'Ik verveel me'. Op enkele uitzonderingen na hebben we de zin allemaal al eens uitgesproken. En wat voor een beladen zin is dat eigenlijk? Als kind hoorde ik vaak 'verveling wil eigenlijk zeggen dat je gewoon (even) niks wil doen' en dat klopt volgens mij wel. Alles wat naar voren wordt geschoven als mogelijke oplossing om de verveling tegen te gaan, wordt al te vaak op een 'meh' onthaald. Het lijkt wel alsof verveling een - vrij lompe - poging is van het brein om even op nul te mogen staan. Ik zeg 'beladen' omdat de kans net zo groot is dat je een lijstje met klussen onder de neus geschoven krijgt, onder het motto 'als je dan toch niks te doen hebt'. Ik zeg ook 'beladen' omdat – hoewel het een heel normale en menselijke ervaring is - je er soms ondankbaar door kan overkomen (want 'kijk nou toch eens wat je allemaal hebt!'). Ik weet niet in hoeverre er ooit al een studie is gemaakt over het begrip 'verveling' maar het zou wel eens een interessant onderwerp kunnen zijn. Verveling kan immers ook gevaarlijke proporties aannemen ...
Candy is nu te bekijken via Disney+, er zijn vijf afleveringen.
I only wanted something else to do besides hang around
Ik weet niet in hoeverre de Pet Shop Boys nog een begrip zijn, maar ik ga – om mijn eigen gevoel van jeugdigheid intact te laten – aannemen dat ze nog voldoende bekend zijn. Een van hun hits was Suburbia, een 'ode' aan dat heel specifieke gebied gekend als 'de buitenwijken'. In België hebben we rand- en deelgemeenten, maar dat is niet helemaal wat er met de term 'Suburbia' bedoeld wordt. Het gaat specifiek over woongebieden buiten grotere steden en metropolen, plaatsen waar mensen naartoe verhuisden om 'weg' te zijn uit de grootstad zonder eigenlijke toegang tot die grootstad te verliezen. Men kiest voor een huis met een tuin, in een wijk met een school en veel bomen, een plaats om de obligatoire Golden Retriever (sorry, Squid-hond!) uit te laten en kinderen op te voeden ver van alle nadelen die een grootstad met zich meebrengt. Het verschil met onze rand- en deelgemeenten ligt hem in het feit dat die laatste organisch ontstaan zijn, terwijl de “suburbs” kunstmatig gebouwd werden met als specifieke doel te 'ontsnappen' aan de stad. Er zit een dwangmatige hoop achter het concept; de naam is dan ook meer spottend/huiveringwekkend dan flatterend. Het staat voor een artificieel gemeenschapsgevoel, gestoeld op regels en een norm waar niet van afgeweken kan worden zonder het risico te lopen de anderen tegen zich te krijgen.
Buitenwijken en voorsteden kenden een explosieve groei na de Tweede Wereldoorlog. Er was nood aan economische heropbouw, maar mensen waren er al lang niet meer zo happig op om in de verstikkende steden te blijven. Men wou een zekere levenskwaliteit en men ging zich niet meer zomaar volledig ten dienste van een job stellen. De middenklasse ontwikkelde zich razendsnel. Het aanbieden van nagelnieuwe wijken op aanvaardbare afstand van de stad, inclusief frisse lucht, gemakkelijk te bereiken maar niet overweldigende winkelgebieden, scholen, en vooral de quasi-garantie op een leefgebied vol 'mensen als jezelf' was een schot in de roos. Het huis in de buitenwijk werd een doel op zich: hiervoor werkte men en het leven was geslaagd wanneer men de verhuiswagen kon inladen. Waar geen rekening mee werd gehouden (en uiteindelijk valt dit wel te begrijpen want wie denkt nu zo ver vooruit) is dat net dit soort omgeving behoorlijk resistent zou blijken voor vernieuwing. Na de gouden jaren vijftig en zestig, golfden nieuwe tijden over de wereld, maar Suburbanites klampten zich harder dan de meesten vast aan hun kleine Eden. Voor de jongere generaties inwoners werd de hemel vaak een (kleinschalige) hel en daaruit ontsnappen het nieuwe doel. Er viel vaak niks te beleven, behalve je hond uitlaten en boodschappen doen. Een uniek individu zijn, wat voor de ontwikkeling zo belangrijk is, werd ontmoedigd. Wat ooit een ambitie voor een beter leven was, werd een microkosmos waar je doen en laten steeds gekeurd werd. Als je achter de deuren en ramen van Suburbia zou gaan kijken, zou je mond vaak openvallen. Kijk maar naar hoeveel van de huidige true crime programma's beginnen met het beeld van een straat vol identieke huisjes met keurige gazonnetjes. Kijk, bijvoorbeeld, eens naar Wylie: een voorstad van Dallas in de staat Texas.
Would you be interested in having an affair?
Ah, Texas ... Alles is groter in Texas! De Lone Star State is gebouwd op een traditie van God en geweren. Wapendracht is er net zo normaal als onderbroekendracht, en over alles vloeit een christelijk sausje. Maar elke staat, elk land heeft nu eenmaal zijn eigenaardigheden en onder dat laagje zijn de mensen overal vrijwel hetzelfde. Overal is er blijdschap en verdriet, angst en euforie, jaloezie en nijd. We moeten niet flauw gaan doen en beweren dat negatieve gevoelens in minder 'excentrieke' oorden minder vaak voorkomen. Waar wel verschil in zit, is in of er een uitlaat is voor die gevoelens. En daar moeten we dan wel weer eerlijk in zijn: op bepaalde plaatsen wordt er een strengere norm opgelegd en is afwijken daarvan een stuk moeilijker. Mensen komen, tegen hun natuur in, in een snelkookpan terecht. Het dekseltje moet mooi volgens de regels blijven zitten. Smile and wave, boys and girls, smile and wave.
Toen Candace Lynn Wheeler midden de jaren zeventig trouwde met Pat Montgomery, kwam ze in het perfecte randstadje Wylie en daarmee tot over haar oren in het leven van de perfecte, gelovige huismoeder terecht. Wylie was een aaneenschakeling van knappe huizen voor jonge, professionele gezinnen die in Dallas een uitstekend loon verdienden. Candy gooide zich met verve in haar rol als huisvrouw: ze was - naar ieders mening indertijd - nagenoeg perfect. De kinderen waren steeds een plaatje, het huis smaakvol en kraaknet. Voor buitenschoolse activiteiten kon men steeds op haar rekenen: van begeleiding, tot bakken, tot meewerken aan het schooltoneel en alles er tussenin. Candy was een trouwe kerkgangster en actief lid van haar geloofsgemeenschap en daarnaast had ze een uitgebreide kring vriendinnen met identieke (maar net iets minder perfecte) echtgenotes. Candace Montgomery was een lichtend voorbeeld van hoe een Texaanse all American family geleid moest worden. Alleen merkte niemand hoe Montgomery langzaam aan de drukkende verveling van het dagelijkse leven tenonder ging. Candy was, zoals vaak in die tijd, nog piepjong toen ze trouwde en toen ze op haar dertigste al al haar kinderen en het mooie huis verworven had, viel er eigenlijk verder niets meer te bereiken. Of toch niet voor een vrouw in haar situatie. Gedreven door haar verveling en het lezen van stationsromannetjes, kwam de vrouw tot de conclusie dat haar leven passie nodig had. Passie die ze zou vinden in een wervelende affaire. Voor die affaire viel haar oog op Allan Gore, de echtgenoot van haar kerkvriendin Betty. Allan stond open voor het idee en Candy kreeg de passie waar ze op gehoopt had. Tot Betty Gore in een met bloed doordrenkte kamer terug gevonden wordt, als slachtoffer van 41 slagen met een bijl.
You can’t be perfect all the time
Hoofdrol Candy Montgomery wordt gespeeld door Jessica Biel. Biel is een actrice waar ik nog niet zoveel van gezien heb. In de A-Team film vond ik haar weinig opvallend, en haar rol in 7th Heaven wil ik niet meetellen want daar heeft ze zich - met reden - van gedistantieerd, dus was ik een redelijk blanco blad om haar hier aan het werk te zien. Ik was aangenaam verrast. Candace Montgomery balanceerde verschillende rollen en verschillende maskers, iets waar Jessica Biel hier wonderwel in slaagt. De perfecte huisvrouw die eigenlijk zelfs haar passionele momenten praktisch aanpakt; de vrouw die wel weet dat haar leven in feite dik in orde is, maar ook een jonge vrouw blijft en niet goed weet hoe al haar impulsen te verzoenen; een vrouw die gedoemd was te ontploffen, alleen was de vraag nog 'hoe?'. Wat het verhaal nog interessanter maakt is Melanie Lynskey's fantastische vertolking van Betty Gore. Het slachtoffer lijkt soms een groter monster dan de dader, maar zou zij in onze huidige wereld ook zo geweest zijn? Betty Gore had hulp nodig en was net zo slachtoffer van haar tijd en omgeving als Candy Montgomery. Beide vrouwen zitten hopeloos vast in hun schijnbaar perfect leventje. Iets moest breken. De rol van de ingoede en stekeblinde Pat Montgomery is voor Timothy Simons (Don’t Worry Darling, Veep). Pat heeft Candy alles gegeven wat van een goede echtgenoot verwacht wordt, alleen voelt Pat zich nu ‘voldaan’, wat van zijn echtgenote allesbehalve gezegd kan worden. Een complexer personage is dat van Allan Gore (Pablo Schreiber, OITNB, Halo). De relatie van Allan en Betty staat op een soort breekpunt. Ook al gooien ze er een pleegkind en een baby tegen, Betty blijft een onzekere en moeilijke persoonlijkheid die een bijna pathologische nood lijkt te hebben aan de aandacht van haar echtgenoot. Wanneer Candy op haar klassieke pragmatische manier een pleziertje voorstelt, gaat Allan gemakkelijk overstag.
Soms hoor je jaren niks van een zaak en dan plots is ze overal. Deze verfilming van een waargebeurde zaak komt volgend jaar nog eens voorbij met Elizabeth Olsen in de hoofdrol. Net zoals in de jaren negentig het verhaal van Betty Broderick of Amy Fisher een aantal keer op het scherm te zien was, maar er elke keer wel genoeg sappige details bijkwamen om toch weer te kijken. Dit is al een hele verbetering op de soapachtige films van toen, met een vrij genuanceerd gebracht verhaal. Iedereen is op zijn eigen manier vreselijk. Dat klinkt erg, maar het werkt uitstekend voor dit scenario. Het regieteam achter de reeks zette reeds zijn talenten in voor programma’s als Fear The Walking Dead, Mad Men en Stranger Things. Dat is merkbaar aan vaak subtiel opgebouwde spanning en het kleurenpalet dat de kijker meeneemt van perfectie naar waanzin.
Candy is nu te bekijken via Disney+, er zijn vijf afleveringen.
I only wanted something else to do besides hang around
Ik weet niet in hoeverre de Pet Shop Boys nog een begrip zijn, maar ik ga – om mijn eigen gevoel van jeugdigheid intact te laten – aannemen dat ze nog voldoende bekend zijn. Een van hun hits was Suburbia, een 'ode' aan dat heel specifieke gebied gekend als 'de buitenwijken'. In België hebben we rand- en deelgemeenten, maar dat is niet helemaal wat er met de term 'Suburbia' bedoeld wordt. Het gaat specifiek over woongebieden buiten grotere steden en metropolen, plaatsen waar mensen naartoe verhuisden om 'weg' te zijn uit de grootstad zonder eigenlijke toegang tot die grootstad te verliezen. Men kiest voor een huis met een tuin, in een wijk met een school en veel bomen, een plaats om de obligatoire Golden Retriever (sorry, Squid-hond!) uit te laten en kinderen op te voeden ver van alle nadelen die een grootstad met zich meebrengt. Het verschil met onze rand- en deelgemeenten ligt hem in het feit dat die laatste organisch ontstaan zijn, terwijl de “suburbs” kunstmatig gebouwd werden met als specifieke doel te 'ontsnappen' aan de stad. Er zit een dwangmatige hoop achter het concept; de naam is dan ook meer spottend/huiveringwekkend dan flatterend. Het staat voor een artificieel gemeenschapsgevoel, gestoeld op regels en een norm waar niet van afgeweken kan worden zonder het risico te lopen de anderen tegen zich te krijgen.
Buitenwijken en voorsteden kenden een explosieve groei na de Tweede Wereldoorlog. Er was nood aan economische heropbouw, maar mensen waren er al lang niet meer zo happig op om in de verstikkende steden te blijven. Men wou een zekere levenskwaliteit en men ging zich niet meer zomaar volledig ten dienste van een job stellen. De middenklasse ontwikkelde zich razendsnel. Het aanbieden van nagelnieuwe wijken op aanvaardbare afstand van de stad, inclusief frisse lucht, gemakkelijk te bereiken maar niet overweldigende winkelgebieden, scholen, en vooral de quasi-garantie op een leefgebied vol 'mensen als jezelf' was een schot in de roos. Het huis in de buitenwijk werd een doel op zich: hiervoor werkte men en het leven was geslaagd wanneer men de verhuiswagen kon inladen. Waar geen rekening mee werd gehouden (en uiteindelijk valt dit wel te begrijpen want wie denkt nu zo ver vooruit) is dat net dit soort omgeving behoorlijk resistent zou blijken voor vernieuwing. Na de gouden jaren vijftig en zestig, golfden nieuwe tijden over de wereld, maar Suburbanites klampten zich harder dan de meesten vast aan hun kleine Eden. Voor de jongere generaties inwoners werd de hemel vaak een (kleinschalige) hel en daaruit ontsnappen het nieuwe doel. Er viel vaak niks te beleven, behalve je hond uitlaten en boodschappen doen. Een uniek individu zijn, wat voor de ontwikkeling zo belangrijk is, werd ontmoedigd. Wat ooit een ambitie voor een beter leven was, werd een microkosmos waar je doen en laten steeds gekeurd werd. Als je achter de deuren en ramen van Suburbia zou gaan kijken, zou je mond vaak openvallen. Kijk maar naar hoeveel van de huidige true crime programma's beginnen met het beeld van een straat vol identieke huisjes met keurige gazonnetjes. Kijk, bijvoorbeeld, eens naar Wylie: een voorstad van Dallas in de staat Texas.
Would you be interested in having an affair?
Ah, Texas ... Alles is groter in Texas! De Lone Star State is gebouwd op een traditie van God en geweren. Wapendracht is er net zo normaal als onderbroekendracht, en over alles vloeit een christelijk sausje. Maar elke staat, elk land heeft nu eenmaal zijn eigenaardigheden en onder dat laagje zijn de mensen overal vrijwel hetzelfde. Overal is er blijdschap en verdriet, angst en euforie, jaloezie en nijd. We moeten niet flauw gaan doen en beweren dat negatieve gevoelens in minder 'excentrieke' oorden minder vaak voorkomen. Waar wel verschil in zit, is in of er een uitlaat is voor die gevoelens. En daar moeten we dan wel weer eerlijk in zijn: op bepaalde plaatsen wordt er een strengere norm opgelegd en is afwijken daarvan een stuk moeilijker. Mensen komen, tegen hun natuur in, in een snelkookpan terecht. Het dekseltje moet mooi volgens de regels blijven zitten. Smile and wave, boys and girls, smile and wave.
Beide vrouwen zitten hopeloos vast in hun schijnbaar perfect leventje
Toen Candace Lynn Wheeler midden de jaren zeventig trouwde met Pat Montgomery, kwam ze in het perfecte randstadje Wylie en daarmee tot over haar oren in het leven van de perfecte, gelovige huismoeder terecht. Wylie was een aaneenschakeling van knappe huizen voor jonge, professionele gezinnen die in Dallas een uitstekend loon verdienden. Candy gooide zich met verve in haar rol als huisvrouw: ze was - naar ieders mening indertijd - nagenoeg perfect. De kinderen waren steeds een plaatje, het huis smaakvol en kraaknet. Voor buitenschoolse activiteiten kon men steeds op haar rekenen: van begeleiding, tot bakken, tot meewerken aan het schooltoneel en alles er tussenin. Candy was een trouwe kerkgangster en actief lid van haar geloofsgemeenschap en daarnaast had ze een uitgebreide kring vriendinnen met identieke (maar net iets minder perfecte) echtgenotes. Candace Montgomery was een lichtend voorbeeld van hoe een Texaanse all American family geleid moest worden. Alleen merkte niemand hoe Montgomery langzaam aan de drukkende verveling van het dagelijkse leven tenonder ging. Candy was, zoals vaak in die tijd, nog piepjong toen ze trouwde en toen ze op haar dertigste al al haar kinderen en het mooie huis verworven had, viel er eigenlijk verder niets meer te bereiken. Of toch niet voor een vrouw in haar situatie. Gedreven door haar verveling en het lezen van stationsromannetjes, kwam de vrouw tot de conclusie dat haar leven passie nodig had. Passie die ze zou vinden in een wervelende affaire. Voor die affaire viel haar oog op Allan Gore, de echtgenoot van haar kerkvriendin Betty. Allan stond open voor het idee en Candy kreeg de passie waar ze op gehoopt had. Tot Betty Gore in een met bloed doordrenkte kamer terug gevonden wordt, als slachtoffer van 41 slagen met een bijl.
You can’t be perfect all the time
Hoofdrol Candy Montgomery wordt gespeeld door Jessica Biel. Biel is een actrice waar ik nog niet zoveel van gezien heb. In de A-Team film vond ik haar weinig opvallend, en haar rol in 7th Heaven wil ik niet meetellen want daar heeft ze zich - met reden - van gedistantieerd, dus was ik een redelijk blanco blad om haar hier aan het werk te zien. Ik was aangenaam verrast. Candace Montgomery balanceerde verschillende rollen en verschillende maskers, iets waar Jessica Biel hier wonderwel in slaagt. De perfecte huisvrouw die eigenlijk zelfs haar passionele momenten praktisch aanpakt; de vrouw die wel weet dat haar leven in feite dik in orde is, maar ook een jonge vrouw blijft en niet goed weet hoe al haar impulsen te verzoenen; een vrouw die gedoemd was te ontploffen, alleen was de vraag nog 'hoe?'. Wat het verhaal nog interessanter maakt is Melanie Lynskey's fantastische vertolking van Betty Gore. Het slachtoffer lijkt soms een groter monster dan de dader, maar zou zij in onze huidige wereld ook zo geweest zijn? Betty Gore had hulp nodig en was net zo slachtoffer van haar tijd en omgeving als Candy Montgomery. Beide vrouwen zitten hopeloos vast in hun schijnbaar perfect leventje. Iets moest breken. De rol van de ingoede en stekeblinde Pat Montgomery is voor Timothy Simons (Don’t Worry Darling, Veep). Pat heeft Candy alles gegeven wat van een goede echtgenoot verwacht wordt, alleen voelt Pat zich nu ‘voldaan’, wat van zijn echtgenote allesbehalve gezegd kan worden. Een complexer personage is dat van Allan Gore (Pablo Schreiber, OITNB, Halo). De relatie van Allan en Betty staat op een soort breekpunt. Ook al gooien ze er een pleegkind en een baby tegen, Betty blijft een onzekere en moeilijke persoonlijkheid die een bijna pathologische nood lijkt te hebben aan de aandacht van haar echtgenoot. Wanneer Candy op haar klassieke pragmatische manier een pleziertje voorstelt, gaat Allan gemakkelijk overstag.
Soms hoor je jaren niks van een zaak en dan plots is ze overal. Deze verfilming van een waargebeurde zaak komt volgend jaar nog eens voorbij met Elizabeth Olsen in de hoofdrol. Net zoals in de jaren negentig het verhaal van Betty Broderick of Amy Fisher een aantal keer op het scherm te zien was, maar er elke keer wel genoeg sappige details bijkwamen om toch weer te kijken. Dit is al een hele verbetering op de soapachtige films van toen, met een vrij genuanceerd gebracht verhaal. Iedereen is op zijn eigen manier vreselijk. Dat klinkt erg, maar het werkt uitstekend voor dit scenario. Het regieteam achter de reeks zette reeds zijn talenten in voor programma’s als Fear The Walking Dead, Mad Men en Stranger Things. Dat is merkbaar aan vaak subtiel opgebouwde spanning en het kleurenpalet dat de kijker meeneemt van perfectie naar waanzin.
Conclusie
Een aanrader voor elke true crime liefhebber. Op het eerst zicht lijkt het allemaal behoorlijk voor de hand liggend, maar het is een dobberen tussen begrip en onbegrip. Hoe lang kan een mens in een keurslijf blijven alvorens er uit te gaan barsten? Dat is vaak de onderliggende vraag bij dit soort schokkende misdaden. Hoe goed ken je de persoon die elke avond naast je ligt? En hoe zeker ben je van je antwoord? Jessica Biel speelt een vrouw die aan het ontrafelen is, en Melanie Lynskey een vrouw die amper nog met een paar garen bijeengehouden wordt. Onder andere omstandigheden hadden ze zich in elkaar kunnen vinden. Een intrieste en ingewikkelde historie, zeker een paar uur van uw tijd waard.
Pro
- Interessante zaak
- Jessica Biel is overtuigend
Con
- Melanie Lynskey speelt zo goed dat je bijna zelf de bijl zou nemen
8
Over deze serie
Beschikbaar vanaf
7 oktober 2022
Genre
- Biografie
- Drama
- Misdaad
Speelduur
55 minuten
Regie
Michael Uppendahl, Jennifer Getzinger, Benjamin Semanoff, Tara Nicole Weyr
Cast
Jessica Biel, Melanie Lynskey, Pablo Schreiber, Timothy Simons, …
Uitgever
Disney +
