Kiezen voor kinderen of niet

[JanusDR]

Ik vind het allemaal een beetje overgedramatiseerd over in welke wereld ze terecht komen. De meeste dingen die nu gebeuren, is niks nieuws. Het geeft mij zelfs eerder het besef wat voor een luxepaardjes wij zijn. Zoveel vrijheid en keuzes die je kunt maken.

Inderdaad, ik vraag mij af vanwaar die vreemde perceptie komt in een gebied als Vlaanderen 'dat de wereld naar de knoppen aan het gaan is, arme kinderen'.

Misschien door sociale media en hln?
Ik heb geen facebook meer, geen instagram of tiktok, vandaar misschien een ander wereldbeeld.
Waarschijnlijk heeft het te maken met de niet aflatende stroom aan meningen met spectaculaire headlines en foto's?

 

[Mulan]

Is dit trouwens een rode draad voor users op een forum als BG?
Veel mensen die me-time nodig hebben, en opladen door een tijdje op zichzelf te zijn in rust en stilte.

Want dat is ook 100% mezelf, en ook 1 van de redenen waarom ik twijfel(de) aan kinderen.

Is dat ook niet wat meer eigen aan de leeftijd + voornamelijk hooggeschoolde users hier? Dat je wat meer inzicht krijgt en dingen leert benoemen?

 

[Avondland]

Inderdaad, ik vraag mij af vanwaar die wereldvreemde perceptie komt in een gebied als Vlaanderen 'dat de wereld naar de knoppen aan het gaan is, arme kinderen'.

Waarschijnlijk sociale media en hln.
Ik heb geen facebook meer, geen instagram of tiktok, vandaar misschien een ander wereldbeeld.
Waarschijnlijk heeft het te maken met de niet aflatende stroom aan meningen met spectaculaire headlines en foto's.

De wereld draait gewoon door en er zullen altijd kinderen zijn die in zéér slechte omstandigheden zullen opgroeien. Het is dan jouw taak als ouder om je kinderen zo veilig mogelijk richting volwassenheid te loodsen.

En alleentijd vind ik broodnodig, dat is iets wat je moet je partner goed moet afstemmen. Als de batterijen plat zijn en er is weinig vooruitzicht op mentale rust en er is een hyperactieve kleuter in je huis aan een rampage bezig, zijn de lontjes kort.

Als je geen kinderen hebt kan je nu eenmaal véél meer ruimte maken voor mentale rust.

 

[Sylverscythe]

Ik vind het allemaal een beetje overgedramatiseerd over in welke wereld ze terecht komen. De meeste dingen die nu gebeuren, is niks nieuws. Het geeft mij zelfs eerder het besef wat voor een luxepaardjes wij zijn. Zoveel vrijheid en keuzes die je kunt maken.

Volledig mee akkoord. Het is niet of de wereld zag er zoveel rooskleuriger uit in de jaren '80 toen ik werd geboren. De enige buitengewone uitdaging die ik zie is inderdaad de klimaatcrisis, maar ik denk dat mensen in een welstellend land in West-Europa, wij dus, daar een pak minder van gaan afzien dan vele anderen. Daarom geen kinderen willen, terwijl die hier volgens mij een mooi leven kunnen hebben en ook deel kunnen zijn van de oplossing, is dus iets dat ik zo niet zie. Overigens, ik denk dat we in West-Europa een van de beste regio's ter wereld zijn om kinderen te krijgen. Ondanks dat het hier in BE bij momenten deprimerend lijkt door problemen met o.a. kinderopvang, is dat ook wel deels een luxeprobleem.

Laat ons ook eerlijk zijn, iemand die het socio-economisch goed doet in een land zoals het onze, en (zie deze thread) het al dan niet hebben van kinderen rationeel overdenkt: is er een betere situatie voor een kind om in op te groeien?

Persoonlijk ben ik van mening veranderd, daar waar ik begin 20 geen kinderen wilde, is dat later naar een misschien veranderd, en eigenlijk was ik er vrij van overtuigd toen ik samen was met mijn vrouw. Nu kruipt en binnenkort loopt er hier een heel vrolijk en gemakkelijk meisje rond, en ik heb dan ook van niets spijt. Ik vind het eigenlijk geweldig de meeste dagen.

@Karton, ik herken de argumenten van je vriendin wel deels.

Mijn vrouw was ook bang voor die aanslag op haar lichaam, wat dat is iets dat al eens wordt onder de mat geveegd, maar veel vrouwen zien ervan af en dat soms voor de rest van hun leven. Uiteindelijk viel alles wel mee, wel een gigantische buik dus zware zwangerschap en ook nog eens zwangerschapsdiabetes, maar een dik jaar later is ze grotendeels de oude op een klein oogprobleem na. De andere argumenten zoals gevoeligheid speelden minder: uiteraard is de tijd voor jezelf een pak minder, al hangt veel ook af van je kind. Het onze slaapt nu 12u per nacht, dat maakt het op dat vlak wel meevallen.

Het argument dat anderen hier ook aanhalen van "hoofdpersoon" zijn in je leven, goh. Op zich vind ik het allemaal heel natuurlijk gaan hier, ja je maakt je zorgen en moet nu voor een klein mensje zorgen, maar ik heb niet de indruk dat we onszelf wegcijferen. Pas op, de eerste maanden had zeker mijn vrouw (borstvoeding) dat gevoel wèl, maar zo'n dingen zijn tijdelijk. Nu kijk ik ernaar uit om mijn dochter te zien en met haar te spelen, ook al is het soms vermoeiend als mijn vrouw werkt in het weekend en ik er alleen mee ben. Je steekt er tijd in hé, laat niemand je iets anders wijsmaken, en het bepaalt je leven (je moet alles beter plannen). Maar dat ging voor mij eigenlijk allemaal vanzelf, misschien omdat ik gewoon zo in elkaar zat al. Uiteindelijk zijn we vorige zomer ook gewoon naar Mexico geweest, dus dat is ook niet iets dat overdreven moet worden.

Ik denk dat voor mij het aspect zingeving wel speelt: mijn dochter zien groot worden en hopelijk goed terecht zien komen is een project. Persoonlijk denk ik wel dat er weinig andere zaken (in mijn leven) zo hard een gevoel van zingeving geven. Ik bedoel, hobbies en werk genoeg, en geld verdienen is leuk, maar in de grond is dat nu ook niet iets dat ik zo extreem belangrijk vind.

Anyway, ik ben niet iemand die je de raad gaat geven om je relatie maar op te blazen. Maar je moet inderdaad wel eens nadenken over hoe cruciaal jouw kinderwens is ten opzichte van het gebrek eraan bij je vriendin. Het lijkt me ook verre van ideaal dat ze het enkel voor jou zou doen. Hoe dit net speelt in jouw relatie kan niemand hier echt begrijpen natuurlijk. Een sterke kinderwens bij één iemand is wel een breekpunt voor een relatie, vrees ik.

 

[xAnyana]

Is er veel veranderd? Alles. Echt, het is voor iemand zonder kinderen simpelweg niet te vatten (vanuit vrouwelijk perspectief dan toch) wat er allemaal verandert. Je lichaam, je slaap, je gemoed, je (over) bezorgdheid, je relatie met je eigen familie, partner, werk, vrienden,... Er is bijna geen enkel aspect dat nu nog hetzelfde voelt als 7j geleden.

Enkele redenen waarom ik er ook geen wil. Het verlangen is er totaal niet bij mij en elk jaar wordt dat sterker.

Daarbij moest ik wél kinderen gewild hebben dan zou ik dat toch gewild hebben voor een bepaalde leeftijd. Ik ben nog altijd single, een partner vinden lukt me al een paar jaar niet. En ik ben niet iemand die na bv. na 2j al aan kinderen zou beginnen. Tegen dat het moment daar wel is zou ik persoonlijk mezelf al te oud vinden ervoor. Ik zoek dan ook bewust niet iemand die persé kinderen wil. Verder weet ik ook niet of het wel een optie is voor mij op medisch vlak. Met mijn medicijnen die ik nu neem mag ik niet zwanger worden en is er enige ontwenningstijd eer je mag proberen. Ik ben ook nog altijd qua bloedwaarden niet in de range dat ik moet zitten. Ik heb me ooit wel al eens afgevraagd of er wel alternatieven zijn qua medicijnen dan. Vooral met het gedacht aan andere vrouwen die hetzelfde hebben als mij en wel kinderen willen. Want dat is toch wel een belangrijk iets voor hun en de dokter had dat totaal niet vermeld.

Ik denk ook dat ik echt spijt zou hebben moest ik het wel doen. Maar ik wil het niet en ik wil niet dat een kind opgroeit bij een mama die dat kind liever niet had En daarnaast denk ik ook dat ik dat mentaal totaal niet zou aankunnen en onderdoor aan gaan. Verder vind ik ook dat ge er met uw volle verstand en 100% voor moet kiezen en niet half en half alleen omdat de ander het wil.

 

[derp]

Ik kan u zo 100 redenen geven om niet aan klein mannen te beginnen. Ik ben vader geworden op mijn 37, vriendin 32 na 7j relatie. Ook niet altijd duidelijk geweest wat we wilden. Mijn vriendin was in het begin ook van de kant ‘eerder niet’ en ik was aan de kant van ‘maakt me niet zo veel uit’.

na 5j was het voor mij was het voor mij duidelijk dat ik toch graag klein mannen zou willen. Mijn madam is iemand die super moeilijk knopen kan doorhakken dus die bleef eeuwig onbeslist. Ik heb haar dan uiteindelijk wel onder druk moeten zetten om een duidelijk antwoord te kiezen. Op een bepaald moment moet ge gewoon klare wijn schenken zodat ge als partner ook duidelijk weer waar ge voor kiest en niet de tijd de beslissing voor u laten nemen vind ik.

De redenen voor de onzekerheid waren dezelfde als bij iedereen: ‘de wereld’, schrik om het niet goed te doen, wat met de mentale gezondheid, wat met de vrije tijd en dan nog de zwangerschap zelf. Ze heeft Hashimoto, wat een genetische auto-immuunziekte is waarvan de klachten vrij gelijklopend zijn met depressie met momenten, dus dat speelde ook een grote rol.

Na een moeilijke paar weken en onzekerheid over de relatie wou ze uiteindelijk dan toch wel kinderen, zei ze. Maar ja, dat was een uitspraak die voortvloeide uit moeilijke gesprekken en angst om elkaar kwijt te geraken etc dus een heel blij moment was dat ook niet.

Van daar uit heb ik het eigenlijk echt wel laten betijen en het initiatief wat aan hare kant gelaten om te zien wanneer ze eventueel haar spiraaltje zou laten verwijderen of om er gesprekken over te voeren, hopende dat dat ook niet iets was wat weer jaren zou gaan aanslepen (goed mogelijk als ge mijn lief kent).

Anderhalf jaar later was ze zwanger. Alles behalve gemakkelijke zwangerschap, de hormonen hielden ook stevig huis en ook tussen ons boterde het totaal niet op dat moment, tot het punt dat wij allebei momenten van spijt hebben gehad dat we nu meer dan ooit op elkaar aangewezen waren met een baby in het verschiet. Moest ze niet zwanger zijn geweest op dat moment denk ik dat wij uit elkaar waren gegaan toen. Waren serieuze dieptepunten. Maakte mij ook veel zorgen over hoe ze ging zijn na de bevalling, schrik voor postnatale depressie etc.

Gelukkig bleek dat allemaal niet nodig. We hebben een super lieve (super intense) dochter, van de vermoeidheid en neerslachtigheid heeft mijn madam als het op haar kind aankomt geen last, en het is een geduldige toegewijde mama. We zouden ze niet meer willen missen.

Dus ja hier is het wel een verhaal van iemand die eigenlijk eerder geen kinderen wou, die nu zielsgelukkig is met haar dochter en die soms al eens durft praten over een tweede kind.

Ik denk dat niemand continu gelukkig is in het leven, en niemand die kinderloos is kan weten hoe hij/zij zich zou voelen met kinderen of omgekeerd. Het is het grootste ego project waar ge aan begint in uw leven en ge levert u volledig over aan het lot wat betreft gezondheid/karakter en bijgevolg dus ook impact op uw leven.

Ik heb zwaar geleefd en heb er geen enkele moeite mee om in deze fase van mijn leven ‘gewoon’ papa te zijn, ik heb daar voor gekozen en ik voel mij daar goed bij. Het is zeker veel werk en voor de romantiek of voor uwe nachtrust moet ge het niet doen maar ik heb nog steeds een sociaal leven, ik kan nog steeds veel dingen doen en ik kom ‘s avonds thuis bij een grijnzende bal geluk. Deze zomer zijn we met de camionette gaan reizen en in combinatie met borstvoeding geven was dat eigenlijk ook allemaal goed te doen.

misschien dat er vroeger veel druk was om altijd te doen alsof kinderen fantastisch zijn maar persoonlijk vind ik tegenwoordig het omgekeerde, namelijk dat mensen rap zeggen dat uw leven voorbij is als ge kinderen krijgt en dat is bij ons toch niet het geval. Heb het gevoel dat we er echt wel gelukkiger van zijn geworden en dat we naar elkaar gegroeid zijn.

 

[MisterV]

Is dit trouwens een rode draad voor users op een forum als BG?
Veel mensen die me-time nodig hebben, en opladen door een tijdje op zichzelf te zijn in rust en stilte.

Mensen die dagelijks heel wat tijd spenderen op een forum zijn meestal niet diegene met een uitgebreide vriendengroep die van het ene naar het andere feestje gaan, die laatste hebben nl. geen tijd voor zo'n dingen. Dus dat de introverte mens die liever thuis wat tokkelt op een toetsenbord hier bovengemiddeld aanwezig is verwondert mij echt niet.

Ik vind het oprecht spijtig dat de negatieve gevolgen van kinderen enorm verzwegen worden. Ok hier, maar dit is een anoniem forum. Weinig moeders zullen in uw gezicht over de slechte ervaringen beginnen, neen je hoort enkel het toffe van ‘ons Vickytje’

Dit is ook wel een moeilijke hoor. Elk kind en elke gezinssituatie is anders. Het is ook iets waarin je moet groeien en evolueren. Een baby is anders dan een kleuter, dan een puber, ... Gooi alle negatieve gevolgen van al die fasen op één hoop en niemand begint nog aan kinderen. Zoals alles zijn er voor- en nadelen aan verbonden. Nu, eens uw kinderen ouder en zelfstandiger worden (en dat gaat zo verschrikkelijk snel) komt er weer meer tijd voor uzelf vrij hoor.

Wat betreft TS: Een verschil in kinderwens lijkt mij wel een breekpunt in een relatie. Tenzij uw vriendin spontaan toch een kinderwens krijgt (niemand hier die dit kan voorspellen) ga je wellicht in één van volgende situaties terechtkomen: Ofwel plooi jij, komen er geen kinderen en gaat dit mogelijk bij heel wat conflicten als verwijt naar boven komen. Ofwel plooit zij, komen er wel kinderen en gaat ze jou op den duur verwijten dat je haar leven hebt afgenomen. Ik stel het hier misschien cru voor en er zit wel nog wat grijs tussen beide maar dat gaat dan vooral over leren omgaan met de ene of de andere situatie. Er zit niks tussen wel of geen kinderen willen, het is het ene of het andere.

 

[Huybie_3]

Inderdaad, ik vraag mij af vanwaar die vreemde perceptie komt in een gebied als Vlaanderen 'dat de wereld naar de knoppen aan het gaan is, arme kinderen'.

Misschien door sociale media en hln?
Ik heb geen facebook meer, geen instagram of tiktok, vandaar misschien een ander wereldbeeld.
Waarschijnlijk heeft het te maken met de niet aflatende stroom aan meningen met spectaculaire headlines en foto's?

Klimaatverandering is natuurlijk groter dan Vlaanderen. Ik hoef geen HLN of social media te raadplegen om te zien dat het toch allemaal extremer aan het worden is. Kijk maar naar alle extreme weerfenomenen van de laatste jaren; extreme droogste, regenval, temperaturen en bosbranden. Ik en m'n vrouw vinden dat verontrustend en een reden (zijn ook andere) om geen kindjes te nemen.

Maar iedereen heeft zijn geldige reden om er geen te nemen

 

[Sylverscythe]

Ik heb zwaar geleefd en heb er geen enkele moeite mee om in deze fase van mijn leven ‘gewoon’ papa te zijn, ik heb daar voor gekozen en ik voel mij daar goed bij. Het is zeker veel werk en voor de romantiek of voor uwe nachtrust moet ge het niet doen maar ik heb nog steeds een sociaal leven, ik kan nog steeds veel dingen doen en ik kom ‘s avonds thuis bij een grijnzende bal geluk. Deze zomer zijn we met de camionette gaan reizen en in combinatie met borstvoeding geven was dat eigenlijk ook allemaal goed te doen.

Dat speelt hier ook wel, en ik denk dat dit samenloopt met de moderne trend (in onze regio) om redelijk laat aan kinderen te beginnen. Pas op, biologisch is dat niet optimaal, zie ook de problemen rond vruchtbaarheid. Maar op "levensvlak" heb je wel jaren vrijheid en geld gehad, wat volgens mij toch een pak minder frustraties oplevert dan pakweg de generatie van onze ouders of grootouders die begin 20 misschien al aan hun 2de of 3de kind zaten en moesten uitkijken naar hun pensioenleeftijd om enige jeugddromen waar te maken.

Ik heb zeker niet zwaar geleefd naar enige standaard, maar ik heb wel veel kunnen doen dat ik wilde doen, dus ik heb er nu ook geen probleem mee om veel thuis te zijn om het mijn dochter makkelijk te maken.

Zolang je jezelf niet wijsmaakt dat kinderen de pracht en de praal zijn (een beetje zoals Social media posts) ben je goed bezig en kan je de juiste beslissing maken.

Ik vind het oprecht spijtig dat de negatieve gevolgen van kinderen enorm verzwegen worden. Ok hier, maar dit is een anoniem forum. Weinig moeders zullen in uw gezicht over de slechte ervaringen beginnen, neen je hoort enkel het toffe van ‘ons Vickytje’

En daar mispakken vele koppels zich aan. Weinig slaap, ziekte, financiële problemen en voor je het beseft ben je ongelukkig als je kind 5j is geworden.

Je moet er wat geluk mee hebben zeg maar. Voor hetzelfde geld is het een drugverslaafde loser die op zijn 15e het thuis afstapt. Als je nu denkt: neen dat gaat bij ons nooit gebeuren, dan ben je naïef.

Ik denk nu wel dat bij mensen met een zekere realiteitszin en intelligentie dit veel minder speelt dan vroeger. Ik had al van veel mensen persoonlijk gehoord hoe zwaar het was, en dat kan je tegenwoordig zeker ook in de media al eens horen. Je moet er gewoon aan beginnen met je twee ogen open, en veel meer dan vroeger is er niet aan beginnen ook een valide optie. Resultaat hier was dat tot nu toe alles veel beter meevalt dan ik had verwacht.

En volledig akkoord dat je maar een deel van de toekomst van je kind kan sturen, voor hetzelfde geld loopt het effectief slecht af. Maar dat geldt voor elke grote beslissing in je leven uiteindelijk, je hebt niet alles onder controle. En dan ga ik nog eens hetzelfde zeggen: een gebalanceerd iemand die in ons land het goed doet, daar liggen de kaarten wel al wat beter om geen probleemkind te hebben.

Mijn grootste angst is/was trouwens eerder een aandoening of ziekte. Een kind met een verstandelijke handicap of kanker, dat is de werkelijke nachtmerrie.

 

[Martinus]

Ik heb altijd geweten dat ik kinderen wilde, liefst 2 of 3.

Maar nu we eentje hebben, moet ik die wens toch bijstellen. Ik vind het verantwoordelijkheidsgevoel verpletterend. Je kan nooit meer onbezorgd zijn. De gebroken nachten hebben ons gesloopt. Ook heb ik serieuze toegevingen moeten doen in m'n professionele leven terwijl ik best wel ambitieus was. Op basis van louter rationele argumenten, gaan wij het dus bij 1 kindje houden, hoewel ik onze dochter heel graag een broertje of zusje had gegund. We hebben ook de 'pech' dat onze dochter een zwakke gezondheid heeft, waardoor ze niet naar de crèche kon.

Ondanks dat ik met weemoed terugdenk aan de kinderloze jaren, zou ik ze voor geen geld van de wereld kunnen missen. De liefde voor je kind kan je met niets anders vergelijken.

Veel hangt natuurlijk ook af van het netwerk waarmee je omringd bent. It takes a village to raise a child. Hoe meer je beroep kan doen op hulp van anderen, hoe meer me-time je nog kan opeisen.

Hoewel ik zeker ook bekommerd ben om milieu en klimaat, is dit voor mij geen reden om geen kinderen op de wereld te zetten. Integendeel, mochten er geen kinderen meer geboren worden, is er ook geen motivatie meer om het klimaat nog te willen redden. Ik heb de indruk dat kinderloze koppels soms minder geven om het klimaat, vanuit een zekere 'après moi, le deluge'-mentaliteit.

 

[Horse]

Mijn grootste angst is/was trouwens eerder een aandoening of ziekte. Een kind met een verstandelijke handicap of kanker, dat is de werkelijke nachtmerrie.

Ik heb jaren een verstandelijk gehandicapt kindje vervoerd naar school, was ten eerste de leukste job die ik ooit heb uitgevoerd en ten tweede het liefste en gelukkigste kind dat ik in mijn leven ben tegengekomen. Eens je daar dicht bij staat is dat echt hemels.

Volgens mij sowieso veel zaliger dan het standaard kind dat alle dagen zaagt en roept en tiert tot je er zot van wordt. Ik heb die om te beginnen misschien 3 keer zien wenen op 2 jaar tijd. Dat kind weet niet wat het is om ongelukkig te zijn.

Ik moet er ook geen tekening bij maken dat je in dit land veel steun krijgt (financieel gezien dan) - als ik erover nadenk misschien nog liever een verstandelijk gehandicapt kind dan een normaal kind, whatever dat laatste betekent

 

[Wilcao]

Ik zou meer dan €1000 hebben als ik hiervoor telkens 1 euro zou krijgen. Toch wel schandalig hoe mensen met kinderen meermaals herhalen dat ze de verkeerde keuze gemaakt hebben en dat ze het niet zouden doen indien ze de tijd konden terugkeren.

Ik denk dan altijd "serieus kerel"? Ik kan daar echt agressief van worden van die uitspraken.

Ik ken eigenlijk geen mensen die hebben uitgesproken spijt te hebben van kinderen te hebben. Ene vriend die zei wel dat hij in deze tijden niet meer eraan zou beginnen door zijn beeld van de wereld, maar niet door de kinderen zelf.

 

[Avondland]

Ik zou meer dan €1000 hebben als ik hiervoor telkens 1 euro zou krijgen. Toch wel schandalig hoe mensen met kinderen meermaals herhalen dat ze de verkeerde keuze gemaakt hebben en dat ze het niet zouden doen indien ze de tijd konden terugkeren.

Ik denk dan altijd "serieus kerel"? Ik kan daar echt agressief van worden van die uitspraken.

Dat zijn dan ouder-kindrelaties die later op een negatieve manier belanden in het BG-topic waar er wordt gesproken over je relatie met je ouders. Mijn hart zou breken als mijn dochter geen contact meer met me wil omdat ik jarenlang heb nagelaten mijn verantwoordelijkheid op te nemen of dat ik afwezig ben geweest in de opvoeding. Ik vind het belangrijk om daar een goede band mee op te bouwen en probeer van elke fase te genieten, ook al wens ik soms dat die fase wel eens snel mag voorbij zijn. Het gaat allemaal snel en het is eenmalig.

 

[Wilcao]

Ik heb jaren een verstandelijk gehandicapt kindje vervoerd naar school, was ten eerste de leukste job die ik ooit heb uitgevoerd en ten tweede het liefste en gelukkigste kind dat ik in mijn leven ben tegengekomen. Eens je daar dicht bij staat is dat echt hemels.

Volgens mij sowieso veel zaliger dan het standaard kind dat alle dagen zaagt en roept en tiert tot je er zot van wordt. Ik heb die om te beginnen misschien 3 keer zien wenen op 2 jaar tijd. Dat kind weet niet wat het is om ongelukkig te zijn.

Om te vervoeren misschien wel, maar de dagelijkse zorgen zijn toch een pak anders. Bij Down the Road denk je ook dat kinderen met het downsyndroom wel leuk kunnen zijn, maar de realiteit om voor zo'n kinderen te zorgen is wel andere koek. Dat wilt niet zeggen dat die geen liefde geven ofzo, maar onderschat niet dat er een groot verschil is om een kind even te vervoeren en de dagelijkse zorgen te hebben voor een kind dat "anders" is. Ik volg @Sylverscythe daar volledig in. Dat zou ook mijn ergste nachtmerrie zijn.

 

[DarK-OnE]

Ik wil zelf geen kinderen. Mijn vriendin denkt er ook gelukkig zo over. Voor ons als koppel (we zijn beide veertigers en nu ongeveer 15 jaar samen) is het de kans om te kunnen focussen op 2 internationale carrières en tegelijk de vrijheid van zonder zorgen op reis en restaurant te kunnen gaan wanneer we willen. Als mensen zelf kinderen willen is dat hun goed recht, ieder moet doen wat hij of zij wilt, maar wij willen het niet.

Met mijn vorige vriendin was ik ook jaren samen, van mijn 18e tot mijn 25 ongeveer. Zij wist dat ik geen kinderwens heb en zij wou er ook geen. Toen haar zus een kindje kreeg begon haar biologische klok toch te tikken en uiteindelijk gaf ze toe ook kinderen te willen. Veel discussies en tranen aan beide kanten later hebben wij besloten er een punt achter te zetten. Natuurlijk is dat geen leuke periode in mijn en haar leven geweest. Ik weet dat zij ondertussen een nieuwe partner heeft waar ze 2 kinderen mee heeft en ik weet ook dat zij een heel goede mama is voor die kindjes. Toch ben ik blij dat we toen beslist hebben de relatie te beëindigen.

Ik vind niet dat je aan een kind moet beginnen als jij, OP, of uw partner twijfelt. Het is 100% ervoor gaan of niet.

 

[Horse]

Om te vervoeren misschien wel, maar de dagelijkse zorgen zijn toch een pak anders. Bij Down the Road denk je ook dat kinderen met het downsyndroom wel leuk kunnen zijn, maar de realiteit om voor zo'n kinderen te zorgen is wel andere koek. Dat wilt niet zeggen dat die geen liefde geven ofzo, maar onderschat niet dat er een groot verschil is om een kind even te vervoeren en de dagelijkse zorgen te hebben voor een kind dat "anders" is. Ik volg @Sylverscythe daar volledig in. Dat zou ook mijn ergste nachtmerrie zijn.

Ik snap het, maar aan de andere kant... ik ging die gaan halen, en dan zat die op school tot 16u, ik ging die gaan halen en was die thuis rond 17u30... dus op iedere weekdag ben je dan toch al 'vrij' tot 17u30

laat ons eerlijk wezen, wanneer heb je het lastig met jouw kind? Wanneer het blijft zagen, wanneer je ze constant in de hoek moet zetten, wanneer ze onhandelbaar blijven wenen, enzovoort

dat heb je dus allemaal niet, sorry voor mijn woorden maar die zijn te dom om ongelukkig te zijn


PS: ik ken iemand die iedere avond zijn hobby uitoefent en dan nadien blijft hangen met zijn vrienden. Dat is toch schandalig met 2 kinderen van 5 en 7? Begin er dan niet aan hé kerel, neem een hond in dat geval

 

[Sylverscythe]

Ik zou meer dan €1000 hebben als ik hiervoor telkens 1 euro zou krijgen. Toch wel schandalig hoe mensen met kinderen meermaals herhalen dat ze de verkeerde keuze gemaakt hebben en dat ze het niet zouden doen indien ze de tijd konden terugkeren.

Ik denk dan altijd "serieus kerel"? Ik kan daar echt agressief van worden van die uitspraken.

Ik ken zo niemand eigenlijk, zeker geen 1000 mensen (ik ken al geen 1000 mensen).

Ik heb jaren een verstandelijk gehandicapt kindje vervoerd naar school, was ten eerste de leukste job die ik ooit heb uitgevoerd en ten tweede het liefste en gelukkigste kind dat ik in mijn leven ben tegengekomen. Eens je daar dicht bij staat is dat echt hemels.

Volgens mij sowieso veel zaliger dan het standaard kind dat alle dagen zaagt en roept en tiert tot je er zot van wordt. Ik heb die om te beginnen misschien 3 keer zien wenen op 2 jaar tijd. Dat kind weet niet wat het is om ongelukkig te zijn.

Ik moet er ook geen tekening bij maken dat je in dit land veel steun krijgt (financieel gezien dan) - als ik erover nadenk misschien nog liever een verstandelijk gehandicapt kind dan een normaal kind, whatever dat laatste betekent

Ja, op het detail na dat zo'n kind niet normaal opgroeit, een hele hoop mijlpalen nooit zal halen, en je je op je sterfbed zorgen moet maken over hoe het met hem/haar verder moet.
Die steun is iets dat geregeld in het nieuws komt als verre van toereikend.

@Wilcao, Down the Road is een mooi programma, maar een punt van kritiek dat het al eens krijgt is dat het de "betere" mensen met Downsyndroom zijn.

 

[Cupcake]

Ik heb jaren een verstandelijk gehandicapt kindje vervoerd naar school, was ten eerste de leukste job die ik ooit heb uitgevoerd en ten tweede het liefste en gelukkigste kind dat ik in mijn leven ben tegengekomen. Eens je daar dicht bij staat is dat echt hemels.

Volgens mij sowieso veel zaliger dan het standaard kind dat alle dagen zaagt en roept en tiert tot je er zot van wordt. Ik heb die om te beginnen misschien 3 keer zien wenen op 2 jaar tijd. Dat kind weet niet wat het is om ongelukkig te zijn.

Ik moet er ook geen tekening bij maken dat je in dit land veel steun krijgt (financieel gezien dan) - als ik erover nadenk misschien nog liever een verstandelijk gehandicapt kind dan een normaal kind, whatever dat laatste betekent

Ik vind dit persoonlijk wel heel kort door de bocht. Ik heb verhoogd kindergeld ja. Kom ik daarmee toe met alle extra kosten? Denk maar aan logopedie, kinesetherapie, hem brengen naar verdere school, luiers tot weet ik veel welke leeftijd. Ik kom echt niet toe met 116 euro extra per maand, hoor. Andere financiële steun (als je er dan al recht op hebt) is dan nog meestal een kwestie van jaren op wachten.

Mijn kindje is ook heel gelukkig (het is nog niet duidelijk of hij verstandelijk beperkt is), maar er komt zoveel meer bij kijken. Je moet hem ook steeds beschermen, kijken of de school wel goed is voor hem,... enzovoort. Buitenschoolse opvang is voor hem lang niet gelukt. Ook de kinderopvang ging hij slechts 3 dagen per week, meer was te zwaar. Ik denk dat je onderschat dat thuis nogal vaak de bom barst.

 

[Horse]

Ik ken zo niemand eigenlijk, zeker geen 1000 mensen (ik ken al geen 1000 mensen).

Ze herhalen het helaas meermaals per jaar

 

[Horse]

Mijn kindje is ook heel gelukkig (het is nog niet duidelijk of hij verstandelijk beperkt is), maar er komt zoveel meer bij kijken. Je moet hem ook steeds beschermen, kijken of de school wel goed is voor hem,... enzovoort. Buitenschoolse opvang is voor hem lang niet gelukt. Ook de kinderopvang ging hij slechts 3 dagen per week, meer was te zwaar. Ik denk dat je onderschat dat thuis nogal vaak de bom barst.

Misschien is jouw kindje dan nog te normaal vergeleken met de situatie waar ik over spreek? Die school inclusief naschoolse opvang was een 'speciale' school waar alleen speciale kinderen zaten

Dat thuis de bom barst, volledig mee akkoord, maar is dat ook niet zo bij een gewoon kind? Ik denk dat iedereen wel tekent voor een braaf dochtertje die altijd luistert en stil in de stoel zit. Maar de werkelijkheid is meestal anders.