Kiezen voor kinderen of niet

[Karton]

De bedoeling van deze thread is tweeledig. Ten eerste zoek ik in de mate van het mogelijke wat advies van anderen over mijn eigen situatie. Ten tweede hoop ik dat deze thread een plaats kan zijn voor andere mensen die twijfelen over kinderen om hier hun zorgen, twijfels en ervaringen te delen met anderen. Het al dan niet kiezen voor kinderen is een grote keuze, mogelijks de grootste keuze in je leven. Als men op een leeftijd komt waarbij er een biologische klok komt te spelen kan de vraag “kinderen of niet” een overweldigende rol beginnen spelen in je leven, in die mate dat het al het andere kan domineren en een grote invloed kan hebben op je geluk.

Zoals je daarnet kon lezen zie ik deze thread als een plaats waar mensen die twijfelen over kinderen hun ervaringen kunnen delen maar had ik ook graag wat advies gekregen over mijn eigen situatie. Daarom eerst wat achtergrond. Ik ben 31 en mijn vriendin is 27. We zijn nu ongeveer 4 jaar samen waarvan 3,5 jaar samenwonend en we hebben het heel goed samen. Wij zijn op de meeste vlakken een goede match, het is een “eenvoudige” relatie met weinig tot geen ruzie, het samen leven en samen zijn gaat heel vlot en gemakkelijk en ik zie me eigenlijk wel heel mijn leven samenblijven met mijn vriendin, behalve dat er één iets is die de boel potentieel in de soep kan doen draaien en dat is het verschil in mening over kinderen.

Vaak lees je bij koppels waarbij er een verschil in mening is rond kinderen dat het de vrouw is die kinderen wil en de man niet, of toch minstens de boot wil afhouden. Hier is het omgekeerd: ik wil graag kinderen en zij niet. Dit was al besproken in het begin van de relatie en was toen ook een issue, maar we waren toen nog zo veel jonger (ik 27, zij 23). Na enkele jaren is ze wat veranderd van mening en stond ze toch open voor een kind, met de disclaimer dat er nooit een kind zou komen voor haar dertigste. Goed, ik kon daar mee leven, ik kon wachten. Ik wou eigenlijk meer kinderen, liefst twee of drie, maar één kind was ook goed, dat was een compromis waar ik me in kon vinden. Echter in juni dit jaar heeft ze op privévlak iets meegemaakt dat ervoor gezorgd heeft dat ze alles terug in vraag is beginnen stellen en heeft ze besloten dat ze eigenlijk toch geen kinderen wil. Die toegift voor dat ene kind bleek dan toch vooral door en voor mij te zijn. Voor mij was dat erg moeilijk. Eén kind is goed, maar géén kinderen, dat vond, en vind ik nog steeds, moeilijk.

Sindsdien hebben we er veel over gepraat. De argumenten langs haar kant zijn voornamelijk:

• Fysiek: ze heeft fysiek angst voor een zwangerschap, wat dat met het lichaam van de vrouw doet of kan doen.
• Gevoeligheid: ze is vrij gevoelig en heeft veel nood aan tijd voor haarzelf. Met een kind gaat dat veel minder zijn en ze wil dat niet opgeven.
• Leven voor jezelf: in het verlengde van het vorige puntje wil ze graag leven voor haarzelf en niet voor iemand anders. Dit vertaalt zich niet in bv luxueuze reizen kunnen maken maar eerder in gewoon tijd hebben voor jezelf en jezelf als prioriteit stellen. Hieraan verbonden is jezelf ook geen zorgen willen maken voor anderen (een kind = meer zorgen) en een zo stressloos/zorgeloos mogelijk leven leiden.
• Algemeen: er zijn ook andere redenen (milieu, te veel mensen op de wereld…) maar die wegen minder door.

Wij hebben ook twee konijnen die ze graag ziet en waar ze voor zorgt. Voor haar is het leven zoals het nu is perfect: ons huisje, onze huisdieren en ik. Meer moet dat voor haar niet zijn. Moest ik geen kinderen willen zou ze niet nadenken over al die redenen dat ze geen kinderen wil, dat zou gewoon niet in haar opgekomen zijn. Ze wou vroeger geen kinderen en ze wil nog steeds geen kinderen.

Maar voor mij is het sinds haar beslissing in juni dat ze dan toch geen kind(eren) wou moeilijk geworden. Objectief gezien heb ik een heel goed leven. Puur rationeel volg en respecteer ik de redeneringen van mijn vriendin. In de paar maanden sindsdien heb ik erg gereflecteerd over het al dan niet hebben van kinderen en ben ik ook tot dezelfde besluiten gekomen als mijn vriendin: er zijn al mensen genoeg op de wereld en een kind kan er zelf niet voor kiezen om geboren te worden waardoor je eigenlijk het recht niet hebt om zelf kinderen, die sowieso in de wereld zullen afzien, onvrijwillig op de wereld te zetten. Daarnaast is er ook de impact op de aarde. Rationeel vind ik weinig tot geen goede redenen om kinderen te krijgen. Echter blijft de kinderwens wel aanwezig. Ondanks alle rationele redenen om geen kinderen te krijgen, wil ik toch nog steeds kinderen. Dat is niet veranderd.

Ik merk dat mijn emotionele situatie tegenwoordig verloopt in ups en downs. Soms zijn er momenten dat ik bij mijn vriendin ben en denk: mijn leven is perfect. Ik heb niets meer nodig. Maar dan komen er ook momenten dat ik een vader zie met kinderen en denk: ik wil dat ook, ik wil ook kinderen.

Elke dag weegt dit zwaarder door. Mijn vriendin zegt de laatste tijd: om jou niet te verliezen wil ik wel een kind met je. Maar nog steeds nooit voor haar dertigste en daarna is het eigenlijk nog onzeker wanneer. Ik geloof dat eigenlijk niet en ik wil dat ook niet: je mag geen kind krijgen omwille van je partner terwijl je zelf eigenlijk geen kinderen wilt. Dat is volgens mij niet gezond. Je moet die beslissing met beide voeten maken. Daarnaast weet ik ook niet of we ooit echt dat punt gaan bereiken dat ze zegt: nu wil ik een kind, nu ben ik er klaar voor. Ik denk dat de kans vrij klein is.

Mijn keuze valt dus tussen: mijn goed leven met mijn vriendin behouden en de gok wagen dat er misschien ooit een kind zal komen, maar misschien ook niet, beseffende dat de kans veel groter is dat er nooit kinderen zullen komen en ik een manier moet vinden om daar mee om te gaan. Of beslissen dat ik wel kinderen wil en de relatie met mijn vriendin stopzetten om iemand nieuws te vinden die dat ook wil, goed beseffende dat ik misschien nooit meer iemand zal vinden waar ik een even goede relatie mee zal hebben zoals nu en dat er een kans bestaat dat ik gewoon geen nieuwe partner meer vind. Het zou een keuze zijn om mezelf een kans te geven om kinderen te krijgen, zonder enige garantie dat het ooit zal gebeuren. Maar zo geef ik mezelf een kans, en die kans lijkt me groter dan bij mijn vriendin te blijven en hopen dat ze binnen drie of vier jaar openstaat voor één kind. Ik weet ook niet of ik die onzekerheid nog zo lang aankan.

Ondertussen laat ik alles verder bezinken. We praten er vaak over, er verschijnen af en toe artikels over koppels waarbij de ene partner een kinderwens heeft en de andere niet en we proberen het voor onszelf wat te ervaren. Zoals gezegd heb ik geen slecht leven. Toch voelt een toekomst zonder kinderen aan als een leven dat ik momenteel niet echt wil.

Aangezien dit waarschijnlijk geen zeldzaam probleem is lijkt het me interessant voor deze thread en voor mezelf om wat ervaringen te lezen en te delen van andere mensen die ook in deze situatie zitten of zaten. Andere ervaringen van mensen die twijfelen of hebben getwijfeld over kinderen zijn ook welkom.

 

[Mulan]

Als ik het zo lees, zou voor haar mentale welzijn een kind altijd aanvoelen als een (te zware) opgave. Eentje die ook kan resulteren in een relatiebreuk. Maar dan is er wel al een kind... Die hierdoor ook nog eens een rugzak krijgt.

Een goeie vriend van mij wou absoluut geen kinderen. Zijn partner wel. Als dertiger toch beslist om er wel voor te gaan, en hoewel ze een redelijk mooi en stabiel leven leiden, merk ik toch wel dat er minder vreugde en genot is. Hij ziet zijn kinderen en partner graag, daar twijfel ik niet aan. Maar dit is absoluut niet het leven dat hij oprecht wou leiden. Hij was er eentje van een maand naar het buitenland trekken voor ontwikkelingshulp, marathon gaan lopen,... Nu is hij er eentje geworden waarbij de dagelijkse wandeling met de honden me-time is. Hij zal niet klagen erover noch beslissen om te scheiden hierdoor. Maar toch is er iets "kwijt" bij hem.

Ik was dan eentje met een gigantische biologische klok als twintiger. Die is rustiger geworden eens de 30 gepasseerd (ook dat kan dus nog. ) en toen leerde ik mijn ex kennen... Die maakte eigenlijk redelijk duidelijk dat een kinderwens essentieel is in een partner. Ik gaf aan dat dat voor mij niet "moet" maar ook geen "no way in hell!"-scenario was.
En het was heftig. 2 miskramen, een enorm zware zwangerschap met platte rust van de dochter, de eerste 2j ziekenhuis in, ziekenhuis uit met haar en dat heeft een enorme tol geëist. Op individueel vlak èn absoluut ook op relationeel vlak.
Heb ik er spijt van? Nee. Maar wel enorm blij dat ik voet bij stuk heb gehouden en geen 2de meer wou.
Is er veel veranderd? Alles. Echt, het is voor iemand zonder kinderen simpelweg niet te vatten (vanuit vrouwelijk perspectief dan toch) wat er allemaal verandert. Je lichaam, je slaap, je gemoed, je (over) bezorgdheid, je relatie met je eigen familie, partner, werk, vrienden,... Er is bijna geen enkel aspect dat nu nog hetzelfde voelt als 7j geleden.

Dus jouw relatie zoals die nu is... Die zal met kinderen nooit meer dezelfde zijn. Soms kom je dichter bij elkaar, soms blijf je samen dezelfde richting uit groeien, soms ga je uit elkaar.

Wel of niet voor kinderen gaan is een heel individuele keuze, maar er hangt wel degelijk een mensenleven van af.

 

[Tonerider]

gelijkaardig topic van 2 jaar geleden: https://www.beyondgaming.be/threads/vrijwillig-kindvrij.6931/

Omdat ik te lui ben om alles opnieuw te typen:

45 jaar en bewust geen kinderen.
Iedereen moet dat voor zichzelf uitmaken om welke redenen hij of zij geen of wel kinderen wil.
Persoonlijk had ik te veel redenen om er geen te willen en heb dat ook tijdens mijn verkering gezegd. Als mijn (ex) vrouw kinderen wou, moest ze iemand anders kiezen.
Mijn broer en nicht hebben ook bewust geen kinderen. En in mijn vroegere kennissen kring waren er eigenlijk redelijk veel die er geen hadden.

Naar verhouding zie ik ook meer mensen waar kinderen een serieuze bron van ergernis zijn dan waar ze een bron van geluk zijn. Ook een paar mensen gekend waar het kind doodgeboren is of op jonge leeftijd is overleden en die mensen zijn getraumatiseerd voor heel hun leven alhoewel ze nog andere kinderen hebben.

Voor mij een big nope, maar ik begrijp wel dat bij sommigen het verlangen ernaar te groot is en het opweegt tov risico's en opofferingen die het met zich meebrengt.
Cliché maar een kind maken is niet moeilijk, het opvoeden wel. Als ge er eentje maakt, moet je bereid zijn er veel tijd en energie in te steken.

Persoonlijk kan ik maar zeggen dat mijn overtuigde `ik wil er geen` uiteindelijk maar een goed ding is geweest, gezien de depressies waar mijn ex mee heeft gesukkeld en het feit dat ons huwelijk nu aan diggelen ligt.
Stel ik me nooit de vraag: wat als ik er wel had gehad. Tuurlijk. Maar dat betekent niet dat ik spijt heb. Integendeel. Met al wat ik gezien heb ik mijn leven, ben ik echt blij dat ik geen kinderen heb.
Had mijn leven 'rijker' geweest met kinderen? Geen idee? Wat als-vragen zijn niet te beantwoorden.
Geen kinderen hebben heeft ervoor gezorgd dat mijn ex en ik mooie reizen hebben kunnen doen en we doelen hebben kunnen nastreven en vervullen die nooit hadden gelukt met kinderen.

Voor mij is het op dat vlak goed zoals het geweest is.

Reactie op OP:
100% akkoord dat je met 2 bewust moet kiezen voor een kind. Als zij dit gewoon doet om jou te plezieren, dan is er grote kans dat ze je dit later verwijt. Er is natuurlijk ook een kans dat de moedergevoelens toch in gang schieten, maar dat is maar een waterkansje, zekers aangezien ze bewust geen kinderen wil. En een relatie met verwijten en waarbij het kind misschien ook te weten komt dat het niet echt gewenst was door 1 van de twee, is verre van goed voor het welzijn van het kind. Persoonlijk vind ik dat dit zelfs geen optie mag zijn. Het gaat niemand gelukkig maken, ook jou niet, want je hebt dan wel je kind, maar je weet dat dit tegen haar zin was.

Dit is echt wel een shitty situatie aangezien jullie al een koppel zijn en het blijkbaar voor de rest wel enorm goed klikt.

Dat is het rottige (en misschien ook wel het goede) aan de toekomst: niemand kan ze voorspellen. Het is aan jou/jullie om keuzes te maken en de consequenties van die keuzes te dragen. Niemand kan dat voor jullie doen (niet dat je dat vraagt). Maar zoals Mulan aangeeft: het is meer dan jullie leven. Het is ook het leven van het eventuele kind dat zwaar gaat beïnvloed worden.
Mezelf nog eens quoten:

Cliché maar een kind maken is niet moeilijk, het opvoeden wel. Als ge er eentje maakt, moet je bereid zijn er veel tijd en energie in te steken.

 

[MaTi]

Een kind verandert je complete leven.

Ons klein meisje werd geboren in 2018. Een bewuste keuze van mijn vrouw en mij.

Als ik de roaring 20ies nu zie, zou ik er niet meer asn begonnen zijn. In welke wereld moet het kind opgroeien... maar das persoonlijk.

We kunnen haar ook niet meer wegdenken.

Een kind is zorgen voor de rest van je leven. Op de moment dat je denkt dat alles makkelijker werd, kreeg ze bvb diabetes.

Hopelijk blijven we voor de rest gespaard zodat ze nog gewoon kan opgroeien.

 

[Michel Drets]

Als jullie levensvisies zoveel verschillen, is het gewoon beter van uit elkaar te gaan. Misschien passen jullie toch zo goed niet bij elkaar?
De kans is groot dat er iemand is die in je buurt woont waarmee het minstens even goed klikt en die wel kinderen wil.

Jij zoekt iemand waarmee je kinderen kan hebben samen en je vriendin iemand die de konijnen wil samen verzorgen.

Anders ga je beiden, voor de foute redenen, kind maken of bij elkaar blijven.

edit:
Wat typo's van de op smartphone er uit gevist.

 

[Tin_Cricket]

Zij is gerechtigd in haar keuze om geen kind te willen.
Jij bent gerechtigd in jouw keuze er wel te willen.
Er is imo geen compromis in een relatie wanneer het gaat over het hebben van kinderen (hoeveel/wanneer dan weer wel).

Overigens is het hebben van kinderen geen rationele affaire, want objectief gezien is heeft inderdaad veel onduidelijkheden en zelfs nadelen. Het proberen te rationaliseren gaat je dus niet verder helpen. Het is een emotioneel iets. Het is duidelijk dat het al jarenlang aan je knaagt, trek daar je lessen uit. Ze is heeft er duidelijk over nagedacht, jij ook. Haar redenen zijn zeer gegrond. De enige bekommernis die ik met haar deelde was het fysieke. Dat heeft elke vrouw. Bij mij is alles nog altijd zoals voordat ik zwanger was. Maar alle andere zijn over levensstijl, waar ze duidelijk is in wat ze wil.

Baseer de toekomst van deze relatie op de volgende vraag: Wil ik verder wetende dat er nooit kinderen zullen komen? Met een 'misschien wil ze opeens wel' moet je absoluut geen rekening houden, dat is unfair voor allebei. En als ik je tekst zo lees, weet je het antwoord ook wel.

 

[fixthis]

zelf wil ik absoluut geen kinderen. En vrij vroeg in de relatie dit duidelijk gemaakt, als de partner daarin mij niet kan volgen dan ga ik geen moeite steken in een relatie.

ik ken ook een koppel wazrin de vrouw geen kinderen wilde en de man absoluut wel. De vrouw dan toch togegeven en je ziet dat het vuur uit haar ogen is verdwenen. En anderzijds zie ik koppels waar het al een tijdje niet goed meer ging en dan denken dat een kind samen maken alles goed maakt. Denk je dat deze koppels nog samen zijn?

Er zijn toch een aantal basisvisies die moeten gelijk lopen om een relatie kans te geven. En kinderen dat is toch een van de grootste denk ik.

 

[Karton]

Persoonlijk kan ik maar zeggen dat mijn overtuigde `ik wil er geen` uiteindelijk maar een goed ding is geweest, gezien de depressies waar mijn ex mee heeft gesukkeld en het feit dat ons huwelijk nu aan diggelen ligt.
Stel ik me nooit de vraag: wat als ik er wel had gehad. Tuurlijk. Maar dat betekent niet dat ik spijt heb. Integendeel. Met al wat ik gezien heb ik mijn leven, ben ik echt blij dat ik geen kinderen heb.
Had mijn leven 'rijker' geweest met kinderen? Geen idee? Wat als-vragen zijn niet te beantwoorden.
Geen kinderen hebben heeft ervoor gezorgd dat mijn ex en ik mooie reizen hebben kunnen doen en we doelen hebben kunnen nastreven en vervullen die nooit hadden gelukt met kinderen.

Voor mij is het op dat vlak goed zoals het geweest is.

Op het stukje in het vet had ik graag wat dieper ingegaan. Voor mij is een probleem bij een toekomst zonder kind(eren) dat ik geen echt alternatief vind op vlak van zingeving. Kinderen opvoeden, ze zien groeien van kind naar volwassene, dat is in mijn ogen een "waardig" project waar je je leven aan kan geven. Maar als er geen kinderen zijn, wat doe je dan? Welk ander waardig project kan er zijn? Zonder kinderen hebben we meer geld, misschien een betere carrière, kunnen we grote reizen maken, verhuizen naar het buitenland etc. Da's allemaal mooi maar dat hoeft voor mij/ons niet. We kunnen vrijwilligerswerk doen, zo goed mogelijk zorgen voor andere levende wezens (bv onze konijnen)... En dat zijn ook zinvolle activiteiten maar is dat zinvol genoeg als alternatief voor een leven zonder kinderen? Ik loop hier wat op vast. Ik heb ook geen neven of nichten ofzo. Maar misschien moet er helemaal geen alternatief zijn en heb je gewoon een rustig voortkabbelend leven zonder meer en is de kunst dan om dat dan te aanvaarden?

 

[Sneakytje]

Ik herken mezelf wel een beetje in je situatie. Ik wou ook geen kinderen en mijn vriend wel. Voor mij waren die redenen gelijkaardig als die van jouw vriendin. Hier zijn ook vele discussies e.d. geweest. Uiteindelijk is er een kindje gekomen toen ik 35 was. Waarom dan toch geplooid? Ik was zo hard in het 'ik wil er geen' straatje aan het kijken en eigenlijk nooit echt in het 'hoe zou het mét een kindje zijn' straatje. Ik hoorde ondertussen van vrienden en collega's hoe zo'n leven er dan uitziet, zowel de positieve als de negatieve dingen. Uiteraard waren die negatieve dingen voor mij dan weer extra redenen. Maar stilaan dan toch ook die positieve dingen eens proberen zien bij ons. En toegegeven, die leuke dingen zou ik ook wel leuk vinden.
Dan zijn reden zoals fysiek eigenlijk geen reden meer. Ja dat is 9 maand zwanger zijn + een bevalling. Ik had hier ook heel erg schrik voor maar in de praktijk viel dat wel mee en je wordt hier ook echt goed begeleid en opgevolgd. Als het bij 1 kindje blijft dan is de kans heel groot dat je lichaam echt wel helemaal terug herstelt tot hoe je ervoor was.
Die gevoeligheid voor de me-time. Ja dat klopt dat schiet er vaak bij in. Maar ook hier, met 1 kindje valt dat ook wel mee. Het is niet dat er geen me-time meer is. Ik denk dat het hier van belang is om daar samen duidelijke afspraken rond te maken. Als zij op bepaalde tijdstippen een hobby wil doen ofzo, dat dit zo kan blijven, maar dan ben jij op die moment diegene die op het kind past. En omgekeerd.
Leven voor jezelf. Met een kindje erbij heb je dus de verantwoordelijkheid en zorg voor dat wezentje, maar je bent met 2. Dat was hier overigens ook de 'deal'. Jij wil papa worden? Goed, maar dan neem je ook (zorg)taken op jou. Dus mijn vriend steekt haar evengoed in bad, stond in de babytijd ook op snachts, ... Op die manier zorg je ervoor dat je vriendin niet het gevoel heeft er alleen voor te staan, en dat jullie dit echt delen.
Ik heb ook nooit borstvoeding gegeven en direct aangegeven dat ik flesvoeding geef. Dat is bv al een stuk stress die dan wegvalt en dat er voor zorgt dat de papa kan bijdragen aan de zorg.
En de andere redenen, die kloppen ook wel, maar eerlijk gezegd dat zijn toch een beetje drogredenen die het 'ik wil het niet' wat extra argumenten geeft.
Uiteraard moeten jullie hier zelf uitkomen, maar ik was in elk geval wel blij dat ik tot mijn 30+ gewacht heb. De keuze om er voor te gaan was dus weloverwogen én ik had er toch al een 'lang' kinderloos leven opzitten. Ondertussen is onze dochter bijna 2 jaar. Ik zie haar graag, maar zou er absoluut geen 2de willen. (dat is hier ook nooit een punt geweest). Ik ga er ook vanuit dat eens ze ouder en zelfstandiger worden de me-time sowieso ook weer groter wordt en dat je de dingen die je leuk vond om met 2 te doen dan met z'n 3 kunt doen.

 

[fixthis]

Ik herken mezelf wel een beetje in je situatie. Ik wou ook geen kinderen en mijn vriend wel. Voor mij waren die redenen gelijkaardig als die van jouw vriendin. Hier zijn ook vele discussies e.d. geweest. Uiteindelijk is er een kindje gekomen toen ik 35 was. Waarom dan toch geplooid? Ik was zo hard in het 'ik wil er geen' straatje aan het kijken en eigenlijk nooit echt in het 'hoe zou het mét een kindje zijn' straatje. Ik hoorde ondertussen van vrienden en collega's hoe zo'n leven er dan uitziet, zowel de positieve als de negatieve dingen. Uiteraard waren die negatieve dingen voor mij dan weer extra redenen. Maar stilaan dan toch ook die positieve dingen eens proberen zien bij ons. En toegegeven, die leuke dingen zou ik ook wel leuk vinden.
Dan zijn reden zoals fysiek eigenlijk geen reden meer. Ja dat is 9 maand zwanger zijn + een bevalling. Ik had hier ook heel erg schrik voor maar in de praktijk viel dat wel mee en je wordt hier ook echt goed begeleid en opgevolgd. Als het bij 1 kindje blijft dan is de kans heel groot dat je lichaam echt wel helemaal terug herstelt tot hoe je ervoor was.
Die gevoeligheid voor de me-time. Ja dat klopt dat schiet er vaak bij in. Maar ook hier, met 1 kindje valt dat ook wel mee. Het is niet dat er geen me-time meer is. Ik denk dat het hier van belang is om daar samen duidelijke afspraken rond te maken. Als zij op bepaalde tijdstippen een hobby wil doen ofzo, dat dit zo kan blijven, maar dan ben jij op die moment diegene die op het kind past. En omgekeerd.
Leven voor jezelf. Met een kindje erbij heb je dus de verantwoordelijkheid en zorg voor dat wezentje, maar je bent met 2. Dat was hier overigens ook de 'deal'. Jij wil papa worden? Goed, maar dan neem je ook (zorg)taken op jou. Dus mijn vriend steekt haar evengoed in bad, stond in de babytijd ook op snachts, ... Op die manier zorg je ervoor dat je vriendin niet het gevoel heeft er alleen voor te staan, en dat jullie dit echt delen.
Ik heb ook nooit borstvoeding gegeven en direct aangegeven dat ik flesvoeding geef. Dat is bv al een stuk stress die dan wegvalt en dat er voor zorgt dat de papa kan bijdragen aan de zorg.
En de andere redenen, die kloppen ook wel, maar eerlijk gezegd dat zijn toch een beetje drogredenen die het 'ik wil het niet' wat extra argumenten geeft.
Uiteraard moeten jullie hier zelf uitkomen, maar ik was in elk geval wel blij dat ik tot mijn 30+ gewacht heb. De keuze om er voor te gaan was dus weloverwogen én ik had er toch al een 'lang' kinderloos leven opzitten. Ondertussen is onze dochter bijna 2 jaar. Ik zie haar graag, maar zou er absoluut geen 2de willen. (dat is hier ook nooit een punt geweest). Ik ga er ook vanuit dat eens ze ouder en zelfstandiger worden de me-time sowieso ook weer groter wordt en dat je de dingen die je leuk vond om met 2 te doen dan met z'n 3 kunt doen.

Maar wat als zijn vriendin nu eenmaal NIET van gedachten veranderd met een breuk na de 35+ tot gevolg. Om dan opnieuw een relatie aan te knopen en er snel aan te beginnen met alle gevolgen van dien…

Biologische klok tikt in ieder geval verder en dat is ook zo voor een man.

 

[Tonerider]

Op het stukje in het vet had ik graag wat dieper ingegaan. Voor mij is een probleem bij een toekomst zonder kind(eren) dat ik geen echt alternatief vind op vlak van zingeving. Kinderen opvoeden, ze zien groeien van kind naar volwassene, dat is in mijn ogen een "waardig" project waar je je leven aan kan geven. Maar als er geen kinderen zijn, wat doe je dan? Welk ander waardig project kan er zijn? Zonder kinderen hebben we meer geld, misschien een betere carrière, kunnen we grote reizen maken, verhuizen naar het buitenland etc. Da's allemaal mooi maar dat hoeft voor mij/ons niet. We kunnen vrijwilligerswerk doen, zo goed mogelijk zorgen voor andere levende wezens (bv onze konijnen)... En dat zijn ook zinvolle activiteiten maar is dat zinvol genoeg als alternatief voor een leven zonder kinderen? Ik loop hier wat op vast. Ik heb ook geen neven of nichten ofzo. Maar misschien moet er helemaal geen alternatief zijn en heb je gewoon een rustig voortkabbelend leven zonder meer en is de kunst dan om dat dan te aanvaarden?

Goh ja, zingeving is iets wat ge zelf moet invullen he. An sich heeft niks zin in het leven, want we zijn hier puur per toeval en alles wat we doen laten we toch weer achter. Ik persoonlijk begrijp niet waarom kinderen meer zin geven aan je leven dan bijv. reizen of vrijwilligerswerk. Integendeel, kinderen krijgen is eigenlijk in mijn ogen een vrij egoïstisch iets: het is niet dat het leven een plezierreisje is he, zeker als je kijkt naar wat er allemaal rond je gebeurt, dan is het geen kado om hier in op te groeien. Natuurlijk zijn er ook goede zaken aan kinderen, ze gaan je (hopelijk) vreugde schenken en ze gaan (hopelijk) voor ons pensioen zorgen. Dan is bijv. vrijwilligerswerk veel zinvoller want dan doe je iets voor het leven dat al bestaat.
Ik snap echt niet waarom een leven met kinderen zinvoller zou zijn dan zonder? Ja, je hebt een leven gecreëerd, maar uiteindelijk gaat het toch ook weer dood. Klinkt fatalistisch, maar het is ook gewoon realiteit: we worden allemaal geboren om te sterven.
Bovendien mag er dan ook niets gebeuren met je kind(eren). Zoals ik al zei: ik heb genoeg mensen gekend die hun kind bij geboorte of later zijn kwijt gespeeld: dan sterf je als ouder ook voor een deel.
Voor mij was en is het sop de kolen niet waard. Maar dat is ook gemakkelijk spreken om die conclusie te maken aangezien ik nooit kinderen heb gewild. Ik weet niet wat het is om die drang te hebben.

Ik ben nu 47 en ben gelukkig met mijn vriendin. Ik zou niet weten hoe een kind mijn leven zou verbeteren of zinvoller zou maken ondanks dat ik nu geen vrijwilligerswerk meer doe. En ik denk niet dat ik het mij ooit ga beklagen.

 

[Sneakytje]

Maar wat als zijn vriendin nu eenmaal NIET van gedachten veranderd met een breuk na de 35+ tot gevolg. Om dan opnieuw een relatie aan te knopen en er snel aan te beginnen met alle gevolgen van dien…

Biologische klok tikt in ieder geval verder en dat is ook zo voor een man.

Klopt, ik vertel enkel mijn verhaal dat hij eventueel kan delen met zijn vriendin. Uiteraard moeten zij daar zelf uitkomen.

 

[Biljart]

Ik ben nu 47 en ben gelukkig met mijn vriendin. Ik zou niet weten hoe een kind mijn leven zou verbeteren of zinvoller zou maken ondanks dat ik nu geen vrijwilligerswerk meer doe. En ik denk niet dat ik het mij ooit ga beklagen.

Goh, als je een goede band hebt met de kinderen denk ik toch dat het fijn is als er kleinkinderen komen, paaseieren, Sinterklaas, met kerst etc…

Onze wereld is gemaakt voor koppels en bij uitbreiding koppels met kinderen, kleinkinderen..

Als je in de herfst van je leven bent, ene partner dood eventueel, dan denk ik dat het wel eens erg eenzaam kan worden.

En oké , dit is natuurlijk ook egoïstisch.

 

[Charon]

Ik lees dat de vriendin regelmatig van gedacht verandert, dus volgende keer dat ze efkes wél ne kleine wil, gaan met die banaan.

 

[Tonerider]

Goh, als je een goede band hebt met de kinderen denk ik toch dat het fijn is als er kleinkinderen komen, paaseieren, Sinterklaas, met kerst etc…

Onze wereld is gemaakt voor koppels en bij uitbreiding koppels met kinderen, kleinkinderen..

Als je in de herfst van je leven bent, ene partner dood eventueel, dan denk ik dat het wel eens erg eenzaam kan worden.

En oké , dit is natuurlijk ook egoïstisch.

goh ja, voor die herfst moet je dan natuurlijk geluk hebben dat de band goed blijft met je kinderen. Of dat ze niet allemaal naar het buitenland verhuizen. Ik heb mijn eigen grootouders toch ook horen klagen dat ze niemand zagen en wij kwamen er elke zaterdag (maar mijn vader was degene die ze het minst graag zagen van hun 3 kinderen. Het lievelingetje woonde in de Ardennen en die zag ze maar 1x om de 2 maanden of zo).
Ik geef toe: ik kom uit een disfunctionele familie, dus dat heeft me ook gevormd in mijn negatieve beleving van het familiegebeuren.
Maar zoals je zelf ook aangaf: het is dan weer egoistisch en maakt je leven niet zinvoller, je hebt enkel een vorm van verzekering ingebouwd.

Nu ja, als Tanuki me ooit in de steek laat omdat ze mijn gesnurk beu is, ga ik inderdaad een oude kluizenaar worden. Ik heb geen vrienden, qua familie gaat er ook niemand meer zijn, dus ik ga zo iemand zijn die ze zeven maanden na zijn dood gaan vinden omdat hij te hard ligt te stinken in zijn appartement. Een kind had dan misschien nuttig geweest, maar dat is toch ook maar een flauwe reden om nu nog een kind op de wereld te zetten.

Dat onze wereld meer gericht is op kinderen krijgen is waar. Je blijft de uitzondering als je geen kinderen wilt, alhoewel ik toch het gevoel heb dat dit al fel verbeterd is met het feit dat we niet meer onder het katholieke juk zitten (met de verplichting om vruchtbaar te zijn) en veel mensen nu voor carrière of hobbies kiezen en dit ook aanvaard wordt.

Goh ja, en kleinkinderen en de feesten en zo: het zal inderdaad wel fijn zijn om met heel uw familie die dingen te beleven, dat ontken ik niet. Maar is het dat dan dat uw leven als zinvol bestempeld? Ge kunt evengoed gaan helpen als vrijwilliger tijdens die dagen. Dat zal ook wel een goed gevoel geven.

 

[JanusDR]

er zijn al mensen genoeg op de wereld en een kind kan er zelf niet voor kiezen om geboren te worden waardoor je eigenlijk het recht niet hebt om zelf kinderen, die sowieso in de wereld zullen afzien, onvrijwillig op de wereld te zetten.

Waarom zullen ze juist afzien? Of waarom meer dan bv. kinderen van 10-20 jaar geleden?

Daarnaast is er ook de impact op de aarde.

Dat klopt niet echt hé.

Want als het klopt, dan moet het klimaat/milieu/... probleem sowieso opgelost worden in de toekomst door technologie of andere zaken.
En als dat gebeurt, dan heeft uw kind nu geen impact want het wordt toch opgelost.
Indien het niet opgelost zal worden, dan heeft uw kind ook geen impact want het was toch naar de vaantjes.

En indien het niet klopt, klopt het niet, dus dat is dan ook geen probleem.

Ziedaar de visie van Janus, filosoof van den Aldi.

Biologische klok tikt in ieder geval verder en dat is ook zo voor een man.

Dat.... is véél mindere mate zo voor een man?

het is niet dat het leven een plezierreisje is he, zeker als je kijkt naar wat er allemaal rond je gebeurt, dan is het geen kado om hier in op te groeien.

Geen enkel idee waar iedereen het hier toch over heeft.

Het is precies alsof we momenteel in een apocalyps leven, terwijl het nog nooit zo goed was.
Opgroeien in Vlaanderen in een gezin met hoogopgeleide betrokken ouders lijkt mij integendeel een lot uit de euromillions.

Natuurlijk zijn er ook goede zaken aan kinderen, ze gaan je (hopelijk) vreugde schenken en ze gaan (hopelijk) voor ons pensioen zorgen. Dan is bijv. vrijwilligerswerk veel zinvoller want dan doe je iets voor het leven dat al bestaat.
Ik snap echt niet waarom een leven met kinderen zinvoller zou zijn dan zonder? Ja, je hebt een leven gecreëerd, maar uiteindelijk gaat het toch ook weer dood. Klinkt fatalistisch, maar het is ook gewoon realiteit: we worden allemaal geboren om te sterven.
Bovendien mag er dan ook niets gebeuren met je kind(eren). Zoals ik al zei: ik heb genoeg mensen gekend die hun kind bij geboorte of later zijn kwijt gespeeld: dan sterf je als ouder ook voor een deel.
Voor mij was en is het sop de kolen niet waard. Maar dat is ook gemakkelijk spreken om die conclusie te maken aangezien ik nooit kinderen heb gewild. Ik weet niet wat het is om die drang te hebben.

Ik ben nu 47 en ben gelukkig met mijn vriendin. Ik zou niet weten hoe een kind mijn leven zou verbeteren of zinvoller zou maken ondanks dat ik nu geen vrijwilligerswerk meer doe. En ik denk niet dat ik het mij ooit ga beklagen.

Ik zit zelf wat met het probleem van karton, maar dan met omgekeerde rollen.

Voor mij is een gezond kind met een deftige toekomst en waar je een goede relatie mee hebt, een top zingeving en een absolute meerwaarde voor mijn leven.

Maar sterven op jonge leeftijd, langetermijn miserie (verslaving, criminaliteit, ...), of gewoon geen enkele band met uw kind op latere leeftijd (zie BG topic 'de band met je ouders') , zouden die zingeving voor mij dan naar de negatieve kant laten hellen...

Kortom, niet simpel want je weet het niet op voorhand

Maar langs de andere kant: als er niet voldoende zingeving is in uw leven zodat de oplossing een kind is, dan is dat gevaarlijk hé.
Misschien is de oorzaak dan niet het ontbreken van een kind... (een beetje zoals uw relatie proberen redden met een kind).

 

[Tonerider]

Geen enkel idee waar iedereen het hier toch over heeft. Het is precies alsof we in een apocalyps leven terwijl het nog nooit zo goed was.
Opgroeien in Vlaanderen in een gezin met hoogopgeleide betrokken ouders lijkt mij integendeel een lot uit de euromillions.

ja kijk, zo kan je elke discussie winnen. Je vernauwt heel het gebeuren direct naar de ideale situatie, terwijl dit voor velen niet zo is.
Realiteit is dat het grotendeel van de mensen nog altijd onder kernmiddenklasse vallen. Dat is een oke leven, maar nu ook niet voor te stoefen.
Ik ben 47 en heb huizen weten verdubbelen qua prijs. In de tijd van mijn vader kon je op je eentje een huisje kopen en toekomen. Als ik jong was, kon je dat ook zolang het geen nieuw huis was. Nu kost een gewoon huis u al 300.000 - 400.000 euro.
Mijn vader klaagde vroeger dat ge enkel in de Aldi nog met 50euro toekwam voor een volle kar. Nu komt ge zelfs daar met 100euro niet toe voor een halve kar.
Alles wordt superduur. Dat gij als hogeropgeleide dat niet ziet (of wil zien), maakt niet dat het voor veel mensen geen gemakkelijke tijden zijn.
Voeg daarbij het klimaat, terrorisme, de oorlogen in onze achtertuin, het is verre van goed in deze wereld.

 

[Rana0306]

Da's een beslissing die jullie zullen moeten maken, maar is helaas een vreselijk moeilijke beslissing.
Vanuit mijn ervaring kan ik enkel dit meegeven: ik ben enorm introvert, heb veel tijd nodig voor mezelf, wil soms gewoon rust en stilte hebben,... en met kinderen is dat heel lastig. Ik struggle daar enorm mee. Dit is voor mij een van de grootste nadelen aan kinderen. In de donkerste periodes gaat het zelfs zo slecht met mij dat ik soms denk dat ik liever geen kinderen had gehad. En da's enkel en alleen omdat kinderen me zo overprikkelen en mentaal uitputten.
Ik vind het heel sterk dat je vriendin dit nu al kan aangeven. Dit is -in mijn ogen - geen argument om los over te gaan. Als ze het nu al kan aangeven en jullie krijgen toch kinderen, zal het voor haar misschien op dat vlak heel zwaar worden.

 

[{BK}Black Devil]

Als vrijgezel is het moeilijk om er echt een mening over te hebben, maar ik zou altijd voor kinderen gaan , ik zie het genoeg aan mijn familie , het maakt voor mij imo een gezin compleet. Uiteraard is niet alles geweldig en zorgen kinderen voor extra uitdagingen en beperkingen in uw vrijheid, maar het is de normale gang van zaken en dat is ook prima gewoon. Een huisdier is geen kind, een kind zien opbloeien lijkt me oprecht een van de mooiste dingen van het leven dat er is.

 

[JanusDR]

Het is precies alsof we momenteel in een apocalyps leven, terwijl het nog nooit zo goed was.
Opgroeien in Vlaanderen in een gezin met hoogopgeleide betrokken ouders lijkt mij integendeel een lot uit de euromillions.

ja kijk, zo kan je elke discussie winnen. Je vernauwt heel het gebeuren direct naar de ideale situatie, terwijl dit voor velen niet zo is.
Realiteit is dat het grotendeel van de mensen nog altijd onder kernmiddenklasse vallen.

De topicstarter die de vraag stelt, heeft een economisch masterdiploma, een vaste job, en denkt bewust na over kinderen.
Dat valt onder mijn beschrijving vind ik...

Dat is een oke leven, maar nu ook niet voor te stoefen.

De mediane Belg is de rijkste van de wereld, heeft 25 dagen verlof, gaat 3 keer per jaar op reis, leeft in een stabiel oorlogsloos land, met gratis onderwijs en gezondheidszorg.
Dat is zeker om te stoefen.

Ik ben 47 en heb huizen weten verdubbelen qua prijs. In de tijd van mijn vader kon je op je eentje een huisje kopen en toekomen. Als ik jong was, kon je dat ook zolang het geen nieuw huis was. Nu kost een gewoon huis u al 300.000 - 400.000 euro.

Dat is een specifieke asset class, die toevallig natuurlijk een woonfunctie heeft.
En die staat nu inderdaad hoog, wat vervelend is voor degenen die nog geen huis hebben.
Dat is gemakkelijk politiek op te lossen, maar de bevolking wil het blijkbaar niet.

mbt de huurprijzen: die waren tot 2021 slechts gestegen met de inflatie, dus je kon net meer huren dan vroeger. (laatste 2 jaar, mja... maar goed, dat is enkel voor nieuwe huurders in de laatste 2 jaar, niet 'algemeen'.)

En wat betreft die prijzen, geeft het een paar jaar...

Mijn vader klaagde vroeger dat ge enkel in de Aldi nog met 50euro toekwam voor een volle kar. Nu komt ge zelfs daar met 100euro niet toe voor een halve kar.
Alles wordt superduur. Dat gij als hogeropgeleide dat niet ziet (of wil zien), maakt niet dat het voor veel mensen geen gemakkelijke tijden zijn.

Het mediane reële beschikbare inkomen is ongeveer ver(drie)dubbeld sinds begin de jaren 80 (uw 30 jarige vader?) en bijna verdubbeld(of 50%, weet niet just meer vanbuiten) sinds de jaren 90.
Het is niet omdat uw vader met nostalgische verhalen komt of "het gevoel zus of zo is" dat het daarom een feit wordt.

De realiteit is dat de mediane burger véél en véél rijker is, en véél en véél meer kan doen dan 20-30-40-50-60-oneindig jaar geleden.

Voeg daarbij het klimaat, terrorisme, de oorlogen in onze achtertuin, het is verre van goed in deze wereld.

Integendeel, het is nog nooit zo goed geweest.
Gemiddeld genomen over de post-WO2 periode, is het nu veel beter qua terrorisme, oorlogen, en welvaart.

Waarom de wereld niet naar de knoppen gaat, Maarten Boudry | 9789463103091 | Boeken | bol.com

Waarom de wereld niet naar de knoppen gaat (Paperback). Nog nooit leefden we zo lang, zo welvarend en zo vreedzaam als vandaag. Kan dit mooie liedje...

www.bol.com