Toen ik nog een hele, hele kleine Squid was, mocht ik met vader en moeder mee naar de een of andere abdij. Cultuur met de grote C. Waarop ik prompt twee fingers in de plint van een sarcofaag stak. Mijn karakter was vroeg gevormd, maar de les van de dag was toch wel: niet aan de kunst komen! Of niet met lijken spelen? Maar zeker al ‘niet aan de kunst komen!’
Please, Touch the Artwork is een abstract puzzelspel dat al bestond voor Pc, Mac, iOS en Android en nu zijn weg naar de Nintendo Switch gevonden heeft.
Handjes thuishouden …
Tot dusver werd de zomer van 2022 al door heel wat opzienbarende gebeurtenissen getekend. Zo was er bijvoorbeeld het voorval waarbij klimaatactivisten in een paar bekende musea zich schuldig hadden gemaakt aan het aanraken van de kunst. Gaande van hun handen vastplakken aan de omlijsting of het glas voor het kunstwerk, tot het feitelijk overplakken van een landelijk tafereel met een meer dystopische eigen visie, de boodschap no new oil werd kracht bijgezet op een manier waar menig kunstliefhebber zich toch door in zijn thee verslikte. Het was niet voor het eerst dat men kunstwerken gebruikte om een standpunt kracht bij te zetten (in het verleden werden schilderijen al eens met messen bewerkt), en het zal ook niet voor het laatst geweest zijn: een dergelijke stunt levert gegarandeerd krantenkoppen op, en alle publiciteit is goede publiciteit.
Kunst is heel subjectief. Probeer maar al eens overeen te komen over wát er nu boven die IKEA Kæstdrēssoįr moet komen en het wordt direct al duidelijk, iedereen heeft een ander idee van wat ‘mooi’ is. Als we heel erg breed gaan, kan je mensen onderverdelen in twee groepen: zij die eerder voor figuratieve kunst gaan, en zij die liever abstracte kunst zien. Wie onder ons nog de dagen van de originele Microsoft Paint heeft meegemaakt, weet nog hoe het was om vakjes te tekenen of krabbels te maken en deze dan in te kleuren. Ik kan nog geen boom recht op papier krijgen, maar wat abstract zitten pleuren in een tekenprogramma vind ik wel ontspannend. En dan zijn er natuurlijk kunstenaars die met ingekleurde vakjes en vormen slagen om een grote naam te worden en werken voor grote sommen geld te gaan maken. Denk aan een Klee, een Mondriaan, werken die je zo voor de geest kan halen en bedrieglijk eenvoudig lijken. Exact die bedrieglijke eenvoud, is het uitgangspunt van Please, Touch the Artwork.
Studio Waterzooi presenteert
Er loopt in het land van game-ontwerpers een zekere Thomas Waterzooi rond. Nog interessanter: het stukje van Gameontwerpistan waar Waterzooi aan het werk is, bevindt zich in ons eigenste Brussel! Het is altijd fijn om erachter te komen dat iets leuks van eigen bodem is en Please, Touch the Artwork heeft dus zijn thuis tussen de prachtige kunstcollecties van onze hoofdstad. Waterzooi richtte in 2016 zijn eigen studio op, voordien had hij al heel wat ervaring opgedaan bij zowel Larian Studios (Divinity Original Sin) en IO-Interactive (Hitman franchise). Voor zijn eigen games heeft hij een heel eigen visie: spelletjes waarbij de spelbeleving en niet het behalen van punten of overwinningen centraal staat, en waarin je wordt aangemoedigd om op een creatieve manier nieuwe dingen te leren.
Wat al meteen in het oog springt is de aparte tekenstijl: figuratief, maar toch eerder abstract; eenvoudig, maar kleurrijk. Ook de ietwat jazzy soundtrack valt op. Die is aangenaam aanwezig zonder storend te zijn, zoals het effect dat men beoogt wanneer men muzak in openbare ruimtes afspeelt. Je begint je bezoek aan het museum met een praatje van de suppoost. Je kan een aantal vragen aan hem stellen en ik begin (logischerwijs, denk ik) met het aanbod om mijn ervaring te personaliseren. Je krijgt een paar vraagjes voorgeschoteld, waaronder ‘krijg je de kriebels van het woord Zen’, ‘los je liefst puzzels op’, ‘heb je liever luchtige verhaaltjes’ of ‘ga je liefst mee met de flow’. Daarnaast mag je ook aangeven hoe je je voelt: zo uitgeput dat je bijna niet meer kan denken, moe maar ontspannen, prima of ik kan de wereld aan. Aan de hand hiervan zal de suppoost - of zoals hij zichzelf noemt, de Major Domus - een suggestie doen. Mijn antwoorden leveren mij als eerste voorstel Boogie Woogie op. Andere opties zijn New York City en The Style. Mocht het idee van de MD niet zijn wat je wou, kan je wel gewoon voor een van de andere mogelijkheden gaan; je zit dus niet vast.
Kennelijk is ‘Woogie’ een klein vierkantje en was dat niet onhandig. Woogie had het gezelschap van ‘Boogie’. W is een gevuld blauw vierkantje en B de contouren van een vierkantje, ze vullen elkaar perfect aan. De bedoeling is dat beide vierkantjes elkaar terugvinden doorheen een steeds ingewikkelder abstract veld. Je hebt een beperkt aantal zetten, dus je stuurt best toch niet teveel Woogies in het ijle om te voorkomen dat je van nul moet herbeginnen. Je krijgt per nieuw canvas (want ons koppeltje woont in schilderijen) meer uitleg over wat ze wel en niet kunnen, waarbij het speelveld in steeds meer richtingen en met steeds meer hoeken uitbreidt. Aangezien Woogie alleen recht vooruit kan en niet kan stoppen, moet je nadenken over welke Woogie je gaat gebruiken wánt er komen ook obstakels op je weg, zoals kruispunten waar plots de richting van je blokje anders is. Wanneer je opnieuw moet beginnen, zal je merken dat het speelveld van richting veranderd is. Proberen onthouden welke Woogie wat doet, is dus een beetje nutteloos tenzij je gevoel voor richting feilloos is (en dat van mij is uitermate feilbaar). Dan komen er ook nog rode blokjes die je gewoon de ándere kant opduwen. Boogie Woogie telt 60 niveaus in oplopende moeilijkheidsgraad. Vooral het feit dat je bij iedere nieuwe poging een andere layout krijgt, houdt het hier interessant. Er is ook de mogelijkheid tot het aanvragen van hints en je kan effectief laten aangeven welke Woogie je wanneer moet gaan gebruiken. Alle mogelijke stress is dus al uit dit niveau gehaald.
De Stijl
De volgende spelmogelijkheid is The Style. Tijdens de hoogdagen van Mondriaan en van Doesberg werd de beweging waartoe ze behoorden De Stijl genoemd. Deze was gebaseerd op het samenspel van horizontale en verticale lijnen, in een ideale verhouding die duidelijk in de architectuur, kunst en design van de beweging terug te vinden is. The Style begint met een blanco canvas waarin we moeten … aankomen, juist! Je begint eenvoudig met het kennismaken met het lijnenspel van De Stijl. Door de juiste plaats aan te klikken, maak je gaandeweg een kopie van een gegeven werk, bestaande uit zwarte lijnen op een wit doek. Daarna begin je met de verschillende vlakken van een doek te gaan tekenen. Ook hier is het niet zo simpel als je zou denken; de volgorde van je lijnen valt namelijk niet vrij te kiezen. De puzzel gaat daarna verder met het invullen van kleuren, want De Stijl was erg grote fan van (vooral primaire) kleuren en de emoties die deze opriepen. Zo sla je aan het bouwen van steeds complexer wordende kunstwerken.
Het laatste spelletje is New York City. In dit spel moet jouw zwart blokje bij een ander zwart blokje zien te geraken. Wanneer je daarin slaagt, krijg je woorden die samen een gedicht gaan vormen. Je hebt een beperkt aantal zetten om dat voor elkaar te krijgen, maar als je op je stappen wilt terugkeren, kost je dat geen extra zetten. Zo zie je maar dat er eens te meer wordt ingezet op een rustgevende spelbeleving. Je krijgt wel geen échte speluitleg , waardoor deze NYC de moeilijkste was om te begrijpen. De eerste levels doe je maar iets, en zelfs wanneer ik volgens mij fout zat en geen zetten meer over had, kon ik het spel toch uitspelen. Intussen komen er bijvoorbeeld ook gekleurde blokjes aan te pas, maar wat daar in feite de bedoeling van was werd pas later duidelijk. Uiteindelijk speel je alle woorden van het gedicht uit.
Naast de drie effectieve spelkeuzes bevat Please, Touch the Artwork nog een paar kleinere extra’s, maar voor een echt grote meerwaarde zorgen die niet. Zo passeren er nog uitspraken van bekende kunstenaars de revue, en je kan ook een verhelderende uitleg krijgen bij bepaalde begrippen. Eerst twijfelde ik eraan of het echt nodig is om uit te leggen wat een museum of een tentoonstelling is, maar aangezien het spel ook voor kinderen geschikt is, valt de keuze van de spelmaker hierin misschien toch wel te begrijpen.
Alles bij elkaar genomen is Please, Touch the Artwork een leuk idee en - zoals de ontwerper aangeeft - ligt de nadruk heel erg op het creëren van een ontspannen zenmoment. Geen tijdsdruk, geen prestatiedruk. Op Switch miste ik een stylus voor het New York City niveau, omdat het scherm met je vinger beroeren gezien de fijnheid van de tekeningen wat lomp is en niet voor de nodige precisie zorgt. Ook het ontwerp van het spel heeft een heel kalme vibe en met 160 levels zijn de meeste spelers wel een uur of drie zoet. Vooral het idee om met een kunststroming aan het werk te gaan is origineel; de poging om er nog een leerrijk element in te stoppen maakt het voor mij aantrekkelijk om ook door te geven aan de kinderen. De extra info is misschien niet erg diepgaand, maar alles wat je van nieuwe kennis kan oppikken is mooi meegenomen, toch?
Please, Touch the Artwork is een abstract puzzelspel dat al bestond voor Pc, Mac, iOS en Android en nu zijn weg naar de Nintendo Switch gevonden heeft.
Handjes thuishouden …
Tot dusver werd de zomer van 2022 al door heel wat opzienbarende gebeurtenissen getekend. Zo was er bijvoorbeeld het voorval waarbij klimaatactivisten in een paar bekende musea zich schuldig hadden gemaakt aan het aanraken van de kunst. Gaande van hun handen vastplakken aan de omlijsting of het glas voor het kunstwerk, tot het feitelijk overplakken van een landelijk tafereel met een meer dystopische eigen visie, de boodschap no new oil werd kracht bijgezet op een manier waar menig kunstliefhebber zich toch door in zijn thee verslikte. Het was niet voor het eerst dat men kunstwerken gebruikte om een standpunt kracht bij te zetten (in het verleden werden schilderijen al eens met messen bewerkt), en het zal ook niet voor het laatst geweest zijn: een dergelijke stunt levert gegarandeerd krantenkoppen op, en alle publiciteit is goede publiciteit.
Kunst is heel subjectief. Probeer maar al eens overeen te komen over wát er nu boven die IKEA Kæstdrēssoįr moet komen en het wordt direct al duidelijk, iedereen heeft een ander idee van wat ‘mooi’ is. Als we heel erg breed gaan, kan je mensen onderverdelen in twee groepen: zij die eerder voor figuratieve kunst gaan, en zij die liever abstracte kunst zien. Wie onder ons nog de dagen van de originele Microsoft Paint heeft meegemaakt, weet nog hoe het was om vakjes te tekenen of krabbels te maken en deze dan in te kleuren. Ik kan nog geen boom recht op papier krijgen, maar wat abstract zitten pleuren in een tekenprogramma vind ik wel ontspannend. En dan zijn er natuurlijk kunstenaars die met ingekleurde vakjes en vormen slagen om een grote naam te worden en werken voor grote sommen geld te gaan maken. Denk aan een Klee, een Mondriaan, werken die je zo voor de geest kan halen en bedrieglijk eenvoudig lijken. Exact die bedrieglijke eenvoud, is het uitgangspunt van Please, Touch the Artwork.
Studio Waterzooi presenteert
Er loopt in het land van game-ontwerpers een zekere Thomas Waterzooi rond. Nog interessanter: het stukje van Gameontwerpistan waar Waterzooi aan het werk is, bevindt zich in ons eigenste Brussel! Het is altijd fijn om erachter te komen dat iets leuks van eigen bodem is en Please, Touch the Artwork heeft dus zijn thuis tussen de prachtige kunstcollecties van onze hoofdstad. Waterzooi richtte in 2016 zijn eigen studio op, voordien had hij al heel wat ervaring opgedaan bij zowel Larian Studios (Divinity Original Sin) en IO-Interactive (Hitman franchise). Voor zijn eigen games heeft hij een heel eigen visie: spelletjes waarbij de spelbeleving en niet het behalen van punten of overwinningen centraal staat, en waarin je wordt aangemoedigd om op een creatieve manier nieuwe dingen te leren.
Ontspanning en Zen zijn belangrijk in de missie van Studio Waterzooi.
Wat al meteen in het oog springt is de aparte tekenstijl: figuratief, maar toch eerder abstract; eenvoudig, maar kleurrijk. Ook de ietwat jazzy soundtrack valt op. Die is aangenaam aanwezig zonder storend te zijn, zoals het effect dat men beoogt wanneer men muzak in openbare ruimtes afspeelt. Je begint je bezoek aan het museum met een praatje van de suppoost. Je kan een aantal vragen aan hem stellen en ik begin (logischerwijs, denk ik) met het aanbod om mijn ervaring te personaliseren. Je krijgt een paar vraagjes voorgeschoteld, waaronder ‘krijg je de kriebels van het woord Zen’, ‘los je liefst puzzels op’, ‘heb je liever luchtige verhaaltjes’ of ‘ga je liefst mee met de flow’. Daarnaast mag je ook aangeven hoe je je voelt: zo uitgeput dat je bijna niet meer kan denken, moe maar ontspannen, prima of ik kan de wereld aan. Aan de hand hiervan zal de suppoost - of zoals hij zichzelf noemt, de Major Domus - een suggestie doen. Mijn antwoorden leveren mij als eerste voorstel Boogie Woogie op. Andere opties zijn New York City en The Style. Mocht het idee van de MD niet zijn wat je wou, kan je wel gewoon voor een van de andere mogelijkheden gaan; je zit dus niet vast.
Kennelijk is ‘Woogie’ een klein vierkantje en was dat niet onhandig. Woogie had het gezelschap van ‘Boogie’. W is een gevuld blauw vierkantje en B de contouren van een vierkantje, ze vullen elkaar perfect aan. De bedoeling is dat beide vierkantjes elkaar terugvinden doorheen een steeds ingewikkelder abstract veld. Je hebt een beperkt aantal zetten, dus je stuurt best toch niet teveel Woogies in het ijle om te voorkomen dat je van nul moet herbeginnen. Je krijgt per nieuw canvas (want ons koppeltje woont in schilderijen) meer uitleg over wat ze wel en niet kunnen, waarbij het speelveld in steeds meer richtingen en met steeds meer hoeken uitbreidt. Aangezien Woogie alleen recht vooruit kan en niet kan stoppen, moet je nadenken over welke Woogie je gaat gebruiken wánt er komen ook obstakels op je weg, zoals kruispunten waar plots de richting van je blokje anders is. Wanneer je opnieuw moet beginnen, zal je merken dat het speelveld van richting veranderd is. Proberen onthouden welke Woogie wat doet, is dus een beetje nutteloos tenzij je gevoel voor richting feilloos is (en dat van mij is uitermate feilbaar). Dan komen er ook nog rode blokjes die je gewoon de ándere kant opduwen. Boogie Woogie telt 60 niveaus in oplopende moeilijkheidsgraad. Vooral het feit dat je bij iedere nieuwe poging een andere layout krijgt, houdt het hier interessant. Er is ook de mogelijkheid tot het aanvragen van hints en je kan effectief laten aangeven welke Woogie je wanneer moet gaan gebruiken. Alle mogelijke stress is dus al uit dit niveau gehaald.
De Stijl
De volgende spelmogelijkheid is The Style. Tijdens de hoogdagen van Mondriaan en van Doesberg werd de beweging waartoe ze behoorden De Stijl genoemd. Deze was gebaseerd op het samenspel van horizontale en verticale lijnen, in een ideale verhouding die duidelijk in de architectuur, kunst en design van de beweging terug te vinden is. The Style begint met een blanco canvas waarin we moeten … aankomen, juist! Je begint eenvoudig met het kennismaken met het lijnenspel van De Stijl. Door de juiste plaats aan te klikken, maak je gaandeweg een kopie van een gegeven werk, bestaande uit zwarte lijnen op een wit doek. Daarna begin je met de verschillende vlakken van een doek te gaan tekenen. Ook hier is het niet zo simpel als je zou denken; de volgorde van je lijnen valt namelijk niet vrij te kiezen. De puzzel gaat daarna verder met het invullen van kleuren, want De Stijl was erg grote fan van (vooral primaire) kleuren en de emoties die deze opriepen. Zo sla je aan het bouwen van steeds complexer wordende kunstwerken.
Het laatste spelletje is New York City. In dit spel moet jouw zwart blokje bij een ander zwart blokje zien te geraken. Wanneer je daarin slaagt, krijg je woorden die samen een gedicht gaan vormen. Je hebt een beperkt aantal zetten om dat voor elkaar te krijgen, maar als je op je stappen wilt terugkeren, kost je dat geen extra zetten. Zo zie je maar dat er eens te meer wordt ingezet op een rustgevende spelbeleving. Je krijgt wel geen échte speluitleg , waardoor deze NYC de moeilijkste was om te begrijpen. De eerste levels doe je maar iets, en zelfs wanneer ik volgens mij fout zat en geen zetten meer over had, kon ik het spel toch uitspelen. Intussen komen er bijvoorbeeld ook gekleurde blokjes aan te pas, maar wat daar in feite de bedoeling van was werd pas later duidelijk. Uiteindelijk speel je alle woorden van het gedicht uit.
Naast de drie effectieve spelkeuzes bevat Please, Touch the Artwork nog een paar kleinere extra’s, maar voor een echt grote meerwaarde zorgen die niet. Zo passeren er nog uitspraken van bekende kunstenaars de revue, en je kan ook een verhelderende uitleg krijgen bij bepaalde begrippen. Eerst twijfelde ik eraan of het echt nodig is om uit te leggen wat een museum of een tentoonstelling is, maar aangezien het spel ook voor kinderen geschikt is, valt de keuze van de spelmaker hierin misschien toch wel te begrijpen.
Alles bij elkaar genomen is Please, Touch the Artwork een leuk idee en - zoals de ontwerper aangeeft - ligt de nadruk heel erg op het creëren van een ontspannen zenmoment. Geen tijdsdruk, geen prestatiedruk. Op Switch miste ik een stylus voor het New York City niveau, omdat het scherm met je vinger beroeren gezien de fijnheid van de tekeningen wat lomp is en niet voor de nodige precisie zorgt. Ook het ontwerp van het spel heeft een heel kalme vibe en met 160 levels zijn de meeste spelers wel een uur of drie zoet. Vooral het idee om met een kunststroming aan het werk te gaan is origineel; de poging om er nog een leerrijk element in te stoppen maakt het voor mij aantrekkelijk om ook door te geven aan de kinderen. De extra info is misschien niet erg diepgaand, maar alles wat je van nieuwe kennis kan oppikken is mooi meegenomen, toch?
Conclusie
Wie graag gewoon ontspannen wat wil puzzelen en een beetje aan hersengymnastiek wil doen, zonder per ronde twintig keer gewonnen boosters en speciale aanbiedingen te moeten wegklikken, is bij Please, Touch the Artwork aan het goede adres. Wie eigenlijk niet altijd zin heeft om tegen de klok te spelen of om grote eindbazen te bekampen, zal hier ook blij van worden. Het spel is complex genoeg om te willen verder spelen en eenvoudig genoeg om helemaal zen in op te gaan. De kunst-invalshoek is origineel en uitermate geschikt voor het soort puzzels dat je aangeboden krijgt. Met een speelduur van rond de drie uur is dit niet het langste spel, maar door het aanpassen van je speelveld kan je in wezen wel opnieuw aan de slag gaan, mocht je dat willen. Studio Waterzooi kan best nog wel wat richtingen uit met dit soort spel. Extra levels of andere invullingen van het puzzelconcept zijn zeker mogelijk, met het geometrisch concept als solide basis om op verder te bouwen. Als niet-competitief ingestelde gamer ben ik in elk geval te vinden voor het meer relaxte en leergierige startpunt van Waterzooi.
Pro
- Heel zen van sfeer
- Originele invalshoek
- Mooi design
Con
- Kort
8
Over
Beschikbaar vanaf
2 september 2022
Gespeeld op
- Nintendo Switch
Beschikbaar op
- Mobile
- Nintendo Switch
- PC
Genre
- Puzzle
