De kosten-baten-analyse kan overigens ook anders bekeken worden:
Als we namelijk de samenleving als uitgangspunt nemen (& haar voortbestaan), en dus niet het individu (toegegeven, niet voor iedereen een evidente denkoefening in deze hyperindividualistische tijden) zou men kunnen stellen dat het net de kinderlozen zijn die niet bijdragen tot maatschappijbehoud & dat het dus hoegenaamd niet onlogisch is dat zij extra belast worden voor het gebruikmaken van dezelfde sociale... voordelen als kindhebbenden.
Beetje een absurde stelling, want dat is immers reeds de huidige situatie: als single/alleenwonende betaal je een pak meer belastingen, al helemaal wanneer je geen kinderen hebt, en tot op bepaalde hoogte vind ik dat verdedigbaar dat de staat extra steun biedt voor het opvoeden van kinderen, met o.a. kindergeld (behalve dan dat ik bij bepaalde ouders (genre: "ik stuur m'n kind naar school met een lege brooddoos") graag kindergeld omgezet zou zien in voordelen in natura), maar je mag wel nog enige eerlijkheid verwachten en al helemaal niet dat het nog als normaal beschouwd wordt dat huismoeders/vaders nog extra gesubsidieerd worden door de overheid, zonder zelfs maar énige zorgvereiste (die verhoogde uitkeringen of huwelijksquotiënten gaan evenzeer naar kinderloze koppels wiens ouders al de pijp uit zijn denk ik dan).
Trouwens als je met die opmerking rekening houdt: huismoeders van 50+ hebben hun taak volbracht, moeten we die dan als bedankje blijven fiscaal stimuleren of mogen we toch nog enige bijdrage verwachten vooraleer ze later wel recht hebben op een inkomensgarantie ouderen wanneer ze alsnog zouden scheiden?