Los daarvan ben ik oprecht benieuwd op uw antwoorden van mijn vorige post.
Wat is nu concreet het grote probleem?
Het lijkt mij oprecht eerder te gaan over uw eigen positie als ouder en hoe je dit projecteert op iemand anders.
Ik herhaal het nog eens het gaat hier over een jongere van 17, dat is een persoon die tegen de volwassenheid aanschurkt en dat is geen kind meer.
Je hebt daar 0,0 verantwoording tegen af te leggen en om eerlijk te zijn zou ik er niet van schrikken dat zij ook gewoon 0,0 interesse in jou heeft.
Dat jij na 17 jaar zelf ouder te zijn nu ontdekt dat uw leven 17 jaar on hold heeft gestaan dat heeft niks te maken met uw vriendin nochten we eigenlijk naar een ander restaurant want dochter haar dochter. Je mag hun daar niet accountable voor achten noch is het verkeerd dat zij een andere onderlinge relatie hebben.
Er zijn vakanties geweest waar haar kind en de mijne bij waren en ook waar alleen de hare erbij was. Dat wat gewoon is bij kleine kinderen, het ritme, stramien, rekening houden met, dat hoort te veranderen als kinderen volwassener worden. Tijdens die vakanties gingen mijn kinderen op pad, en dochter mocht altijd mee maar zij wilde vaak niet en hoefde ook niet van haar ouders. En dus zit ze er continu bij, verveeld, als een echte puber. Die van mij zijn zo ook maar dat puberen doe je maar op je eigen kamer. Daar val je anderen niet mee lastig. Bij ons ga je of mee met de rest van de kinderen of je gaat wat voor jezelf doen, in je eigen space, in je eigen kamer want dat betekent niet automatisch dat je dus bij de volwassenen zit. En als je er wel bij zit dan bepaal je niet het restaurant waar jij dan ook heen moet, want je vraagt niet of je wel mee mag, je stelt gewoon dat jij mee gaat, ook niet hoe laat het jou uitkomt dat de reservering gemaakt wordt etc..
Waar het om gaat is dat mijn man en ik, wij even een kleine week samen willen zijn als volwassenen, zonder kinderen, zonder gedoe, een gedachte af kunnen maken, een zin beginnen en uitspreken. Vriendin wil ook mee, wat prima is, ik borduurde verder daarop, en vraagt, zonder eigenlijk het antwoord op haar vraag af te wachten, of haar dochter mee kan en maakt geen geestelijke notitie van de “clue” die gegeven wordt.
Als jij een vakantie plant en iemand zegt goh ik wil wel mee en gaande het gesprek komt naar voren dat diegene nog iemand anders gaat meenemen (want dat vind jij vast wel goed he) en vervolgens die ander bij alles meeneemt en het tempo van de dag, de restaurantkeuze laat bepalen. Als het een volwassene is, hoop je misschien dat die op een gegeven moment er een muntje valt en dat diegene denkt.. (en eventueel kan je een volwassenen er nog op aanspreken) goh ik laat hen ook even en dan doe ik mijn eigen ding,
Ik verwacht niet dat als ik welkom ben, mijn kinderen dat automatisch ook zijn en als die dan toch mee moesten, dan zou ik niet bij alles als de volledige familie present zijn. Zo kregen wij en zij een uitnodiging voor een tweede huwelijk van een gemeenschappelijke vriend (in het buitenland). Onze kinderen waren niet uitgenodigd. Wij hebben de onze thuisgelaten, zij namen hun dochter zonder overleg mee. Dat heeft de gastheer ook wel wat gekost. Er waren geen kinderen op bruiloft, ja de volwassen kinderen van de bruidegom en die entertainde zichzelf op de dansvloer. Dochter zit continu naast een van haar ouders, verveeld als een echte puberella. Dat hoeven anderen toch niet perse net zo leuk als die ouders te vinden?
