. En dan zijn het zogezegd enkel vrouwen die te maken hebben met genderongelijkheid.

 

[Sylverscythe]

Mijn ouders werken beidden full time demanding jobs, hadden vrij vroeg 3 kinderen en konden het ook allemaal aan. Mijn grootouders hebben de oorlog nog meegemaakt in het oostblok + erna de russen, met alle bijhorende traumas van dien, en zijn er ook niet mentaal door gegaan. Alle mannen, inclusief de vader, van mijn oma haar dorpje (omdat ze te 'duits' waren) zijn naar de gulag gestuurd en niet terug gekomen, en ze moest als kleine meid gaan meehelpen op het veld omdat de mama het niet alleen aankon. Die is toen ook niet op ziekteverlof gezet met burnout . Hoe kunnen we dan niet zeggen dat ze toen sterker stonden ?

Volgens mij kan je gewoon geen conclusies trekken over mentale weerbaarheid tussen generaties gebaseerd op die anekdotes. Ja, het was oorlog, en die mensen droegen trauma's mee, het lijkt me nogal logisch dat we dat in onze maatschappij niet/minder hebben. Maar er is een fundamenteel verschil tussen de algemene berusting die mensen toen hadden in hun situatie, en de eenvoud van het leven, en onze huidige levensstijl. Dat gaat niet over trauma's, maar gewoon een gebrek aan rust.

Daar komt dan nog bij dat er genoeg mensen "nooit meer dezelfden" waren na ervaringen tijdens de oorlog, maarja als die hun vrouw afranselden of zich dooddronken was dat zo, dat waren onze zaken niet en ze moesten zeker niet naar een psycholoog want ze waren niet zot. Mijn grootvader was ook een kind tijdens de oorlog, en dat was gewoon een tiran van een man, die ziekelijk gierig was. Vandaag de dag zouden we dat niet als mentaal gezond klasseren, maar destijds was het feit dat hij zijn dochters sloeg omdat ze enkel hun haar mochten wassen als het vettig genoeg was interne keuken. Als ze voor de rest maar de schijn ophielden en naar de kerk gingen was het goed.

Sowieso lijkt het me niet echt zo relevant voor de huidge toestand in de ouderenzorg of kinderopvang dat de bomma de oorlog meegemaakt heeft en daar 'goed' is uitgekomen.

 

[beryl]

Het blijft dat we nu minder kinderen hebben, meer welvaart en meer keuzes.
Dus persoonlijk kan je perfect de keuzes maken om burnouts en dergelijke te vermijden als je mentaal niet zo sterk bent om het allemaal aan te kunnen.
Wat 90%+ van de mensen overigens ook doet en perfect meekan.

Hoe kunnen we die 10% helpen zonder het hele systeem voor hun te moeten omsmijten ?

Zeggen dat het vroeger allemaal makkelijker was en dat daardoor er nu velen mentaal zwakker staan is heeft misschien een klein beetje waar, maar zeker niet 100% van het probleem, en zouden we niet mogen gebruiken als vol excuus.

Mijn ouders werken beidden full time demanding jobs, hadden vrij vroeg 3 kinderen en konden het ook allemaal aan. Mijn grootouders hebben de oorlog nog meegemaakt in het oostblok + erna de russen, met alle bijhorende traumas van dien, en zijn er ook niet mentaal door gegaan. Alle mannen, inclusief de vader, van mijn oma haar dorpje (omdat ze te 'duits' waren) zijn naar de gulag gestuurd en niet terug gekomen, en ze moest als kleine meid gaan meehelpen op het veld omdat de mama het niet alleen aankon. Die is toen ook niet op ziekteverlof gezet met burnout . Hoe kunnen we dan niet zeggen dat ze toen sterker stonden ?

Ik denk dat net het hebben van die keuzes en de afwezigheid van grote negatieve externe omstandigheden het probleem zouden kunnen zijn. We hebben nog nooit zoveel mogelijkheden gehad om ons leven te leiden op de manier die we willen maar dat leidt ook wel tot de vaststelling dat we in tegenstelling tot vroeger nog nooit zo verantwoordelijk geweest zijn voor ons eigen geluk. Als ons leven niet aan de standaarden voldoet die we onszelf opleggen is dat tegenwoordig vaker onze eigen schuld.

 

[Wilto]

Op zich is onze maatschappij inderdaad gericht op vollen bak werken, maar binnen bepaalde leeftijdsgroepen. Ik & mijn partner werken allebei full time en onze kleine gaat full time naar de crèche. Maar ik persoonlijk zou die vollen bak maar willen volhouden tot ik 45j wordt ofzo. Als je vooruit wil komen in het leven moet je toch vooral werken (& investeren / renoveren /...) als je in je 30'er en vooraan 40'er zit. Eenmaal +45j heb je gewoon die energie niet meer & is de reward niet echt meer de moeite denk ik...

Ik zit regelmatig in Spanje en kan zo wel vergelijken met hoe de zorg daar is ingericht. Zeker nu Pedro Sanchez met zijn regering recent vrij veel sociale maatregelen genomen heeft oa ouderschapsverlof.

Elke ouder krijgt zo 16 weken - waarvan de eerste 6 weken na geboorte verplicht (bij ons max 4 voor de vader). Dat zorgt ook dat moeder niet gepusht wordt om thuis te blijven, allé evenveel als de vader. Je brutoloon wordt 100% doorbetaald door de overheid.
--> door de overheid betekent: je betaalt geen inkomensbelasting, dus enkel social security. Maw je houdt die maanden zelfs meer over dan wanneer je werkt. Handig want zo'n baby kost veel geld & moet regelmatig naar ziekenhuis etc etc.
--> 16 weken dus 4 maand dat je geen belastingen betaald, dus je belastbaar inkomen zakt dat jaar drastisch, waardoor je ook minder belast wordt in je belastingsbrief.

Naast het feit dat beide ouders de band met hun kind gelijk ontwikkeld, zorgt dit er indirect voor dat crèches en verzorgers minder belast worden. Ook de ouders krijgen meer rust in de eerste jaren van dat kinderen geboren worden.

Grootgezinkorting: Ouders hebben net zoals hier een groot gezin vanaf 3 kinderen. Maar als je een alleenstaande ouder bent, ben je al een groot gezin vanaf 2 kinderen. Waarom onze politiekers niet met zo'n voorstellen afkomen, geen idee. De kost zal allicht te hoog zijn, maar wat zijn je prioriteiten als maatschappij denk ik dan...

Van de pensioenregeling weet ik minder af, maar natuurlijk hebben zij een voordeel dat er enorm veel Spaanstaligen op deze planeet rondlopen.
De influx van Zuid-Amerikaanse zorgverleners is enorm. Iemand die 24/7 bij je komt inwonen en verzorgd is hierdoor niet ongewoon. De 'markt' van WZC is daardoor veel kleiner als hier, omdat cultureel gezien je mensen 'dat niet aandoet'. Ik zie mezelf eerder op die manier oud worden eigenlijk.

Nu, mijn vriendin heeft ook al mijn grootouders in hun serviceflat bezocht en zag dat dit zeker ook een waardige manier is om oud te worden.

 

[Sylverscythe]

Op zich is onze maatschappij inderdaad gericht op vollen bak werken, maar binnen bepaalde leeftijdsgroepen. Ik & mijn partner werken allebei full time en onze kleine gaat full time naar de crèche. Maar ik persoonlijk zou die vollen bak maar willen volhouden tot ik 45j wordt ofzo. Als je vooruit wil komen in het leven moet je toch vooral werken (& investeren / renoveren /...) als je in je 30'er en vooraan 40'er zit. Eenmaal +45j heb je gewoon die energie niet meer & is de reward niet echt meer de moeite denk ik...

Ik zit regelmatig in Spanje en kan zo wel vergelijken met hoe de zorg daar is ingericht. Zeker nu Pedro Sanchez met zijn regering recent vrij veel sociale maatregelen genomen heeft oa ouderschapsverlof.

Elke ouder krijgt zo 16 weken - waarvan de eerste 6 weken na geboorte verplicht (bij ons max 4 voor de vader). Dat zorgt ook dat moeder niet gepusht wordt om thuis te blijven, allé evenveel als de vader. Je loon wordt 100% doorbetaald door de overheid.

Naast het feit dat beide ouders de band met hun kind gelijk ontwikkeld, zorgt dit er indirect voor dat crèches en verzorgers minder belast worden. Ook de ouders krijgen meer rust in de eerste jaren van dat kinderen geboren worden.
Waarom onze politiekers niet met zo'n voorstel afkomen, geen idee. De kost zal allicht te hoog zijn, maar wat zijn je prioriteiten als maatschappij denk ik dan...

Van de pensioenregeling weet ik minder af, maar natuurlijk hebben zij een voordeel dat er enorm veel Spaanstaligen op deze planeet rondlopen.
De influx van Zuid-Amerikaanse zorgverleners is enorm. Iemand die 24/7 bij je komt inwonen en verzorgd is hierdoor niet ongewoon. De 'markt' van WZC is daardoor veel kleiner als hier, omdat cultureel gezien je mensen 'dat niet aandoet'. Ik zie mezelf eerder op die manier oud worden eigenlijk.

Nu, mijn vriendin heeft ook al mijn grootouders in hun serviceflat bezocht en zag dat dit zeker ook een waardige manier is om oud te worden.

Op vlak van moederschapsrust en algemeen verlof voor de ouders na een geboorte doen we het voor een West-Europees land hier gewoon niet zo goed denk ik.

Op vlak van ouderenzorg haal je daar inderdaad een cultureel verschil aan. Mijn vrouw is van Mexico, haar moeder begint met haar gezondheid te sukkelen. Zij is na de scheiding naar haar familie verhuisd, die allemaal in de grensregio Mexico-Texas wonen, ver weg van de kinderen. Dus ze is eerst wat opgevangen door haar zus, die ook een zekere leeftijd heeft. Dan is een van de zussen van mijn vrouw naar daar gereden (12u) ter ondersteuning. Nu gaat het beter, maar de discussie is gestart natuurlijk: wat als het opnieuw bergaf gaat? De dochter die in de VS woont denkt meteen aan een rusthuis, de kinderen die nog in Mexico wonen zijn er misschien niet zo enthousiast over, maar voelen zich verplicht ze in huis te nemen.

 

[Wilto]

Persoonlijk schrijf ik me eerder in het Spaanse systeem & investeer ik nu wat tijd om goed Spaans te leren. De schoonvader hier is een Brit. Die woont als een koning in Spanje

 

[anonymousMF]

Volgens mij kan je gewoon geen conclusies trekken over mentale weerbaarheid tussen generaties gebaseerd op die anekdotes. Ja, het was oorlog, en die mensen droegen trauma's mee, het lijkt me nogal logisch dat we dat in onze maatschappij niet/minder hebben. Maar er is een fundamenteel verschil tussen de algemene berusting die mensen toen hadden in hun situatie, en de eenvoud van het leven, en onze huidige levensstijl. Dat gaat niet over trauma's, maar gewoon een gebrek aan rust.

Daar komt dan nog bij dat er genoeg mensen "nooit meer dezelfden" waren na ervaringen tijdens de oorlog, maarja als die hun vrouw afranselden of zich dooddronken was dat zo, dat waren onze zaken niet en ze moesten zeker niet naar een psycholoog want ze waren niet zot. Mijn grootvader was ook een kind tijdens de oorlog, en dat was gewoon een tiran van een man, die ziekelijk gierig was. Vandaag de dag zouden we dat niet als mentaal gezond klasseren, maar destijds was het feit dat hij zijn dochters sloeg omdat ze enkel hun haar mochten wassen als het vettig genoeg was interne keuken. Als ze voor de rest maar de schijn ophielden en naar de kerk gingen was het goed.

Sowieso lijkt het me niet echt zo relevant voor de huidge toestand in de ouderenzorg of kinderopvang dat de bomma de oorlog meegemaakt heeft en daar 'goed' is uitgekomen.

Maar is de situatie dan verslechterd nu kwa mensen met mentale gevallen ? Of komt het zoals je daar aanhaalt nu vaker bij de dokter/buitensfeer terecht ?

Dus dat het normaal is dat een groep het moeilijk heeft in de maatschappij en dat dat altijd zo geweest is. Niet perse een reden om er niks mee te doen natuurlijk. Maar geen groot issue dat steeds erger aan het worden is en gaat eindigen in de apocalips.

Dat is gewoon mijn punt. Ben het niet eens dat het nu slechter is als vroeger, enkel dat het allemaal meer visibel is/er meer over word gepraat. En dat er niks mis is met (te) hard werken in je 20-30-40, en je dat voor 90+% kans ook gewoon aankunt. En dat we zeker niet van bovenaf van die dingen moeten ontmoedigen, uiteindelijk is meer welvaart voor iedereen goed. Als je niet mee wilt doen met de rat race moet dat niet, maar laat anderen hun ding doen en de vruchten plukken va hun arbeid.

Tegenwoordig zijn ze precies overal bezig alsof we nu allemaal zoveel harder werken als vroeger en dat we beter wat minderen. Hard werk is een deugd geen zonde. Je ziet in de nieuwe generatie dat dat daar al een stuk minder inzit dan in de vorige. Is dat een goed ding ? Meer mensen die in plaats van aan de welvaart te werken in hun jeugd gaan reizen/kiezen voor rustigere job/...

 

[nestorius]

Ik denk dat net het hebben van die keuzes en de afwezigheid van grote negatieve externe omstandigheden het probleem zouden kunnen zijn. We hebben nog nooit zoveel mogelijkheden gehad om ons leven te leiden op de manier die we willen maar dat leidt ook wel tot de vaststelling dat we in tegenstelling tot vroeger nog nooit zo verantwoordelijk geweest zijn voor ons eigen geluk. Als ons leven niet aan de standaarden voldoet die we onszelf opleggen is dat tegenwoordig vaker onze eigen schuld.

Ik denk net dat die standaarden (opgelegd door de maatschappij) net ons grote probleem zijn. In de huidige maatschappij moet je gewoon zoveel dat de standaarden haast contradictorisch worden. Zo heb ik vorige week van vrienden en familie het verwijt gekregen dat het niet moeilijk is om onze tuin mooi op orde te krijgen gezien ik niet zoveel uitstappen doe /wegga. De consensus tussen de anderen was dat ik ook wel wat meer tijd moet hebben om weg te gaan. (En als ik dan vroeg of ik onze tuin dan maar wat moest verwaarlozen was men weer verontwaardigd want ik moest dat maar op andere momenten doen ipv te laten verwaarlozen). Die snapten precies niet dat een dag maar 24 uur heeft en je de keuze moet maken hoe die invult. We leggen ons als maatschappij gewoon te veel op.

 

[Yo-Han]

Is ziektezorg (mentaal en fysiek) moedwillig uit de thread gelaten? Want dat is toch de 3de grote pijler van de zorg, zonder dat we moeten uitwijden naar burnouts etc.

In 2016 zei mijn kaakarts in UZGent die er al bijna 20 jaar was: "het menselijke gaat eruit door de hogere werkdruk"

En bvb dit

‘De ene dag vraag ik me af waar we mee bezig zijn, de volgende dag hou ik zó van mijn job’

In het AZ Monica in Deurne is de eenheid maag- en darmziektes en lichtere hartingrepen gehalveerd en samengevoegd met een andere. Noodgedwongen, ze hebben verpleegkundigen tekort. ‘Elke dag liggen er patiënten op afdelingen waar ze niet moeten liggen.’

www.standaard.be

 

[Sylverscythe]

Is ziektezorg (mentaal en fysiek) moedwillig uit de thread gelaten? Want dat is toch de 3de grote pijler van de zorg, zonder dat we moeten uitwijden naar burnouts etc.

In 2016 zei mijn kaakarts in UZGent die er al bijna 20 jaar was: "het menselijke gaat eruit door de hogere werkdruk"

En bvb dit

‘De ene dag vraag ik me af waar we mee bezig zijn, de volgende dag hou ik zó van mijn job’

In het AZ Monica in Deurne is de eenheid maag- en darmziektes en lichtere hartingrepen gehalveerd en samengevoegd met een andere. Noodgedwongen, ze hebben verpleegkundigen tekort. ‘Elke dag liggen er patiënten op afdelingen waar ze niet moeten liggen.’

www.standaard.be

Ik heb het er niet over, omdat ik (mogelijk verkeerdelijk) de indruk heb dat het een minder "vergeten" issue is. Ook omdat ik graag discussies over het al dan niet artificieel tekort van dokters en hun hoge lonen hier buiten zou houden. Maar ik geloof wel dat de doorgedreven "professionalisering", waardoor elke arts een vooropgesteld aantal minuten heeft per afspraak, niet echt bevorderlijk is voor het menselijke aspect.

Opnieuw daar ga ik vergelijken met mijn vrouw haar ervaringen in Mexico, waarvan ik vaak de indruk heb dat zaken een generatie "achterlopen" op ons op vlak van maatschappelijke onwikkelingen. Zij vindt onze dokters over het algemeen verschrikkelijk: tenzij je echt op sterven ligt lijkt het neer te komen op: "neem een paracetamol en rust", en er is naar haar aanvoelen nooit enige uitleg bij over de context of de redeneringen achter een diagnose. Persoonlijk vind ik dat meevallen, misschien omdat ik mondig genoeg ben, en basis medische terminologie begrijp, om te vragen naar meer info. Maar zij vindt het dag en nacht verschil met haar thuisland, waar het niet snel binnen en buiten is voor een consultatie, en er dus ook meer tijd is voor een babbel en goede raad rond preventie.

 

[Wilto]

Bravere kinderen en kleinere klassen lokken docenten naar Vlaanderen

Lerarentekort: Meer aanzien bij leerlingen, kleinere klassen, lagere werkdruk en meer vakantiedagen: België is de plek waar ik juf wil zijn.”

www.nrc.nl

onder het motto: het is altijd ergens anders nog slechter als hier.

 

[iamhollywood]

Ik vind de creche problemen wel wat opgeblazen. Ja het is wat meer zoeken om een creche te vinden, maar ik zie dat zelf & in mijn omgeving tot nu toe toch altijd goedkomen. Eventueel gecombineerd met wat extra verlof tussen moederschapsrust & creche. En ja je moet op tijd zoeken, zoals met alles in het leven wat complex(er) is. Zelf een stomme fiets moet je tegenwoordig maanden op voorhand mee beginnen en hoop paperassen invullen bv met de fiets leasing/onderhoud.

Er zullen misschien regionaal verschillen zijn maar de groene rand van Brussel is momenteel toch schrijnend. 2 dagen na positieve bloedtest alle mogelijke crèches/onthaalmoeders in de ruime omgeving aangeschreven (heb wel zeker 17 contacten aangeschreven), 1 vrije plaats pas 10 maand na de bevalling en dat voor maar 3 dagen per week (4 maand later wel voltijds plaats). De ene crèche na de andere stopt er mee. Collega heeft eveneens geen crèche, zowel zijzelf als haar partner gaan bewust 4/5e werken en de zelfstandige grootouders gaan inspringen.
Als je plaats vindt is het hopen dat de crèche niet tijdelijk sluit door personeelstekort/zieken. Was onlangs reportage over kinderopvang op Pano, de ouders deelden openlijk hoeveel stress de tijdelijke sluitingen met zich mee brengt, hoe ze op het werk zich vaak schuldig voelden dat ze jonge kinderen hadden en hiervoor vaak onverwacht moesten inspringen. Dus ja als maatschappij schieten we hier vandaag in België serieus tekort. Dat mag van mij absoluut topprioriteit van de overheid worden. Als men wil dat mensen zo veel mogelijk aan het werk blijven moet men zorg voor kinderen en ouderen zoveel mogelijk garanderen. Zonder dreigt ons geboortecijfer en actieve werkbevolking nog verder te dalen..

 

[Mulan]

@iamhollywood dat is toch al veel langer zo? Hier was de wachtlijst ook 11 maand, en ik had geluk want het jaar ervoor was die 12 maand. Ik ken ook mensen die tot 6 maand met de grootouders moesten overbruggen vooraleer ze plaats hadden omdat ze de "pech" hadden niet snel te weten dat ze zwanger waren etc. En da's al 6j geleden.

 

[iamhollywood]

@iamhollywood dat is toch al veel langer zo? Hier was de wachtlijst ook 11 maand, en ik had geluk want het jaar ervoor was die 12 maand. Ik ken ook mensen die tot 6 maand met de grootouders moesten overbruggen vooraleer ze plaats hadden omdat ze de "pech" hadden niet snel te weten dat ze zwanger waren etc. En da's al 6j geleden.

Jamaar je kan pas een aanvraag indienen als je effectief zwanger bent. Je moet een attest van de gynaecoloog voorleggen om uw aanvraag te bevestigen.
We zijn intussen 7 maand verder, staan op de wachtlijst van de 16 andere plaatsen en nog nergens bericht dat er iets vroeger vrij komt. Integendeel, alleen maar berichten van kinderopvangcentra waar we op de lijst stonden die sluiten, dat zijn opnieuw kinderen die van vandaag op morgen op zoek moeten naar een oplossing.

Ik vind dat niet normaal. Als dat normaal is moet men maar meer moeder/vaderrust voorzien .

 

[808 State]

Nog even en mensen met kinderen dreigen paria's te worden. Gezien het steeds groter wordende aandeel mensen die bewust kinderloos blijven zal ook het begrip naar mensen met kleine kinderen toe beginnen afkalven.

 

[mac-bc]

Volledig eens met veel kritieken hier.

Als je ziet welke budgetten in Vlaanderen worden gesmeten tegen infrastructuur en je legt dat naast de budgetten voor mensen (kinderopvang, ouderenzorg), dan is dat echt schrijnend.
De crisis in de kinderopvang en de ouderenzorg zou al lang opgelost zijn mochten baby's en bejaarden bestaan uit bakstenen en beton.

Maar dat nog even buiten beschouwing gelaten moeten we misschien nog een extra stapje terugzetten:
- Willen we inderdaad meer budgetten ertegen gooien zodat ons model van "outsourcing" (kinderen naar kinderopvang, school en kampen + bejaarden naar WZC) kan blijven voortbestaan, maar dan op een kwalitatievere manier? Op korte termijn in ieder geval wel.
- Of moeten we van dat model afstappen en het helemaal anders proberen doen? Vroeger leefden er 3 generaties op de boerderijen: kinderen groeiden op waar bejaarden een oogje in het zeil konden houden of een handje toesteken waar nodig, terwijl de fitte generatie volop aan het werk was maar altijd in de buurt om tijdelijk in te springen of bij te sturen. Of zijn we teveel gesteld op ons individueel comfort en privacy om dat nog allemaal toe te laten in ons leven?

Ik weet het eerlijk gezegd niet. Eén van de weinige dingen waar ik geen mening over heb (maar mij wel oprecht zorgen over maak).

 

[anonymousMF]

Jamaar je kan pas een aanvraag indienen als je effectief zwanger bent. Je moet een attest van de gynaecoloog voorleggen om uw aanvraag te bevestigen.
We zijn intussen 7 maand verder, staan op de wachtlijst van de 16 andere plaatsen en nog nergens bericht dat er iets vroeger vrij komt. Integendeel, alleen maar berichten van kinderopvangcentra waar we op de lijst stonden die sluiten, dat zijn opnieuw kinderen die van vandaag op morgen op zoek moeten naar een oplossing.

Ik vind dat niet normaal. Als dat normaal is moet men maar meer moeder/vaderrust voorzien .

Zijn er ook niet veel creches die pas paar maanden op voorhand naar de plaatsjes kijken ?
Was bij ons zo dat we paar maanden voor onze gewenste start telefoontje kregen, omdat ze dan pas naar haar planning keek (omdat er dan minder annulaties enzo komen nadien).

Ik had toen ook wel een backup (duurste van de streek die als enige plaats had toen we begonnen te zoeken), die ik dan annuleerde/waarborg kwijt.

Ik zeg niet dat het makkelijk is, maar vaak zie ik dat er wel een oplossing word gevonden als je genoeg zoekt en rondbelt en ze herinnert dat je nog steeds zoekt (kan belangrijk zijn als ze werken met manuele wachtlijsten, dan geven ze je een plaatsje naar gelang hun indruk hoeveel je het nodig hebt). In Antwerpen was dat een twee wekelijks telefoontje naar de stad of er al plekken vrij waren (dan kon je de nieuw vrijgekomen plaatsen te pakken krijgen voor ze ze beschikbaar stellen in het automatisch systeem). Wachtlijsten zie ik inderdaad nooit werken persoonlijk, nog nooit antwoord gehad van een wachtlijst waar ik opstond.

Heb opvang moeten zoeken in Anwerpen & Lier en steeds wel gevonden (steden waar ze toch ook veel klagen over opvang tekorten), maar zal natuurlijk in andere plekken nog wat erger zijn. Maar we zullen zien bij de derde. Het plan is 'all-in' te gaan en ze te zeggen dat we geen backup hebben dus dat ze ons hopelijk een plaatsje geeft als het zover is.

 

[808 State]

Eigenlijk gaat het allemaal veel verder dan zorg alleen. Mensen willen maximale tijd voor werk en/of ontspanning. Dienstencheques zijn ook uitgevonden met een reden, want om de kuis of de strijk te doen is er ook geen tijd meer of men geeft prioriteit aan ontspanning. Naar de winkel gaan wordt ook vaak te veel dus wordt er gebruik gemaakt van Collect & Go, leveringen van supermarkten aan huis, Hello Fresh toestanden en noem maar op. Ook daar dringen de tekorten zich op, want wij hadden eens geïnformeerd naar een poetsvrouw bij zo een bureau hier in de buurt en we moesten er het eerste half jaar al niet op hopen.

Het lijkt echt of mensen willen hun leven zodanig gaan rationaliseren waarbij enkel werken en/of eigen ontspanning nog telt, voor de rest moet alles worden uitbesteed.

 

[Sylverscythe]

Eigenlijk gaat het allemaal veel verder dan zorg alleen. Mensen willen maximale tijd voor werk en/of ontspanning. Dienstencheques zijn ook uitgevonden met een reden, want om de kuis of de strijk te doen is er ook geen tijd meer of men geeft prioriteit aan ontspanning. Naar de winkel gaan wordt ook vaak te veel dus wordt er gebruik gemaakt van Collect & Go, leveringen van supermarkten aan huis, Hello Fresh toestanden en noem maar op. Ook daar dringen de tekorten zich op, want wij hadden eens geïnformeerd naar een poetsvrouw bij zo een bureau hier in de buurt en we moesten er het eerste half jaar al niet op hopen.

Het lijkt echt of mensen willen hun leven zodanig gaan rationaliseren waarbij enkel werken en/of eigen ontspanning nog telt, voor de rest moet alles worden uitbesteed.

In hoeverre is dat natuurlijk de wil van het individu vraag ik me af. Allez iemand die poetst met dienstencheques, dat is ook gewoon zeer goedkoop (want gesubsidieerd), dus als je dan toch al vrij goed verdient (omdat je waarschijnlijk een uitdagendere job hebt) dan is dat snel uitgegeven.

Ik zou dan ook eerder denken dat het gaat richting "minder tijd maar meer geld hebben" en zich daarnaar schikken. Je zou gek zijn natuurlijk om het niet te doen, als je er het geld voor hebt en je beperkte vrije tijd anders kan ingericht worden. Dan kan zo ook meer tijd voor de kinderen of anderen zijn uiteindelijk.