Vriendin wil dochter mee op vakantie…

Ik heb begrip voor je situatie hé, maar ik stoor me aan de berichten dat als ze hier over valt of moeilijk over doet of geen begrip heeft voor jouw gevoelens ze geen echte vriendin was en je beter af bent zonder. Wanneer je exact dezelfde argumenten over jou kan aanhalen.


Je hebt in je leven, zeker hoe ouder je wordt, ook maar een beperkt aantal vrienden.

Oh, ja een spiegel is altijd goed. Ik snap je. Het altijd goed om bij een afweging, de andere kant óók te zien.
Soms blijf je daarna bij je punt, soms doe je water bij de wijn.
Dus, dank je wel, voor de spiegel.

En ja, als je jong bent dan maak je snel(ler) nieuwe vriendschappen en hoe ouder je wordt hoe minder er
over blijven. Vriendschappen komen in allerlei vormen. Iemand is zelden alles wat je zoekt in vriendschap.
Zij is een dierbare vriendin, was zelfs getuige op ons huwelijk. Dus, ja, ik hoef geen afscheid
van haar te nemen. Als dit op dit moment lastig is voor haar, wat kan, dan is nu niet het moment voor zoiets.
En dan heb ik gewoon een kleine week met mijn man (en hier en daar met die pas getrouwde vriend met echtgenote).
En daar heb ik heel veel zin in.
 
Maar de relatie tussen ouder en kind daar kom je best niet tussen natuurlijk, iedereen vult dat in zoals zij dat willen.
Ja, maar enkel tot op een zeker punt, er is een grens als die relatie ook impact heeft op andere mensen die daar niet noodzakelijk mee gediend zijn.
En laat dit hier nu zo'n geval zijn...
 
Vriendin heeft gereageerd maar niet op de vakantie. Ze is voor onderzoek opgenomen in het ziekenhuis iets met systeemziekte mbt afweer. Dit heeft ze al jaren en elk jaar gaat ze een paar weken naar het ziekenhuis voor onderzoek, intensieve therapie en krijgt ze medicijnen die voor goedkeuring getest moeten worden op proefpersonen (in de hoop dat iets eens aanslaat). Blij dat we on speaking terms zijn en blijven. 🤞🏻
 
Ja, maar enkel tot op een zeker punt, er is een grens als die relatie ook impact heeft op andere mensen die daar niet noodzakelijk mee gediend zijn.
En laat dit hier nu zo'n geval zijn...
Die impact wordt ook wel zwaar overdreven.
Het is vooral een gebrek aan lef om de frustraties aan te kaarten, je kan ook gewoon zeggen dat de houding van de dochter u niet aanstaat.
Er wordt dan een hele projectie gemaakt en zaken uit de doeken gedaan, maar dat die dochter u de strot uitkomt blijft wel de essentie.

Steevast een 17-jarige een kind blijven noemen met alle verplichtingen en verwachtingen van een jong kind. Maar zelf niet de volwassenheid hebben om zaken gewoon aan te kaarten zoals ze zijn.
 
Die impact wordt ook wel zwaar overdreven.
Het is vooral een gebrek aan lef om de frustraties aan te kaarten, je kan ook gewoon zeggen dat de houding van de dochter u niet aanstaat.
Er wordt dan een hele projectie gemaakt en zaken uit de doeken gedaan, maar dat die dochter u de strot uitkomt blijft wel de essentie.

Steevast een 17-jarige een kind blijven noemen met alle verplichtingen en verwachtingen van een jong kind. Maar zelf niet de volwassenheid hebben om zaken gewoon aan te kaarten zoals ze zijn.
Er blijft nog altijd een moeder-kind relatie bestaan op die leeftijd. Of waren je ouders 100% zichzelf misschien toen je 17 jaar was?
Bij mij waren het nog altijd mijn ouders en gedroegen ze zich als mijn ouders en niet als mijn beste maten.
 
Er blijft nog altijd een moeder-kind relatie bestaan op die leeftijd. Of waren je ouders 100% zichzelf misschien toen je 17 jaar was?
Bij mij waren het nog altijd mijn ouders en gedroegen ze zich als mijn ouders en niet als mijn beste maten.

Ik heb niet de indruk dat ouders zo andere personen worden als de kinderen er niet bij zijn.
Het enige is de constante aandacht die naar kleinere kinderen moet gaan, wat bij een 17-jarige niet het geval is.

Maar ieder zijn ding uiteraard. Ik word niet beledigd als iemand mijn kinderen of partner er niet bij wilt, maar het leid er wel toe dat het mij 10x zo veel moeite kost om erbij te zijn dus ik ga zo een zaken veel vaker afzeggen. Ik probeer wel op zijn minst 2-jaarlijks de oudere (pre-kinderen) vrienden te zien zonder mijn kinderen erbij.

In dit geval kan ik mij goed inbeelden dat de vriendin niet haar vakantie tijd met haar kind wilt/kan opgeven hiervoor. Dus als ze uiteindelijk niet mee wilt moet je het ook niet te persoonlijk oppakken.
 
Er blijft nog altijd een moeder-kind relatie bestaan op die leeftijd. Of waren je ouders 100% zichzelf misschien toen je 17 jaar was?
Bij mij waren het nog altijd mijn ouders en gedroegen ze zich als mijn ouders en niet als mijn beste maten.
Ja maar die bestaat er ook nog op uw 30ste en ook op uw 50ste.
Die relatie blijft. De manier waarop verandert, maar er blijft nog altijd de ouder-kind relatie.
Dat is in de omgang toch altijd anders. Ik kan tegen mijn ouders meer zeggen dan tegen maten, ik kan altijd rekenen op hun en zij zullen mij altijd helpen en omgekeerd is dat ook zo.

Mijn ouders durven mij nog altijd op tijd en stond raad en advies te geven. En als zij iets nuttigs te zeggen hebben dan zal ik daar ook naar luisteren.
Het zal nooit zijn zoals met een maat, want je blijft wel met een bepaalde leeftijdskloof zitten. Maar vanaf een bepaalde leeftijd behandelen u ouders u toch gewoon als een volwassene? En dat is toch rond de 17-18 jaar definitief zo.
Dat is niet hetzelfde als dat je nog altijd naar hen moet luisteren en volgens hun regels moet spelen als je onder hun dak woont, wat gewoon logisch is natuurlijk.
Ik kan u zeggen dat dit zelfs zo is als je toch terug thuis gaat wonen.
 
Laatst bewerkt:
Volgens mij is het onderwerp wel uitgekauwd.

Het lijkt erop dat de vriendschap dit wel hebben kan en ik wil jullie dan ook allemaal
bedanken voor de adviezen, waarschuwingen, meningen en spiegels.
Maar gaat de vakantie nu door en gaat de dochter nu mee?
 
Terug
Bovenaan