Dit onderwerp heeft heel wat raakvlakken of wordt deels besproken in andere threads hier (kinderopvang, de staat van het land, personeelstekort, huismoeders, ...) maar toch leek het me interessant om eens te bespreken hoe wij als maatschappij nu eigenlijk zorg zien, en vooral waar we naartoe willen (en of dit is waar we effectief naartoe gaan).
Algemeen maak ik mij nogal zorgen over alles wat met zorg te maken heeft in dit land, en dan vooral het gedeelte dat de zeer jonge en zeer oude mensen van onze maatschappij behandelt. Het is een beetje een amalgaam van bedenkingen, dus de structuur zal soms een beetje zoek zijn.
De kinderopvang: meer en meer mensen rekenen hierop, omdat we als maatschappij volop de kaart van tweeverdieners trekken. Toch lijkt dat systeem heel wat problemen te vertonen. Zowat iedereen die ik ken en recent zwanger werd of een kind kreeg, is al bijna vanaf de conceptie bezig om nog plaatsen te vinden. Zelf hebben we geluk gehad, al had het ons zonder het extra borstvoedingsverlof van mijn vrouw wel wat stunt- en vliegwerk gekost om enkele weken te overbruggen tussen het einde van haar moederschapsrust en het begin van de crèche.
Ondertussen zie ik dan rond mij alarmsignalen van ouders die noodopvang zoeken omdat hun crèche sluit wegens ziekte van personeel, of soms gewoon burn-out. Dan lees je hopeloze berichten van ouders die plots zonder opvang zitten, terwijl ze beiden gaan werken.
Daarbij komen dan nog de recente schandalen. Je gaat sowieso wel rotte appels hebben in elk systeem natuurlijk, al kan je je toch wel de vraag stellen of een situatie zoals een ernstig personeelstekort bevordelijk is voor het vinden van geschikte mensen.
De ouderenzorg: het andere uiterste, maar op sommige vlakken eigenlijk nog schrijnender. Dit omdat het minder aandacht krijgt, ook hier op dit forum belangt het minder mensen aan (op dit moment) wat er met de grootouders gebeurt dan wat er met de kinderen wordt gedaan. Mijn vrouw werkt in de keuken van een WZC, en dat is vaak huilen met de pet op. Zeker op zon- en feestdagen zijn er gegarandeerd enkele mensen die die dag ingeroosterd zijn "ziek", wat de sowieso al onderbemande diensten nog verder onder druk zet. Mijn vrouw komt vooral in contact met zaken zoals het eten dat niet tijdig wordt uitgedeeld, maar natuurlijk zie en hoor je dan ook veel ergere zaken, zoals mensen die geen eten krijgen (want ze kunnen het zelf niet meer, en niemand heeft tijd) of mensen die naar de WC willen maar niemand kan ze ondersteunen.
Opnieuw hier: algemeen personeelstekort, waardoor overduidelijk rotte appels gewoon lang hun zin kunnen doen, want meestal komen opdagen is beter dan niemand hebben.
Eerlijk, voor mij is dat gewoon een horrorscenario: je hele leven werken en afdragen, waarna je op je oude dag zo eindigt. En ja, er zijn daar ook mensen gelukkig, maar die hebben dan geregeld bezoek (nooit een garantie) en zijn veelal nog zelfstandig genoeg om dingen te kunnen zonder hulp.
In dit alles lijkt de belangrijkste factor mij de doorgedreven individualisering van de maatschappij, gekoppeld aan het feit dat het gemiddelde gezin het zich niet kan permitteren om afhankelijk te zijn van slechts één inkomen. Waar vroeger meerdere generaties vaak bij elkaar woonden, is dat vandaag de dag een zeldzaamheid. Ergens is het logisch, onze generatie heeft veelal ouders die zelf nog aan het werk zijn, en dus niet gewoon hun dagen kunnen (en willen) indelen in functie van hun kinderen en kleinkinderen. Maar soms vraag ik mij wel af of dit nu een evolutie is die zo positief is? Je kinderen afgeven aan de crèche, je ouders aan het rusthuis, en zelf kan je dan "van het leven genieten", wat vooral neerkomt op voltijds werken. Is dit het resultaat van onze welvaartstaat? Is dit eigenlijk de richting waar we naartoe willen?
En dan vooral, hebben we vandaag de dag eigenlijk nog een realistisch alternatief? Ik ken een gezin boeren dat gezellig met de ouders in een kangoeroewoning woont, iets waarvoor de meeste vrienden hen zot verklaarden. Anderzijds, hoe "jaren '50" het misschien lijkt, ondanks de zware (seizoensarbeid) is daar geen nood om van het werk een race tegen de klok in te zetten om op tijd aan de school of de crèche te staan.
Algemeen maak ik mij nogal zorgen over alles wat met zorg te maken heeft in dit land, en dan vooral het gedeelte dat de zeer jonge en zeer oude mensen van onze maatschappij behandelt. Het is een beetje een amalgaam van bedenkingen, dus de structuur zal soms een beetje zoek zijn.
De kinderopvang: meer en meer mensen rekenen hierop, omdat we als maatschappij volop de kaart van tweeverdieners trekken. Toch lijkt dat systeem heel wat problemen te vertonen. Zowat iedereen die ik ken en recent zwanger werd of een kind kreeg, is al bijna vanaf de conceptie bezig om nog plaatsen te vinden. Zelf hebben we geluk gehad, al had het ons zonder het extra borstvoedingsverlof van mijn vrouw wel wat stunt- en vliegwerk gekost om enkele weken te overbruggen tussen het einde van haar moederschapsrust en het begin van de crèche.
Ondertussen zie ik dan rond mij alarmsignalen van ouders die noodopvang zoeken omdat hun crèche sluit wegens ziekte van personeel, of soms gewoon burn-out. Dan lees je hopeloze berichten van ouders die plots zonder opvang zitten, terwijl ze beiden gaan werken.
Daarbij komen dan nog de recente schandalen. Je gaat sowieso wel rotte appels hebben in elk systeem natuurlijk, al kan je je toch wel de vraag stellen of een situatie zoals een ernstig personeelstekort bevordelijk is voor het vinden van geschikte mensen.
De ouderenzorg: het andere uiterste, maar op sommige vlakken eigenlijk nog schrijnender. Dit omdat het minder aandacht krijgt, ook hier op dit forum belangt het minder mensen aan (op dit moment) wat er met de grootouders gebeurt dan wat er met de kinderen wordt gedaan. Mijn vrouw werkt in de keuken van een WZC, en dat is vaak huilen met de pet op. Zeker op zon- en feestdagen zijn er gegarandeerd enkele mensen die die dag ingeroosterd zijn "ziek", wat de sowieso al onderbemande diensten nog verder onder druk zet. Mijn vrouw komt vooral in contact met zaken zoals het eten dat niet tijdig wordt uitgedeeld, maar natuurlijk zie en hoor je dan ook veel ergere zaken, zoals mensen die geen eten krijgen (want ze kunnen het zelf niet meer, en niemand heeft tijd) of mensen die naar de WC willen maar niemand kan ze ondersteunen.
Opnieuw hier: algemeen personeelstekort, waardoor overduidelijk rotte appels gewoon lang hun zin kunnen doen, want meestal komen opdagen is beter dan niemand hebben.
Eerlijk, voor mij is dat gewoon een horrorscenario: je hele leven werken en afdragen, waarna je op je oude dag zo eindigt. En ja, er zijn daar ook mensen gelukkig, maar die hebben dan geregeld bezoek (nooit een garantie) en zijn veelal nog zelfstandig genoeg om dingen te kunnen zonder hulp.
In dit alles lijkt de belangrijkste factor mij de doorgedreven individualisering van de maatschappij, gekoppeld aan het feit dat het gemiddelde gezin het zich niet kan permitteren om afhankelijk te zijn van slechts één inkomen. Waar vroeger meerdere generaties vaak bij elkaar woonden, is dat vandaag de dag een zeldzaamheid. Ergens is het logisch, onze generatie heeft veelal ouders die zelf nog aan het werk zijn, en dus niet gewoon hun dagen kunnen (en willen) indelen in functie van hun kinderen en kleinkinderen. Maar soms vraag ik mij wel af of dit nu een evolutie is die zo positief is? Je kinderen afgeven aan de crèche, je ouders aan het rusthuis, en zelf kan je dan "van het leven genieten", wat vooral neerkomt op voltijds werken. Is dit het resultaat van onze welvaartstaat? Is dit eigenlijk de richting waar we naartoe willen?
En dan vooral, hebben we vandaag de dag eigenlijk nog een realistisch alternatief? Ik ken een gezin boeren dat gezellig met de ouders in een kangoeroewoning woont, iets waarvoor de meeste vrienden hen zot verklaarden. Anderzijds, hoe "jaren '50" het misschien lijkt, ondanks de zware (seizoensarbeid) is daar geen nood om van het werk een race tegen de klok in te zetten om op tijd aan de school of de crèche te staan.
. Hoe kunnen we dan niet zeggen dat ze toen sterker stonden ?
